Ναός ή παράγκα;

Η Βουλή, λένε, είναι ο Ναός της Δημοκρατίας. Είναι όμως ή μήπως με την συμπεριφορά κάποιων κατάντησε η παράγκα του Καραγκιόζη; Ο Ναός απαιτεί σεβασμό, ευλάβεια, κατάνυξη, για να απωθήσεις πάσα μέριμνα βιοτική και απαλλαγμένος από τα γήινα να συναντήσεις το θείο. Δεν πας στην εκκλησία με μαγιό ούτε με εκδρομική περιβολή. Η ιερότητα του τόπου επιβάλλει σεμνό ντύσιμο.
Πόσο σεβόμαστε σήμερα την Βουλή, τον Ναό της Δημοκρατίας; Καθόλου ή ελάχιστα. Στα λόγια βεβαίως, όλοι την εξυμνούν. Και οι ιερείς της, οι βουλευτές, θεωρούνται παιδιά ενός ανώτερου Θεού. Στην πράξη την χλευάζουμε, ή τέλος πάντων την γράφουμε στα λαϊκιστικά τσόκαρα μας.
Η Βουλή, ο «Ναός της Δημοκρατίας» είναι κατά το Σύνταγμα η Νομοθετική Εξουσία. Ψηφίζει τους Νόμους που καθορίζουν τους κανόνες συμβίωσης των μελών της κοινωνίας.
Τηρούμε τους Νόμους; Όχι αν δεν μας αρέσουν. Πρώτοι απ΄ όλους οι ιερείς της Βουλής ακυρώνουν το κύρος της. Η Βουλή, μετά από θυελλώδη διαδικασία, ψήφισε τον νέο Νόμο-πλαίσιο για την Παιδεία. Όταν ψηφιζόταν, ένας τσαρλατάνος «ιερέας» του Ναού της Δημοκρατίας δήλωνε προκλητικά «θα καταργήσουμε τον Νόμο στις πλατείες και στα πεζοδρόμια».
Κι αυτό επιχειρούν τις μέρες αυτές, οι αριστεροί ψαλτάδες παροτρύνοντας τους δικούς τους ταλιμπάν να αρπάζουν τις κάλπες λεηλατώντας τα πανεπιστήμια. «Ναοί μάθησης» κι αυτά.
Η Βουλή ψήφισε το νέο ασφαλιστικό νόμο. Πριν αρχίσει η εφαρμογή του, 149 ιερείς του «Ναού της Δημοκρατίας», απειλούν ότι θα τον καταργήσουν στην πράξη. Τέτοιος είναι ο σεβασμός των γελωτοποιών του κοινοβουλευτισμού. Και έπεται συνέχεια. Σε λίγες μέρες η συμφωνία Deutsche Telecom-ΟΤΕ θα ψηφισθεί και θα γίνει Νόμος του κράτους. Πριν ψηφισθεί οι διάφοροι «συνταγματολόγοι» του κιλού θα χαλάσουν τον κόσμο με τις θεωρίες και τις παράνομες πράξεις τους. Μετά την ψήφιση του οι ίδιοι ταραχοποιοί θα συνεχίσουν τον αμανέ τους.
Η Βουλή είναι ο Ναός της Δημοκρατίας. Βασικός κανόνας της είναι η αρχή της πλειοψηφίας. Αρέσει δεν αρέσει γίνεται αυτό που αποφασίζουν οι περισσότεροι. Αυτοί που κατάντησαν την Βουλή παράγκα της Δημοκρατίας έχουν τον δικό τους κανόνα. Αυτόν που χρησιμοποιούσε ο Καραγκιόζης. Μονά κερδίζω, ζυγά χάνεις. Όσο είναι περισσότεροι, η αρχή της πλειοψηφίας γίνεται το κοράνι τους. Όταν χάσουν την πλειοψηφία τότε το παίζουν Μπιν Λάντεν. Πώς να συνεννοηθείς;

Ανέκδοτο

Οι κατά συρροή ψηφοφορίες του Πασόκ για θέματα οργανωτικά και όχι μόνο, έχουν πάρει χαρακτήρα ανεκδοτολογικό.

