Μάρτυρες

Επιτέλους ας μιλήσουμε σοβαρά, εγκαταλείποντας τις υπεκφυγές και τις διγλωσσίες.

Ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι η ανάγκη για την γρήγορη διελεύκανση της υπόθεσης του Βατοπαιδίου, δικαιολογεί την πρόωρη ολοκλήρωση των εργασιών της εξεταστικής επιτροπής, είναι παντελώς αβάσιμη. Στο κάτω-κάτω δεν θα χανόταν η Ελλάδα αν συνεχιζόταν η εξέταση μαρτύρων επί 5-6 μήνες ακόμη. Όταν μάλιστα υπάρχουν μάρτυρες οι οποίοι θα μπορούσαν να φωτίσουν οποιαδήποτε σκοτεινή πτυχή του πολιτικού θρίλερ.Άλλωστε όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις ο κόσμος προτιμάει το σήριαλ «Εφραίμ» από την άνοστη σάτιρα του Λαζόπουλου. Ορθώς το Πασόκ επέμενε να κληθούν 142 μάρτυρες ακόμη για να λάμψει η αλήθεια. Μπορεί πχ να βοηθούσε στην διελεύκανση της υπόθεσης η Καλομοίρα ή ο Ρουβάς. Σημαντική θα ήταν και η βοήθεια της Νικολούλη αφού έχει το χάρισμα να βλέπει φως στο τούνελ. Ακόμη πιο αξιόλογη μπορούσε να είναι η κατάθεση του Χαρδαβέλα που έχει την ικανότητα να βλέπει τα αθέατα του μάταιου κόσμου.

Στην προσπάθεια του Πασόκ να φωτισθεί το τοπίο χρήσιμη θα ήταν και η μαρτυρία του Κοσκωτά. Ο άνθρωπος ξέρει από κομπίνες, καθώς θήτευσε στο θερμοκήπιο του κινήματος ενισχύοντας την ανάπτυξη του τραπεζικού συστήματος με τα αποθεματικά των ΔΕΚΟ. Και γιατί να μην κληθούν οι πρωταγωνιστές που έστησαν την απάτη του χρηματιστηρίου; Μπορούν να διαφωτίσουν τα μέλη της επιτροπής για το πώς σκέπτονται οι απατεώνες.Χρήσιμες ιδέες, εικασίες, υποθέσεις, συλλογισμούς, αν εκαλούντο μπορούσαν να θέσουν στην διάθεση της επιτροπής οι Αυτιάς, Κακαουνάκης, Καμπουράκης, ο ειδικός επί των στρατιωτικών Βερύκιος, ο παντογνώστης Τριανταφυλλόπουλος και άλλα αστέρια της τηλεοπτικής συσκότισης

Αν και πάλι δεν απεδεικνύοντο αυτά που επιθυμούσε το Πασόκ να εκαλούντο οι Παπανδρέου, Καρχιμάκης και Δαμανάκη. Αυτοί σίγουρα θα έλυναν το μυστήριο. Το ζητούμενο είναι να σέρνεται το θέμα επί μήνες, όχι η αλήθεια.

ΥΓ Και ο Κοβάσεβιτς του Ολυμπιακού μπορούσε να δώσει πολύτιμες πληροφορίες για τα σερβικά μοναστήρια.

Μύθος και Αλήθεια

Πώς να σκεφθούμε εμείς, οι οποίοι ζήσαμε το Πολυτεχνείο ότι θα ερχόταν μια μέρα που ο επετειακός εορτασμός της φωτεινής νύκτας εκείνου του Νοέμβρη θα γινόταν υπό αστυνομικό «κλοιό»; Περίπου 7.000 αστυνομικοί βρισκόταν στο κρίσιμο διήμερο 16-17 Νοεμβρίου επί «ποδός πολέμου» δια ποιον λόγο άραγε; Δεν ήταν τόσοι οι αστυνομικοί γύρω από το «πολιορκημένο» Πολυτεχνείο τις καυτές εκείνες μέρες. Λιγότεροι οι αστυνομικοί και λιγότερα τα συνθήματα εκείνο το βράδυ που από τα αετώματα του Πολυτεχνείου ακούσθηκαν οι σάλπιγγες για την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Ένα ήταν το κυρίαρχο σύνθημα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Τι απέμεινε σήμερα από το συμβολικό μήνυμα; Το ψωμί, υπήρχε και τότε, δεν απασχολεί τον Έλληνα. Για τα χάλια της Παιδείας φταίνε οι άνθρωποι της περίφημης «πανεπιστημιακής κοινότητας» που κλεισμένη στο καβούκι της αρνείται να ακούσει τα μηνύματα των καιρών. Δεν διαφέρει και πολύ από το πανεπιστημιακό, κατεστημένο του 1973. Κολλημένοι στα προνόμια τους οι πανεπιστημιακοί προσηλωμένοι στις συνδικαλιστικές αξιώσεις τους οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί δεν αφήνουν περιθώρια στην παιδεία να αναπνεύσει. Όσον αφορά την τρίτη πτυχή του τρίπτυχου μηνύματος την Ελευθερία, αυτή είναι που κακοποιείται ασύστολα «εν ονόματι» της. Ασυδοσία είναι το σωστότερο όνομα της άφρονης ελευθερίας που απολαμβάνουμε.

Τριάντα πέντε χρόνια μετά, είναι ίσως η κατάλληλη εποχή να εγκαταλείψουμε «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» για το Πολυτεχνείο. Για να τεθεί πλέον τέλος στην βάναυση καπήλευση του, από τους εμπόρους του κομματισμού. Εκείνο το βράδυ στο Πολυτεχνείο δεν πολιορκήθηκαν κόμματα. Δεν «δικαιώθηκαν» πολιτικάντικες θεωρίες. Εκφράσθηκε η απαίτηση, να φύγουν οι σφετεριστές της εξουσίας, οι καταπατητές των λαϊκών ελευθεριών.

Το Πολυτεχνείο έχει από χρόνια δικαιωθεί, έστω κι αν για πολλούς και πολλές λειτούργησε ως ασανσέρ για να ανέβουν σε επίπεδα που δεν εδικαιούντο. Αυτοί που επιμένουν να εμπορεύονται το Πολυτεχνείο με κομματικές υστεροβουλίες διαβρώνουν ό,τι απέμεινε από την αίγλη του. Η ώρα να τελειώσει ο μύθος και να ακουσθεί η αλήθεια. Η ώρα για να γραφεί η πραγματική ιστορία της πιο ωραίας εκδήλωσης της νεολαίας στην μεταπολεμική περίοδο είναι εδώ.Είναι καιρός πλέον να απαλλάξουμε το Πολυτεχνείο από τα περιττά συνθήματα, τα πρόσθετα αγοραία «μηνύματα», τους αδιάντροπους συσχετισμούς, τους ανιστόρητους παραλληλισμούς, από τα βάρη με τα οποία στόλισαν οι δημαγωγοί τον περίβολο του. Για να το παραδώσουμε ζωντανό, ανόθευτο, μηνυματικό, όπως ήταν εκείνη την βραδιά στις γενιές του μέλλοντος.

Προτάσεις...

Καθώς πληθαίνουν οι προτάσεις από κόμματα, φορείς, παραθυράδες της Τιβί, ειδικούς και ανίδεους για το πώς θα βγούμε από την κρίση, δικαιούμαι, νομίζω, κι εγώ να διατυπώσω την δική μου πρόταση, ως μέλος του κυρίαρχου λαού τον οποίο λαό ο μακαρίτης χαρισματικός δημαγωγός είχε κατατάξει στους θεσμούς.
Δικαιούμαι αλλά και υποχρεούμαι να διατυπώσω κι εγώ την άποψη μου, διότι καθήκον όλων μας είναι να συμβάλουμε στην σωτηρία της πατρίδας.
Βεβαίως το Σύνταγμα αναγνωρίζει στην εκάστοτε αιρετή κυβέρνηση το δικαίωμα διαχείρισης των υποθέσεων του κράτους και σε όλους τους άλλους το δικαίωμα της κριτικής, της «φρόνιμης» κατά την υποθήκη του Γέρου του Μωρηά, κριτικής, αλλά μην δίνουμε τώρα σημασία στις λεπτομέρειες. Δεν είναι η πρώτη φορά που δημοκρατικά ψιλοπαραβιάζουμε το Σύνταγμα. (Ορα Αλαβάνου διακήρυξη «θα καταργήσουμε το Νόμο περί Παιδείας στο πεζοδρόμιο).
Επί του θέματος όμως. Το λοιπόν για την έξοδο της χώρας από την κρίση με παράλληλη προστασία των συμφερόντων του λαού προτείνω το παρακάτω 6-7 σημείων σχέδιο δράσης:
α) Να παγώσουν επί πενταετία οι καταβολές δόσεων από τους δανειολήπτες και ταυτόχρονα να διαγραφούν οι τόκοι.
β) Να χορηγηθεί επίδομα θέρμανσης 1.000 ευρώ στο σύνολο του λαού (όπου λαός εννοούνται τα λαϊκά στρώματα, τα παπλώματα εξαιρούνται) για τα έτη 2009, 2010, 2011.
γ) Το καλοκαίρι να εγκριθεί η καταβολή επιδόματος ψύξης για όλους τους άνω των 60 Έλληνες.
δ) Να διατεθούν 56 δισεκατομμύρια ευρώ, το διπλάσιο των 28 που... χαρίζονται στις τράπεζες για την αύξηση μισθών, ημερομισθίων και συντάξεων.
ε) Να ενισχυθεί ο ορεινός τουρισμός για να διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας των ελληνικών βουνών.
στ) Να προσληφθούν όλοι οι άνεργοι στο δημόσιο με μισθούς της Ολυμπιακής.
ζ) Να φύγει η κυβέρνηση, επειδή έτσι γουστάρω, και να αναλάβει πρωθυπουργός ο πρόεδρος των πρασίνων.
η) Δωρεάν «βιάγκρα» σε απεριόριστη ποσότητα σε όσους άγουν το 71 ο έτος της ηλικίας τους (να ευλογήσουμε και τα γένια μας) και άνω για να αισιοδοξήσει ο Λαός.
Αν δεν αποδεχθεί το σχέδιο μου η κυβέρνηση είναι εχθρός του λαού...

Δύο Ελλάδες

Όπου κι αν έριχνε την ματιά του ο Σεφέρης, η Ελλάδα τον πλήγωνε. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που η Ελλάδα ήταν μία και απαράλλακτη. Σήμερα όπου κι αν ρίξεις την ματιά σου θα διαπιστώσεις με αρκετή δόση εκπλήξεως ότι υπάρχουν δυο Ελλάδες.

Η μια είναι αυτή που περιγράφουν τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, και πράγματι, αν πιστεύεις σε μύθους, σε πληγώνει. Είναι η Ελλάδα της φτώχειας, της ανέχειας, της ακρίβειας, της ανεργίας, της κακομοιριάς, της εξαθλίωσης, του φτωχοπροδρισμού στην οποία τίποτε δεν είναι σωστό. Είναι η Ελλάδα των πεινασμένων που τρώνε ό,τι βρουν στους σκουπιδοτενεκέδες για να χορτάσουν την πείνα τους. Των αστέγων οι οποίοι δεν έχουν που την κεφαλή κλίναι γι΄αυτό και κοιμούνται στα πάρκα και στις πλατείες.

Είναι η Ελλάδα που ζωγραφίζουν οι προπαγανδιστές για να καταλήξουν στο βαρύγδουπο συμπέρασμα: «Δεν πάει άλλο. Ο τόπος χρειάζεται αλλαγή πολιτικής». Και την αλλαγή θα φέρουν οι αναλλακτοι πρώην συνεργάτες του Μπααθ και των λοιπών «προοδευτικών» κινημάτων.

Η άλλη Ελλάδα είναι αυτή που βιώνει καθημερινά ο Έλληνας ο οποίος διαθέτει κοινό νου. Είναι η Ελλάδα που φιλοξενεί ένα εκατομμύριο κατατρεγμένους που εδώ κατέφυγαν για μια καλύτερη ζωή. Είναι η Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, που χάρις στις διαχρονικές επιλογές της δεξιάς, οι 86 στους 100 έχουν ιδιόκτητη κατοικία. Είναι η «φτωχή» Ελλάδα με τα 5.000.000 ΙΧ αυτοκίνητα, τα 7.000.000 κινητά τηλέφωνα, τις 6.000.000 έγχρωμες τηλεοράσεις, τα 4.000.000 πλυντήρια ρούχων, τα 2.500.000 πλυντήρια πιάτων, τα 3.000.000 κλιματιστικά μηχανήματα.

Είναι η Ελλάδα των «ρακένδυτων» Ελλήνων και Ελληνίδων που ξεσηκώνουν από τις μπουτίκ ό,τι εκλεκτό παράγουν οι σινιέ φίρμες της Ευρώπης. Είναι η Ελλάδα των Ελλήνων που γεμίζουν τα γήπεδα, τα θέατρα, τις συναυλίες, κι ας έχουν εισιτήριο 200 ευρώ το άτομο, τις καφετέριες, τις ταβέρνες και ξεπορτίζουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες συν γυναιξί και τέκνοις τα τριήμερα που τα κάνουν τετραήμερα, κι ας κοστίζει η βενζίνα όσο και η σαμπάνια.
Είναι η Ελλάδα των «καταπιεσμένων» εργατοϋπαλλήλων που αρνούνται να αλλάξουν δουλειά ακόμη και με έπαθλο 100.000 ευρώ, διότι προτιμούν την αργομισθία των ΔΕΚΟ.

Είναι αυτή η Ελλάδα που λιμπίζονται όλοι οι βόρειοι γείτονές μας, που επί 50 χρόνια «αξιοποιούσαν» τις «ευκαιρίες» της υπαρκτής καταπίεσης την οποία εξεθείαζαν τότε οι σημερινοί μιζερολόγοι. Οι οποίοι και τότε όπως τώρα, επέμεναν επειδή έτσι τους είχε πει ο μέγιστος των δημαγωγών ότι το «αλβανικό μοντέλο ανάπτυξης» ταιριάζει στην Ελλάδα.

Έμαθαν τα... νέα

Επιτέλους, τάμαθε τα νέα η... φιλολαικιά αριστερά της Παπαρήγα, του Αλαβάνου, του Τσίπρα και των άλλων παιδιών. Τα 'μαθαν τα νέα και οι συνοδοιπόροι της αριστεράς, Παπανδρέου, Καρατζαφέρης και οι παραφυάδες τους. Έμαθαν ότι η οικονομική κρίση δεν είναι γέννημα της φαντασίας του Καραμανλή και δεν χρησιμοποιείται σαν άλλοθι για να επιβάλει η κυβέρνηση του «αντιλαϊκές» φορολογίες, οι οποίες πλήττουν «τα πλατιά λαϊκά στρώματα, τους φτωχούς και ανήμπορους».

Έμαθε ο αεροκοπανιστής Παπανδρέου ότι το 40% των Αμερικανών κλείδωσαν τα αυτοκίνητα τους, η Boeing κατέβασε τα ρολά, και είναι άγνωστο πότε θα τα ανεβάσει. Έμαθε ο αντιιμπεριαλιστής από σόι πρόεδρος του Πασόκ ότι η Ρενό μιμήθηκε το παράδειγμα της Boeing ότι στην Αυστρία ο εθνικός αερομεταφοράς της πουλιέται έναντι ενός ευρώ και ουδείς ενδιαφέρεται να την αγοράσει.

