Civilization…

Πρόλογος

Το Civilization είναι ένα παιχνίδι-μύθος. Ένα turn-based παιχνίδι στρατηγικής για υπολογιστές. Είναι εδώ και 20 χρόνια (από την κατασκευή του και με όλες τις αναβαθμίσεις) το σημαντικότερο του είδους του και ένας από τους σημαντικότερους τίτλους στη ιστορία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών.

Ο παίκτης αναλαμβάνει τον ρόλο του Ηγέτη ενός πολιτισμού -επιλέγοντας μεταξύ όλων των μεγάλων πολιτισμών - από της απαρχές της ανθρωπότητας και την ανακάλυψη του τροχού μέχρι το μέλλον και την κατάκτηση του διαστήματος. Κάθε φορά όταν έρχεται η σειρά του ( εξ ου και ο όρος turn-based) κινεί όλες τις μονάδες του και διαχειρίζεται όλους τους φυσικούς και επιστημονικούς πόρους του . Στόχος του παιχνιδιού είναι, μέσω της στρατηγικής, της ανάπτυξης της επιστήμης, της διαχείρισης πόρων, της διπλωματίας, ή (κυρίως) του πολέμου η Παγκόσμια Κυριαρχία…

Δύο συμβάντα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαν να συσχετιστούν είναι η αφορμή αυτού του κειμένου.

Συμβάν Νο 1

Έτυχε της προάλλες μέσα στον γενικότερο κυκεώνα της καθημερινότητας και τον Γολγοθά της επιχειρηματικής ζωής ( που η επιχειρηματίες τον τραβάνε ολομόναχοι, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα), να ξαναξεκινήσω μια «παρτίδα» Civilization.

Άνοιξα με όρεξη 15χρονου τον υπολογιστή διπλό κλικ στο εικονίδιο και … η Ιστορία είναι στα χέρια μου. Επιλέγοντας τον ελληνικό πολιτισμό και ξεκινώντας όπως όλοι με έναν «άποικο» κι έναν «πολεμιστή» έφτιαξα την πρώτη μου πόλη και ξεκίνησα την εποποιία μου. Μην έχοντας πολύ ελεύθερο χρόνο ( αφού έπαψα προ πολλού να είμαι 15χρονος… ) προσπερνούσα λίγο αβίαστα κάποιες κινήσεις μου, έστηνα τσαπατσούλικα της μονάδες μου, δεν έδινα την πρέπουσα σημασία στις κινήσεις των άλλων, ενώ παράλληλα δεν διαχειριζόμουν βέλτιστα τους πόρους του βασιλείου μου.

Καθώς προχωρούσε η πλοκή τα πράγματα γινόταν όλο και πιο δύσκολα καθώς παρά την αδιαμφισβήτητη θέληση μου να προωθήσω το καλό του πολιτισμού μου οι υπόλοιποι πολιτισμοί ( που διαχειριζόταν ο υπολογιστής) είχαν αναπτυχθεί πολύ γρηγορότερα από εμένα ενώ παράλληλα έμοιαζαν να έχουν βαλθεί να με καταστρέψουν. Σε κάποια στιγμή επίθεση στο πέτρινο κάστρο μου έκανε ένα γερμανικό Panzer…

Σε λιγότερο από μία ώρα, η χώρα μου δεν ήταν παρά μια μικρή κουκίδα στριμωγμένη σε μια νησίδα Γης και μοιρολατρικά περίμενε τον αφανισμό της… Χάσαμε!

Οκ. Δεν έγινε κάτι! Επανεκκίνηση … την επόμενη φορά….

Συμβάν Νο 2

Άκουσα τις προάλλες τον Πρωθυπουργό να λέει ενώπιων του Πρόεδρου της Δημοκρατίας: «είμαστε σε πόλεμο»!

Δεν είναι τόσο η φράση του ίδιου του πρωθυπουργού που ήχησε δυνατά στα αυτιά μου, ούτε η ίδια η διαπίστωση ότι κάποιοι μας επιτίθενται - οικονομικά όπως εξήγησε και ο ίδιος.

Αυτό που με ξεκούφανε ήταν ο συνδυασμός της διαπίστωσης του με την μέχρι εκείνη τη στιγμή εκκωφαντική απουσία κυβερνητικού σχεδίου, κυβερνητικών στρατηγικών κινήσεων, πρωτοβουλιών δράσης, και ουσιαστικών προτάσεων. Λες και μιλούσε για άλλους! Η παιδική χαρά που μαζεύτηκε και έπαιζε την κυβέρνηση επί 8 μήνες κοιμόταν ύπνο βαθύ την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι «εχθροί» έπαιζαν στη σειρά τους και κινούσαν της μονάδες τους…

