Αν είμασταν...

Ήταν αν θυμάμαι καλά, αρχές της δεκαετίας του ΄70. Στον Καναδά απεργούσαν επί ημέρες οι υπάλληλοι της ταχυδρομικής υπηρεσίας. Τα καναδέζικα ΕΛΤΑ δηλαδή. Η απεργία τραβούσε σε μάκρος, πράγμα που ανάγκασε την διεύθυνση της υπηρεσίας να προσφύγει στην δικαιοσύνη, αιτώντας να χαρακτηρισθεί η απεργία καταχρηστική και να διαταχθεί η διακοπή της. Το δικαστήριο αποδέχθηκε το αίτημα και διέταξε την άρση της κινητοποίησης. Ο πρόεδρος όμως του συνδικάτου των απεργών έχοντας διαφορετική άποψη, δήλωσε ιταμως ότι «ο αγώνας θα συνεχισθεί» και τα λοιπά ανόητα που ακούγονται και στην χώρα όπου ανθεί η λεμονέα.

Την επομένη εμφανίσθηκαν στην οικία του κυρίου «προέδρου» τρεις άνδρες της έφιππης αστυνομίας. Ξέρετε αυτούς τους τύπους με τα πλατύγυρα προσκοπικά καβουράκια και τα συμπαθή άλογα. Τον άρπαξαν με όλους τους κανόνες της δημοκρατίας και τον έστειλαν να παραθερίσει ένα μήνα σε σιδερόφρακτη «σουίτα» για «περιφρόνηση δικαστικής αποφάσεως».

Αν το ΠΑΣΟΚ και οι λοιπές οπισθοδρομικές δυνάμεις δεν είχαν καταστήσει την δημοκρατία μας κολοβή, το καναδέζικο μοντέλο θα μπορούσε να είναι το πρότυπο μας, για να στεριώσει στον τόπο ο θεσμός πάνω στον οποίο εδράζεται ολόκληρο το κοινωνικό οικοδόμημα, η Δικαιοσύνη.

Αν είμασταν Καναδάς και όχι βαλκανική παράγκα, οι άθλιοι συνδικαλιστές που προκλητικά απείλησαν την Δικαιοσύνη και την κυβέρνηση, ότι αν τολμήσει η πρώτη και προχωρήσει την υπόθεση κατά των συνενόχων τους για την συσκότιση της χώρας, θα βυθίσουν την Ελλάδα στο χάος, θα έπρεπε ήδη να φιλοξενούνται στα κελιά του Κορυδαλλού προς γνώση και συμμόρφωση των κανόνων της κοινωνίας.

Αν είμασταν Καναδάς, όσοι λοιδορούν τους θεσμούς υπό την απειλή της υπονομεύσεως τους, θα είχαν τεθεί στην διάθεση των Νόμων. Όπως τέθηκε και ο τσαμπουκάς νομάρχης Πειραιά στο Βέλγιο. Τόλμησε να χαρακτηρίσει «μαλάκα» τον αστυνομικό που του ζήτησε το διαβατήριο και πριν τελειώσει την λέξη, βρέθηκε με τα μούτρα στο χώμα και τα χέρια πίσω στις χειροπέδες. Μετά ταπεινά ζήτησε την μεσολάβηση της Ντόρας, για να αφεθεί ελεύθερος. Και η Ντόρα, κακώς, μεσολάβησε. Όμως το Βέλγιο δεν ζήτησε συγνώμη.
Μια λακωνική ανακοίνωση της αστυνομικής διεύθυνσης Βρυξελλών ανέφερε ότι «στο Βέλγιο οι Νόμοι ισχύουν το ίδιο για όλους». Αν είμασταν Καναδάς, αν είμασταν Βέλγιο, θα ζούσαμε καλύτερα. Όμως είμαστε Ελλάδα, με ό,τι αυτό σημαίνει.

Παρακράτος

Σύμφωνα με το άρθρο 1 του ισχύοντος Συντάγματος το πολίτευμα της Ελλάδος είναι «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία». Θεμέλιο του πολιτεύματος, πάντοτε κατά το ισχύον Σύνταγμα είναι η Λαϊκή Κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και ασκούνται όπως το Σύνταγμα ορίζει. Οι λειτουργίες του πολιτεύματος διακρίνονται σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική. Το άρθρο 26 προβλέπει πως α) η νομοθετική ασκείται από την βουλή και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, β) η εκτελεστική από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και την κυβέρνηση, γ) η δικαστική ασκείται από τα δικαστήρια οι αποφάσεις των οποίων εκτελούνται εν ονόματι του ελληνικού λαού.

Προσέξτε αυτό το τελευταίο: Οι δικαστικές αποφάσεις εκτελούνται εν ονόματι του Λαού. Όποιος δηλαδή περιφρονεί δικαστική απόφαση, περιφρονεί κατά το Σύνταγμα τον ίδιο τον Ελληνικό Λαό.