Έμαθαν αριστεροί και συνοδοιπόροι τους ότι οι δεξιοί ευρωπαίοι ηγέτες παίρνουν μέτρα πρακτικά για να αντιμετωπίσουν την... ανύπαρκτη κρίση, την ώρα που οι σοσιαλιστές και σοσιαλίζοντες περιορίζονται σε θεωρίες. Έμαθαν αλλά μυαλό δεν έβαλαν και επιμένουν να «παίζουν αντιπολίτευση», όπως εμείς στα παιδικά μας χρόνια παίζαμε τις κυρά κουμπάρες.

Δεν τους φθάνουν τα μέτρα στήριξης της αγοράς που παίρνει η κυβέρνηση. Θέλουν περισσότερα λεφτά για τους φτωχούς, απαιτούν να πάρουν επίδομα θέρμανσης περίπου όλοι οι Έλληνες ακόμη και για τους θερινούς μήνες. Αφού ανακάλυψαν την παγκόσμια οικονομική κρίση, ψάχνουν να ανακαλύψουν το μερίδιο της «υπαιτιότητας» του Καραμανλή στην διαμόρφωση της.

Ξέχασαν όσα πρότειναν πριν μερικές εβδομάδες οι θαλασσοβάμονες μιλώντας στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Τότε που ο χουβαρντάς Παπανδρέου μοίραζε τον μισό προϋπολογισμό του κράτους για «κοινωνικές» παροχές, επιμένοντας ότι «κρίση δεν υπάρχει, παρά μόνο στην φαντασία του Καραμανλή». Έμαθαν οι αερολόγοι τα νέα που δεν είναι ευχάριστα, αλλά και πάλι ανευθύνως υποκινούν απεργίες, «μαξιμαλίζοντας» παραμένοντες πιστοί στον στόχο τους: Την εξουσία να πάρουν και τσιμέντο να γίνουν όλα τα άλλα.

Έμαθαν οι σοσιαλίζοντες ότι και στην Ισπανία του «σοσιαλιστή» Θαπατέρο τα πράγματα είναι χειρότερα απ΄ όσο στην Ιταλία του δεξιού Μπερλουσκόνι, αλλά παριστάνουν τους κουφούς, διότι αυτό δεν τους βολεύει. Έμαθαν στο βόλεμα και τα άβολα τα αποσιωπούν.

«Μπουρζουάς»

Ο πατέρας μου, ο μπάρμπα Δήμος από την Νιγδη της Καππαδοκίας ήταν με τα κριτήρια των κομμουνιστών του 1945, «μπουρζουάς». Οι καπνεργάτες των Πεντακοσίων είχαν κατατάξει τον μπάρμπα Δήμο στα «αφεντικά» διότι είχε εκεί στην άκρη της προσφυγικής συνοικίας μια μπακαλομαναβοταβέρνα 45 τετραγωνικών μέτρων με την οποία προσπαθούσε να ζήσει την φαμίλια του που αριθμούσε 4 παιδιά.

Ο μπάρμπα Δήμος δούλευε 18 ώρες την ημέρα, επτά μέρες την εβδομάδα, δώδεκα μήνες τον χρόνο. Ξεκινούσε κάθε μέρα στις 4-5 το πρωί και έπεφτε το βράδυ στις 10-11 στο κρεβάτι. Τις Κυριακές και αργίες εκτός Πάσχα, Χριστούγεννα, έβγαινε στα κοντινά χωριά, με τα πόδια για να προμηθευτεί κάποια προϊόντα σε χαμηλές τιμές, για να εξασφαλίσει υψηλότερα «κέρδη». Μπουρζουάς γαρ... Συνήθως πήγαινε στη Νέα Καρβάλη, καθόσον Καππαδόκες συναντούσε εκεί. Όσο ζούσε δεν θυμάμαι να έπαιρνε άδεια τα καλοκαίρια, ο μπάρμπα Δήμος, διότι δεν είχε σε ποιου τα χέρια να αφήσει την «διαχείριση» της... επιχείρησης. Κάπου εκεί προς το τέλος της δεκαετίας του ΄60, τον θυμάμαι που πήγαινε στην Άσπρη Άμμο και σκεπαζότανε ανακουφιζόμενος από τους ρευματισμούς. Ο «μπουρζουάς» των Πεντακοσίων έφυγε από τον ταλαίπωρο κόσμο του το 1973 μετά από μισού αιώνα μπακάλικη προσφορά στην φτωχογειτονιά των προσφύγων.

Ο «μπουρζουάς» μπάρμπα Δήμος δεν έμαθε ποτέ για τους «προλετάριους» της εποχής μας. Δεν γνώρισε όλους αυτούς τους βολεμένους στο δημόσιο οι οποίοι δουλεύουν από 4 έως 7 ώρες την ημέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα ένδεκα μήνες τον χρόνο εισπράτοντας 14 μισθούς. Δεν έμαθε ποτέ για τους «προλετάριους» που απεργούν όποτε τους γουστάρει, δεν δίνουν σημασία τσακιστή για το τι τους λέει το «αφεντικό» τους, το οποίο θεωρούν μονίμως εχθρό τους. Το «αφεντικό» από την Καππαδοκία δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι οι προλετάριοι τους οποίους υπερασπίζονται μετά μανίας η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, η ΠΟΣΠΕΡΤ, η ΟΣΠΑ, η ΟΤΟΕ, η ΔΟΕ, η ΟΛΜΕ, η ΟΜΕ-ΟΤΕ και άλλες προλεταριακές δυνάμεις, εκτός από τις άμεσες αμοιβές έχουν και έμμεσες. Κάποιοι παίρνουν τζάμπα ηλεκτρικό ρεύμα, άλλοι ταξιδεύουν χωρίς εισιτήριο με τα αεροπλάνα του εθνικού αερομεταφορέα, στέλνουν τα παιδιά τους σε κατασκηνώσεις, κυκλοφορούν δωρεάν στα μέσα μαζικής μεταφοράς και ούτε που περνούσε από το μυαλό του ότι το ΚΚΕ θα προστάτευε αυτούς τους «προλετάριους».

Αν όσα λέγονται είναι σωστά και ο μπάρμπα Δήμος βλέπει από ψηλά τον κόσμο μας θα μέμφεται τον εαυτό του που πέρασε από τον κόσμο μας ως «μικρομεσαίος» και όχι σαν «προλετάριος».

Δυο μύθοι

Τον Απρίλιο του 1945 λίγες μέρες πριν ξεψυχήσει το τέρας του ναζισμού, η χιτλερική προπαγάνδα κορόιδευε τους Γερμανούς με δυο μύθους.

Ο ένας είχε τον τίτλο Βενκ, από το όνομα του στρατηγού Βάλτερ Βενκ, ο οποίος ηγείτο της δήθεν στρατιάς που θα απελευθέρωνε το πολιορκημένο από τους Ρώσους Βερολίνο. Η «στρατιά Βενκ» συγκροτήθηκε στις 12 Απριλίου από τα υπολείμματα διαλυμένων μονάδων του ανατολικού μετώπου, με απόφαση του Χίτλερ, με αποστολή να «συντρίψει» την ρωσική λαίλαπα που σάρωνε τα γερμανικά εδάφη. Έργο παντελώς αδύναμο απέναντι σ΄ έναν αντίπαλο που υπερείχε σε όλα σε αναλογία από 5 έως 10 προς 1.

Ο δεύτερος μύθος με τον οποίο η προπαγάνδα επιδίωκε να στηρίξει το ηθικό των Γερμανών, οι οποίοι έβλεπαν την διάλυση της πατρίδας τους, έλεγε ότι οι στρατιές των συμμάχων που προήλαυναν από ανατολή και δύση είναι έτοιμες να συγκρουσθούν μεταξύ τους, καθώς οι δυτικοί έχουν συνειδητοποιήσει την απειλή του μπολσεβικισμού. Οι δυο μύθοι είχαν γίνει τα όπλα της προπαγάνδας τις τελευταίες μέρες που το θηρίο ξεψυχούσε.

Όσοι ραδιοσταθμοί εξέπεμπαν ακόμη επαναλάμβαναν καθημερινά ότι η «νίκη έρχεται», ενώ τα πάντα κατέρρεαν, και ότι «ο φύρερ ηγείται του αγώνα στην πρώτη γραμμή» ενώ αυτός βρισκόταν κρυμένος στο άντρο του 15 μέτρα κάτω από τους κήπους της καγκελαρίας του. Ακόμη κι όταν τα πάντα είχαν χαθεί, οι φανατικοί πίστευαν ότι όλα ήταν ένα κακό όνειρο, που σύντομα θα διαλυόταν. Φυσικά οι μύθοι δεν απέτρεψαν το μοιραίο τέλος που ήρθε στις 30 Απριλίου με την αυτοκτονία του Χίτλερ.

Με δυο μύθους πασχίζει να στηρίξει το ηθικό των οπαδών του και ο Γ. Παπανδρέου, μιμούμενος την τακτική της γκεμπελικής προπαγάνδας: «Λέγε, λέγε, λέγε, στο τέλος κάτι μένει».

Ο ένας έχει ως θέμα του τα «σκάνδαλα». Ο δεύτερος ενθαρρύνει τους φανατικούς οπαδούς του Πασόκ με την «προοπτική» των πρόωρων εκλογών. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του.

Τα ίδια έλεγε και πέρυσι πριν τις εκλογές. Και τότε το Πασόκ είχε βυθισθεί στην χαβουζολογία, με δομημένα και αδόμητα ομόλογα, με τους κουμπάρους και τους μπατζανάκηδες με την τυμβωρυχία των θυμάτων της πύρινης λαίλαπας. Την ίδια καραμέλα πιπίλιζαν και οι δημογέροντες του Πασόκ ζητώντας επίμονα πρόωρες εκλογές. Κι όταν η κυβέρνηση ικανοποίησε το αίτημα τους έβαλαν τα κλάματα γκρινιάζοντας ότι ο λαός δεν είχε ακόμη τελειώσει τα μπάνια του.

Ωστόσο το πάθημα δεν τους έγινε μάθημα. Η μυθολογία αποτελεί τον μπούσουλα τους. Όμως οι μύθοι όσο ωραίοι κι αν είναι δεν ανατρέπουν την πραγματικότητα. Οι μύθοι που καλλιέργησε η γκεμπελική προπαγάνδα στα τελευταία της δεν έσωσαν τον ναζισμό.Οι μύθοι που χρησιμοποιεί ο Παπανδρέου δεν πρόκειται να σώσουν το Πασόκ. Η μοίρα του είναι προδιαγραμμένη.

Ομοιότητες

Το 1967 σχεδόν ουδείς πίστευε πως ήταν δυνατό να επιβληθεί στην Ελλάδα δικτατορία. Κι όμως επιβλήθηκε και μάλιστα αναίμακτα. Είχαν προηγηθεί όσα περίπου συμβαίνουν και σήμερα. Η ΕΔΑ, το προσωπείο του παράνομου τότε ΚΚΕ, σιγοντάριζε τους ακραίους της Ένωσης Κέντρου, υποστηρίζοντας ανοικτά τις πρωτοβουλίες του Γ. Παπανδρέου.

Οι «λαμπράκηδες» και οι «ευγενείς» νέοι, πρόδρομοι των σημερινών «ταγμάτων εφόδου» της αριστεράς, ορθόδοξης και αιρετικής, επιδίδοντο καθημερινά σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής. Ο υιός Παπανδρέου απειλούσε, «αν δεν μας ορκίσει ο βασιλεύς, θα ορκισθούμε στην πλατεία Συντάγματος μπροστά στον Λαό». Οι πραξικοπηματίες τον έπιασαν με τις πιτζάμες στο πατάρι του σπιτιού του.

Ακόμη κι όταν λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα ο μακαρίτης Σπύρος Μαρκεζίνης σε μια σειρά διαλέξεων του έκανε λόγο για τον «άγνωστο μαύρο συνταγματάρχη», ουδείς τον πίστεψε. Κάποιες συνετές φωνές που συνιστούσαν αυτοσυγκράτηση βροντούσαν στων κουφών την πόρτα. Έως ότου εκείνη την μαύρη Παρασκευή εσήμανε η ώρα μηδέν.

Το 2008 δεν είναι βεβαίως 1967. Πολλά μεσολάβησαν από τότε. Οι συνθήκες μεταβλήθηκαν άρδην. Η απειλή μιας νέας δικτατορίας είναι θεωρητικά ανύπαρκτη. Όμως δεν είναι απαραίτητη μια δικτατορία για να οπισθοδρομήσει η Ελλάδα. Αρκούν και 2-3 νεκροί για να μπει η ελληνική κοινωνία στην δίνη μιας επικίνδυνης αναταραχής.

Το κλίμα ανυπακοής, απειθαρχίας και ανατροπής που καλλιεργούν με ασυγχώρητη επιπολαιότητα οι διάδοχοι της ΕΔΑ, θάλπει υφέρπουσα ένταση, η οποία νομοτελειακά κάποια στιγμή θα εκδηλωθεί. Η δράση προκαλεί αντίδραση. Η θρασύτητα, η ιταμότητα, η προκλητικότητα του ΚΚΕ και των πρωτοξάδελφων του είναι πολύ πιθανό ότι θα εκθρέψουν τάσεις αντίπαλες. Ποιος αποκλείει ότι στο «θερμό» χειμώνα με τον οποίο απειλούν την κυβέρνηση οι επίγονοι του Ζαχαριάδη, δεν θα υπάρξουν «καυτά» γεγονότα; Αυτό επιδιώκουν οι υποκινητές των κινητοποιήσεων για να εκθέσουν την κυβέρνηση.

Ο φανατισμός που διακρίνει τις δηλώσεις παραγόντων της αντιπολίτευσης, η συντεταγμένη παρουσία ροπαλοφόρων στις «ειρηνικές» διαδηλώσεις, η μανία με την οποία επιτίθενται στα αστυνομικά όργανα, οι εμπρηστικές καταγγελίες δεν προοιωνίζουν θετικές εξελίξεις.

Αυτοί που εκθειάζουν την ακυβερνησία εν ονόματι της Δημοκρατίας, υπονομεύουν ενσυνείδητα την Δημοκρατία. Έχουν τους λόγους τους.

Παραβατικότητα

Η χειρότερη διάσταση της ελληνικής πραγματικότητας είναι η παραβατικότητα. Η άμεση ή έμμεση καταπάτηση της νομιμότητας στα σημαντικά ή ασήμαντα θέματα αποτελεί την βασική αιτία του κακού που ταλανίζει τον τόπο. Μικροί ή μεγάλοι, όχι στα χρόνια, αλλά στην οικονομική επιφάνεια ή στην αναγνωρισιμότητα γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την νομιμότητα και κάνουν του κεφαλιού τους.

Δεν είναι μόνο αυτοί. Χειρότεροι είναι οι διάφοροι «φορείς». Συνδικαλιστές, κοινοβουλευτικοί, πολιτικοί, γραμματείς και φαρισαίοι έχουν τους δικούς τους κανόνες απρεπούς συμπεριφοράς επικαλούμενοι το δικαίωμα της ασυδοσίας. Το έγραψα και άλλοτε. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, απήργησαν οι ταχυδρομικοί του Καναδά. Κάποια στιγμή η διοίκηση των ταχυδρομείων προσέφυγε στην Δικαιοσύνη ζητώντας να κηρυχθεί η απεργία καταχρηστική.

Το δικαστήριο δέχθηκε το αίτημα και διέταξε τους απεργούς να επιστρέψουν στις δουλειές τους. Όμως ο πρόεδρος της ομοσπονδίας είχε διαφορετική άποψη. Δήλωσε ότι η απεργία θα συνεχισθεί παρά την δικαστική απόφαση. Την επόμενη εμφανίσθηκαν στο σπίτι του προέδρου άνδρες της έφιππης αστυνομίας. Ξέρετε, τους τύπους με τα προσκοπικά καβουράκια και τα βαρβάτα άλογα. Άρπαξαν τον κύριο πρόεδρο και τον έστειλαν για δίμηνη παραθέριση σε μονόκλινο «δωμάτιο» με την κατηγορία της «περιφρόνησης δικαστικής αποφάσεως».

