Προς τους αιώνιους κατόπιν εορτής προφήτες το ανάγνωσμα...

Ως φιλελεύθερος αντιπρόσωπος μιας γενιάς που δεν ψηφίζει πλέον κόμματα αλλά πρόσωπα και παράλληλα ως εκπρόσωπος 524 ανθρώπων που τιμώντας με με τη ψήφο τους, στήριξαν στο δικό μου πρόσωπο μια καινούργια γενιά, θα ήθελα να ενημερώσω κάποιους μικρούς, μεγάλους και μεγαλύτερους κομματικούς ταγούς και εκπροσώπους της Νέας Δημοκρατίας και των περιχώρων, πως ελάχιστοι πολίτες ασχολούνται πια με την δική τους ανάγκη να ρίξουν το φταίξιμο σε κάποιους άλλους πέραν του εαυτού τους και να αυτοανακηρυχτούν μεσσίες

Η εκλογές ήταν στις 7 και στις 14 Νοεμβρίου και όσοι πολέμησαν, αγωνιστήκαν και έτρεξαν για την υποψηφιότητα του Θ. Καλλιοντζή -νεοδημοκράτες ή μη- είχαν μέχρι τότε για να το κάνουν. Τα πρόσφατα κατόπιν εορτής άρθρα και σχόλια, ορισμένων «επιφανών προσωπικοτήτων» του χώρου, για το αν στήριξαν τον συνδυασμό ή όχι, οι όψιμοι απολογισμοί και οι πομπώδεις κρίσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων ή της ικανότητας τους συνδυασμού «ώρα για έργο», είναι άνευ ουσίας. Είναι αυτάρεσκες εκθέσεις ιδεών, διότι δεν ενέχουν στοιχεία αυτοκριτικής μια και αυτοί είτε δεν συμμετείχαν στην προσπάθεια είτε την υπονόμευαν με λέξεις και πράξεις.

Τους προτείνω λοιπόν έστω και την υστάτη στιγμή να αφουγκραστούν το μήνυμα των εκλογών που δεν είναι άλλο από την απόλυτη αδιαφορία της νεολαίας αλλά και τις πλειοψηφίας των πολιτών για τις κομματικές τους έριδες, για τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και για τα «συζυγικά» τους καβγαδάκια.

Τους ενημερώνω πως η σιωπή είναι χρυσός και πως το βασικότερο όπλο για την επόμενη ημέρα είναι η αυτοκριτική.

Τους καλώ να συνειδητοποιήσουν πως αλληλοσπαράζονται σε μία αρένα χωρίς θεατές.

Τους προειδοποιώ πως η νεολαία είναι ένα βήμα μακριά από το να τους πει οριστικά καληνύχτα.>

Πτυχίο Ανεργίας...

Ο Νίκος Καλογερόπουλος παίζει τάβλι με τον «επιστήμονα» Κώστα Τσάκωνα:

«Εξάρες!» λέει ο δεύτερος, κα παίζει την ζαριά του μονολογώντας: «6 χρόνια στο δημοτικό, 6 χρόνια στο γυμνάσιο, 6 χρόνια στο πανεπιστήμιο … 6 χρόνια στο εξωτερικό.»

«τ-τ- τρία κι άσσο» λέει ο Καλογερόπουλος και κουνά τα πούλια του.

«Μωρέ μπράβο» τελειώνει την ατάκα ο Τσάκωνας: «εσύ παίζεις άνετα τάβλι δε χρειάζεται να πας στο πανεπιστήμιο….»

Η σκηνή είναι παρμένη από την θρυλική ταινία του Θόδωρου Μαραγκού «Μάθε παιδί μου γράμματα». 30 χρόνια μετά, λίγα έχουν αλλάξει! Οι επιστήμονές μας μένουν ανεκμετάλλευτοι, οι γνώσεις τους σκουριάζουν στα ράφια, η παιδεία μας αδυνατεί να προσφέρει στην χώρα.

Εκθέτω προβληματισμούς και απόψεις για την φαιδρή πραγματικότητα του ελληνικού πανεπιστημίου που έχει αντικαταστήσει την εργασία με την συναλλαγή, την έρευνα με την αντιγραφή και την αξιοκρατία με την «ημετεροκρατία», εξάγοντας τελικά από τις τάξεις του όχι επιστήμονες αλλά συνδικαλιστές!. Μια από τις αγαπημένες παραφράσεις τους: Τα αγαθά copies κτώνται…!

