Business as usual

Τα ενοίκια πέφτουν, τα ακίνητα χαρίζονται, οι τιμές συμπιέζονται, οι μισθοί μειώνονται, οι συντάξεις ψαλιδίζονται, οι υπάλληλοι είναι σε πανικό, οι μικροεπιχειρήσεις κλείνουν, οι επιχειρηματίες φυτοζωούν …. Στην Ελλάδα του 2012, συμπολίτες μας σκαλίζουν τους σκουπιδοτενεκέδες…

Τα επιτόκια ανεβαίνουν !!!

Ολόκληρη η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος της διάλυσης εκτός από αυτούς που έχουν όλα τα χρήματα της ελληνικής κοινωνίας στα ταμεία τους … ( ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε)

Ο οικονομικός ιστός της χώρας τεντώνεται, τσακίζεται, παραμορφώνεται, σε ορισμένα σημεία ακόμα και σκίζεται, για να προσαρμοστεί και ν’ ανταπεξέλθει στα νέα οικονομικά δεδομένα. Την ίδια στιγμή, οι τράπεζες αντί να προσπαθήσουν να συνεισφέρουν στην συντήρηση και ανακατασκευή αυτού του ιστού -που αυτές αποκλειστικά ελέγχουν- απλώς καραδοκούν, έτοιμες να τυλίξουν το επόμενο θύμα τους και να το καταβροχθίσουν.

«Πρέπει να σωθεί το τραπεζικό σύστημα».
Χάριν συζήτησης, ας πούμε ότι πρέπει. Αλλά για και να πείσεις τον μέσο Έλληνα για αυτό, θα πρέπει και να εξηγήσεις το γιατί. Γιατί του είναι απαραίτητο το τραπεζικό σύστημα; Στην σημερινή μας κατάσταση τί αντιλαμβανόμαστε ότι προσφέρει το τραπεζικό σύστημα, ώστε να μας απασχολεί η σωτηρία του; 

Δανειοδοτεί επενδύσεις; Εγγυοδοτεί τα ταμεία; Βοηθάει τον μικρομεσαίο επιχειρηματία; Ενισχύει το νοικοκυριό; Κάνει έστω κάποια φιλανθρωπική ενέργεια; Πέντε «όχι». Και ίσως κι άλλα τόσα. Ένα πράγμα κάνει το τραπεζικό σύστημα αυτή τη στιγμή: Ρουφάει το τελευταίο αίμα της αγοράς.

Η επιχειρηματικότητα της χώρας και το συντριπτικό ποσοστό των νοικοκυριών, ζουν, εργάζονται και αναπνέουν από το πρωί ως το βράδυ με το μυαλό στην επόμενη δόση.

 Η απάντηση των τραπεζών σε αυτό, είναι κατασχέσεις, μηνύσεις, απειλές, ασφυκτικές πιέσεις και στην καλύτερη των περιπτώσεων, «ρυθμίσεις οφειλών» οι οποίες μόνο ρυθμίσεις δεν είναι. Πάγωμα των δανείων με κεφαλαιοποίηση τόκων που αγγίζουν το 10% είναι απλώς τοκογλυφία. 

25.000.000.000€ η πρώτη «διάσωση» από το κράτος προς τις τράπεζες, 30.000.000.000€ ετοιμάζονται στο νέο πακέτο. Για να σωθεί το τραπεζικό σύστημα... Μας ενδιαφέρει;

Ακομμάτιστα …

Είχα υποστηρίξει το 2010, πως είναι αφελές να νομίζει κανείς πως τα κόμματα θα εκλείψουν. «…Τα κόμματα αποτελούν δομικά στοιχεία του πολιτεύματος μας κι ακόμη κι αν υποθέσουμε πως τα δύο μεγάλα κόμματα κλείνουν τον κύκλο τους, κάποια αλλά θα εμφανιστούν." (http://toulkidis.blogspot.com/2010/09/blog-post.html)

Δύο χρόνια μετά υπάρχουν ακόμη κάποιοι που συνεχίζουν να πιστεύουν αφελώς στην διάλυση των κομμάτων. "Αυτά φταίνε για όλα", "να φύγουν οι τρακόσοι (sic)", “σκίστε τις κομματικές ταυτότητες”, "η δύναμη στο λαό" και λοιπά βαρύγδουπα και εν πολλοίς ανώδυνα και εύκολα.

Συμφωνώ, στην ουσία του, με ένα. Σκίστε τις κομματικές ταυτότητες. 

( για την ακρίβεια –όσοι έχετε- κόψτε τες γιατί είναι πλαστικές και δεν σκίζονται…)

Οι κομματικοί στρατοί έχουν αποδυναμωθεί, ναι. Μεγάλο ποσοστό των στελεχών που παραμένουν στα κόμματα έχουν πια μια τελείως νέα θεώρηση και νοοτροπία (εκτός φυσικά από τους οπαδικού τύπου ακόλουθους και τους αιώνιους yesmen των αρχηγών)

Διαφωνώ όμως στην μετάφραση. Σκίζω την κομματική ταυτότητα δε σημαίνει γίνομαι μάζα και όχλος και λέω "όλοι είναι άχρηστοι" και "να φύγουν  όλοι" και "θέλουν το κακό της φυλής μας". Όχι λοιπόν! Δεν ασχολείται κάνεις να αφανίσει τη φυλή μας! Εμείς οι ίδιοι την αφανίζουμε!

Δε τα κάνανε όλοι μαζί … "περιττώματα". Αυτό προσπαθούν να στο βάλουν στο μυαλό οι πιο... "περιττοί" . Δεν είναι, και δεν είμαστε, όλοι ίδιοι.  Δεν το δέχομαι!

Υπάρχουν πολιτικοί που προσπάθησαν και πέτυχαν πράγματα για αυτή τη χώρα, αλλά και κάποιοι που προσπάθησαν ειλικρινά όμως απέτυχαν. Όλοι αυτοί τίμησαν και τιμούν την αποστολή τους και τον ελληνικό λαό και δε τους αξίζει το τσουβάλιασμα.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που δεν προσπάθησαν καθόλου ή ακόμα χειρότερα, έβλαψαν εν γνώσει τους τη πατρίδα.

Αλλά και τι δηλαδή να γίνει; Να μην θα υπάρχουν κόμματα; Ποιός θα κυβερνά; Ο λαός; 

Πότε πέτυχαν οι λαοί να αυτοκυβερνηθούν και δε το χω διαβάσει πουθενά;

"Να φύγουν οι τρακόσοι !"

Μα, θα έρθουν άλλοι "τρακόσοι". Εμείς θα τους φέρουμε.  Και στην τελική τους τριακόσιους τόσα χρόνια ποιος τους έβαλε εκεί. Άλλος λαός;

Λοιπόν, εδώ που φτάσαμε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε –επιτέλους- την εύκολη κριτική και να περάσουμε στην  ειλικρινή αυτοκριτική.

Το θέμα είναι να αλλάξουμε πρώτα εμεις και να μάθουμε να διαλέγουμε τους όποιους τριακόσιους. Αλλιώς ας προσπαθήσουμε να γίνουμε κι εμείς ένας από αυτούς.

Να δούμε πια, πόσο ευκολο είναι…!