Αναλογίζεσθε πόσα DVD θα κυκλοφορήσει το Πασόκ αν ένα πρωινό συλληφθεί για παράβαση του Νόμου, κάποιος χαραμοφάης πράσινος εργατοπατέρας και πόσες βρισιές θα εκτοξευθούν από τις «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις»; Εδώ η «συναγωνίστρια» Παπαρήγα παροτρύνει τους κουκουέδες που αιματοκύλισαν τρεις φορές τον τόπο, να δείχνουν ανυπακοή και απειθαρχία για να επιτύχουν την ανατροπή. Ο Αλαβάνος απειλεί να κατεβάσει στους δρόμους τα τάγματα εφόδου για να ακυρώσει, λέει, νόμο ψηφισμένο από το κοινοβούλιο. Ομάδες αλητών τραμπούκων, ροπαλοφόρων τρομοκρατούν πανεπιστημιακούς χώρους. Συνδικαλιστές ειρωνεύονται και περιφρονούν την Δικαιοσύνη και η Πολιτεία κάνει πως δεν καταλαβαίνει.

Πώς να πάει μια κοινωνία μπροστά όταν όλοι ή σχεδόν όλοι παραβιάζουν τους κανόνες λειτουργίας της;

Κανένας

Το κόμμα «Κανένας» εμφανίζεται ισχυρό στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Στην τελευταία απ΄ αυτές συγκεντρώνει περίπου το 20% των Ελλήνων. Σ΄ αυτό δεν ανήκουν ούτε οι ευφυείς ούτε οι αφελείς Έλληνες για τους οποίους κάναμε λόγο την περασμένη Τετάρτη. Μέλη του είναι μια ειδική κατηγορία συμπατριωτών μας. Είναι οι «πολύξεροι» οι οποίοι όπως το λέει και το «όνομα» τους τα ξέρουν όλα, ενώ στην ουσία δεν ξέρουν τίποτε.

Τους έχετε συναντήσει ασφαλώς σε παρέες και συντροφιές. Κριτικάρουν τους πάντες, με τρόπο αποφθεγματικό. Ο δήμαρχος είναι κλέφτης, ο πρωθυπουργός ψεύτης, ο δείνα αρχηγός κόμματος απατεώνας, οι βουλευτές του νομού βλάκες, ο νομάρχης κουτορνίθι, η δικαιοσύνη πληρωμένη.

Παντού βλέπουν καταστροφή και δυστυχία. Μίζεροι, απαισιόδοξοι, μικρόψυχοι, αποτυχημένοι έχουν ως κέντρο του κόσμου τον εαυτό τους. Ανέβηκαν στον μιναρέ και ψέλνουν τον δικό τους αμανέ, απαιτώντας να αναγνωρισθεί η αξία τους.

Για να μιλήσουμε σε γλώσσα ποδοσφαιρική, που είναι της μόδας, τα μέλη του κόμματος «Κανένας» μοιάζουν με τους «προπονητές της κερκίδας». Ο επίσημος προπονητής δεν ξέρει τίποτε. «Ξέρουν» αυτοί γι΄ αυτό και αποδοκιμάζουν κάθε κίνηση μέσα στο γήπεδο. Το ερώτημα είναι για ποιον λόγο πάνε στο γήπεδο; Τι θέλουν οι «ανύπαρκτοι». Τους ρωτάνε ποιο κόμμα θα ψηφίσουν, απαντάνε «κανένα». Ποιος είναι κατάλληλος για πρωθυπουργός, η απάντηση είναι κανένας. Σε ποιον θεό πιστεύουν; Σε κανέναν. Τι επιτέλους θέλουν; Τίποτε. Η πένα του Βάσου Βασιλείου, η αιχμηρότερη γραφίδα κατά της απριλιανής χούντας τους είχε ονομάσει «τιποτόφρονες».

Δεν θέλουν τίποτε αλλά απαιτούν τα πάντα. Αυτοί γυροφέρνουν τους βουλευτές για εξυπηρετήσεις. Αν δεν πετύχουν αυτό που επιδιώκουν από τον ένα πηγαίνουν στον άλλο. Το προσωπικό τους συμφέρον αποκλειστικά απασχολεί τους τιποτόφρονες. Γι΄ αυτό και δεν πιστεύουν σε κανένα. Τελικά ο καθένας απ΄ αυτούς είναι πράγματι κανένας.

Φεστιβάλς

Από το 1982 που η μακαρίτισσα Μελίνα Μερκούρη, ο Θεός ας συγχωρέσει τα αμαρτήματα της, κήρυξε την πολιτιστική επανάσταση, στην ψωροκώσταινα, ουδείς γνωρίζει επακριβώς πόσα εκατομμύρια τοτινες ψωροδραχμούλες σκορπίστηκαν σε φιέστες και πανηγύρια που οι επιτήδειοι χαρακτήριζαν «πολιτιστικές εκδηλώσεις». Το κακό δεν περιορίσθηκε εκεί. Επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς. Όλοι ή τέλος πάντων όλοι, πλην των «οπισθοδρομικών» απέκτησαν «πολιτιστική» νοοτροπία. Άτομα ή συλλογικοί φορείς φόρεσαν το μπερεδάκι του πολιτισμού κι αλλοίμονο σε όποιον αμφισβητούσε την πολιτιστική τους ταυτότητα.

Χρόνο με τον χρόνο η κουλτούρα απλωνόταν όλο και μακρύτερα από την πρωτεύουσα έως ότου έφθασε στις εσχατιές της χώρας. Ταυτόχρονα μεγάλωνε ο αριθμός των κουλτουριάρηδων ενώ η επιδημία του πολιτισμού με τα νταούλια και το χασαποσέρβικο μεταδιδόταν παντού. Θέλετε να μάθετε σε ποιο πολιτιστικό επίπεδο βρισκόμαστε φέτος 26 χρόνια μετά την έναρξη της μελίνειας επανάστασης; Αθηναϊκή εφημερίδα κυκλοφόρησε προχθές με ένθετο το πρόγραμμα των φεστιβάλς που θα διοργανωθούν φέτος σ΄ όλη τη χώρα. Πάρτε αναπνοή και διαβάστε το: Εθνικ Φεστιβάλ Αθήνας, εκδηλώσεις Πειραιά, Φεστιβάλ Βύρωνα, Λυκαβηττός, Διεθνές Φεστιβάλ Πέτρας, Φεστιβάλ Ηλιούπολης, Τεχνόπολις Αθήνας, 22ο Φεστιβάλ Υμηττού, γιορτές στους δρόμους Υμηττού, Αισχύλεια Ελευσίνας, Φεστιβάλ Αμαρουσίου, Φεστιβάλ Ρεματιάς (Χαλάνδρι), Φεστιβάλ Νίκαιας, Φεστιβάλ Καισαριανής, Rock wave Festival (στην Μαλακάσα), EZECT Festival (στο ΟΑΚΑ), Ποπ-Ροκ συναυλίες, Sex Pistols Festival, Φεστιβάλ Φιλίππων (το δικό μας), Φεστιβάλ Αρδα, Φεστιβάλ Άρτας, Φεστιβάλ Ιωαννίνων, Γιορτές Γης στην Κοζάνη, Φεστιβάλ Ξάνθης, Φεστιβάλ Αμφίπολης, Φεστιβάλ Δημήτρια (Θεσσαλονίκη), Cosmopolis (το δικό μας), Μερκούρεια Δήμου Συκεών (τιμάται προφανώς η μακαρίτισσα), Φεστιβάλ Καστοριάς, «Συναντήσεις κορυφής στα θέατρα Δάσους και Γης», 17ο Φεστιβάλ Ναυπλίου, Φεστιβάλ Σπάρτης, 14ο Φεστιβάλ Καλαμάτας, Φεστιβάλ Πάτρας, Φεστιβάλ Ρόδου, Φεστιβάλ Αστυπάλαιας, Φεστιβάλ Σύμης, Φεστιβάλ Κέρκυρας, 8ο Φεστιβάλ θρησκευτικής μουσικής Πάτμου, Φεστιβάλ Εξωβούργου Τήνου, Ραντεβού Τέχνης στα Χανιά, προσκλητήριο Τέχνης στο Ηράκλειο, Αναγεννησιακό Φεστιβάλ Ρεθύμνης, Φεστιβάλ Αγίου Νικολάου (Κρήτης). Υπάρχουν και δεκάδες άλλα υποφεστιβάλ και φεστιβαλάκια.
Όλα λίγο-πολύ επιδοτούμενα.
Και η ακρίβεια θερίζει τον Λαό.

Το «όλον Πασόκ»

Η απελπισμένη απόπειρα διαχωρισμού του Πασόκ, σε καλό και κακό, σε όλον και μισό, έντιμο και άτιμο, παπανδρεϊκό και σημιτικό, ιστορικό και «ανιστόρητο» δεν πρόκειται να τελεσφορήσει. Οι φραστικοί ακροβατισμοί του αρχηγού του, ο οποίος επιχειρεί με καπνογόνα, να συγκαλύψει τις αμαρτίες του κόμματος του, παριστάνοντας τον αρχάγγελο της κάθαρσης δεν πείθουν τον πολίτη που διαθέτει κοινό νου.

Το Πασόκ είναι ένα ενιαίο, και αδιαίρετο «είναι εδώ ενωμένο δυνατό» και βουτηγμένο μέχρι τα φρύδια στον βούρκο της συναλλαγής και της μίζας. Δεν είναι άλλωστε πρωτοφανή τα όσα βγαίνουν στην φόρα αυτές τις μέρες. Αυτό ήταν το Πασόκ από την μέρα που καβάλησε την εξουσία μέχρι να ξεπεζέψει.
Από το «δωράκι των 50 εκατομμυρίων δραχμών» που «αποκάλυψε» ο γενάρχης του τριτοδρομικού σαλταδορισμου, τιμολογώντας την παρανομία, μέχρι στο σκάνδαλο του Κοσκωτά, τις αγορές του αιώνα, την λεηλασία του χρηματιστηρίου, τα μπαξίσια της Σήμενς και πολλά άλλα που δεν θα μάθουμε ποτέ, κολαούζος της «πολιτικής» του ήταν ο παράνομος πλουτισμός.

Τα δωράκια, οι μίζες, οι κομπίνες, ήταν που έδωσαν την δυνατότητα στους μουσάτους, μαλλιάδες, ζιβαγκοφόρους πρασινοφρουρούς να μεταμορφωθούν λίγο μετά την «18 Οχτώβρη» του 81 σε σινιέ μοντελάκια. Το μαύρο χρήμα γέμιζε τα σκυλάδικα της Αθήνας επί χρόνια με κορυφαία, μεσαία, και ουραία στελέχη της πράσινης κουλτούρας.
Είναι μικρός και δεν θυμάται ο σημερινός αρχηγός του Πασόκ τις «επαναστατικές» αυθαιρεσίες του Πασόκ με την βάναυση καταπάτηση της νομιμότητας εν ονόματι του «λαού-θεσμού»; Πολύ αργά και πάντως όχι αυθορμήτως, θυμήθηκε την κάθαρση ο Γ. Παπανδρέου. Τα γεγονότα τον υποχρεώνουν να εμφανίζεται σαν «τιμωρός» των συντρόφων του. Αφ ης στιγμής η φουρτούνα έβγαλε στον αφρό τα συντρίμμια του ναυαγισμένου κινήματος, αναγκαστικά αποκήρυξε τους μέχρι πρότινος εταίρους του. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Αν και δεν ξεχνάει, ακόμη και τώρα, το «δόγμα» που οδηγεί τα βήματα του Πασόκ: «φωνάζουν οι κλέφτες για να φοβηθούν οι νοικοκυραίοι». Αλλά τα ψέματα τελείωσαν. Οι πολίτες ξέρουν. Όσοι δεν ξέρουν ούτε και τώρα, δεν θα μάθουν ποτέ.

ΣΕΠ

Οι 3 εξουσίες του πολιτειακού μας συστήματος είναι οι εξής πέντε: Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική, ΜΜΕ, η λεγόμενη τέταρτη εξουσία και ΣΕΠ, που με την ανοχή των τριών πρώτων και την συμπαράσταση της τέταρτης εξουσίας έχει καταστεί παντοδύναμη. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα αν δεν το εγκρίνουν οι ΣΕΠ.

Μπορεί η νομοθετική εξουσία, η βουλή να ψηφίζει νόμους, η εκτελεστική εξουσία, η κυβέρνηση να προχωρεί στην εφαρμογή τους, αφού προηγουμένως η δικαστική εξουσία έχει αποφανθεί περί της συνταγματικότητας του νόμου, αν δεν συμφωνήσει η ΣΕΠ, ο νόμος παραπέμπεται στις καλένδες. ΣΕΠ, εστί Συντονιστική Επιτροπή Πολιτών και αποτελεί πρακτικά την υπέρτατη, ελέω λαϊκισμού εξουσία. Αποφασίζει πχ το δημοτικό συμβούλιο την δημιουργία Χώρου Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων στην περιοχή του γουρουνοχωρίου. Η απόφαση επικυρώνεται από το νομαρχιακό και το περιφερειακό συμβούλιο και προσυπογράφεται από τον περιφερειάρχη.

Όλα είναι έτοιμα για να αρχίσουν οι εργασίες προκειμένου να απαλλαγεί ένα ευρύτερο γεωγραφικό διαμέρισμα από την αηδία των παράνομων σκουπιδότοπων. Ξαφνικά εμφανίζεται ο Αγησίλαος, συνταξιούχος ΟΤΑ, πρόεδρος Συντονιστικής Επιτροπής Πολιτών του οικισμού Αγριοκερασιάς και δηλώνει on camera «ότι δεν μπορεί να επιτρέψει την κατασκευή του ΧΥΤΑ». Γιατί; τον ρωτάνε. Διότι η δημιουργία του, εκτός του ότι ενδέχεται να αποτελέσει εμπόδιο στην αναπαραγωγή της έγχρωμης καρακάξας είναι βέβαιο ότι θα καταστρέψει κάθε πιθανότητα αναπτύξεως της κοινότητας Παραμαγούλας, γνωστής για την εξαίρετη μυζήθρα της, που βρίσκεται 6 χιλιόμετρα πίσω από την απέναντι κορυφή.
Μα τι είναι αυτά που τσαμπουνάς; του λέει ο επικεφαλής του συνεργείου. Ο Αγησίλαος με την δύναμη που του δίνει η «θέληση» των 126 κατοίκων της Παραμαγούλας είναι ανένδοτος. «Θα κατεβάσω τον λαό στον δρόμο» απειλεί.

Ο επικεφαλής του συνεργείου το ξανασκέπτεται. Ειδοποιεί τον σταθμάρχη του πλησιέστερου αστυνομικού σταθμού. Αυτός τηλεφωνάει στον αστυνομικό διευθυντή. Ο οποίος ζητάει οδηγίες από το Αρχηγείο. Ο αρχηγός λείπει. Ο υπασπιστής επιχειρεί να επικοινωνήσει με τον υπουργό. Βρίσκει έναν γραμματέα, ο οποίος αντιμετωπίζει το θέμα με «κατανόηση».
Ξέρετε, ο υπουργός είναι πολύ ευαίσθητος σε ό,τι έχει σχέση με την κοινή γνώμη. Αφήστε να δει την περίπτωση την Δευτέρα μετά το Σαββατοκύριακο.