Εκθέτω επίσης και προβληματισμούς για τους φοιτητές που καταφέρνουν να ξεγλιστρήσουν από αυτή την μηχανή του κιμά και δεν γίνονται ένα με τον πολτό ,αλλά και πάλι βρίσκονται στο αδιέξοδο μιας αγοράς εργασίας που προτιμά τους αμόρφωτους. Οι επιστήμονες μας βρίσκουν τώρα την μοίρα που 30 χρόνια πριν κατέγραφε με την πένα του ο Θ. Μαραγκός. Επιστήμονες στο τάβλι...!

Σταχυολογώ τα προβλήματα που εγώ θεωρώ βασικότερα καθώς και απλές κατά την γνώμη μου λύσεις. Τα σχόλια σας δεν είναι απλώς θεμιτά είναι απαραίτητα και υποχρεωτικά!

1. Συστήματα εισαγωγής

ΠΡΟΒΛΗΜΑ

• Η Ελλάδα αλλάζει τα συστήματα εισαγωγής στα πανεπιστήμια σαν πουκάμισα. Παλαιότερα υπήρχε εκείνος ο ψυχοφθόρος απίστευτος ανταγωνισμός, 2 τουλάχιστον χρόνια τρελού διαβάσματος και φροντιστηρίων για να κριθείς για 12 ώρες σε 4 μαθήματα δέσμης για το υπόλοιπο μέλλον σου ( ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες). Μετά έφτανες να εξετάζεσαι σε 12 μαθήματα, τα μισά άσχετα με το αντικείμενο που σε ενδιέφερε. Τελικά όλο και κάπου έμπαινες ή αλλιώς τη βαλίτσα σου και δρόμο για τις βιομηχανίες πτυχίων του εξωτερικού

• Η μόνη σοβαρή προσπάθεια ήρθε με την καθιέρωση της βάσης του δέκα, που έβαλε κάποια σχετική τάξη. Όμως δεν την άντεξαν οι παραδοσιακές προοδευτικές/ψηφοθηρικές δυνάμεις της χώρας κι έτσι τώρα μπαίνεις στα πανεπιστήμια ακόμα και με λευκή κόλλα!

• Τα ιδρύματα δεν έχουν κανέναν σχεδόν λόγο στην εξεταστέα ύλη με αποτέλεσμα για παράδειγμα να εισάγονται άτομα σε σχολές μηχανικών χωρίς γνώση ολοκληρωμάτων και παραγώγων.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

• Άμεση επαναφορά της βάσης για την εισαγωγή στα Ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Δεν νοείται εισακτέος με λευκή κόλλα !

• Όλα είναι καταδικασμένα αν το σύστημα εισαγωγής δεν λαμβάνει υπόψη τα προγράμματα σπουδών των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και τις ανάγκες της αγοράς. Πώς μπορεί τα μαθήματα των εισαγωγικών να μην έχουν άμεση σχέση με την σχολή στην οποία θέλεις να πας; Πώς επιβάλλεις στο πανεπιστήμιο την εισαγωγή 300 ατόμων σε ένα εργαστήριο δυναμικότητας 30, ενώ παράλληλα δε του δίνεις τα λεφτά -ή την δυνατότητα να τα αποκτήσει- για να το αναβαθμίσει; Πώς «ρίχνεις» στην αγορά 1000 μαθηματικούς τον χρόνο όταν δεν μπορεί να τους απορροφήσει; Πολλά τέτοια ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν με τόλμη αν θέλουμε πραγματικά κάποια βελτίωση

2. Προγράμματα Σπουδών και σύνδεση με την επιχειρηματική πραγματικότητα

ΠΡΟΒΛΗΜΑ

• Τα πανεπιστήμια μας δημιουργούν θεωρητικά όντα. Μέχρι το στάδιο του πτυχίου/διπλώματος δεν δίνουν εφόδια επιχειρηματικής και επαγγελματικής σταδιοδρομίας αφού δεν συνδέονται με την εργασία σε κανένα στάδιο των σπουδών. Καλώς και αποκτώνται όλες οι θεωρητικές βάσεις –οι επιστήμονες μας διαπρέπουν διεθνώς- αλλά δεν αρκούν.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

• Άμεση σύνδεση των προγραμμάτων σπουδών με την επιχειρηματική πραγματικότητα και την αγορά εργασίας. Ο φοιτητής μηχανικός δεν μπορεί να διδάσκεται τεχνολογίες 10ετίας. Ο γιατρός κι ο βιολόγος, ο δάσκαλος, δεν μπορεί να μην διδάσκονται πληροφορική.