Αυτά λέει μεταξύ άλλων το Σύνταγμα στα χαρτιά όσον αφορά το πολίτευμα της πατρίδας μας. Όμως μια ομάδα Ελλήνων έχουν διαμορφώσει με την συμπεριφορά τους ένα ιδιότυπο πολίτευμα που εγώ θα το ονόμαζα «συνδικαλιστική δικτατορία». Θεμέλιο αυτού του «πολιτεύματος» είναι η συνδικαλιστική κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τους συνδικαλιστές, υπάρχουν υπέρ αυτών και ασκούνται όπως τα κέφια τους ορίζουν.

Οι λειτουργίες του «πολιτεύματος» είναι η εξής μια: «Νόμος είναι το κέφι του συνδικαλιστή». Υπέρτατο πολιτειακό αγαθό είναι η διατήρηση των κεκτημένων προνομίων. Όποιος το αμφισβητεί ανήκει στους εχθρούς του εργατικού κινήματος.

Σύμφωνα με την μοναδική λειτουργία του παρασυντάγματος οι συνδικαλιστές δικαιούνται να αποκλείουν το κοινοβούλιο, να πολιορκούν τα δικαστήρια ενώ δικάζουν, να περιφρονούν τις δικαστικές αποφάσεις λοιδορώντας τους δικαστές που τις εκδίδουν. Ακόμη με στόχο «τα συμφέροντα του λαού» έχουν αναγνωρίσει στον εαυτό τους το δικαίωμα του βέτο σε αποφάσεις που λαμβάνονται από την λαοπρόβλητη κυβέρνηση.

Επιπρόσθετα δικαιούνται να μετατρέπουν σε χωματερή ολόκληρη την χώρα, να σβήνουν τα φώτα σε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, ώστε να δουν οι θεότυφλοι Έλληνες το λαμπρό φως της συνδικαλιστικής απολυταρχικότητας, να αποκλείουν δρόμους, γεφύρια, λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, να υπολειτουργούν τα νοσοκομεία προς όφελος των νοσηλευόμενων και τέλος να καταλαμβάνουν υπουργεία, νομαρχίες, Δήμους, εργοστάσια, επιχειρήσεις όταν κρίνουν ότι αυτό εξυπηρετεί το «κοινωνικό σύνολο».

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες το παρακράτος των συντεχνιών μελετά την επιβολή κεφαλικού φόρου σε όλους τους Έλληνες για την ενίσχυση του ταμείου των συνδικαλιστών.

Χαμογελάστε. Το γέλιο είναι μεταδοτικό.

Υποχρεώσεις

Στις δημοκρατίες, τις πραγματικές, όχι τις ιμιτασιόν σαν την δική μας, ο πολίτης δεν έχει μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Η σημαντικότερη απ΄ αυτές σχετίζεται με τα όρια των δικαιωμάτων του. Μέχρι που φθάνει το δικαίωμα του πολίτη σε ένα δημοκρατικό καθεστώς; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Μέχρι του σημείου εκείνου που αρχίζει η παραβίαση, η καταπάτηση του δικαιώματος των άλλων.

Είναι δικαίωμα μου να ακούω στο σπίτι μου το μουσικό κομμάτι της αρεσκείας μου σε τόνους υψηλούς. Πόσο υψηλούς; Μα μέχρι που η ένταση τους δεν ενοχλεί το δικαίωμα της ησυχίας, που έχει ο ένοικος του επάνω, του κάτω ή του διπλανού διαμερίσματος.

Είναι δικαίωμα του πολίτη η ελευθερία γνώμης και λόγου. Είναι παράλληλα όμως και υποχρέωση του ο σεβασμός της τιμής και της υπόληψης του άλλου. Το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου δεν νομιμοποιεί την βρισιά και την κατασυκοφάντηση.

Μέχρι που φθάνει το «ιερό και απαράβατο δικαίωμα» της απεργίας στην δημοκρατική πολιτεία; Καταρχήν ο προσδιορισμός «ιερό» περιττεύει, καθώς δεν υπάρχουν ιερά και ανίερα δικαιώματα. Υπάρχουν απλώς δικαιώματα. Και υποχρεώσεις βεβαίως, για να μην ξεχνιόμαστε.

Ας δούμε λοιπόν πόσο απαραβίαστο και γιατί, είναι το δικαίωμα της απεργίας, που όπως έχει αποδειχθεί αποτελεί το άλλοθι της ασυλίας, των συνδικαλιστών.

Μέχρι ποιο σημείο λοιπόν δικαιούται να απεργεί ο πολίτης; Είναι δικαίωμα του να κατεβάζει τους διακόπτες του συστήματος ηλεκτροδότησης της χώρας; Είναι δικαίωμα του να υποτιμά παράλληλα την νοημοσύνη των υπόλοιπων πολιτών, θεωρώντας τους κάφρους, όπως κάνουν οι ιταμοί, θρασύτατοι, αμετροεπείς, αυθάδεις συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ; Είναι δικαίωμα του να μετατρέπει ένας κλάδος εργαζόμενων την Ελλάδα σε απέραντο σκουπιδότοπο, για να ικανοποιηθούν συντεχνιακές απαιτήσεις του; Αν μεθαύριο απεργήσουν οι εργαζόμενοι της ΔΕΥΑΚ, για οποιοδήποτε λόγο και αποφασίσουν να διακόψουν την υδροδότηση της Καβάλας, δεν πρέπει να λάβει μέτρα ο Δήμος, το Κράτος, η Δικαιοσύνη για να «παραβιασθεί» το «απαραβίαστο δικαίωμα» των απεργών; Μήπως έφθασε η ώρα να αναθεωρηθεί το «δικαίωμα» της απεργίας, που στην Ελλάδα τουλάχιστον έχει καταστεί χόμπι για τον εκβιασμό της κοινωνίας;