Τρεις ώρες αργότερα, ο Αγησίλαος αποχωρεί με τον αέρα του νικητή. Η Παραμαγούλα μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Η αχτύπητη μυζήθρα της δεν θα θυσιαστεί στην ιδιοτροπία ενός τεχνοκράτη. Αν χρειασθεί ο Αγησίλαος είναι αποφασισμένος να το τραβήξει μέχρι τον πρωθυπουργό. Γιατί δηλαδή τον ψήφισε; Στο κάτω κάτω γιατί αγωνίσθηκε ο Λαός να φύγει η Χούντα; Για να ‘χει τον πρώτο και τελευταίο λόγο.

Αναξιόπιστο

Μια από τις αιτίες, ίσως η βασικότερη που το Πασόκ δεν μπορεί να πάρει τα πάνω του, «να ανακάμψει» όπως συνήθως λέγεται, είναι η αναξιοπιστία του. Στα μικρά ή μεγάλα, στα σημαντικά ή ασήμαντα θέματα η αναξιοπιστία χαρακτηρίζει τα έργα ή λόγια του κινήματος της πελαγοδρόμησης. Σχεδόν σε κάθε ζήτημα που αναδεικνύεται από τις εξελίξεις της καθημερινότητας, το Πασόκ έχει τουλάχιστον τρεις απόψεις.

Τελικά ούτε το ίδιο πιστεύει σ΄ αυτά που λέει. Και πώς να πιστέψει όταν η σημερινή θέση γρονθοκοπείται με την χθεσινή, που διαψεύδει την προχθεσινή. Δεν απέκτησε το Πασόκ τον «τίτλο» της αναξιοπιστίας ούτε τυχαία ούτε συμπτωματικά. Χρειάσθηκαν είκοσι περίπου χρόνια εξουσίας με συνεχείς παλινδρομήσεις για να του απονείμει ο λαός το πτυχίο του αναξιόπιστου.

Πώς να δώσει πλέον ο λαός βάση στα λεγόμενα του Πασόκ όταν το ίδιο αναιρεί την ταυτότητα του. Από τα ζιβάγκο, τα χοντρά ζωνάρια, τις μαλλούρες, τις τριχωτές φάτσες και τα ξεκούμπωτα μέχρι τον αφαλό πουκάμισα, πέρασαν οι πρασινοδάκτυλοι με τα δωράκια των 50 εκατομμυρίων ψωροδραχμών στα σινιέ κοστούμια, τις σπάταλες δεξιώσεις, τις λουσάτες βίλες, τις γυαλιστερές λιμουζίνες και τις κρουαζιέρες με τα κότερα «σοσιαλιστών» εφοπλιστών.

Από τον τριτοδρομικό σοσιαλισμό και το αλβανικό μοντέλο ανάπτυξης, στην οικονομία της αγοράς και την ΟΝΕ. Από τις στενές σχέσεις με τους ξυπόλητους Σαντινίστας και το φαραμπουτο Μπαρτι στην αγκαλιά της αναθεματισμένης ΕΟΚ. Από τον «επαναστάτη» Ανδρέα Παπανδρέου στον καθως πρέπει Κώστα Σημίτη.

Κι όταν όλα αυτά τελείωσαν κάποιο μαρτιάτικο βράδυ του 2004, ο απόγονος του Ανδρέα θυμήθηκε τις ρίζες του. Ξαναθυμήθηκε τον λαό, την «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», τον «ιδρώτα» του αγρότη, του εργάτη, του επαγγελματία, του μικρομεσαίου, τις κρατικοποιήσεις, το «ξεπούλημα» του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των λιμανιών, της Ελλάδας. Και κρίνοντας εκ του κόμματος του τα αλλότρια, ανακαλύπτει παντού «σκάνδαλα» έτσι για νάχει κάτι να ασχολείται. Πως αλήθεια να πιστέψει ο λαός το Πασόκ, μετά από το αμαρτωλό αναξιόπιστο παρελθόν του;

1 1 4

Οι της γενιάς του 114 είναι σήμερα πάνω-κάτω γύρω στα 65. Οι περισσότεροι, ανάλογα με την κράση τους, έχουν γκρίζα ή άσπρα μαλλιά. Λίγοι ή λίγες κρατούν ακόμη ενάντια στο χρόνο, το κορακίσιο χρώμα στην κεφάλα τους.

Οι εξυπνότεροι ή τυχερότεροι ανέβηκαν σε ανώτερα κοινωνικά επίπεδα και κάποιοι εκμεταλλευόμενοι τις συγκυρίες αναρριχήθηκαν σε υψηλά αξιώματα της διοίκησης.
Όλοι τους θυμούνται με βαθειά νοσταλγία την ωραία εκείνη εποχή της νιότης, που γεμάτοι όνειρα και ιδέες έτρεχαν στους δρόμους, αυθόρμητα, ή εν αγνοία τους, υποκινούμενοι φωνάζοντας και απαιτώντας την προστασία του Συντάγματος. Ω, Θεέ μου πόσο γρήγορα κύλησαν τα χρόνια.

Στο διάβα τους πολλά άλλαξαν. Το αρθρο 114 που χαρακτήρισε μια εποχή, άλλαξε νούμερο. Πήρε τον αριθμό 120 στο ισχύον Σύνταγμα και λέει μεταξύ άλλων τα εξής: «Η τήρηση του παρόντος Συντάγματος επαφίεται (όπως και τότε) στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με την βία».

Η τήρηση του Συντάγματος, σημαίνει ουσιαστικά και τυπικά, σεβασμό της νομιμότητας την οποία οι Έλληνες δικαιούνται και υποχρεούνται να υπερασπίζουν με κάθε μέσο. Δικαιούνται και υποχρεούνται να υπερασπίζουν κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, σε κάθε περίπτωση, κι όχι μια φορά στα 30 ή 40 χρόνια αν τύχει και κάποιος παλαβός συνταγματάρχης, ή στρατηγός, αποφασίσει να «σώσει» το Έθνος και το λαό του.

Τηρούμε το Σύνταγμα σήμερα; Τρίχες. Αν το τηρούσαμε, όπως έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση, έπρεπε να αντιστεκόμαστε με κάθε μέσον εναντίον των «φοιτητοσυμμοριτών» και όχι μόνο, που καθημερινά το καταλύουν με την βία στα πανεπιστήμια, στις καταλήψεις, στους δρόμους, στις πλατείες και όπου αλλού βρίσκουν ευκαιρία.

Αν τηρούσαμε το Σύνταγμα, που υποκριτικά οι δημαγωγοί εκθειάζουν, ο εσμός των αληταράδων που λοιδορούν, καταπατούν, περιφρονούν θεσμούς, αρχές και αξιώματα δεν θα τολμούσαν να βγαίνουν στην γύρα τραυματίζοντας βάναυσα την Δημοκρατία.
Αν τηρούσαμε το Σύνταγμα η πολύπαθη δημοκρατία μας δεν θα βιαζόταν παρά φύση και κατά φύση από τους ποικιλώνυμους λεηλάτες της κοινωνίας μας. Αν!

Ναός ή παράγκα;

Η Βουλή, λένε, είναι ο Ναός της Δημοκρατίας. Είναι όμως ή μήπως με την συμπεριφορά κάποιων κατάντησε η παράγκα του Καραγκιόζη; Ο Ναός απαιτεί σεβασμό, ευλάβεια, κατάνυξη, για να απωθήσεις πάσα μέριμνα βιοτική και απαλλαγμένος από τα γήινα να συναντήσεις το θείο. Δεν πας στην εκκλησία με μαγιό ούτε με εκδρομική περιβολή. Η ιερότητα του τόπου επιβάλλει σεμνό ντύσιμο.
Πόσο σεβόμαστε σήμερα την Βουλή, τον Ναό της Δημοκρατίας; Καθόλου ή ελάχιστα. Στα λόγια βεβαίως, όλοι την εξυμνούν. Και οι ιερείς της, οι βουλευτές, θεωρούνται παιδιά ενός ανώτερου Θεού. Στην πράξη την χλευάζουμε, ή τέλος πάντων την γράφουμε στα λαϊκιστικά τσόκαρα μας.
Η Βουλή, ο «Ναός της Δημοκρατίας» είναι κατά το Σύνταγμα η Νομοθετική Εξουσία. Ψηφίζει τους Νόμους που καθορίζουν τους κανόνες συμβίωσης των μελών της κοινωνίας.
Τηρούμε τους Νόμους; Όχι αν δεν μας αρέσουν. Πρώτοι απ΄ όλους οι ιερείς της Βουλής ακυρώνουν το κύρος της. Η Βουλή, μετά από θυελλώδη διαδικασία, ψήφισε τον νέο Νόμο-πλαίσιο για την Παιδεία. Όταν ψηφιζόταν, ένας τσαρλατάνος «ιερέας» του Ναού της Δημοκρατίας δήλωνε προκλητικά «θα καταργήσουμε τον Νόμο στις πλατείες και στα πεζοδρόμια».
Κι αυτό επιχειρούν τις μέρες αυτές, οι αριστεροί ψαλτάδες παροτρύνοντας τους δικούς τους ταλιμπάν να αρπάζουν τις κάλπες λεηλατώντας τα πανεπιστήμια. «Ναοί μάθησης» κι αυτά.
Η Βουλή ψήφισε το νέο ασφαλιστικό νόμο. Πριν αρχίσει η εφαρμογή του, 149 ιερείς του «Ναού της Δημοκρατίας», απειλούν ότι θα τον καταργήσουν στην πράξη. Τέτοιος είναι ο σεβασμός των γελωτοποιών του κοινοβουλευτισμού. Και έπεται συνέχεια. Σε λίγες μέρες η συμφωνία Deutsche Telecom-ΟΤΕ θα ψηφισθεί και θα γίνει Νόμος του κράτους. Πριν ψηφισθεί οι διάφοροι «συνταγματολόγοι» του κιλού θα χαλάσουν τον κόσμο με τις θεωρίες και τις παράνομες πράξεις τους. Μετά την ψήφιση του οι ίδιοι ταραχοποιοί θα συνεχίσουν τον αμανέ τους.
Η Βουλή είναι ο Ναός της Δημοκρατίας. Βασικός κανόνας της είναι η αρχή της πλειοψηφίας. Αρέσει δεν αρέσει γίνεται αυτό που αποφασίζουν οι περισσότεροι. Αυτοί που κατάντησαν την Βουλή παράγκα της Δημοκρατίας έχουν τον δικό τους κανόνα. Αυτόν που χρησιμοποιούσε ο Καραγκιόζης. Μονά κερδίζω, ζυγά χάνεις. Όσο είναι περισσότεροι, η αρχή της πλειοψηφίας γίνεται το κοράνι τους. Όταν χάσουν την πλειοψηφία τότε το παίζουν Μπιν Λάντεν. Πώς να συνεννοηθείς;

Ανέκδοτο

Οι κατά συρροή ψηφοφορίες του Πασόκ για θέματα οργανωτικά και όχι μόνο, έχουν πάρει χαρακτήρα ανεκδοτολογικό.

Οι ψηφοφορίες του τελευταίου οκταμήνου για εκλογή αρχηγού, εκπροσώπων προσυνεδριακών διαδικασιών, αντιπροσώπων, εφορευτικών επιτροπών, εκλεκτόρων συνεδρίου, γραμματέων νομαρχιακών επιτροπών, κομματικών οργάνων «θιάσων σκιών», κοινοβουλευτικών εκπροσώπων και άλλων εσωκομματικών «γλαστρών», θύμισαν σε αναγνώστη της στήλης ένα πιπεράτο ανέκδοτο που λέει τα εξής:

Επαρχιώτης επιχειρηματίας, ας πούμε Καβαλιώτης, πάει στην Αθήνα για δουλειές. Μετά από ένα κουραστικό τριήμερο, παραμονή της επιστροφής του στην Καβάλα, μπαίνει στον πειρασμό να αναζητήσει ολίγη ροζ διασκέδαση.

Εμπιστεύεται την επιθυμία του στον ρεσεψιονίστα του ξενοδοχείου του, ο οποίος πρόθυμος του δίνει διευθύνσεις και συνθηματικά. Λίγο αργότερα βρίσκεται έξω από ένα κτίριο χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο. Χτυπάει την πόρτα. Εμφανίζεται ένας τύπος γυναικωτός. «Τι θέλετε;» ρωτάει. «Σας φέρνω νέα από την Θεσσαλονίκη», απαντάει, δασκαλεμένος ο ήρωας μας. «Περάστε» του λέει μονολεκτικά ο πορτιέρο. Στο βάθος του ευρύχωρου προχωλ, βλέπει έναν καλοντυμένο τύπο. Πλησιάζει. «Θέλετε ξανθιά ή μελαχρινή» τον ρωτάει χωρίς περιστροφές. «Ξανθιά» απαντάει μετά από σύντομη σκέψη. «Πηγαίνετε μέσα στο νούμερο 4» του λέει ο γραφιάς. «Ψηλή ή μικρόσωμη» τον ρωτάει ο νεαρός του γραφείου Νο 4. «Ψηλή» απαντάει ο άνθρωπος μας. «Ξανθιά και ψηλή» μονολογεί ο άλλος, «καλώς προχωρήστε στο γραφείο 6». Προχωράει. Η ερώτηση είναι σύντομη: «Ξανθιά και ψηλή»; Ναι, απαντάει. «Εύχυμη ή σε στιλ μοντέλου»; είναι η επόμενη ερώτηση. «Ε, γεματούτσικη». «Ξανθιά, ψηλή, γεματούτσικη», ωραία λέει ο νούμερο 6. «Πηγαίνετε στο νούμερο 8». Πάει. Στο νούμερο 8 δεν υπάρχει άνθρωπος. Υπάρχουν όμως στους τοίχους πίνακες ακατάλληλοι για ανήλικους. Για λίγο κοντοστέκεται, ενώ νοιώθει να του ανεβαίνει η πίεση. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ανοίγει η πόρτα στον απέναντι τοίχο. Εμφανίζεται μελαχρινή καλλονή με ελάχιστα «ενδύματα». Ξαναμένος ο άνθρωπος μας ετοιμάζεται να την αρπάξει κι ας μην είναι ξανθιά. «Μη βιάζεστε» του λέει αυστηρά η άλλη. «Εσείς επιλέξατε ξανθιά» προσθέτει. Τον παίρνει από το χέρι και τον πάει στο γραφείο 10. Ο τύπος που βρίσκεται εκεί, αφού συμβουλεύεται κάτι από την οθόνη του Η/Υ τον ρωτάει: «Μήπως έχετε κάποιο ιδιαίτερο βίτσιο;». «Δεν θα έλεγα όχι», απαντάει ντροπαλά κοιτάζοντας το πάτωμα. «Λοιπόν έχουμε και λέμε, ξανθιά, ψηλή, εύχυμη, με βίτσιο. Τριακόσια ευρώ κύριε». Ο κύριος πληρώνει 300 ευρώ και περιμένει οδηγίες. «Πηγαίνετε στο βάθος του διαδρόμου και ανοίξτε την πόρτα».

Με βήματα βιαστικά οδεύει στον στόχο. Ανοίγει την πόρτα. Σκοτάδι. Ψηλαφιστά βρίσκει έναν διακόπτη. Τον πατάει. Βλέπει μια σκάλα στριφτή. Κατεβαίνει τα σκαλιά. Τον περιμένει μια ακόμη πόρτα, την ανοίγει και βρίσκεται εκεί που άρχισε.

«Ξέρετε» αρχίζει να λέει. «Ξέρω, ξέρω του απαντάει ο άλλος. Όμως εμείς εδώ γυναίκες δεν έχουμε. Οργάνωση πάντως έχουμε άριστη». Το ίδιο και το Πασοκ. Οργάνωση έχει. Ψήφους δεν έχει.