• Επιστημονικά πάρκα και σύνδεση τους με μεταπτυχιακά προγράμματα ερευνητικών σπουδών, καθώς και με κινητροδότηση εγκατάστασης νέων εταιριών σε αυτά.. Έτσι μόνο δημιουργούνται οι βάσεις για την δημιουργία start up εταιριών που θα φέρουν καινούργια πολύτιμη γνώση στην καθημερινότητα της χώρας και της ανάπτυξης και θα αποτελέσουν εξαγώγιμο ελληνικό προϊόν. Το μεγαλύτερο ποσοστό από της μεγάλες αυτή τη στιγμή παγκόσμιες εταιρίες και καινοτόμες ανακαλύψεις που άλλαξαν τον τρόπο ζωής και επικοινωνίας στον πλανήτη ξεκίνησαν από τα ερευνητικά κέντρα των αμερικανικών πανεπιστημίων. Google, facebook, οθόνες αφής, μερικά μόνο από τα παραδείγματα.

3. Ανταγωνιστικότητα Πανεπιστημίων

ΠΡΟΒΛΗΜΑ

• Τα πανεπιστήμιά μας λειτουργούν με νοοτροπία δημοσίου. Μονιμότητα, επιτροπές, υποεπιτροπές εκλογές επί εκλογών, αλισβερίσι και φυσικά μηδενικός ελεγχος! Τεράστια κονδύλια για την εκπαίδευση σπαταλούνται μέχρι και για τραπεζώματα και «χοροεσπαρίδες»!

• Τα πανεπιστήμιά μας εκπαιδεύουν τους φοιτητές στην συναλλαγή και την ρεμούλα, στην προχειρότητα και την αντιγραφή, στην κοσμοθεωρία της ήσσονος προσπάθειας. Τα πάντα μπορούν να πραγματοποιηθούν όχι απαραίτητα με σημαντική προσπάθεια αλλά με σημαντικές γνωριμίες. Η πρωτογενής ερευνά αποτελεί είδος υπό εξαφάνιση. Ποιά ήταν η τελευταία μεγάλη ανακάλυψη ελληνικού πανεπιστημίου; Ο ευρών αμοιφθήσεται!.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

• Αδειοδότηση σε ιδιωτικά πανεπιστήμια και σε παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων στη χώρα μας. Πρέπει να κάψουμε κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Οι αποστάσεις έχουν εκμηδενιστεί, ο πλανήτης μας αποτελεί μια παγκόσμια κοινότητα και η γνώση οικουμενικό αγαθό. Αυτός που θέλει να πάει στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο θα πάει είτε αυτό είναι στην Ελλάδα είτε στην Αγγλία είτε στην Βουλγαρία. Η διαφορά είναι πως έξω μαζί του παίρνει και το συνάλλαγμα του! Παράλληλα, παραρτηματάκια ξένων πανεπιστημίων λειτουργούν με αμφίβολους όρους και διατάξεις, αλλά με κάθε επισημότητα σε ορόφους πολυκατοικιών! Άρα συνάλλαγμα χάνετε και εντός των τοίχων.

• Υπάρχουν ιδιωτικά δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια και εκπαιδευτήρια. Τι καταστροφικό φέρνουν λοιπόν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια; Σε ποιόν τομέα ο ανταγωνισμός έφερε την καταστροφή; Μήπως απλά κάποιοι αραχτοί μεγαλο-καθηγητο-παράγοντες θα αναγκαστούν να σηκωθούν από τα φαρδιά πανάκριβα γραφεία τους και τις αναπαυτικές πολυθρόνες και αντί να συμμετέχουν σε κάθε λογής δημόσιες και μη έμμισθες επιτροπές, να ξανακατεβούν στα αμφιθέατρα και τα ερευνητικά τους εργαστήρια; Μήπως λέω.

• Η οικονομική αυτοτέλεια των πανεπιστημίων πρέπει να νομοθετηθεί. Τα πανεπιστήμια έχουν στην διάθεσή τους ακίνητα και περιουσία η οποία, όπως και κάθε δημόσια περιουσία, ενώ θα μπορούσε να αποφέρει πολύτιμους πόρους, στέκεται ανεκμετάλλευτη. Αυτό σε συνδυασμό με την ελλιπή καινοτομία και έρευνα, και άρα την σχεδόν παντελή έλλειψη πατεντών και ευρεσιτεχνιών που θα μπορούσαν να αποφέρουν κέρδη στα ελληνικά πανεπιστήμια, τα αφήνει απροστάτευτα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και ουραγό στις σχετικές κατατάξεις.

Ο ανταγωνισμός παράλληλα με την ενδυνάμωση της αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων μας μόνο θετικά αποτελέσματα θα αποφέρει.

