Μύθος και Αλήθεια

Πώς να σκεφθούμε εμείς, οι οποίοι ζήσαμε το Πολυτεχνείο ότι θα ερχόταν μια μέρα που ο επετειακός εορτασμός της φωτεινής νύκτας εκείνου του Νοέμβρη θα γινόταν υπό αστυνομικό «κλοιό»; Περίπου 7.000 αστυνομικοί βρισκόταν στο κρίσιμο διήμερο 16-17 Νοεμβρίου επί «ποδός πολέμου» δια ποιον λόγο άραγε; Δεν ήταν τόσοι οι αστυνομικοί γύρω από το «πολιορκημένο» Πολυτεχνείο τις καυτές εκείνες μέρες. Λιγότεροι οι αστυνομικοί και λιγότερα τα συνθήματα εκείνο το βράδυ που από τα αετώματα του Πολυτεχνείου ακούσθηκαν οι σάλπιγγες για την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Ένα ήταν το κυρίαρχο σύνθημα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Τι απέμεινε σήμερα από το συμβολικό μήνυμα; Το ψωμί, υπήρχε και τότε, δεν απασχολεί τον Έλληνα. Για τα χάλια της Παιδείας φταίνε οι άνθρωποι της περίφημης «πανεπιστημιακής κοινότητας» που κλεισμένη στο καβούκι της αρνείται να ακούσει τα μηνύματα των καιρών. Δεν διαφέρει και πολύ από το πανεπιστημιακό, κατεστημένο του 1973. Κολλημένοι στα προνόμια τους οι πανεπιστημιακοί προσηλωμένοι στις συνδικαλιστικές αξιώσεις τους οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί δεν αφήνουν περιθώρια στην παιδεία να αναπνεύσει. Όσον αφορά την τρίτη πτυχή του τρίπτυχου μηνύματος την Ελευθερία, αυτή είναι που κακοποιείται ασύστολα «εν ονόματι» της. Ασυδοσία είναι το σωστότερο όνομα της άφρονης ελευθερίας που απολαμβάνουμε.

Τριάντα πέντε χρόνια μετά, είναι ίσως η κατάλληλη εποχή να εγκαταλείψουμε «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» για το Πολυτεχνείο. Για να τεθεί πλέον τέλος στην βάναυση καπήλευση του, από τους εμπόρους του κομματισμού. Εκείνο το βράδυ στο Πολυτεχνείο δεν πολιορκήθηκαν κόμματα. Δεν «δικαιώθηκαν» πολιτικάντικες θεωρίες. Εκφράσθηκε η απαίτηση, να φύγουν οι σφετεριστές της εξουσίας, οι καταπατητές των λαϊκών ελευθεριών.

Το Πολυτεχνείο έχει από χρόνια δικαιωθεί, έστω κι αν για πολλούς και πολλές λειτούργησε ως ασανσέρ για να ανέβουν σε επίπεδα που δεν εδικαιούντο. Αυτοί που επιμένουν να εμπορεύονται το Πολυτεχνείο με κομματικές υστεροβουλίες διαβρώνουν ό,τι απέμεινε από την αίγλη του. Η ώρα να τελειώσει ο μύθος και να ακουσθεί η αλήθεια. Η ώρα για να γραφεί η πραγματική ιστορία της πιο ωραίας εκδήλωσης της νεολαίας στην μεταπολεμική περίοδο είναι εδώ.Είναι καιρός πλέον να απαλλάξουμε το Πολυτεχνείο από τα περιττά συνθήματα, τα πρόσθετα αγοραία «μηνύματα», τους αδιάντροπους συσχετισμούς, τους ανιστόρητους παραλληλισμούς, από τα βάρη με τα οποία στόλισαν οι δημαγωγοί τον περίβολο του. Για να το παραδώσουμε ζωντανό, ανόθευτο, μηνυματικό, όπως ήταν εκείνη την βραδιά στις γενιές του μέλλοντος.

Προτάσεις...