Στη μνήμη του

Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του Καραμανλή, μάταια ο πολίτης αναζητεί στο πάλκο της πολιτικής ανθρώπους που να εμπνέονται από την διορατικότητα και την ρωμαλέα σκέψη του Μακεδόνα πολιτικού. Πλην ολίγων εξαιρέσεων οι περισσότεροι εξακολουθούν να σκέπτονται, να συμπεριφέρονται και να ενεργούν με όρους της δεκαετίας του ΄50. Τότε που ο αείμνηστος εθνάρχης έβαζε τα θεμέλια για την ανάπτυξη της χώρας, ενώ οι υπόλοιποι κολυμπούσαν στο τέλμα της στασιμότητας.
Όταν οι άλλοι έβλεπαν τα καλάθια ως μέσο συσκευασίας, ή το πολύ μεταφοράς, ο Καραμανλής συνέτασσε τους κανονισμούς για την διεξαγωγή του πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης.
Την εποχή που ο Καραμανλής οραματιζόταν τον εξηλεκτρισμό της χώρας, «ξεριζώνοντας» χωριά για την δημιουργία των τεχνητών φραγμάτων οι άλλοι κατηγορούσαν ότι επί των ημερών του, είχαν ακριβύνει οι γκαζόλαμπες.
Όταν με την οξύτατη διορατικότητα που τον διέκρινε, υπέγραφε το 1961 την συμφωνία για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, προβλέποντας επακριβώς τα οφέλη της Ελλάδος, πολιτικά και οικονομικά, οι άλλοι ρωτούσαν «τι είναι αυτό το πράγμα».
Δεν λογάριασε ποτέ ο Καραμανλής το πολιτικό κόστος. Όταν στις εκλογές του 1961 οι Βολιώτες του ζήτησαν να «χαρίσει» τα δάνεια που είχαν πάρει μετά τους καταστροφικούς σεισμούς που είχαν πλήξει την περιοχή, ο Καραμανλής δεν μάσησε τα λόγια του. «Τα δάνεια θα πληρωθούν» είπε κλείνοντας την προεκλογική του ομιλία στην πόλη του Βόλου.
Δεν ασχολιόταν ο Καραμανλής με το δένδρο. Τον ενδιέφερε το δάσος. Σε αντίθεση με πολλούς τωρινούς πολιτικάντηδες οι οποίοι ασχολούνται με τις τρίχες αδιαφορώντας για το πρόβατο.
Όταν ξεκινούσε τα μεγάλα δημόσια έργα της χρυσής 8ετιας, που άλλαξαν την μοίρα της Ελλάδος, οι φτωχοπρόδρομοι στην αντιπολίτευση αερολογούσαν για τα «οικόπεδα της Φιλοθέης».
Αν ο αείμνηστος ηγέτης υπέκυπτε στον λαϊκισμό της δεκαετίας του ΄70 σήμερα θα παρακαλούσαμε τα Σκόπια να συμφωνήσουν για την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το δημαγωγικό «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» δεν τον πτόησε. Προέβλεπε ότι το μέλλον της Ελλάδος βρισκόταν στις ευρωπαϊκές λεωφόρους και όχι στα καλντερίμια του «αλβανικού μοντέλου ανάπτυξης». Όταν αυτός ταξίδευε στις Βρυξέλες οι μισοί από τους άλλους αδελφοποιούντο με το «Μπααθ» του Σαντάμ και οι άλλοι μισοί πορευόταν τον δρόμο που ακολουθούσε ο Τσαουσέσκου.
Όλοι εμείς που σταθήκαμε δίπλα στον μεγάλο ηγέτη χαιρόμαστε διότι οι προσδοκίες μας δικαιώθηκαν, αφού μπασκετμπολίστες γίναμε και όχι γυφτοπανερτζήδες.

Περιττά και αναγκαία

Ίσως είναι ολίγον υπερβολική η άποψη, αλλά δεν αποκλείεται να αποδειχθεί σωστή. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η οικονομική κρίση που μόλις άρχισε, εξαιτίας της τιμής του πετρελαίου και όχι μόνο, ενδεχομένως να μας βγει σε καλό. Επειδή ανάγκα και Θεοί πείθονται, θεωρείται βέβαιο ότι οι άνθρωποι θα πεισθούν ευκολότερα και υποχρεωτικά θα βάλουν πολύ νερό στο ουίσκι τους.

Δεν χρειάζονται ειδικότερες γνώσεις οικονομολόγου ή κοινωνιολόγου για να αχθείς στο συμπέρασμα ότι βασική αιτία του κακού το οποίο απλώνεται σε ολόκληρη την υφήλιο, είναι ο καταναλωτισμός, σε πολλές χώρες, ο υπερκαταναλωτισμός των τελευταίων δεκαετιών. Όταν μετά από χρόνια στερήσεων εμείς οι Έλληνες ξεπεράσαμε την κοινωνία της ανάγκης και μπήκαμε σ΄ αυτήν της κατανάλωσης, του δώσαμε και κατάλαβε.

Πριν φτιάξουμε σπιτικό αποκτήσαμε έγχρωμη τηλεόραση. Αγοράσαμε αυτοκίνητα ακριβά, χωρίς να έχουμε δρόμους να τα κυκλοφορήσουμε. Αν αυτό είχε μια δικαιολογία την δεκαετία του ΄60 είναι παντελώς αδικαιολόγητο σήμερα. Κι όμως την ίδια μόδα ακολουθούμε. Οι αστικοί μας δρόμοι δεν χωράνε ποδήλατα, αλλά τα τελευταία χρόνια πλημμύρισε ο τόπος από θηριώδη τζιπ κι ας κοστίζει το καθένα 24000 ευρώ και πάνω. Μιλάμε βεβαίως για αξιοπρεπές τροχοφόρο, που να σου δίνει κοινωνική αναγνώριση.
Τα τζιπ είναι ενδεικτικό δείγμα του καταναλωτισμού μας. Το ίδιο ισχύει για όλες τις αγορές μας. Θεωρούμε καθετί το υπερβολικό άριστον. Αγοράζουμε τρόφιμα τις μεγάλες γιορτές, και πετάμε τα μισά «για να αδειάσει το ψυγείο». Τέσσερα κινητά σε τριμελή οικογένεια. Εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, γκομενοδάνεια, αυτοκινητοδάνεια, οδήγησαν τους σπάταλους στην υπερχρέωση.

Ας αφήσουν οι μπαγαπόντηδες τις μπαρούφες ότι η φτώχεια οδηγεί στον δανεισμό. Ο φτωχός δεν δανείζεται, το πολύ-πολύ να κάνει τράκα. Ποιος ξέρει; Κάθε εμπόδιο σε καλό που λέει η παροιμία. Μπορεί η κρίση να μας κάνει περισσότερο συνετούς, υπεύθυνους, αυτάρκεις. Στην Αμερική άρχισαν να ανεβαίνουν τα αποθέματα πετρελαίου, διότι οι Αμερικανοί σταμάτησαν τις βόλτες με τα αυτοκίνητα τους.

Καιρός να κάνουμε κι εδώ το ίδιο. Να μην μετακινούμεθα από την κουζίνα στο σαλόνι με το αμαξάκι μας. Να κόψουμε τα περιττά για να έχουμε σε αφθονία τα αναγκαία. Λίγη λιτότητα για να βάλουμε μυαλό θα μας κάνει σοφότερους.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού.

«Φτώχεια»

Η πείνα, φαινόμενο πολέμων, δείχνει αυτήν την περίοδο το αποκρουστικό της πρόσωπο και εν καιρώ ειρήνης. Ενώ εμείς πετάμε ακόμη τα «απομεινάρια» του πασχαλιάτικου τραπεζιού, για «να αδειάσει το ψυγείο», σε χώρες της μαύρης Ηπείρου, απελπισμένοι άνθρωποι ξεχύθηκαν οργισμένοι στους δρόμους, γιατί πεινάνε. Εμείς γκρινιάζουμε επειδή πουλιέται ακριβά η βενζίνη, αλλά εκατομμύρια δυστυχισμένα όντα σε πολλές περιοχές του πλανήτη δεν έχουν νερό να πιούνε. Το «πρόβλημα» πολλών είναι η αντικατάσταση του «παλιού» αυτοκινήτου, που έχει δεν έχει πέντε χρόνια αφότου κυκλοφόρησε, όταν εκατομμύρια άνθρωποι δεν διαθέτουν ούτε πατίνι.

Οι νεώτεροι, αυτοί που μεγάλωσαν με φαρινλακτέ, τα παιδιά της coca cola και του video και του DVD, δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν αυτά που τους λέμε εμείς οι ωριμότεροι. Δεν πιστεύουν ότι τα πάθη που περιγράφουμε για κατοίκους πολιτειών αλαργινών τα βιώσαμε κι εμείς στα πέτρινα παιδικά μας χρόνια, όταν μας έλειπε ακόμη και το ψωμί.

Όμως να συμπεριφέρονται όπως οι νέοι και οι συνομήλικοι μας είναι ακατανόητο. Τίποτε δεν δικαιολογεί την μιζέρια που τους διακρίνει ούτε και την απαισιοδοξία τους για το αύριο.Όσο ξαναφέρνω στην θύμηση τέτοιες γιορτινές μέρες, τις εποχές εκείνες που «τα καλοκαίρια μας ήταν μικρά κι απέραντοι οι χειμώνες» τόσο νιώθω ευτυχέστερος για τα τωρινά αγαθά που απολαμβάνουμε.

Όμως, θα πει κάποιος μίζερος, τα στατιστικά δείχνουν ότι ένας στους πέντε Έλληνες ζει στα όρια της φτώχειας. Ας δείχνουν ότι θέλουν οι στατιστικές. Φτώχεια με φτώχεια έχει διαφορά. Φτωχοί ειμασταν εμείς τα σκληρά χρόνια του πολέμου και των αμέσως επόμενων. Η φτώχεια μας δεν συγκρίνεται με την σημερινή εκεί όπου υπάρχει.

Υπάρχουν βεβαίως φτωχοί και στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες πλουσιότερες από την δική μας. Η Ελλάδα όμως δεν είναι φτωχιά. Το επιβεβαιώνουν και οι στατιστικές που μιλάνε για πενία. Το 80% των Ελλήνων έχουν ιδιόκτητη στέγη. Τα εκατομμύρια των αυτοκινήτων, των πλυντηρίων, των τηλεοράσεων, των μηχανημάτων κλιματισμού, οι χιλιάδες των εξοχικών κατοικιών, τα εκατομμύρια κινητών κα δεν είναι δείγμα φτώχειας. Όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο δεν ξέρουν προφανώς τι είναι φτώχεια.

«Αλλαγές»

Κάποια χρόνια, σ΄ ένα από τα συνέδρια της, η ΟΝΝΕΔ είχε για κεντρικό σύνθημα της ένα ενδιαφέρον ερωτηματικό: «Πως θα αλλάξει η Ελλάδα, αν δεν αλλάξουμε εμείς;» ρωτούσαν οι νεολαίοι της γαλάζιας παράταξης τους εαυτούς τους αλλά και όλους εμάς. Αλήθεια πως θα αλλάξει η Ελλάδα, προς το καλύτερο βέβαια, αν προηγουμένως δεν αλλάξουμε εμείς νοοτροπία και συμπεριφορά; Ο Πλάτων το είπε πριν δυο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια, αλλά εμείς δεν λέμε να διορθωθούμε. «Χωρίς καλούς πολίτες δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καλή Πολιτεία» δίδαξε ο Αθηναίος φιλόσοφος.

Είμαστε καλοί πολίτες για να απαιτούμε να είναι καλή και η πολιτεία, το αναθεματισμένο απ΄ όλους μας κράτος; Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.

Κάθε χρόνο, όταν αρχίζει η υποβολή των φορολογικών δηλώσεων, με εκτεταμένα δημοσιεύματα δίνουν οδηγίες για το «πως θα πληρώσετε λιγότερους φόρους». Δηλαδή παροτρύνουν τους πολίτες να φοροδιαφεύγουν κι ας καταριόμαστε όλοι την φοροδιαφυγή.

Στις κοσμικές συντροφιές όλοι υπερασπιζόμαστε το περιβάλλον. Με ένα τσιγάρο στο ένα χέρι και ένα ποτήρι ουίσκι στο άλλο αναπτύσσουμε βαρύγδουπες θεωρίες. Πόσες φορές κάποιος απ΄ όλους μας φύτεψε αυτοβούλως ένα δένδρο.

Για την καθαριότητα της πόλης που ζούμε φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από το εγώ μας. Θυμάστε ποτέ να σκύψατε για να συμμαζέψετε ένα σκουπιδάκι για να το ρίξετε στο παρακείμενο καλάθι αχρήστων; Πως θα αλλάξει η Ελλάδα όταν όλοι προβάλουμε τα «δικαιώματα» μας χωρίς να τηρούμε τις υποχρεώσεις μας; Κι όταν τις τηρούμε το κάνουμε από τον φόβο του τζανταρμα.

Η επανίδρυση του κράτους είναι το όραμα του Καραμανλή. Με ποιους να επανιδρυθεί το κράτος όταν σχεδόν όλοι μας αρνούμεθα να θυσιάσουμε έστω κι ένα κομματάκι από την βολή μας, προς χάριν του κράτους.

Πέρυσι στην αιχμή του καύσωνος το κράτος αποφάσισε να κλείσει νωρίς δυο τρεις μέρες τις υπηρεσίες του για να περιορισθεί η κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος από την μη λειτουργία των κλιματιστικών. Σχεδόν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι άφησαν ανοικτά τα κλιματιστικά για να βρουν «δροσερά» τα γραφεία τους την επόμενη μέρα.

Αν δεν αλλάξουμε εμείς πώς να αλλάξει η Ελλάδα.

«Διαιτητής»

Ας χρησιμοποιήσουμε αθλητικούς όρους, μια και ο αθλητισμός τις μέρες αυτές βρίσκεται στην επικαιρότητα. Το ερώτημα απευθύνεται στους φίλους του ποδοσφαίρου:
Ποια κατάληξη θα είχε ένα παιχνίδι κρίσιμο που θα γινόταν χωρίς διαιτητή και επόπτες γραμμών;

Ας πούμε ότι από το αποτέλεσμα του τελευταίου αγώνα μεταξύ δυο ομάδων, κρίνεται ποια θα ανακηρυχθεί πρωταθλήτρια. Και το παιχνίδι διεξάγεται χωρίς διαιτητή. Υπάρχουν τα πάντα. Φίλαθλοι, ποδοσφαιριστές, αστυνομική δύναμη, αλλά απουσιάζει ο άρχοντας του αγώνα.

Τι θα γινόταν;

Σε κάθε αντικανονική φάση θα ξεκινούσαν ατέρμονες συζητήσεις για το ποιος φταίει. Κάθε φάουλ, κάθε αράουτ, κάθε κόρνερ θα γινόταν αντικείμενο μακρόσυρτων συζητήσεων. Ας υποθέσουμε ότι τέλος πάντων κάπου έβρισκαν άκρη και το παιχνίδι στραβά κουτσά προχωρούσε προς την λήξη του. Κι εκεί στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων μια αμφισβητούμενη φάση κρίνεται από τους λευκούς πέναλτι και από τους γαλάζιους κανονική. Οι μισοί από τους φιλάθλους φωνάζουν πέναλτι. Οι υπόλοιποι μισοί φωνάζουν αίσχος για το θεατρινίστικο πέσιμο του λευκού σέντερ φορ. Θα τελειώσει ομαλά το παιχνίδι;

Εδώ τελειώνει το τρελό σενάριο. Διότι παιχνίδι χωρίς διαιτητή δεν είναι δυνατόν να γίνει.