4. Ανεργία και ανάπτυξη

ΠΡΟΒΛΗΜΑ

• Χιλιάδες νέοι –μαζί και κάποιοι που ήταν «νιοι και γέρασαν»- στοιβάζονται σε απύθμενες λίστες ανεργίας, υποαπασχολούνται σε άσχετες με το αντικείμενο τους δουλειές για τα προς το ζήν, και εν τέλει ελάχιστα προσφέρουν με τις γνώσεις τους στην πραγματική ανάπτυξη και την συνολική πορεία της χώρας προς κάτι καλύτερο. Κι αυτό γιατί η ελληνική αγορά εργασίας είναι ασύνδετη και ασυνάρτητη – ξεκινώντας από τον Σχολικό Επαγγελματικό Προσανατολισμό και καταλήγοντας στον ΟΑΕΔ- δεν είναι ικανή να αφομοιώσει τη πρωτοπόρα επιστημονική γνώση και να αναπτυχθεί σε νέους τομείς, παρά συνεχίζει να επαναπαύεται ακόμη και τώρα, σε προγράμματα επιχορηγήσεων, σε κρατικό χρήμα, σε εύκολες λύσεις. Έχουμε μία κακομαθημένη επιχειρηματικότητα.

• Στον αντίποδα, υπάρχουν εκατοντάδες επιχειρήσεις αυτή τη στιγμή θα ήθελαν στις τάξεις τους επιστημονικό προσωπικό αξιοποιώντας εξειδικευμένες γνώσεις ή ερευνητικά αποτελέσματα για να γίνουν πραγματικά ανταγωνιστικές στον ευρωπαϊκό στίβο και γιατί όχι και στον παγκόσμιο. Αυτό όμως καθιστάτε αδύνατον οικονομικά λόγω της έλλειψη ρευστότητας αλλά και λόγω των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και όλων των αντίστοιχων ελληνικής επινόησης αναπτυξιακών βαριδιών. Έτσι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια είτε στην ανεργία είτε στην μαύρη εργασία.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

• Άρση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και όλων των αντιαναπτυξιακών δικλίδων ασφαλείας ενός συνδικαλιστικού, απολιθωμένου παρελθόντος.. Δεν έχει καμία λογική η ίση αμοιβή τόσο στους ικανούς όσο και στους φυγόπονους. Η εξίσωση προς τα κάτω πρέπει να σταματήσει. Η προστασία του εργαζομένου δεν σχετίζεται με την συλλογική σύμβαση ή την υπέρογκη αποζημίωση απόλυσης.

Η προστασία του εργαζόμενου έχει άμεση εξάρτηση από την προστασία της επιχείρησης στην οποία δουλεύει! Αν η επιχείρηση πτωχεύσει το ίδιο θα πάθει και ο εργαζόμενος.

Η νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου δεν έχει καμία θέση σε μία επιχείρηση. Πρέπει να θεσπιστεί λογικός βασικός μισθός και από εκεί και πέρα μισθολογικές απολαβές ανάλογες των αναγκών της αγοράς και τις προσφερόμενης εργασίας ( bonus παραγωγικότητας, μερίσματα κερδών κ.α.). Δε γίνεται πτυχία κενά περιεχομένου και γνώσεων να αποτελούν αυτομάτως κριτήρια μισθολογικών αυξήσεων. (τι θα πει εν έτη 2010 επίδομα υπολογιστή; Είναι σαν να δίνεις επίδομα ανάγνωσης!)

• Επίδομα ανεργίας τέλος! Τέλος στο «επίδομα τάβλι». Η έννοια του επιδόματος ανεργίας λειτουργεί συνειρμικά ως «σε πληρώνω για να μη δουλεύεις». Θέσπιση επιδόματος εργασίας! Το επίδομα γίνει βασικός μισθός ημιαπασχόλησης και οι άνεργοι να απορροφηθούν με αυτόν στις επιχειρήσεις με μειωμένο ωράριο, και υποχρέωση –για παράδειγμα- καταβολής των ασφάλιστρων από αυτές. Η χώρα θα αποκτήσει ξαφνικά χιλιάδες εργατικά χέρια.

Το τέλος της κομματικοποίησης!

… Η ομάδα μαζεύτηκε στο σημείο που είχε συμφωνήσει. Όλα ήταν έτοιμα: οι αφίσες, η κόλλα, η βούρτσες, γάντια σκούφος κασκόλ και φύγαμε. Η πόλη το πρωί έπρεπε να είναι βαμμένη με τα χρώματά μας ...