Ίδιοι σε όλα

Ο Κάμπος είναι Βραζιλιάνος προπονητής ποδοσφαίρου. Ήρθε πριν τρία χρόνια στην Αρκαδία της Πελοποννήσου για να αναλάβει την προπόνηση της ομάδας «Αστέρας» της Τρίπολης. Την πρώτη χρονιά ανέβασε την ομάδα από την Γ΄ κατηγορία στην Β΄. Τον δεύτερο χρόνο από την Β΄ στην Α΄ την λεγόμενη σούπερ λίγκα. Φέτος ο «Αστέρας» μέχρι πριν 2 μήνες φιγουράριζε μεταξύ των πέντε πρώτων ομάδων του πρωταθλήματος. Στο γήπεδο του καθάρισε τους τρεις μεγάλους Ολυμπιακό, ΠΑΟ και ΠΑΟΚ, εντυπωσιάζοντας το πανελλήνιο. Τον τελευταίο μήνα 3-4 αποτελέσματα της ομάδας κρίθηκαν μη ικανοποιητικά. Οι ιθύνοντες της, απέλυσαν τον Κάμπος, διότι προφανώς, ήθελαν να κατακτήσει αυτή το πρωτάθλημα.

Ο Φερέρ είναι Ισπανός προπονητής ποδοσφαίρου. Όταν πριν δυο χρόνια ανέλαβε την προπόνηση της ΑΕΚ Αθηνών χαρακτηρίσθηκε σαν αναμορφωτής του δικέφαλου. Πράγματι έβαλε στα πράγματα της ομάδας τάξη. Οδήγησε την ομάδα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, επέβαλε πειθαρχία και φέτος η ΑΕΚ έκανε εντυπωσιακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα, επιτυγχάνοντας στους 6 πρώτους αγώνες ισάριθμες νίκες. Στην συνέχεια, όπως συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, υπέστη 2-3 απροσδόκητες ήττες και ο αναμορφωτής απολύθηκε.

Προφανώς οι επικεφαλής της ομάδας απαιτούσαν από τον Φερέρ μόνο νίκες, ανεξαρτήτως αν είχε τα μέσα να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις. Φεύγοντας ο Ισπανός έκανε μια φονική δήλωση: «Μου έδωσαν ποδήλατο να πολεμήσω τα τανκς» είπε, αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία. Το συνηθίζουμε αυτό στην ψωροκώσταινα. Θέλουμε να κάνουμε ψαρόσουπα χωρίς ψάρια και βεβαίως δεν το κατορθώνουμε, οπότε αρχίζουμε την βλακώδη γκρίνια.

Ο Καραμανλής είναι Έλληνας πολιτικός, με μακεδονικές ρίζες. Ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας πριν 4 χρόνια. Είχε προηγηθεί μια εικοσάχρονη περίοδος απολυταρχικού λαϊκισμού παπανδρεϊκής εμπνεύσεως. Η χώρα καταχρεώθηκε. Το κράτος κομματικοποιήθηκε. Ο αμοραλισμός κατέστη θεσμός. Η κλοπή του δημοσίου χρήματος από κακούργημα έγινε πλημμέλημα. Λίγο ακόμη και θα γινόταν πταίσμα. Ο εκμαυλισμός των πολιτών οδήγησε στην τιμολόγηση της παρανομίας.

Ένα «δωράκι» 50 εκατομμυρίων δραχμών την δεκαετία του ΄80, δεν ήταν σοβαρό αδίκημα. Το παράπτωμα σοβάρευε από το μισό δις και πάνω. Αυτήν την κατάσταση κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο νέος προπονητής της ομάδας ΕΛΛΑΣ, πριν τεσσερα χρόνια. Το «αφεντικό» της ομάδας, ο λαός, απαιτεί μέσα στην τετραετία να διορθώσει χωρίς αναβολή τα πάντα. Να φτιάξει την παιδεία, την υγεία, την οικονομία, την διοίκηση, το ασφαλιστικό σύστημα, την «θεσμική» και «άθεσμη» ρεμούλα, την πολυνομία κι ακόμη να πατάξει την εισφοροδιαφυγή, την φοροδιαφυγή, το λάδωμα, σε μια λαδωμένη κατά 95% χώρα, την ανηθικότητα, την αναξιοκρατία, την τεμπελιά, ακρίβεια, την ανεργία κι όλα τα στραβά κι ανάποδα που στοιβάχτηκαν επί δεκαετίες. Και επειδή αυτό είναι αδύνατο, ο λαός γκρινιάζει, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι ίδιοι σε όλα είμαστε.