Διαιτητής στον κοινωνικό αγώνα είναι η Δικαιοσύνη. Και βεβαίως στον κοινωνικό αγώνα περιλαμβάνεται και η πολιτική, αφού όλοι οι πολιτικοί για την βελτίωση της κοινωνίας αγωνίζονται. Γιατί λοιπόν δεν αποδέχονται την σημαντικότητα της διαιτησίας και φλυαρούν περί ποινικοποίησης όταν ο «αντίπαλος» απευθύνεται στον διαιτητή για κάποια επίμαχη φάση; Για ποιον λόγο οι πολιτικοί απαιτούν να επιβάλουν την άποψη τους στον διαιτητή; Και γιατί αρνούνται την ισχύ των κανονισμών, που εν προκειμένω λέγονται Νόμοι; Αυτό επιτάσσει το Σύνταγμα που κατά περίπτωση επικαλούνται; Όχι βέβαια.

Το Σύνταγμα λέει απλά ότι οι Νόμοι ισχύουν το ίδιο για όλους. Και ο παραβάτης τους παραπέμπεται στον διαιτητή για να κριθεί. Αν οι δικαστές δεν «κρίνουν» δεν έχουν λόγο υπάρξεως. Γιατί λοιπόν θεωρείται επιλήψιμη πράξη το σφύριγμα του διαιτητή, όταν ο ποδοσφαιριστής «θερίζει» τα πόδια του αντιπάλου; Γιατί άραγε ποινικοποιείται η πολιτική όταν μηνύεται ένας πολιτικός; Ποινικοποιείται η ιατρική επειδή τιμωρείται ο επίορκος γιατρός;

Ποιος το έθεσε;

Βρε μπας και έθεσε το βέτο στο Βουκουρέστι ο Αλαβάνος κι εμείς οι «κοντόμυαλοι» δεξιοί δεν το καταλάβαμε; Μήπως οι επίμονες και επίπονες διαπραγματεύσεις, σε διπλωματικό επίπεδο, που προηγήθηκαν έγιναν από την Φώφη Γεννηματά κι όχι από την Μπακογιάννη κι εμείς οι «αδιόρθωτοι» συντηρητικοί δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε; Λέτε αυτός που είπε όχι στον πλανητάρχη να μην ήτανε όπως έδειχναν τα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ ο Καραμανλής, αλλά κάποιος άλλος ο οποίος του έμοιαζε κι εμείς που τον ψηφίσαμε πάνω στον ενθουσιασμό μας τον παραγνωρίσαμε;

Όλα αυτά βέβαια είναι ανισόρροπα λογοπαίγνια, όσο ακριβώς είναι ανισόρροπα έως γελοία τα όσα ειπώθηκαν από τα κόμματα και τις ηγεσίες τους μετά την ολική επικράτηση των ελληνικών θέσεων στην σύνοδο του ΝΑΤΟ. «Εμείς δείξαμε τον δρόμο στον Καραμανλή» ισχυρίζονται με περισσή αναίδεια, οι μετά… Χριστόν προφήτες.

Όμως οι ίδιοι άνθρωποι επί μέρες προ Βουκουρεστίου, φλυαρούσαν για ενδοτισμο, υποχωρητικότητα, υποταγή, ραγιαδισμό και άλλα συνώνυμα, μέχρι και πέντε λεπτά πριν η Ευρώπη παραδεχθεί την νίκη της Εθνικής Ελλάδος στον τελικό του ΝΑΤΟ.
Λίγο πριν εκδοθεί το ανακοινωθέν της συνόδου, σφραγίδα του αποτελέσματος, αριστεροί και τσαρλατάνοι του άλλου άκρου βλακολογούσαν για το αν το «βέτο» του Καραμανλή θα γραφόταν στα πρακτικά της συνόδου. Μέχρι εκεί έφθανε ο φανατισμός τους. Και όταν όλα πια τελείωσαν χωρίς να αφήνουν περιθώρια για παρανοήσεις έθεσαν το «αμείλικτο» ερώτημα: «Ποιος έθεσε το βέτο; Ο Καραμανλής ή τα κόμματα;».

Φορείς και διαφθορείς της πρασινομαυροκοκκινης προπαγάνδας: Ο Καραμανλής έθεσε το βέτο, εναντιούμενος για πρώτη φορά στις επιθυμίες της υπερδύναμης. Αλλά το βέτο θα έμοιαζε με τον χορό του Ζαλόγγου, αν έγκαιρα και μεθοδικά η κυβέρνηση της ΝΔ δεν προετοίμαζε το έδαφος, για να καρπίσουν τα ελληνικά επιχειρήματα.Σας αρέσει δεν σας αρέσει η Ιστορία θα γράψει ότι τον Απρίλιο του 2008 μια μικρή χώρα ορθώθηκε απέναντι στην Υπερδύναμη και δικαιώθηκε. Και ο πρωθυπουργός της έπεισε την μισή Ευρώπη για το δίκαιο της πατρίδας του. Τελεία και παύλα.

Αν είμασταν...

Ήταν αν θυμάμαι καλά, αρχές της δεκαετίας του ΄70. Στον Καναδά απεργούσαν επί ημέρες οι υπάλληλοι της ταχυδρομικής υπηρεσίας. Τα καναδέζικα ΕΛΤΑ δηλαδή. Η απεργία τραβούσε σε μάκρος, πράγμα που ανάγκασε την διεύθυνση της υπηρεσίας να προσφύγει στην δικαιοσύνη, αιτώντας να χαρακτηρισθεί η απεργία καταχρηστική και να διαταχθεί η διακοπή της. Το δικαστήριο αποδέχθηκε το αίτημα και διέταξε την άρση της κινητοποίησης. Ο πρόεδρος όμως του συνδικάτου των απεργών έχοντας διαφορετική άποψη, δήλωσε ιταμως ότι «ο αγώνας θα συνεχισθεί» και τα λοιπά ανόητα που ακούγονται και στην χώρα όπου ανθεί η λεμονέα.

Την επομένη εμφανίσθηκαν στην οικία του κυρίου «προέδρου» τρεις άνδρες της έφιππης αστυνομίας. Ξέρετε αυτούς τους τύπους με τα πλατύγυρα προσκοπικά καβουράκια και τα συμπαθή άλογα. Τον άρπαξαν με όλους τους κανόνες της δημοκρατίας και τον έστειλαν να παραθερίσει ένα μήνα σε σιδερόφρακτη «σουίτα» για «περιφρόνηση δικαστικής αποφάσεως».

Αν το ΠΑΣΟΚ και οι λοιπές οπισθοδρομικές δυνάμεις δεν είχαν καταστήσει την δημοκρατία μας κολοβή, το καναδέζικο μοντέλο θα μπορούσε να είναι το πρότυπο μας, για να στεριώσει στον τόπο ο θεσμός πάνω στον οποίο εδράζεται ολόκληρο το κοινωνικό οικοδόμημα, η Δικαιοσύνη.

Αν είμασταν Καναδάς και όχι βαλκανική παράγκα, οι άθλιοι συνδικαλιστές που προκλητικά απείλησαν την Δικαιοσύνη και την κυβέρνηση, ότι αν τολμήσει η πρώτη και προχωρήσει την υπόθεση κατά των συνενόχων τους για την συσκότιση της χώρας, θα βυθίσουν την Ελλάδα στο χάος, θα έπρεπε ήδη να φιλοξενούνται στα κελιά του Κορυδαλλού προς γνώση και συμμόρφωση των κανόνων της κοινωνίας.

Αν είμασταν Καναδάς, όσοι λοιδορούν τους θεσμούς υπό την απειλή της υπονομεύσεως τους, θα είχαν τεθεί στην διάθεση των Νόμων. Όπως τέθηκε και ο τσαμπουκάς νομάρχης Πειραιά στο Βέλγιο. Τόλμησε να χαρακτηρίσει «μαλάκα» τον αστυνομικό που του ζήτησε το διαβατήριο και πριν τελειώσει την λέξη, βρέθηκε με τα μούτρα στο χώμα και τα χέρια πίσω στις χειροπέδες. Μετά ταπεινά ζήτησε την μεσολάβηση της Ντόρας, για να αφεθεί ελεύθερος. Και η Ντόρα, κακώς, μεσολάβησε. Όμως το Βέλγιο δεν ζήτησε συγνώμη.
Μια λακωνική ανακοίνωση της αστυνομικής διεύθυνσης Βρυξελλών ανέφερε ότι «στο Βέλγιο οι Νόμοι ισχύουν το ίδιο για όλους». Αν είμασταν Καναδάς, αν είμασταν Βέλγιο, θα ζούσαμε καλύτερα. Όμως είμαστε Ελλάδα, με ό,τι αυτό σημαίνει.

Παρακράτος

Σύμφωνα με το άρθρο 1 του ισχύοντος Συντάγματος το πολίτευμα της Ελλάδος είναι «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία». Θεμέλιο του πολιτεύματος, πάντοτε κατά το ισχύον Σύνταγμα είναι η Λαϊκή Κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και ασκούνται όπως το Σύνταγμα ορίζει. Οι λειτουργίες του πολιτεύματος διακρίνονται σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική. Το άρθρο 26 προβλέπει πως α) η νομοθετική ασκείται από την βουλή και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, β) η εκτελεστική από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και την κυβέρνηση, γ) η δικαστική ασκείται από τα δικαστήρια οι αποφάσεις των οποίων εκτελούνται εν ονόματι του ελληνικού λαού.

Προσέξτε αυτό το τελευταίο: Οι δικαστικές αποφάσεις εκτελούνται εν ονόματι του Λαού. Όποιος δηλαδή περιφρονεί δικαστική απόφαση, περιφρονεί κατά το Σύνταγμα τον ίδιο τον Ελληνικό Λαό.

Αυτά λέει μεταξύ άλλων το Σύνταγμα στα χαρτιά όσον αφορά το πολίτευμα της πατρίδας μας. Όμως μια ομάδα Ελλήνων έχουν διαμορφώσει με την συμπεριφορά τους ένα ιδιότυπο πολίτευμα που εγώ θα το ονόμαζα «συνδικαλιστική δικτατορία». Θεμέλιο αυτού του «πολιτεύματος» είναι η συνδικαλιστική κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τους συνδικαλιστές, υπάρχουν υπέρ αυτών και ασκούνται όπως τα κέφια τους ορίζουν.

Οι λειτουργίες του «πολιτεύματος» είναι η εξής μια: «Νόμος είναι το κέφι του συνδικαλιστή». Υπέρτατο πολιτειακό αγαθό είναι η διατήρηση των κεκτημένων προνομίων. Όποιος το αμφισβητεί ανήκει στους εχθρούς του εργατικού κινήματος.

Σύμφωνα με την μοναδική λειτουργία του παρασυντάγματος οι συνδικαλιστές δικαιούνται να αποκλείουν το κοινοβούλιο, να πολιορκούν τα δικαστήρια ενώ δικάζουν, να περιφρονούν τις δικαστικές αποφάσεις λοιδορώντας τους δικαστές που τις εκδίδουν. Ακόμη με στόχο «τα συμφέροντα του λαού» έχουν αναγνωρίσει στον εαυτό τους το δικαίωμα του βέτο σε αποφάσεις που λαμβάνονται από την λαοπρόβλητη κυβέρνηση.

Επιπρόσθετα δικαιούνται να μετατρέπουν σε χωματερή ολόκληρη την χώρα, να σβήνουν τα φώτα σε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, ώστε να δουν οι θεότυφλοι Έλληνες το λαμπρό φως της συνδικαλιστικής απολυταρχικότητας, να αποκλείουν δρόμους, γεφύρια, λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, να υπολειτουργούν τα νοσοκομεία προς όφελος των νοσηλευόμενων και τέλος να καταλαμβάνουν υπουργεία, νομαρχίες, Δήμους, εργοστάσια, επιχειρήσεις όταν κρίνουν ότι αυτό εξυπηρετεί το «κοινωνικό σύνολο».

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες το παρακράτος των συντεχνιών μελετά την επιβολή κεφαλικού φόρου σε όλους τους Έλληνες για την ενίσχυση του ταμείου των συνδικαλιστών.

Χαμογελάστε. Το γέλιο είναι μεταδοτικό.

Υποχρεώσεις

Στις δημοκρατίες, τις πραγματικές, όχι τις ιμιτασιόν σαν την δική μας, ο πολίτης δεν έχει μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Η σημαντικότερη απ΄ αυτές σχετίζεται με τα όρια των δικαιωμάτων του. Μέχρι που φθάνει το δικαίωμα του πολίτη σε ένα δημοκρατικό καθεστώς; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Μέχρι του σημείου εκείνου που αρχίζει η παραβίαση, η καταπάτηση του δικαιώματος των άλλων.

Είναι δικαίωμα μου να ακούω στο σπίτι μου το μουσικό κομμάτι της αρεσκείας μου σε τόνους υψηλούς. Πόσο υψηλούς; Μα μέχρι που η ένταση τους δεν ενοχλεί το δικαίωμα της ησυχίας, που έχει ο ένοικος του επάνω, του κάτω ή του διπλανού διαμερίσματος.

Είναι δικαίωμα του πολίτη η ελευθερία γνώμης και λόγου. Είναι παράλληλα όμως και υποχρέωση του ο σεβασμός της τιμής και της υπόληψης του άλλου. Το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου δεν νομιμοποιεί την βρισιά και την κατασυκοφάντηση.

Μέχρι που φθάνει το «ιερό και απαράβατο δικαίωμα» της απεργίας στην δημοκρατική πολιτεία; Καταρχήν ο προσδιορισμός «ιερό» περιττεύει, καθώς δεν υπάρχουν ιερά και ανίερα δικαιώματα. Υπάρχουν απλώς δικαιώματα. Και υποχρεώσεις βεβαίως, για να μην ξεχνιόμαστε.

Ας δούμε λοιπόν πόσο απαραβίαστο και γιατί, είναι το δικαίωμα της απεργίας, που όπως έχει αποδειχθεί αποτελεί το άλλοθι της ασυλίας, των συνδικαλιστών.

Μέχρι ποιο σημείο λοιπόν δικαιούται να απεργεί ο πολίτης; Είναι δικαίωμα του να κατεβάζει τους διακόπτες του συστήματος ηλεκτροδότησης της χώρας; Είναι δικαίωμα του να υποτιμά παράλληλα την νοημοσύνη των υπόλοιπων πολιτών, θεωρώντας τους κάφρους, όπως κάνουν οι ιταμοί, θρασύτατοι, αμετροεπείς, αυθάδεις συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ; Είναι δικαίωμα του να μετατρέπει ένας κλάδος εργαζόμενων την Ελλάδα σε απέραντο σκουπιδότοπο, για να ικανοποιηθούν συντεχνιακές απαιτήσεις του; Αν μεθαύριο απεργήσουν οι εργαζόμενοι της ΔΕΥΑΚ, για οποιοδήποτε λόγο και αποφασίσουν να διακόψουν την υδροδότηση της Καβάλας, δεν πρέπει να λάβει μέτρα ο Δήμος, το Κράτος, η Δικαιοσύνη για να «παραβιασθεί» το «απαραβίαστο δικαίωμα» των απεργών; Μήπως έφθασε η ώρα να αναθεωρηθεί το «δικαίωμα» της απεργίας, που στην Ελλάδα τουλάχιστον έχει καταστεί χόμπι για τον εκβιασμό της κοινωνίας;

Ίδιοι σε όλα

Ο Κάμπος είναι Βραζιλιάνος προπονητής ποδοσφαίρου. Ήρθε πριν τρία χρόνια στην Αρκαδία της Πελοποννήσου για να αναλάβει την προπόνηση της ομάδας «Αστέρας» της Τρίπολης. Την πρώτη χρονιά ανέβασε την ομάδα από την Γ΄ κατηγορία στην Β΄. Τον δεύτερο χρόνο από την Β΄ στην Α΄ την λεγόμενη σούπερ λίγκα. Φέτος ο «Αστέρας» μέχρι πριν 2 μήνες φιγουράριζε μεταξύ των πέντε πρώτων ομάδων του πρωταθλήματος. Στο γήπεδο του καθάρισε τους τρεις μεγάλους Ολυμπιακό, ΠΑΟ και ΠΑΟΚ, εντυπωσιάζοντας το πανελλήνιο. Τον τελευταίο μήνα 3-4 αποτελέσματα της ομάδας κρίθηκαν μη ικανοποιητικά. Οι ιθύνοντες της, απέλυσαν τον Κάμπος, διότι προφανώς, ήθελαν να κατακτήσει αυτή το πρωτάθλημα.