Καθώς πληθαίνουν οι προτάσεις από κόμματα, φορείς, παραθυράδες της Τιβί, ειδικούς και ανίδεους για το πώς θα βγούμε από την κρίση, δικαιούμαι, νομίζω, κι εγώ να διατυπώσω την δική μου πρόταση, ως μέλος του κυρίαρχου λαού τον οποίο λαό ο μακαρίτης χαρισματικός δημαγωγός είχε κατατάξει στους θεσμούς.
Δικαιούμαι αλλά και υποχρεούμαι να διατυπώσω κι εγώ την άποψη μου, διότι καθήκον όλων μας είναι να συμβάλουμε στην σωτηρία της πατρίδας.
Βεβαίως το Σύνταγμα αναγνωρίζει στην εκάστοτε αιρετή κυβέρνηση το δικαίωμα διαχείρισης των υποθέσεων του κράτους και σε όλους τους άλλους το δικαίωμα της κριτικής, της «φρόνιμης» κατά την υποθήκη του Γέρου του Μωρηά, κριτικής, αλλά μην δίνουμε τώρα σημασία στις λεπτομέρειες. Δεν είναι η πρώτη φορά που δημοκρατικά ψιλοπαραβιάζουμε το Σύνταγμα. (Ορα Αλαβάνου διακήρυξη «θα καταργήσουμε το Νόμο περί Παιδείας στο πεζοδρόμιο).
Επί του θέματος όμως. Το λοιπόν για την έξοδο της χώρας από την κρίση με παράλληλη προστασία των συμφερόντων του λαού προτείνω το παρακάτω 6-7 σημείων σχέδιο δράσης:
α) Να παγώσουν επί πενταετία οι καταβολές δόσεων από τους δανειολήπτες και ταυτόχρονα να διαγραφούν οι τόκοι.
β) Να χορηγηθεί επίδομα θέρμανσης 1.000 ευρώ στο σύνολο του λαού (όπου λαός εννοούνται τα λαϊκά στρώματα, τα παπλώματα εξαιρούνται) για τα έτη 2009, 2010, 2011.
γ) Το καλοκαίρι να εγκριθεί η καταβολή επιδόματος ψύξης για όλους τους άνω των 60 Έλληνες.
δ) Να διατεθούν 56 δισεκατομμύρια ευρώ, το διπλάσιο των 28 που... χαρίζονται στις τράπεζες για την αύξηση μισθών, ημερομισθίων και συντάξεων.
ε) Να ενισχυθεί ο ορεινός τουρισμός για να διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας των ελληνικών βουνών.
στ) Να προσληφθούν όλοι οι άνεργοι στο δημόσιο με μισθούς της Ολυμπιακής.
ζ) Να φύγει η κυβέρνηση, επειδή έτσι γουστάρω, και να αναλάβει πρωθυπουργός ο πρόεδρος των πρασίνων.
η) Δωρεάν «βιάγκρα» σε απεριόριστη ποσότητα σε όσους άγουν το 71 ο έτος της ηλικίας τους (να ευλογήσουμε και τα γένια μας) και άνω για να αισιοδοξήσει ο Λαός.
Αν δεν αποδεχθεί το σχέδιο μου η κυβέρνηση είναι εχθρός του λαού...

Δύο Ελλάδες

Όπου κι αν έριχνε την ματιά του ο Σεφέρης, η Ελλάδα τον πλήγωνε. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που η Ελλάδα ήταν μία και απαράλλακτη. Σήμερα όπου κι αν ρίξεις την ματιά σου θα διαπιστώσεις με αρκετή δόση εκπλήξεως ότι υπάρχουν δυο Ελλάδες.

Η μια είναι αυτή που περιγράφουν τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, και πράγματι, αν πιστεύεις σε μύθους, σε πληγώνει. Είναι η Ελλάδα της φτώχειας, της ανέχειας, της ακρίβειας, της ανεργίας, της κακομοιριάς, της εξαθλίωσης, του φτωχοπροδρισμού στην οποία τίποτε δεν είναι σωστό. Είναι η Ελλάδα των πεινασμένων που τρώνε ό,τι βρουν στους σκουπιδοτενεκέδες για να χορτάσουν την πείνα τους. Των αστέγων οι οποίοι δεν έχουν που την κεφαλή κλίναι γι΄αυτό και κοιμούνται στα πάρκα και στις πλατείες.

Είναι η Ελλάδα που ζωγραφίζουν οι προπαγανδιστές για να καταλήξουν στο βαρύγδουπο συμπέρασμα: «Δεν πάει άλλο. Ο τόπος χρειάζεται αλλαγή πολιτικής». Και την αλλαγή θα φέρουν οι αναλλακτοι πρώην συνεργάτες του Μπααθ και των λοιπών «προοδευτικών» κινημάτων.

Η άλλη Ελλάδα είναι αυτή που βιώνει καθημερινά ο Έλληνας ο οποίος διαθέτει κοινό νου. Είναι η Ελλάδα που φιλοξενεί ένα εκατομμύριο κατατρεγμένους που εδώ κατέφυγαν για μια καλύτερη ζωή. Είναι η Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, που χάρις στις διαχρονικές επιλογές της δεξιάς, οι 86 στους 100 έχουν ιδιόκτητη κατοικία. Είναι η «φτωχή» Ελλάδα με τα 5.000.000 ΙΧ αυτοκίνητα, τα 7.000.000 κινητά τηλέφωνα, τις 6.000.000 έγχρωμες τηλεοράσεις, τα 4.000.000 πλυντήρια ρούχων, τα 2.500.000 πλυντήρια πιάτων, τα 3.000.000 κλιματιστικά μηχανήματα.