Αν σε κάποιους η παραπάνω εικόνα φέρνει όμορφες αναμνήσεις από εκλογές του παρελθόντος καλώς και το κάνει. Όλοι όσοι ασχοληθήκαμε ενεργά με τα κομματικά λίγο ή πολύ, μια αφίσα την κολλήσαμε, κάποια αντίπαλη αφίσα «κατεβάσαμε», και οι πιο … τυχεροί άρπαξαν και μία-δύο ψιλές…!

Όμως εν έτη 2010 – και μάλλον αργήσαμε- όλα τα παραπάνω δε θα πρέπει να είναι τίποτα παραπάνω από απλές αναμνήσεις και εμπειρίες που μας έκαναν σοφότερους. Αν πραγματικά σας ήρθε η διάθεση να τα ξανακάνετε τότε κάπου εδώ θα διαφωνήσουμε!

Η εποχή που η πολιτική ταυτιζόταν με το πεζοδρόμιο και τα στελέχη με οπαδούς αντιπάλων σε ποδοσφαιρικό αγώνα , η εποχή των κομματικών στρατών, έχει κλείσει οριστικά. Οι αντίστοιχοι κομματικοί μηχανισμοί δεν υπάρχουν καν, ενώ δύσκολα θα βρεις ακόμη και νεολαίο, -που σέβεται τη νοημοσύνη του- που θα είχε την διάθεση να ασχοληθεί με αφισοκόλληση. Άλλωστε δύσκολα πια θα βρεις ούτως ή άλλως νέο άνθρωπο που να ασχολείται με την πολιτική γενικότερα.

Βαρύγδουπα θα μπορούσε κάνεις να πει πως τα κόμματα έχουν ξοφλήσει όμως θα ήταν μάλλον αφελές. Τα κόμματα αποτελούν δομικά στοιχεία του πολιτεύματος μας κι ακόμη κι αν υποθέσουμε πως τα δύο μεγάλα κόμματα κλείνουν τον κύκλο τους, κάποια αλλά θα εμφανιστούν. Κοινός τόπος όμως είναι πως τα κόμματα παραπαίουν. Δεν πείθουν τους πολίτες, δεν τους δίνουν τις λύσεις που περιμένουν από αυτά και, πολύ περισσότερο, δεν τους δημιουργούν καμία αίσθηση ασφάλειας, ελπίδας ή προοπτικής.

Είμαστε λοιπόν σε τέλμα ή στην απαρχή μιας νέας νοοτροπίας; Σε πολιτικό αδιέξοδο ή στο ξεκίνημα ενός νέου τρόπου σκέψης πιο πολιτικού, και λιγότερο οπαδικού; Θα ήθελα να πιστεύω πως είναι το δεύτερο.

Την διαφορά, την αλλαγή –τί κακοποιημένη λέξη- την υπέρβαση, δε θα την κάνουν τα κόμματα με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Προσπάθησαν, τους δόθηκε κάθε δυνατότητα να το πράξουν και απέτυχαν.

Την Καινούργια Σελίδα θα την γράψουν οι ενεργοί πολίτες. Οι ομάδες των ενεργών πολιτών. Οι εθελοντές, τα σωματεία, οι σύλλογοι οι οργανώσεις. Αυτοί που ούτως η άλλως κάθε μέρα κοπιάζουν για κάτι καλύτερο χωρίς μισθολογικές απολαβές, χωρίς απώτερους στόχους αλλά μόνο για την χαρά της δημιουργίας, της βοήθειας στο συνάνθρωπο, της καλυτέρευσης του εαυτού τους και του περιβάλλοντός τους. Αυτοί που δίνουν στην «πολιτική» το πραγματικό της νόημα.

Ο ενεργός πολίτης έχει πολλά περισσότερα να προσφέρει στο κοινωνικό του περιβάλλον από όσα ο Δήμαρχος, ο Περιφερειάρχης ο Πρωθυπουργός ή ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και το πράττει ήδη παρότι η επίσημη πολιτεία συνήθως κωφεύει ή ακόμη και δυσχεραίνει το έργο του.

Η κομματικοποίηση δεν ταυτίζεται με την πολιτική! Η πολιτική δεν ταυτίζεται με τα κόμματα. Πολιτική είναι οι πολίτες!

Το τέλος των κομμάτων; Δύσκολο. Το τέλος της κομματικοποίησης; Μακάρι!

Τώρα περισσότερο από ποτέ, είναι η ώρα της πολιτικοποίησης!