Ο Φερέρ είναι Ισπανός προπονητής ποδοσφαίρου. Όταν πριν δυο χρόνια ανέλαβε την προπόνηση της ΑΕΚ Αθηνών χαρακτηρίσθηκε σαν αναμορφωτής του δικέφαλου. Πράγματι έβαλε στα πράγματα της ομάδας τάξη. Οδήγησε την ομάδα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, επέβαλε πειθαρχία και φέτος η ΑΕΚ έκανε εντυπωσιακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα, επιτυγχάνοντας στους 6 πρώτους αγώνες ισάριθμες νίκες. Στην συνέχεια, όπως συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, υπέστη 2-3 απροσδόκητες ήττες και ο αναμορφωτής απολύθηκε.

Προφανώς οι επικεφαλής της ομάδας απαιτούσαν από τον Φερέρ μόνο νίκες, ανεξαρτήτως αν είχε τα μέσα να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις. Φεύγοντας ο Ισπανός έκανε μια φονική δήλωση: «Μου έδωσαν ποδήλατο να πολεμήσω τα τανκς» είπε, αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία. Το συνηθίζουμε αυτό στην ψωροκώσταινα. Θέλουμε να κάνουμε ψαρόσουπα χωρίς ψάρια και βεβαίως δεν το κατορθώνουμε, οπότε αρχίζουμε την βλακώδη γκρίνια.

Ο Καραμανλής είναι Έλληνας πολιτικός, με μακεδονικές ρίζες. Ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας πριν 4 χρόνια. Είχε προηγηθεί μια εικοσάχρονη περίοδος απολυταρχικού λαϊκισμού παπανδρεϊκής εμπνεύσεως. Η χώρα καταχρεώθηκε. Το κράτος κομματικοποιήθηκε. Ο αμοραλισμός κατέστη θεσμός. Η κλοπή του δημοσίου χρήματος από κακούργημα έγινε πλημμέλημα. Λίγο ακόμη και θα γινόταν πταίσμα. Ο εκμαυλισμός των πολιτών οδήγησε στην τιμολόγηση της παρανομίας.

Ένα «δωράκι» 50 εκατομμυρίων δραχμών την δεκαετία του ΄80, δεν ήταν σοβαρό αδίκημα. Το παράπτωμα σοβάρευε από το μισό δις και πάνω. Αυτήν την κατάσταση κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο νέος προπονητής της ομάδας ΕΛΛΑΣ, πριν τεσσερα χρόνια. Το «αφεντικό» της ομάδας, ο λαός, απαιτεί μέσα στην τετραετία να διορθώσει χωρίς αναβολή τα πάντα. Να φτιάξει την παιδεία, την υγεία, την οικονομία, την διοίκηση, το ασφαλιστικό σύστημα, την «θεσμική» και «άθεσμη» ρεμούλα, την πολυνομία κι ακόμη να πατάξει την εισφοροδιαφυγή, την φοροδιαφυγή, το λάδωμα, σε μια λαδωμένη κατά 95% χώρα, την ανηθικότητα, την αναξιοκρατία, την τεμπελιά, ακρίβεια, την ανεργία κι όλα τα στραβά κι ανάποδα που στοιβάχτηκαν επί δεκαετίες. Και επειδή αυτό είναι αδύνατο, ο λαός γκρινιάζει, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι ίδιοι σε όλα είμαστε.

Αμνήμονες

Το ΠΑΣΟΚ σε πολλά θέματα, σημαντικά και ασήμαντα, «δεν δικαιούται δια να ομιλεί» καθώς όντας επί 20 χρόνια στην εξουσία όφειλε να τα αντιμετωπίσει. Όμως στο ζήτημα του Σκοπιανού, όχι απλώς δεν δικαιούται δια να ομιλεί αλλά θα πρέπει να καταπιεί την γλώσσα του για να μην προκαλεί την νοημοσύνη των πολιτών.

Το ΠΑΣΟΚ κληροδότησε το πρόβλημα το 2004 στην κυβέρνηση της ΝΔ, μετά από μια απαράδεκτη δεκαετία αδράνειας. Όταν ο Μητσοτάκης εξασφάλισε το όνομα Σλαβομακεδονία που σήμερα πανηγυρικά θα αποδεχόμασταν, ο μακαρίτης Α. Παπανδρέου, ο Θεός να συγχωρέσει τα αμαρτήματα του, αρνήθηκε να συνεργασθεί για να επιλυθεί το πρόβλημα. Ψαρεύοντας στα θολά νερά του εθνικοσοσιαλισμού αρνιόταν να δεχθεί όνομα που να περιείχε τον όρο Μακεδονία ή παράγωγο του.

Ένα χρόνο μετά τις εκλογές του 1993, τον Φεβρουάριο του 1994, ο μακαρίτης αποφάσισε να επιβάλει κυρώσεις στα Σκόπια. Το παπανδρεικό εμπάργκο ωστόσο κατέληξε σε φιάσκο, καθώς ο «εθνικά υπερήφανος» πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, υπέκυψε στις πιέσεις των ΗΠΑ, στις οποίες δεν άρεσαν οι κυρώσεις. Διαρκούντος του εμπάργκο καράβια ξεφόρτωναν στην Θεσσαλονίκη, με προορισμό τα Σκόπια εμπορεύματα, επειδή αυτά είχαν φορτωθεί σε αμερικανικά λιμάνια. Την ίδια ώρα Έλληνες «πατριώτες» κερδοσκοπούσαν τροφοδοτώντας με κομβόι βυτιοφόρων την «αποκλεισμένη» γειτονική χώρα, με πετρέλαιο μέσω Βουλγαρίας.

Σχεδόν αμέσως μετά το εμπάργκο δέχθηκε την διαμεσολάβηση Νιμιτς και λίγο αργότερα υπέγραψε την ενδιάμεση συμφωνία που έστειλε το Σκοπιανό για μια δεκαετία στο περιθώριο της αδιαφορίας. Το εμπάργκο βούλιαξε στα μολυσμένα νερά της εξωτερικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ στα τέλη του 1995.

Στα τέλη του 1993 το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη το Σκοπιανό. Οι χώρες που είχαν αναγνωρίσει το κρατίδιο με το όνομα Μακεδονία μετριόταν στα δάκτυλα των δυο χεριών. Όταν το παρέδωσε στον Κώστα Καραμανλή το 2004, η Μακεδονία των Σκοπίων είχε αναγνωρισθεί από δεκάδες χώρες.

Το ΠΑΣΟΚ κρυμένο πίσω από την ενδιάμεση συμφωνία κορδακιζόταν για δήθεν επιτυχίες στο υπουργείο Εξωτερικών, του οποίου προϊστάμενος ήταν ο σημερινός αρχηγός του. Αυτός που ασκούσε εξωτερική πολιτική με ζεϊμπεκιές μπροστά στον Τούρκο ομόλογο του Ισμαήλ Τζεμ, εμφανίζεται σήμερα με απύθμενο θράσος τιμητής της κυβέρνησης, φλυαρών περί εθνικών θεμάτων. Εξεστι Παπανδρέω ασχημονείν.

Κωμωδία

Στις 5 Μαΐου 1789 ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος 16ος, πιεζόμενος από τα γεγονότα υποχρεώθηκε να συγκαλέσει την μεγάλη Σύνοδο των Τριών Τάξεων που είχε να συγκληθεί από το… 1614. Η δεινή οικονομική κατάσταση του κράτους, εξαιτίας της διαφθοράς και των αλόγιστων δαπανών της αυλής, δεν επιδεχόταν άλλης αναβολής.

Η Σύνοδος των Τάξεων ήταν όργανο συμβουλευτικό. Κάτι σαν την συμβουλευτική επιτροπή της απριλιανής χούντας. Συγκαλείτο κατ΄ επιθυμία του βασιλέως για να ασχοληθεί με γενικές υποθέσεις και κυρίως για την επιβολή φόρων.

Η συγκεκριμένη ωστόσο σύνοδος συγκαλείτο υπό την πίεση δραματικών εξελίξεων και αφού είχε προηγηθεί θαρραλέα κριτική από πνευματικούς ανθρώπους κατά του μοναρχικού καθεστώτος. Πριν ξεκινήσουν οι εργασίες της συνόδου η Τρίτη Τάξη, οι Αστοί πήραν μαζικά θέση στα αριστερά του προεδρείου διαδηλώνοντας έτσι την αντίθεση τους προς τις δυο άλλες τάξεις, τους Ευγενείς και τον Κλήρο, και το καθεστώς γενικότερα.

Η συμβολική τους κίνηση ονομάσθηκε αριστερισμός. Ο όρος, ως πολιτικός προσδιορισμός επέζησε μέχρι των ημερών μας, με έννοια ωστόσο μεταβαλλόμενη, αφού με την πάροδο του χρόνου οι αριστεροί αστοί της γαλλικής επανάστασης, έγιναν η δεξιά του μαρξισμού. Οι ριζοσπάστες του 19ου αιώνα βρίσκονται σήμερα δεξιότερα του κέντρου, ενώ καθεστώτα τύπου μεσαιωνικού από άποψη ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων αυτοχαρακτηρίζονται αριστερά. Κι όμως η ακραιφνής έννοια της Αριστεράς είναι η εναντίωση κατά της πνευματικής και οικονομικής καταπίεσης.

Στην Ελλάδα ο αριστερισμός μοιάζει με μασκαραδικη στολή. Την φοράει ο καθένας χωρίς να λογαριάζει αν του ταιριάζει. Αποτέλεσμα η γελοιοποίηση του όρου. Στην κωμωδία του ελληνικού αριστερισμού προστέθηκε τις τελευταίες μέρες ένα ακόμη επεισόδιο. ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Συριζα μαλώνουν για το ποιοι είναι οι γνήσιοι αριστεροί. Γιατί; Διότι υπόσχονται πράγματα αρεστά αλλά όχι ωφέλιμα. Είναι δηλαδή «αριστερός» αυτός ο οποίος υπόσχεται στους επιβάτες του πλοίου τις πολυτελέστερες καμπίνες, την ώρα που αυτό βυθίζεται, ενώ είναι «δεξιός» ο πλοίαρχος, επειδή συνιστά στους επιβάτες να απαλλαγούν απ΄ όλα τα υπάρχοντα τους και να βολευτούν σε κάποια βάρκα για να σώσουν την ζωή τους.
Και επειδή στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις, αυξάνεται ο αριθμός των «αριστερών» καθώς εκτός όλων των άλλων ο αριστερισμός απέκτησε μια ιδιότυπη ασυλία. Γιατί να μην το παίζεις «αριστερός» αφού έτσι δεν διατρέχεις τον κίνδυνο να λογοδοτήσεις για τίποτε; Αλήθεια πόσο θα κρατήσει η κωμωδία;

Και τώρα;

Και τώρα τι θα γίνουνε χωρίς τον Ζαχόπουλο; Ο άνθρωπος αυτός ήταν για 50 μέρες διέξοδος στα αδιέξοδα της αντιπολιτεύσεως. Αν οι αντικυβερνητικοί δεν ήταν αυτοί που είναι, κι αν ο Ζαχόπουλος δεν ήταν αυτός που ήταν λίγο πριν από την παραίτηση του, η ιστορία του θα περνούσε απαρατήρητη. Αφότου ο άνθρωπος έγινε κοινωνικό ον ο ερωτικός πειρασμός υπήρξε μόνιμος σύντροφος του με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Από την εποχή του Αδάμ και της Εύας μέχρι τις μέρες μας, ο παράνομος έρωτας υπήρξε η αιτία αμέτρητων ιστοριών πάθους ή γελοιότητας. Η δραματική ιστορία του Ζαχόπουλου, την προσωπική ζωή του οποίου κατασπάραξαν τα όρνια της «ενημέρωσης» και της πολιτικής είναι μια απ΄αυτές. Οι σκανδαλόπληκτοι όμως δεν ήθελαν να το παραδεχθούν. Στην παραζάλη τους να πλήξουν τον Καραμανλή έφτιαξαν σενάριο βλακώδους φαντασίας.

Δέκα μέρες έψαχναν να βρούνε οικονομικά σκάνδαλα στην διαχείριση των οικονομικών του υπουργείου Πολιτισμού. Όταν δεν τα κατάφεραν έστρεψαν προς άλλη κατεύθυνση τις έρευνες. Το «κεφάλαιο» ποιος είδε το διάσημο πλέον DVD, κράτησε δυο βδομάδες, χωρίς τελικά να μάθουμε ποιος έγινε σοφότερος ερωτικά, βλέποντας ένα βίντεο σαν αυτά που μοιράζουν οι κυριακάτικες εκδόσεις των εφημερίδων. Μετά ακολούθησαν σελίδες μυστηρίου για τον κομιστή. Κάπου εκεί σ΄ ένα επεισόδιο ανακατεύθηκε και ο γενικός επόπτης σκανδάλων, ειδικός στην παράνομη μαγνητοφώνηση ιδιωτικών συνομιλιών, προσθέτοντας δόση μυστηρίου στο σήριαλ. Στο ενδιάμεσο είχαμε την είσοδο ενός ατόμου σε ψυχιατρική κλινική με συμπτώματα «αυτοκτονικού ιδεασμού» ή κάτι τέτοιο και μια ακόμη απόπειρα αυτοκτονίας, έτσι για να αποκτάει σασπένς το παραμύθι.

Παρόλα αυτά ο στόχος των παραμυθάδων παρέμενε αμετακίνητος. Έπρεπε με κάθε τρόπο να στιγματισθεί η προσωπικότητα του Καραμανλή. Περίμεναν λοιπόν με αγωνία να δημοσιοποιηθεί η δικογραφία, ελπίζοντας να βρούνε θησαυρό κι αντί για θησαυρό αντίκρισαν κάρβουνα και μάλιστα αναμμένα που απειλούν να τους κάψουν τα χέρια. Υποχρεωτικά κατέφυγαν μετά από το φιάσκο οι τιποτόφρονες στην καθιερωμένη «επιχειρηματολογία» τους. Φταίει η δικαιοσύνη που δεν ανακάλυψε ευθύνες του Καραμανλή. Και ο αρχιτιποτόφρονας Παπανδρέου αποφάνθηκε: «Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την δικαιοσύνη σαν πλυντήριο για να ξεπλύνει τις αμαρτίες της». «Εξεστι Παπανδρέω ασχημονείν» που θα πει από πολιτικό σαν τον Παπανδρέου τέτοια θα ακούς.

Το ερώτημα πάντως παραμένει: Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί χωρίς τον Ζαχόπουλο; Θα φτιάξουν νέο «σκάνδαλο»; Δεν αποκλείεται.

