Ο Γιώργος ξανάγινε Γιωργάκης

Σε πείσμα των γνωστών εκδοτικών ομίλων υποστήριξης που παρουσίαζαν τον «μεσσία» να κατεβαίνει σε αργή κίνηση τα σκαλάκια με το κασκόλ να ανεμίζει, ή τον περιβαλλοντικά ανήσυχο και καλογυμνασμένο σύγχρονο εθνικό κυβερνήτη, η αλήθεια έλαμψε πια δυνατά και φωτεινότατα. Το προπέτασμα καπνού κατακάθισε και το παραμύθι τελείωσε. Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος, ξανάγινε … Γιωργάκης.

Εδώ και 2-3 μήνες –αν όχι εξαρχής δηλαδή- ο πρωθυπουργός είναι απών. Την ίδια ώρα που εκλιπαρεί τους «έξω» να αφήσουν την Ελλάδα ήσυχη να ξεπεράσει την κρίση της, οι «έσω» μιλάνε για δραχμή! Οι υπουργοί του αυτοσχεδιάζουν, ο κομματικός μηχανισμός του αλληλοσπαράζεται, και βέβαια το βαθύ ΠΑΣΟΚ πανηγυρίζει, συνεχίζοντας την συνδικαλιστική του χούντα.

Λίγοι βέβαια παραξενεύονται γι αυτό. Από το ξεκίνημα του, ήξεραν όλοι πως είχε ελάχιστο πολιτικό χρόνο μήπως και αποδείξει πως μπορεί! Και τελικά τον σπατάλησε ολόκληρο προσπαθώντας να μας βάλει στο ΔΝΤ. Ποτέ κανείς δεν περίμενε πραγματικά κάτι από τον Γιωργάκη.

Στέλεχος όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, δεν κόμιζε τίποτα καινούργιο κι ας προσπαθούσε απεγνωσμένα να πείσει πως αλλάζουμε ή βουλιάζουμε.
Τυχαία εκλεγμένος στον Πρωθυπουργικό θώκο πρώτα λαμβάνοντας το Σημιτικό δαχτυλίδι και κατόπιν εκμεταλλευόμενος την πολιτική αυτοκτονία Καραμανλή (πόσο "τυχαία" και πόσο "αυτοκτονία" θα το δείξει η Ιστορία… ), έμοιαζε κυριολεκτικά σαστισμένος στελεχώνοντας μια κυβέρνηση, παιδική χαρά.

Τραγικός δέσμιος των δικών του προεκλογικών ψεμάτων, αλλά και τις αντιπολιτευτικής τακτικής του ΟΧΙ,- κλασικά χαρακτηριστικά του «Παπανδρεισμού»- είναι τώρα πια αδύνατον να απαιτήσει θυσίες από τον λαό στον οποίον υποσχέθηκε λεφτά, ή συναίνεση από την αξιωματική αντιπολίτευση την οποία άφησε μόνη της στα εδρανα της Βουλής κατά την σημαντικότατη ψηφοφορία για την αλλαγή του Συντάγματος πριν μόλις μερικά χρόνια.

Με τη πλάτη στον τοίχο και με την ουρά στα σκέλια, περιφέρεται στα διεθνή λόμπυ και σαν τον επαίτη ζητάει ελεημοσύνη, ανήμπορος να πάρει στο εσωτερικό έστω και μία απόφαση που να αποδεικνύει πως δεν είναι ανίκανος.

Δυστυχώς, σε αυτή την έσχατη ευκαιρία της Ελλάδας, να πραγματοποιήσει έστω και κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις αγορών και ευρωπαίων εταίρων, κάποια βήματα αλλαγής και προόδου, Πρωθυπουργός είναι ο Γιωργάκης.

Όπου ακούς πολλά κεράσια...

Καλά τα είπες πρόεδρε Αντώνη! Μέσα! Ναι σε όλα. Μείωσε τους συντελεστές φορολογίας, αύξησε τις δαπάνες για χαμηλοσυνταξιούχους, μείωσε και τις μισθολογικές εισφορές, κατάργησε και ΔΕΚΟ. Όλα καλά…. Μήπως κάπου τα έχω ξανακούσει όμως;

Θυμάμαι κι έναν φέρελπι νέο πολιτικό με όνομα βαρύ σαν ιστορία, να μου τα λέει από το μπαλκόνι, κι εγώ χειροκροτούσα ξέφρενα πιστεύοντας κάθε του λέξη. Και θυμάμαι και τον κολλητό να χειροκροτεί εξίσου ξέφρενα σε ένα άλλο μπαλκόνι παραδίπλα, έναν λιγότερο φέρελπι αλλά με αντίστοιχα βαρύ όνομα πολιτικό, που μας υποσχόταν πως όλα ήταν καλά και λεφτά υπάρχουν.