Civilization…

Πρόλογος

Το Civilization είναι ένα παιχνίδι-μύθος. Ένα turn-based παιχνίδι στρατηγικής για υπολογιστές. Είναι εδώ και 20 χρόνια (από την κατασκευή του και με όλες τις αναβαθμίσεις) το σημαντικότερο του είδους του και ένας από τους σημαντικότερους τίτλους στη ιστορία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών.

Ο παίκτης αναλαμβάνει τον ρόλο του Ηγέτη ενός πολιτισμού -επιλέγοντας μεταξύ όλων των μεγάλων πολιτισμών - από της απαρχές της ανθρωπότητας και την ανακάλυψη του τροχού μέχρι το μέλλον και την κατάκτηση του διαστήματος. Κάθε φορά όταν έρχεται η σειρά του ( εξ ου και ο όρος turn-based) κινεί όλες τις μονάδες του και διαχειρίζεται όλους τους φυσικούς και επιστημονικούς πόρους του . Στόχος του παιχνιδιού είναι, μέσω της στρατηγικής, της ανάπτυξης της επιστήμης, της διαχείρισης πόρων, της διπλωματίας, ή (κυρίως) του πολέμου η Παγκόσμια Κυριαρχία…

Δύο συμβάντα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαν να συσχετιστούν είναι η αφορμή αυτού του κειμένου.

Συμβάν Νο 1

Έτυχε της προάλλες μέσα στον γενικότερο κυκεώνα της καθημερινότητας και τον Γολγοθά της επιχειρηματικής ζωής ( που η επιχειρηματίες τον τραβάνε ολομόναχοι, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα), να ξαναξεκινήσω μια «παρτίδα» Civilization.

Άνοιξα με όρεξη 15χρονου τον υπολογιστή διπλό κλικ στο εικονίδιο και … η Ιστορία είναι στα χέρια μου. Επιλέγοντας τον ελληνικό πολιτισμό και ξεκινώντας όπως όλοι με έναν «άποικο» κι έναν «πολεμιστή» έφτιαξα την πρώτη μου πόλη και ξεκίνησα την εποποιία μου. Μην έχοντας πολύ ελεύθερο χρόνο ( αφού έπαψα προ πολλού να είμαι 15χρονος… ) προσπερνούσα λίγο αβίαστα κάποιες κινήσεις μου, έστηνα τσαπατσούλικα της μονάδες μου, δεν έδινα την πρέπουσα σημασία στις κινήσεις των άλλων, ενώ παράλληλα δεν διαχειριζόμουν βέλτιστα τους πόρους του βασιλείου μου.

Καθώς προχωρούσε η πλοκή τα πράγματα γινόταν όλο και πιο δύσκολα καθώς παρά την αδιαμφισβήτητη θέληση μου να προωθήσω το καλό του πολιτισμού μου οι υπόλοιποι πολιτισμοί ( που διαχειριζόταν ο υπολογιστής) είχαν αναπτυχθεί πολύ γρηγορότερα από εμένα ενώ παράλληλα έμοιαζαν να έχουν βαλθεί να με καταστρέψουν. Σε κάποια στιγμή επίθεση στο πέτρινο κάστρο μου έκανε ένα γερμανικό Panzer…

Σε λιγότερο από μία ώρα, η χώρα μου δεν ήταν παρά μια μικρή κουκίδα στριμωγμένη σε μια νησίδα Γης και μοιρολατρικά περίμενε τον αφανισμό της… Χάσαμε!

Οκ. Δεν έγινε κάτι! Επανεκκίνηση … την επόμενη φορά….

Συμβάν Νο 2

Άκουσα τις προάλλες τον Πρωθυπουργό να λέει ενώπιων του Πρόεδρου της Δημοκρατίας: «είμαστε σε πόλεμο»!

Δεν είναι τόσο η φράση του ίδιου του πρωθυπουργού που ήχησε δυνατά στα αυτιά μου, ούτε η ίδια η διαπίστωση ότι κάποιοι μας επιτίθενται - οικονομικά όπως εξήγησε και ο ίδιος.