ΑΦΕΛΕΙΑ

Διαβάζω, ξαναδιαβάζω, αυτές τις μέρες ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1983. Τότε που η «επανάσταση» της αλλαγής ήταν στα χάι της. Συγγραφέας του είναι ο Δήμος Μ. Μπότσαρης. Για τους σημερινούς 30άρηδες, ακόμη και για τους 40άρηδες, το όνομα δεν λέει τίποτε.
Οι ωριμότεροι όμως θυμούνται ότι ο Δήμος Μπότσαρης ήταν η αιχμή του δόρατος για το ΠΑΣΟΚ, την περίοδο του 1975-76, όταν το «κίνημα» καταπολεμούσε με λύσσα την δημιουργία του αεροδρομίου των Σπάτων, την κατασκευή του οποίου είχε αποφασίσει η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή βλέποντας 20 χρόνια πιο μπροστά από τον μύωπα Ανδρέα Παπανδρέου. Ως δήμαρχος Σπάτων ο Δήμος Μπότσαρης είχε κάνει με τις ευλογίες του ΠΑΣΟΚ, τον βίο της κυβέρνησης αβίωτο.
Επί δυο σχεδόν χρόνια, οι Σπαταναίοι με επικεφαλής τον δήμαρχο τους βρισκόταν υποκινούμενοι καταλλήλως, σε διαρκή πόλεμο με τα ΜΑΤ. Ένα τέταρτο αιώνα αργότερα ο Λαλιώτης κοκορευόταν ως ΥΠΕΧΩΔΕ για το αεροδρόμιο που ονομάσθηκε από μικροψυχία Ελ. Βενιζέλος και όχι Κων. Καραμανλής, αλλά αυτό αποτελεί μέρος άλλου κεφαλαίου.
Το 1977 ο Δήμος Μπότσαρης εκλέχθηκε πανηγυρικά βουλευτής του ΠΑΣΟΚ σε ανταμοιβή των υπηρεσιών του προς το «κίνημα». Έμεινε στις τάξεις της «αλλαγής» μέχρι τις παραμονές των εκλογών του 1981, στις οποίες ως γνωστόν πραγματοποιήθηκε το ραντεβού του Ανδρέα με την Ιστορία, συνέπεια του οποίου η τελευταία έμεινε… έγκυος.
Τέσσερα χρόνια ο Μπότσαρης, γόνος κατά δήλωση του της οικογένειας των Μποτσαραίων της επανάστασης του 1821, μελέτησε από μέσα τις εσωκομματικές «δημοκρατικές» διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ, μέχρι που εκδιώχθηκε ως μέλος αντιανδρεικής φατρίας.
Στο βιβλίο του που ξαναδιαβάζω με τον τίτλο «Αποκαλύπτω τους κορυφαίους του ΠΑΣΟΚ» περιγράφει τις μαφιόζικες μεθόδους με τις οποίες η ηγετική ομάδα του κόμματος, ήλεγχε το σύνολο των στελεχών του, ουραίων, μεσαίων και κορυφαίων. Για τον καθένα ο αρχηγός κρατούσε φάκελο, στον οποίο ήταν καταχωρημένες οι αδυναμίες και τα παραπτώματα του. Όταν ήθελαν να κάψουν έναν «σύντροφο» διοχέτευαν προς επιλεγμένα ΜΜΕ «λεπτομέρειες» της ζωής του. Αν ήθελαν να τον εκβιάσουν τον προειδοποιούσαν ότι ο φάκελος του θα δημοσιοποιηθεί. Ένα είδος ιεράς εξέτασης κρατούσε τα στόματα κλειστά.
Ως έναν εκ των «ιεροεξεταστών» κατονομάζει τον Άκη Τσοχατζόπουλο, ο οποίος σε μια περίπτωση τον κάλεσε για ανάκριση. Αν η ΝΔ ήταν ΠΑΣΟΚ και λειτουργούσε κομματική υπηρεσία «Εσωτερικών Υποθέσεων» θα προλάβαινε το παραστράτημα του Ζαχόπουλου πριν διαπραχθεί.
Δεν είναι όμως ΠΑΣΟΚ. Στον τομέα την ίντριγκας και της συνωμοσίας η ΝΔ είναι συγκριτικά με το ΠΑΣΟΚ πρωτάκι νηπιαγωγείου. Μέχρι να αποκτήσει σχετική εμπειρία θα πληρώνει τις αφέλειες της, αφήνοντας στο ΠΑΣΟΚ την δυνατότητα να παριστάνει την άμωμη παρθένα.

Συναίνεση

Ένας ακόμη υπουργός Απασχόλησης, γυναίκα αυτή τη φορά, συναντήθηκε κατ΄ αυτάς με εκπροσώπους «κοινωνικών εταίρων» στο πλαίσιο του ατέρμονος διαλόγου για την μεταρρύθμιση του ασθμαίνοντος ασφαλιστικού συστήματος.

Στο σχετικό ρεπορτάζ διαβάζω: «Χείρα φιλίας και συνεργασίας έτεινε η υπουργός κ. Πετραλιά στο προεδρείο της ΓΣΕΕ», αλλά αυτοί έψαχναν ημερομηνίες για να απεργήσουν.
Η κυβέρνηση ωστόσο αυταπατώμενη επιμένει στην αναζήτηση της διαβόητης συναίνεσης με τους «κοινωνικούς εταίρους» ώστε η τελική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού να επιτύχει την μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή.

Κλείνοντας τα μάτια στην πραγματικότητα αρνείται να παραδεχθεί αυτό που βλέπουν οι καλόπιστοι πολίτες: «Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «προοδευτικοί» κοινωνικοί εταίροι γράφουν εις τα πολυτελέστερα των συνδικαλιστικών υποδημάτων τους, τα προβλήματα και τα ντέρτια του λαού. Το ζόρι, ο στόχος, το όνειρο, η επιθυμία όλων αυτών είναι μοναδική. Να ρίξουν την άτιμη δεξιά κυβέρνηση, για να επανέλθουν στην συνδιοίκηση του κράτους.

Από τον Μάρτιο του 2004 και εντεύθεν κοιμούνται και ξυπνάνε με ένα καημό. Τι έφταιξε και η επάρατη επανήλθε στην εξουσία; Θεόστραβοι και θεόκουφοι, ούτε βλέπουν, ούτε ακούνε τα μηνύματα της κοινωνίας. Το αποδεικνύουν σε κάθε ενέργεια, σε κάθε βήμα, σε κάθε επιλογή τους.

Αυτή η κυβέρνηση πήρε την εντολή του λαού να κυβερνήσει την χώρα τα επόμενα 4 χρόνια πριν 4 ακριβώς μήνες. Το συγκεκριμένο γεγονός δεν αμφισβητείται παρά μόνο από τις συντεχνίες «προοδευτικών» συνδικαλιστών. Οι οποίοι ξεκομένοι από τις εξελίξεις επιμένουν στις αερολογίες τους.

Υπευθυνότητα, ευαισθησία και ρεαλισμό ζήτησε από το προεδρείο της ΓΣΕΕ η κ. Πετραλιά. Το ίδιο θα ζητήσει και σήμερα από το προεδρείο της ΑΔΕΔΥ. Είναι ωσάν να ζητάς από ξυπόλητο τα παπούτσια του. Αν οι «προοδευτικοί» συνδικαλιστές διέθεταν υπευθυνότητα, ευαισθησία και ρεαλισμό, δεν θα έφθανε ο συνδικαλισμός στο χάλι που βρίσκεται σήμερα. Κι αν δεν περιορισθεί η ασυδοσία τους, ο τόπος θα παραμείνει σε πολλούς τομείς καθηλωμένος στο τέλμα. Όσο αυτοί θα εκμεταλλεύονται τις παραλυτικές για την κοινωνία συνέπειες ενός συνδικαλιστικού νόμου ξεπερασμένου από τις εξελίξεις, τα αδιέξοδα θα πληθαίνουν.

Η κυβέρνηση περιμένοντας την συναίνεση, θα παλινδρομεί σε άσκοπους διαλόγους και σκόπιμες βυζαντινολογίες, εκτός κι αν αποφασίσει να βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του για να βρει η χώρα τον βηματισμό που απαιτούν οι καιροί, που δεν περιμένουν.

Μεταρρυθμίσεις

Είναι παροιμιώδης ο αφορισμός που λέει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν Νόμοι για όλα, λείπει όμως εκείνος ο Νόμος που θα επέβαλε την εφαρμογή των άλλων Νόμων στην πράξη.

Αν η κυβέρνηση δεν μεταρρυθμίσει την ισχύουσα με τους Νόμους κατάσταση, όλες οι μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζει, αλλά και εκείνες οι οποίες έχουν στα χαρτιά πραγματοποιηθεί θα αποδειχτούν ατελέσφορες. Η Δημοκρατία δεν στηρίζεται ούτε στην αυτοδιοίκηση, ούτε στον κοινοβουλευτισμό, ούτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπως ισχυριζόταν ο αποδημήσας Αν. Παπανδρέου, ο Θεός να συγχωρέσει τις αμαρτίες του, στο «συμβόλαιο» του με τον Λαό το 1981.

Δημοκρατία σημαίνει σεβασμός των Νόμων, εφόσον βεβαίως εδράζονται αυτοί στην ανόθευτη λαϊκή κυριαρχία.

Κοινοβούλιο είχε και ο Χίτλερ, αλλά όχι και δημοκρατία. Στα κομμουνιστικά καθεστώτα υπήρχαν χιλιάδες συνδικάτα, τα οποία απλά έκαιγαν λιβάνι στους διαφόρους πατερούληδες τύπου Στάλιν. Δημοκρατία πάντως δεν είχαν.

Τοπική Αυτοδιοίκηση είχαν και ο Φράνκο και ο Μουσολίνι και όλοι οι δικτάτορες και δικτατορίσκοι του μεγέθους του Κάστρο. Αλλά δημοκρατία μπαίνει σε εισαγωγικά, σε αγκύλες, χωρίς εκλογές, ελεύθερες σε τακτά διαστήματα.

Εδώ, δόξα τη δεξιά, έχουμε εξασφαλίσει τον θεσμό των ελεύθερων εκλογών από το 1949, που οι θιασώτες της «δικτατορίας του προλεταριάτου» ηττήθηκαν οριστικά. Όμως ακόμη η δημοκρατία μας παραμένει ημιτελής, όσο ο Αλέκος με το 5% απειλεί θρασύτητα ότι δεν θα επιτρέψει την εφαρμογή του Νόμου για την Παιδεία.

Ούτε βέβαια είναι δημοκρατικό η Αλέκα του ΚΚΕ να εκθειάζει εκ του ασφαλούς την ανυπακοή στους Νόμους, διότι αυτοί είναι... αστικοί, και επιμένει πως «νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη».

Τι σοι Δημοκρατία είναι αυτή στην οποία μια φάρα τσόγλανοι καταστρέφουν σχολικές αίθουσες και δημόσια περιουσία χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα; Δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία όταν μια χούφτα αργόσχολοι συνδικαλιστές παραλύουν τις λειτουργίες του κράτους για να κάνουν το κέφι τους, καταπατώντας τους Νόμους, που απαγορεύουν τον ασύδοτο αυταρχισμό τους.

Ποιοι είναι αυτοί οι διάφοροι «πρόεδροι» των ΔΕΚΟ που καθορίζουν με το «έτσι θέλω» το πώς θα διοικηθούν οι επιχειρήσεις και οι οργανισμοί που ανήκουν στον λαό;

Δεν θα περπατήσουν οι μεταρρυθμίσεις αν αυτές προσαρμόζονται ανάλογα με το πόσο δυνατά φωνάζουν οι «θιγόμενοι» από τις αλλαγές.

Η πλεύση είναι μονόδρομη. Μεταρρυθμίσεις με βάση τους Νόμους. Αν δεν μπορεί να κρατήσει η κυβέρνηση αυτήν την πορεία, καλύτερα να το γυρίσει στα εύκολα κι όσο αντέξει η παράγκα

Μιζέρια

Είναι χαρακτηριστικό της ράτσας μας ή πρόσφατο απόκτημα, το κουσούρι που μας ταλανίζει τα τελευταία χρόνια;

Ποιός είναι ο λόγος της μιζέριας που μας κατέχει και δεν μας επιτρέπει να απολαύσουμε αυτά που έχουμε; Δεν είμαστε βεβαίως όλοι μας Ωνάσηδες η Ροτσιλντ ή Αμπράμοβιτς ωστόσο συγκριτικά με άλλες κοινωνίες είμαστε βασιλιάδες ή τέλος πάντων πρίγκιπες για να μην υπερβάλλουμε. Δείτε τι γίνεται γύρω μας. Τούρκοι, Βούλγαροι, Αλβανοί, Σκοπιανοί, Σέρβοι και μακρύτερα Ρουμάνοι, Πολωνοί, Ρώσοι, Λιθουανοί, μακαρίζουν τον τρόπο της ζωής μας.

Όνειρο ζωής η Ελλάδα για τους ταλαίπωρους κατοίκους χωρών της Ασίας και της Αφρικής, Θα έλεγα και της Κεντρικής Αμερικής, αλλά προτιμούν λόγω αποστάσεως τις Ηνωμένες Πολιτείες, Εκατομμύρια, δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν νερό να πιούνε κι εμείς μιζερολογούμε επειδή ακριβαίνει το ουίσκι μισό ευρώ η μπουκάλα. Παρόλα αυτά αγοράζουμε μάρκες ακριβές για να μην μας χαρακτηρίσουν οι γνωστοί παρακατιανούς.
Άλλα τόσα εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν, κυριολεκτικά .από την πείνα. Εμείς όμως κατσουφιάζουμε όταν ο κανακάρης μας δεν τρώει το πρωινό του. Αγχωνόμαστε, στραβομουτσουνιάζουμε, αναθεματίζουμε τον Αλογοσκούφη επειδή δεν μπορούμε να αλλάξουμε το πέντε χρόνων αυτοκίνητο μας, επειδή το ίδιο έκανε ο συγκάτοικος του ρετιρέ. Κι όταν το κατορθώνουμε, πάλι βρίζουμε, διότι τα οικονομικά μας, δεν μας επιτρέπουν να βάλουμε και GPS.Λες και για να πάμε στο Σαρίσαμπαν πρέπει να βρούμε τον δρόμο μέσω δορυφόρου, διαφορετικά μπορεί να βρεθούμε στον Αμυγδαλεώνα.

Γκρίνια, μιζέρια, ψειρολόγια, πτωχοπροδρομισμός μας κάνουν να κατηγορούμε μονίμως το σπίτι μας, χωρίς να λογαριάζουμε ότι με την συνεχή μουρμούρα δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να πέσει και να μας πλακώσει. Να αλλά η Αγγλία έχει καλύτερο ΕΣΥ, η Γαλλία καλύτερους σιδηρόδρομους, η Γερμανία ισχυρότερη βιομηχανία, η… η …

Σωστά. Όμως όταν εμάς μας έγδερνε ο Οθωμανός, Άγγλοι, Γάλλοι, Ισπανοί, Βέλγοι, Πορτογάλοι. Ολλανδοί και άλλοι απομυζούσαν τον μόχθο εκατομμυρίων πλασμάτων σε όλο τον κόσμο με την αποικιοκρατική πολιτική τους. Φυσιολογικό είναι να βρίσκονται πιο μπροστά από μας. Δεν αξίζει τον κόπο να ενοχλούμαστε απ' αυτό. Δεν είναι μικρή και η δική μας πρόοδος, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε στα 18Ο χρόνια ελεύθερης ζωής.

Είμαστε ωραίοι κι ας επιμένουν για το αντίθετό οι μιζερολόγοι, οι γκρινιάρηδες και οι καταστροφολόγοι. Αυτοί έχουν τους λόγους τους. Ας τους κρατήσουν για λογαριασμό τους.