Οι πολιτικοί μας μοιάζουν να μη καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα τους δεν είναι η έλλειψη προτάσεων και ιδεών. Είναι η παντελής εκ μέρους τους έλλειψη αποφασιστικότητας και πολιτικής βούλησης που τους οδήγησε στην απόλυτη απαξίωση τους στα μάτια μας.

Δεν μας ενδιαφέρει, κύριοι, τίποτα από όσα εξαγγέλλετε. Κάντε τα.
Δε θέλω να το μάθω. Να το φάω θέλω που έλεγε και ο μεγάλος Κωνσταντίνου για το προφιτερολ.

Ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς είχαν –και για λίγο ακόμα έχουν- την ευκαιρία να γραφτούν στην Ιστορία με χρυσά γράμματα. Όχι φυσικά συνεχίζοντας την πολιτική κοκορομαχία κορυφής που κρατάει 30 χρόνια στη χώρα. Ούτε προσπαθώντας να αποδείξουν πόσο περισσότερο ανίκανος είναι ο ένας ή ο άλλος.

Μπορούν να γράψουν χρυσή ιστορία, συναινώντας σε όλα τα βασικά ,σχεδόν αυτονόητα, σημεία και χαράσσοντας από κοινού μια νέα εθνική πορεία. Αυτό και θα μείωνε το πολιτικό κόστος και θα δημιουργούσε ένα κλίμα σταθερότητας τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Θα έδινε σε όλους τους πολίτες την αίσθηση του κοινού αγώνα. Θα σταθεροποιούσε τις αγορές, θα εφησύχαζε του εταίρους θα δημιουργούσε σταθερότητα και εθνική αισιοδοξία.
Μπορεί να ονειρεύομαι, αλλά ίσως είναι η πλέον κατάλληλη εποχή για όνειρα.

35ωρο εδώ και τώρα!

Θα τρελαθούμε σε αυτή τη χώρα!

Και μόνο η συζήτηση για το 40ωρο των δημοσίων υπαλλήλων είναι ανούσια. Πρώτον γιατί δεν θα έπρεπε καν να συζητάμε για τα αυτονόητα. Δεύτερον διότι τον κλασικό τον Έλληνα τον Δημόσιο Υπάλληλο, και 45 ώρες να τον βάλεις να δουλεύει, αυτός θα βγάλει δουλειά για 20. Άσε που τις υπόλοιπες 25 μπορεί να σ' τις ζητήσει σε επίδομα ιδρώτα.

Σαν να μην έφτανε αυτό, είχαμε και την μαγική αντίδραση από τη «δεξιά» και «καπιταλιστική» αντιπολίτευση: «Δεν ψηφίζουμε το 40ωρο αν δεν μας αποδείξει η Κυβέρνηση ότι από την επιμήκυνση αυτή θα εξοικονομηθούν 45000 θέσεις εργασίας» …

Μα αυτό είναι το πρόβλημα κύριοι; Πιστεύετε ειλικρινά πως επειδή ο Δημόσιος Υπάλληλος θα κάθεται 30 λεπτά παραπάνω κάθε μέρα στο γραφείο μετά τις 3 το μεσημέρι, θα αυξηθεί η ταχύτητα διεκπεραίωσης εργασιών; Το πολύ πολύ να αυξηθεί η κατανάλωση καφέ!

Αυτοί που δούλευαν θα συνεχίσουν να δουλεύουν. Αυτοί που κοιτούσαν θα αποκτήσουν άλλη μισή ώρα τη μέρα στο Facebook.

Όσο κανείς δεν ελέγχει κανέναν, όσο ο υπάλληλος που δουλεύει 37,5 ή ακόμη και 25 ώρες πληρώνεται το ίδιο με αυτόν που δουλεύει ήδη 40 ή και 45 από την καλή του τη καρδιά και το φιλότιμο, όσο η μονιμότητα παραμένει παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία, η εργατοώρα στο Ελληνικό Δημόσιο δεν αποτελεί μονάδα μέτρησης.