Αυτό που με ξεκούφανε ήταν ο συνδυασμός της διαπίστωσης του με την μέχρι εκείνη τη στιγμή εκκωφαντική απουσία κυβερνητικού σχεδίου, κυβερνητικών στρατηγικών κινήσεων, πρωτοβουλιών δράσης, και ουσιαστικών προτάσεων. Λες και μιλούσε για άλλους! Η παιδική χαρά που μαζεύτηκε και έπαιζε την κυβέρνηση επί 8 μήνες κοιμόταν ύπνο βαθύ την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι «εχθροί» έπαιζαν στη σειρά τους και κινούσαν της μονάδες τους…

Και παρότι ο Ηγέτης ήξερε πως η Ελλάδα ήταν λαβωμένη, εξουθενωμένη, χρεωμένη και απογοητευμένη, χωρίς λεπτό για χάσιμο μετά από 30 χρόνια κακοδιαχείρισης ( στην καλύτερη περίπτωση) , και ήδη μια παταγωδώς χαμένη ευκαιρία Καραμανλή, εντούτοις επέλεξε να μην ασχοληθεί με την επερχόμενη καταστροφή αλλά να κάνει πόλεμο με τους εσωτερικούς αντιπάλους και να κυνηγά ανεμόμυλους. Επέλεξε –όπως και η προηγούμενοι- να φυγομαχήσει αντί να πολεμήσει. Επέλεξε να κατακρίνει αποφάσεις, αντί να της λάβει. Επέλεξε αντί να αντιμετωπίσει την κρίση, να ορίσει απλά άλλους διαχειριστές.

Επέλεξε τελικά στον πόλεμο αυτό να οδηγήσει τη χώρα γυμνή και άοπλη. Επέλεξε και επιλέγει με «καθαρή» τάχα μου την συνείδησή, ότι δεν έφταιγε αυτός για το παρελθόν.

Έστω ότι ισχύει! Θα φταίει όμως για τα μέλλον! Κι εδώ δεν υπάρχει κουμπί επανεκκίνησης…

Προς φίλους ευρωπαίους και μη...

OTAN NOMIZOYME OTI ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΕΜΑΣ



"Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο.

Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:

-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:...

"Κυρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:

"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είστε σίγουρος δε, ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς την αγελάδα και της φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Και η αγελάδα απάντησε:

"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχετε, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι μια διπλωματίτσα στην κοιλιά μου!

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη αλλά μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως την παγίδα πιάστικε από την ουρά ένα φίδι ....

Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο.

Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με ένα πολύ υψηλό πυρετό.

Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες κι έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα αφού όλοι ξέρουμε πως στον πυρετό δίνουμε κοτόσουπες!

Αλλά η αρρώστια της γυναίκας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν.

Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας 24 ώρες το 24ωρο.

Για να τους ταϊσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι !

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε!

Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος γιατί ήταν πολύ καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.

Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει την αγελάδα του......

Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......

Γι αυτό και σεις, την επόμενη φορά που κάποιος φίλος σας πει ότι έχει ένα μικρό πρόβλημα-μεγάλο γι αυτόν- και που ίσως εσάς δε μοιάζει σας πολυαφορά, θυμηθείτε πως όταν κάποιος από το περιβάλλον μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε και μεις σε κίνδυνο!

Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο ! Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας, είμαστε απαραίτητες ίνες του ίδιου υφάσματος.

Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, κινδυνεύει να σχιστεί όλο το ύφασμα.... "

Πολιτικό … κέρδος

::Αναδημοσιεύω ενα αρθρο μου που το Μάιο του 2007 βρηκε τον δρόμο του μεχρι την εφημερίδα "Καθημερινή". Τελικά θα μείνει επικαιρό για πολυ καιρό ακόμα.::

Ας μιλήσουμε για πολιτικό κόστος...
Μια φράση τόσο χρησιμοποιημένη στην Ελλάδα, που θα νόμιζε κανείς ότι δίπλα στο «πολιτικό», δεν ταιριάζει καμία άλλη λέξη.

Νόμοι του κράτους, συνταγματικές αλλαγές, αποφάσεις της κυβερνώσας παράταξης, πολιτικές της αντιπολίτευσης, συμπεριφορές βουλευτών, πολιτευτών, περιφερειαρχών, νομαρχών και δημαρχών, αλλά ακόμα και του τελευταίου κομματικού στελέχους, όλα καθορίζονται και υπαγορεύονται από το πολιτικό κόστος. Οι αρχές, η ευθιξία, τα οράματα, η λογική η ίδια, θυσιάζονται στο βωμό της εύκολης λύσης και της ήσσονος προσπάθειας. Κι αν στο επίπεδο του τελευταίου κομματικού στελέχους δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία – πάντως είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας – σε επίπεδο Κυβέρνησης κάτι τέτοιο είναι απλά ανεπίτρεπτο.
Η λαϊκή ρήση «αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν φτιάχνεις» μοιάζει να μην βρίσκεται στα βιβλία πολλών. Προτιμούν, να αφήσουν άλλους να φτιάξουν την ομελέτα και αυτοί απλά θα γευματίσουν.