Οι ψηφοφορίες του τελευταίου οκταμήνου για εκλογή αρχηγού, εκπροσώπων προσυνεδριακών διαδικασιών, αντιπροσώπων, εφορευτικών επιτροπών, εκλεκτόρων συνεδρίου, γραμματέων νομαρχιακών επιτροπών, κομματικών οργάνων «θιάσων σκιών», κοινοβουλευτικών εκπροσώπων και άλλων εσωκομματικών «γλαστρών», θύμισαν σε αναγνώστη της στήλης ένα πιπεράτο ανέκδοτο που λέει τα εξής:

Επαρχιώτης επιχειρηματίας, ας πούμε Καβαλιώτης, πάει στην Αθήνα για δουλειές. Μετά από ένα κουραστικό τριήμερο, παραμονή της επιστροφής του στην Καβάλα, μπαίνει στον πειρασμό να αναζητήσει ολίγη ροζ διασκέδαση.

Εμπιστεύεται την επιθυμία του στον ρεσεψιονίστα του ξενοδοχείου του, ο οποίος πρόθυμος του δίνει διευθύνσεις και συνθηματικά. Λίγο αργότερα βρίσκεται έξω από ένα κτίριο χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο. Χτυπάει την πόρτα. Εμφανίζεται ένας τύπος γυναικωτός. «Τι θέλετε;» ρωτάει. «Σας φέρνω νέα από την Θεσσαλονίκη», απαντάει, δασκαλεμένος ο ήρωας μας. «Περάστε» του λέει μονολεκτικά ο πορτιέρο. Στο βάθος του ευρύχωρου προχωλ, βλέπει έναν καλοντυμένο τύπο. Πλησιάζει. «Θέλετε ξανθιά ή μελαχρινή» τον ρωτάει χωρίς περιστροφές. «Ξανθιά» απαντάει μετά από σύντομη σκέψη. «Πηγαίνετε μέσα στο νούμερο 4» του λέει ο γραφιάς. «Ψηλή ή μικρόσωμη» τον ρωτάει ο νεαρός του γραφείου Νο 4. «Ψηλή» απαντάει ο άνθρωπος μας. «Ξανθιά και ψηλή» μονολογεί ο άλλος, «καλώς προχωρήστε στο γραφείο 6». Προχωράει. Η ερώτηση είναι σύντομη: «Ξανθιά και ψηλή»; Ναι, απαντάει. «Εύχυμη ή σε στιλ μοντέλου»; είναι η επόμενη ερώτηση. «Ε, γεματούτσικη». «Ξανθιά, ψηλή, γεματούτσικη», ωραία λέει ο νούμερο 6. «Πηγαίνετε στο νούμερο 8». Πάει. Στο νούμερο 8 δεν υπάρχει άνθρωπος. Υπάρχουν όμως στους τοίχους πίνακες ακατάλληλοι για ανήλικους. Για λίγο κοντοστέκεται, ενώ νοιώθει να του ανεβαίνει η πίεση. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ανοίγει η πόρτα στον απέναντι τοίχο. Εμφανίζεται μελαχρινή καλλονή με ελάχιστα «ενδύματα». Ξαναμένος ο άνθρωπος μας ετοιμάζεται να την αρπάξει κι ας μην είναι ξανθιά. «Μη βιάζεστε» του λέει αυστηρά η άλλη. «Εσείς επιλέξατε ξανθιά» προσθέτει. Τον παίρνει από το χέρι και τον πάει στο γραφείο 10. Ο τύπος που βρίσκεται εκεί, αφού συμβουλεύεται κάτι από την οθόνη του Η/Υ τον ρωτάει: «Μήπως έχετε κάποιο ιδιαίτερο βίτσιο;». «Δεν θα έλεγα όχι», απαντάει ντροπαλά κοιτάζοντας το πάτωμα. «Λοιπόν έχουμε και λέμε, ξανθιά, ψηλή, εύχυμη, με βίτσιο. Τριακόσια ευρώ κύριε». Ο κύριος πληρώνει 300 ευρώ και περιμένει οδηγίες. «Πηγαίνετε στο βάθος του διαδρόμου και ανοίξτε την πόρτα».