Είναι η Ελλάδα των «ρακένδυτων» Ελλήνων και Ελληνίδων που ξεσηκώνουν από τις μπουτίκ ό,τι εκλεκτό παράγουν οι σινιέ φίρμες της Ευρώπης. Είναι η Ελλάδα των Ελλήνων που γεμίζουν τα γήπεδα, τα θέατρα, τις συναυλίες, κι ας έχουν εισιτήριο 200 ευρώ το άτομο, τις καφετέριες, τις ταβέρνες και ξεπορτίζουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες συν γυναιξί και τέκνοις τα τριήμερα που τα κάνουν τετραήμερα, κι ας κοστίζει η βενζίνα όσο και η σαμπάνια.
Είναι η Ελλάδα των «καταπιεσμένων» εργατοϋπαλλήλων που αρνούνται να αλλάξουν δουλειά ακόμη και με έπαθλο 100.000 ευρώ, διότι προτιμούν την αργομισθία των ΔΕΚΟ.

Είναι αυτή η Ελλάδα που λιμπίζονται όλοι οι βόρειοι γείτονές μας, που επί 50 χρόνια «αξιοποιούσαν» τις «ευκαιρίες» της υπαρκτής καταπίεσης την οποία εξεθείαζαν τότε οι σημερινοί μιζερολόγοι. Οι οποίοι και τότε όπως τώρα, επέμεναν επειδή έτσι τους είχε πει ο μέγιστος των δημαγωγών ότι το «αλβανικό μοντέλο ανάπτυξης» ταιριάζει στην Ελλάδα.

Έμαθαν τα... νέα

Επιτέλους, τάμαθε τα νέα η... φιλολαικιά αριστερά της Παπαρήγα, του Αλαβάνου, του Τσίπρα και των άλλων παιδιών. Τα 'μαθαν τα νέα και οι συνοδοιπόροι της αριστεράς, Παπανδρέου, Καρατζαφέρης και οι παραφυάδες τους. Έμαθαν ότι η οικονομική κρίση δεν είναι γέννημα της φαντασίας του Καραμανλή και δεν χρησιμοποιείται σαν άλλοθι για να επιβάλει η κυβέρνηση του «αντιλαϊκές» φορολογίες, οι οποίες πλήττουν «τα πλατιά λαϊκά στρώματα, τους φτωχούς και ανήμπορους».

Έμαθε ο αεροκοπανιστής Παπανδρέου ότι το 40% των Αμερικανών κλείδωσαν τα αυτοκίνητα τους, η Boeing κατέβασε τα ρολά, και είναι άγνωστο πότε θα τα ανεβάσει. Έμαθε ο αντιιμπεριαλιστής από σόι πρόεδρος του Πασόκ ότι η Ρενό μιμήθηκε το παράδειγμα της Boeing ότι στην Αυστρία ο εθνικός αερομεταφοράς της πουλιέται έναντι ενός ευρώ και ουδείς ενδιαφέρεται να την αγοράσει.

Έμαθαν αριστεροί και συνοδοιπόροι τους ότι οι δεξιοί ευρωπαίοι ηγέτες παίρνουν μέτρα πρακτικά για να αντιμετωπίσουν την... ανύπαρκτη κρίση, την ώρα που οι σοσιαλιστές και σοσιαλίζοντες περιορίζονται σε θεωρίες. Έμαθαν αλλά μυαλό δεν έβαλαν και επιμένουν να «παίζουν αντιπολίτευση», όπως εμείς στα παιδικά μας χρόνια παίζαμε τις κυρά κουμπάρες.

Δεν τους φθάνουν τα μέτρα στήριξης της αγοράς που παίρνει η κυβέρνηση. Θέλουν περισσότερα λεφτά για τους φτωχούς, απαιτούν να πάρουν επίδομα θέρμανσης περίπου όλοι οι Έλληνες ακόμη και για τους θερινούς μήνες. Αφού ανακάλυψαν την παγκόσμια οικονομική κρίση, ψάχνουν να ανακαλύψουν το μερίδιο της «υπαιτιότητας» του Καραμανλή στην διαμόρφωση της.

Ξέχασαν όσα πρότειναν πριν μερικές εβδομάδες οι θαλασσοβάμονες μιλώντας στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Τότε που ο χουβαρντάς Παπανδρέου μοίραζε τον μισό προϋπολογισμό του κράτους για «κοινωνικές» παροχές, επιμένοντας ότι «κρίση δεν υπάρχει, παρά μόνο στην φαντασία του Καραμανλή». Έμαθαν οι αερολόγοι τα νέα που δεν είναι ευχάριστα, αλλά και πάλι ανευθύνως υποκινούν απεργίες, «μαξιμαλίζοντας» παραμένοντες πιστοί στον στόχο τους: Την εξουσία να πάρουν και τσιμέντο να γίνουν όλα τα άλλα.

Έμαθαν οι σοσιαλίζοντες ότι και στην Ισπανία του «σοσιαλιστή» Θαπατέρο τα πράγματα είναι χειρότερα απ΄ όσο στην Ιταλία του δεξιού Μπερλουσκόνι, αλλά παριστάνουν τους κουφούς, διότι αυτό δεν τους βολεύει. Έμαθαν στο βόλεμα και τα άβολα τα αποσιωπούν.