Η «τέχνη του εφικτού» είναι πια «Η τέχνη του εύκολου».
Αναρωτιέται όμως κανείς: ποιος ορίζει τι είναι το πολιτικό κόστος; Οι πολιτικοί; Η πολική; Τα ΜΜΕ; Μήπως τελικά ο ίδιο ο λαός; Ποιος κρίνει τα πάντα σε μία δημοκρατία; Η απάντηση είναι αυτονόητη θα πει κανείς. Να που όμως πρακτικά δεν είναι. Ας παραθέσουμε χάριν συζήτησης, ευφάνταστα σενάρια ελληνικής επιστημονικής φαντασίας:

Σενάριο 1ο: «Γνωστός άγνωστος» (ελληνικό ιδίωμα και αυτό) εισβάλλει σε Πανεπιστήμιο κάνοντας γυαλιά καρφιά αίθουσες, εξοπλισμό, συγγράμματα, ερευνητικές εργασίες. Το κράτος – δώστε του όποια μορφή εσείς θέλετε - εισέρχεται, τον συλλαμβάνει, πιθανότατα δια τις βίας αλλιώς θα μιλούσαμε για παράδοση, όλα τα ΜΜΕ καλύπτουν το γεγονός το οποίο προβάλλεται πανελλαδικά στις βραδινές ειδήσεις. Υπάρχει πολιτικό κόστος;

Σενάριο 2ο: «Γνωστός άγνωστος» (φίλος του πρώτου ίσως) έχει βγει στους δρόμους, έχοντας φυσικά από το σπίτι πάρει όλα τα απαραίτητα. Λεφτά, κλειδιά, γυαλιά, κινητό, σφυρί, καδρόνι και ξυραφάκια. Αφού συναντηθεί με τα φιλαράκια ξεκινούν όλοι μαζί την βόλτα τους. Σε λίγο αρχίζουν να σπάνε ότι βρίσκουν μπροστά τους. Από περιουσίες του κράτους, που «τους καταδυναστεύει», μέχρι περιουσίες ιδιωτών, καθημερινά και σκληρά εργαζόμενων. Φτάνουν μάλιστα να κάψουν το ίδιο το φυλάκιο στον μνημείο του αγνώστου στρατιώτη.
Το κράτος προστατεύοντας την δημόσια και ιδιωτική περιουσία ως οφείλει , πιάνει τον έναν από αυτούς, τον αφοπλίζει, του περιορίζει χέρια και πόδια με χειροπέδες και τον αφήνει μπρούμυτα στο έδαφος ίσως και χωρίς γρατζουνιά, για να τον συλλάβει μετά. Συνεχίζει με τον επόμενο. Όλα τα ΜΜΕ καλύπτουν το γεγονός το οποίο προβάλλεται πανελλαδικά στις βραδινές ειδήσεις. Υπάρχει πολιτικό κόστος;

Σενάριο 3ο: Εισαγγελική έρευνα εμπλέκει σε μεγάλα σκάνδαλα πολιτικούς των παρατάξεων της βουλής. Εκπροσώπους του λαού εκλεγμένους από αυτόν, στην θέση αυτή για να υπηρετήσουν την χώρα. Η Κυβέρνηση άμεσα κινεί τις διαδικασίες και οι υποθέσεις εκδικάζονται. Βρίσκονται οι ένοχοι! Βουλευτές κομμάτων κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Οι ποινές είναι βαριές και εκτελούνται κατά γράμμα και απαρέγκλιτα για όλους. Ξεσπάει σάλος. Όλα τα ΜΜΕ καλύπτουν το γεγονός το οποίο προβάλλεται πανελλαδικά για μέρες. Η χώρα πηγαίνει εσπευσμένα σε εθνικές εκλογές. Υπάρχει πολιτικό κόστος;

Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για … πολιτικό κέρδος;

6 μήνες μετά ...

Πέρασαν κιόλας 6 μήνες που αυτό το blog έμεινε χωρίς τον συντάκτη του. 6 μήνες που καμία δυνατή, εμπεριστατωμένη και καθαρή άποψη δεν κατατέθηκε στις σελίδες του.

Προσπαθώντας λοιπόν άγαρμπα να κινηθώ στα μονοπάτια του μεγάλου, αποφάσισα να ξαναδώσω ζωή στο δημιούργημα.

Μπορεί η απόψεις να μη ξαναγίνουν ποτέ τόσο στιβαρές, και μελετημένες, θα στοχεύσω όμως να γίνουν πολλές και πολύχρωμες. Θα του άρεσε...