Με βήματα βιαστικά οδεύει στον στόχο. Ανοίγει την πόρτα. Σκοτάδι. Ψηλαφιστά βρίσκει έναν διακόπτη. Τον πατάει. Βλέπει μια σκάλα στριφτή. Κατεβαίνει τα σκαλιά. Τον περιμένει μια ακόμη πόρτα, την ανοίγει και βρίσκεται εκεί που άρχισε.

«Ξέρετε» αρχίζει να λέει. «Ξέρω, ξέρω του απαντάει ο άλλος. Όμως εμείς εδώ γυναίκες δεν έχουμε. Οργάνωση πάντως έχουμε άριστη». Το ίδιο και το Πασοκ. Οργάνωση έχει. Ψήφους δεν έχει.

Στη μνήμη του

Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του Καραμανλή, μάταια ο πολίτης αναζητεί στο πάλκο της πολιτικής ανθρώπους που να εμπνέονται από την διορατικότητα και την ρωμαλέα σκέψη του Μακεδόνα πολιτικού. Πλην ολίγων εξαιρέσεων οι περισσότεροι εξακολουθούν να σκέπτονται, να συμπεριφέρονται και να ενεργούν με όρους της δεκαετίας του ΄50. Τότε που ο αείμνηστος εθνάρχης έβαζε τα θεμέλια για την ανάπτυξη της χώρας, ενώ οι υπόλοιποι κολυμπούσαν στο τέλμα της στασιμότητας.
Όταν οι άλλοι έβλεπαν τα καλάθια ως μέσο συσκευασίας, ή το πολύ μεταφοράς, ο Καραμανλής συνέτασσε τους κανονισμούς για την διεξαγωγή του πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης.
Την εποχή που ο Καραμανλής οραματιζόταν τον εξηλεκτρισμό της χώρας, «ξεριζώνοντας» χωριά για την δημιουργία των τεχνητών φραγμάτων οι άλλοι κατηγορούσαν ότι επί των ημερών του, είχαν ακριβύνει οι γκαζόλαμπες.
Όταν με την οξύτατη διορατικότητα που τον διέκρινε, υπέγραφε το 1961 την συμφωνία για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, προβλέποντας επακριβώς τα οφέλη της Ελλάδος, πολιτικά και οικονομικά, οι άλλοι ρωτούσαν «τι είναι αυτό το πράγμα».
Δεν λογάριασε ποτέ ο Καραμανλής το πολιτικό κόστος. Όταν στις εκλογές του 1961 οι Βολιώτες του ζήτησαν να «χαρίσει» τα δάνεια που είχαν πάρει μετά τους καταστροφικούς σεισμούς που είχαν πλήξει την περιοχή, ο Καραμανλής δεν μάσησε τα λόγια του. «Τα δάνεια θα πληρωθούν» είπε κλείνοντας την προεκλογική του ομιλία στην πόλη του Βόλου.
Δεν ασχολιόταν ο Καραμανλής με το δένδρο. Τον ενδιέφερε το δάσος. Σε αντίθεση με πολλούς τωρινούς πολιτικάντηδες οι οποίοι ασχολούνται με τις τρίχες αδιαφορώντας για το πρόβατο.
Όταν ξεκινούσε τα μεγάλα δημόσια έργα της χρυσής 8ετιας, που άλλαξαν την μοίρα της Ελλάδος, οι φτωχοπρόδρομοι στην αντιπολίτευση αερολογούσαν για τα «οικόπεδα της Φιλοθέης».
Αν ο αείμνηστος ηγέτης υπέκυπτε στον λαϊκισμό της δεκαετίας του ΄70 σήμερα θα παρακαλούσαμε τα Σκόπια να συμφωνήσουν για την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το δημαγωγικό «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» δεν τον πτόησε. Προέβλεπε ότι το μέλλον της Ελλάδος βρισκόταν στις ευρωπαϊκές λεωφόρους και όχι στα καλντερίμια του «αλβανικού μοντέλου ανάπτυξης». Όταν αυτός ταξίδευε στις Βρυξέλες οι μισοί από τους άλλους αδελφοποιούντο με το «Μπααθ» του Σαντάμ και οι άλλοι μισοί πορευόταν τον δρόμο που ακολουθούσε ο Τσαουσέσκου.
Όλοι εμείς που σταθήκαμε δίπλα στον μεγάλο ηγέτη χαιρόμαστε διότι οι προσδοκίες μας δικαιώθηκαν, αφού μπασκετμπολίστες γίναμε και όχι γυφτοπανερτζήδες.

Περιττά και αναγκαία

Ίσως είναι ολίγον υπερβολική η άποψη, αλλά δεν αποκλείεται να αποδειχθεί σωστή. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η οικονομική κρίση που μόλις άρχισε, εξαιτίας της τιμής του πετρελαίου και όχι μόνο, ενδεχομένως να μας βγει σε καλό. Επειδή ανάγκα και Θεοί πείθονται, θεωρείται βέβαιο ότι οι άνθρωποι θα πεισθούν ευκολότερα και υποχρεωτικά θα βάλουν πολύ νερό στο ουίσκι τους.

Δεν χρειάζονται ειδικότερες γνώσεις οικονομολόγου ή κοινωνιολόγου για να αχθείς στο συμπέρασμα ότι βασική αιτία του κακού το οποίο απλώνεται σε ολόκληρη την υφήλιο, είναι ο καταναλωτισμός, σε πολλές χώρες, ο υπερκαταναλωτισμός των τελευταίων δεκαετιών. Όταν μετά από χρόνια στερήσεων εμείς οι Έλληνες ξεπεράσαμε την κοινωνία της ανάγκης και μπήκαμε σ΄ αυτήν της κατανάλωσης, του δώσαμε και κατάλαβε.

Πριν φτιάξουμε σπιτικό αποκτήσαμε έγχρωμη τηλεόραση. Αγοράσαμε αυτοκίνητα ακριβά, χωρίς να έχουμε δρόμους να τα κυκλοφορήσουμε. Αν αυτό είχε μια δικαιολογία την δεκαετία του ΄60 είναι παντελώς αδικαιολόγητο σήμερα. Κι όμως την ίδια μόδα ακολουθούμε. Οι αστικοί μας δρόμοι δεν χωράνε ποδήλατα, αλλά τα τελευταία χρόνια πλημμύρισε ο τόπος από θηριώδη τζιπ κι ας κοστίζει το καθένα 24000 ευρώ και πάνω. Μιλάμε βεβαίως για αξιοπρεπές τροχοφόρο, που να σου δίνει κοινωνική αναγνώριση.
Τα τζιπ είναι ενδεικτικό δείγμα του καταναλωτισμού μας. Το ίδιο ισχύει για όλες τις αγορές μας. Θεωρούμε καθετί το υπερβολικό άριστον. Αγοράζουμε τρόφιμα τις μεγάλες γιορτές, και πετάμε τα μισά «για να αδειάσει το ψυγείο». Τέσσερα κινητά σε τριμελή οικογένεια. Εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, γκομενοδάνεια, αυτοκινητοδάνεια, οδήγησαν τους σπάταλους στην υπερχρέωση.

Ας αφήσουν οι μπαγαπόντηδες τις μπαρούφες ότι η φτώχεια οδηγεί στον δανεισμό. Ο φτωχός δεν δανείζεται, το πολύ-πολύ να κάνει τράκα. Ποιος ξέρει; Κάθε εμπόδιο σε καλό που λέει η παροιμία. Μπορεί η κρίση να μας κάνει περισσότερο συνετούς, υπεύθυνους, αυτάρκεις. Στην Αμερική άρχισαν να ανεβαίνουν τα αποθέματα πετρελαίου, διότι οι Αμερικανοί σταμάτησαν τις βόλτες με τα αυτοκίνητα τους.

Καιρός να κάνουμε κι εδώ το ίδιο. Να μην μετακινούμεθα από την κουζίνα στο σαλόνι με το αμαξάκι μας. Να κόψουμε τα περιττά για να έχουμε σε αφθονία τα αναγκαία. Λίγη λιτότητα για να βάλουμε μυαλό θα μας κάνει σοφότερους.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού.

«Φτώχεια»

Η πείνα, φαινόμενο πολέμων, δείχνει αυτήν την περίοδο το αποκρουστικό της πρόσωπο και εν καιρώ ειρήνης. Ενώ εμείς πετάμε ακόμη τα «απομεινάρια» του πασχαλιάτικου τραπεζιού, για «να αδειάσει το ψυγείο», σε χώρες της μαύρης Ηπείρου, απελπισμένοι άνθρωποι ξεχύθηκαν οργισμένοι στους δρόμους, γιατί πεινάνε. Εμείς γκρινιάζουμε επειδή πουλιέται ακριβά η βενζίνη, αλλά εκατομμύρια δυστυχισμένα όντα σε πολλές περιοχές του πλανήτη δεν έχουν νερό να πιούνε. Το «πρόβλημα» πολλών είναι η αντικατάσταση του «παλιού» αυτοκινήτου, που έχει δεν έχει πέντε χρόνια αφότου κυκλοφόρησε, όταν εκατομμύρια άνθρωποι δεν διαθέτουν ούτε πατίνι.

Οι νεώτεροι, αυτοί που μεγάλωσαν με φαρινλακτέ, τα παιδιά της coca cola και του video και του DVD, δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν αυτά που τους λέμε εμείς οι ωριμότεροι. Δεν πιστεύουν ότι τα πάθη που περιγράφουμε για κατοίκους πολιτειών αλαργινών τα βιώσαμε κι εμείς στα πέτρινα παιδικά μας χρόνια, όταν μας έλειπε ακόμη και το ψωμί.

Όμως να συμπεριφέρονται όπως οι νέοι και οι συνομήλικοι μας είναι ακατανόητο. Τίποτε δεν δικαιολογεί την μιζέρια που τους διακρίνει ούτε και την απαισιοδοξία τους για το αύριο.Όσο ξαναφέρνω στην θύμηση τέτοιες γιορτινές μέρες, τις εποχές εκείνες που «τα καλοκαίρια μας ήταν μικρά κι απέραντοι οι χειμώνες» τόσο νιώθω ευτυχέστερος για τα τωρινά αγαθά που απολαμβάνουμε.

Όμως, θα πει κάποιος μίζερος, τα στατιστικά δείχνουν ότι ένας στους πέντε Έλληνες ζει στα όρια της φτώχειας. Ας δείχνουν ότι θέλουν οι στατιστικές. Φτώχεια με φτώχεια έχει διαφορά. Φτωχοί ειμασταν εμείς τα σκληρά χρόνια του πολέμου και των αμέσως επόμενων. Η φτώχεια μας δεν συγκρίνεται με την σημερινή εκεί όπου υπάρχει.

Υπάρχουν βεβαίως φτωχοί και στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες πλουσιότερες από την δική μας. Η Ελλάδα όμως δεν είναι φτωχιά. Το επιβεβαιώνουν και οι στατιστικές που μιλάνε για πενία. Το 80% των Ελλήνων έχουν ιδιόκτητη στέγη. Τα εκατομμύρια των αυτοκινήτων, των πλυντηρίων, των τηλεοράσεων, των μηχανημάτων κλιματισμού, οι χιλιάδες των εξοχικών κατοικιών, τα εκατομμύρια κινητών κα δεν είναι δείγμα φτώχειας. Όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο δεν ξέρουν προφανώς τι είναι φτώχεια.