Και παρότι ο Ηγέτης ήξερε πως η Ελλάδα ήταν λαβωμένη, εξουθενωμένη, χρεωμένη και απογοητευμένη, χωρίς λεπτό για χάσιμο μετά από 30 χρόνια κακοδιαχείρισης ( στην καλύτερη περίπτωση) , και ήδη μια παταγωδώς χαμένη ευκαιρία Καραμανλή, εντούτοις επέλεξε να μην ασχοληθεί με την επερχόμενη καταστροφή αλλά να κάνει πόλεμο με τους εσωτερικούς αντιπάλους και να κυνηγά ανεμόμυλους. Επέλεξε –όπως και η προηγούμενοι- να φυγομαχήσει αντί να πολεμήσει. Επέλεξε να κατακρίνει αποφάσεις, αντί να της λάβει. Επέλεξε αντί να αντιμετωπίσει την κρίση, να ορίσει απλά άλλους διαχειριστές.

Επέλεξε τελικά στον πόλεμο αυτό να οδηγήσει τη χώρα γυμνή και άοπλη. Επέλεξε και επιλέγει με «καθαρή» τάχα μου την συνείδησή, ότι δεν έφταιγε αυτός για το παρελθόν.

Έστω ότι ισχύει! Θα φταίει όμως για τα μέλλον! Κι εδώ δεν υπάρχει κουμπί επανεκκίνησης…

Προς φίλους ευρωπαίους και μη...

OTAN NOMIZOYME OTI ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΕΜΑΣ



"Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο.

Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:

-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:...

"Κυρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:

"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είστε σίγουρος δε, ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς την αγελάδα και της φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Και η αγελάδα απάντησε:

"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχετε, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι μια διπλωματίτσα στην κοιλιά μου!

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη αλλά μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως την παγίδα πιάστικε από την ουρά ένα φίδι ....

Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο.

Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με ένα πολύ υψηλό πυρετό.

Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες κι έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα αφού όλοι ξέρουμε πως στον πυρετό δίνουμε κοτόσουπες!

Αλλά η αρρώστια της γυναίκας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν.

Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας 24 ώρες το 24ωρο.

Για να τους ταϊσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι !

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε!

Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος γιατί ήταν πολύ καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.

Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει την αγελάδα του......

Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......

Γι αυτό και σεις, την επόμενη φορά που κάποιος φίλος σας πει ότι έχει ένα μικρό πρόβλημα-μεγάλο γι αυτόν- και που ίσως εσάς δε μοιάζει σας πολυαφορά, θυμηθείτε πως όταν κάποιος από το περιβάλλον μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε και μεις σε κίνδυνο!

Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο ! Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας, είμαστε απαραίτητες ίνες του ίδιου υφάσματος.

Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, κινδυνεύει να σχιστεί όλο το ύφασμα.... "

Πολιτικό … κέρδος

::Αναδημοσιεύω ενα αρθρο μου που το Μάιο του 2007 βρηκε τον δρόμο του μεχρι την εφημερίδα "Καθημερινή". Τελικά θα μείνει επικαιρό για πολυ καιρό ακόμα.::

Ας μιλήσουμε για πολιτικό κόστος...
Μια φράση τόσο χρησιμοποιημένη στην Ελλάδα, που θα νόμιζε κανείς ότι δίπλα στο «πολιτικό», δεν ταιριάζει καμία άλλη λέξη.

Νόμοι του κράτους, συνταγματικές αλλαγές, αποφάσεις της κυβερνώσας παράταξης, πολιτικές της αντιπολίτευσης, συμπεριφορές βουλευτών, πολιτευτών, περιφερειαρχών, νομαρχών και δημαρχών, αλλά ακόμα και του τελευταίου κομματικού στελέχους, όλα καθορίζονται και υπαγορεύονται από το πολιτικό κόστος. Οι αρχές, η ευθιξία, τα οράματα, η λογική η ίδια, θυσιάζονται στο βωμό της εύκολης λύσης και της ήσσονος προσπάθειας. Κι αν στο επίπεδο του τελευταίου κομματικού στελέχους δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία – πάντως είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας – σε επίπεδο Κυβέρνησης κάτι τέτοιο είναι απλά ανεπίτρεπτο.
Η λαϊκή ρήση «αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν φτιάχνεις» μοιάζει να μην βρίσκεται στα βιβλία πολλών. Προτιμούν, να αφήσουν άλλους να φτιάξουν την ομελέτα και αυτοί απλά θα γευματίσουν.

Η «τέχνη του εφικτού» είναι πια «Η τέχνη του εύκολου».
Αναρωτιέται όμως κανείς: ποιος ορίζει τι είναι το πολιτικό κόστος; Οι πολιτικοί; Η πολική; Τα ΜΜΕ; Μήπως τελικά ο ίδιο ο λαός; Ποιος κρίνει τα πάντα σε μία δημοκρατία; Η απάντηση είναι αυτονόητη θα πει κανείς. Να που όμως πρακτικά δεν είναι. Ας παραθέσουμε χάριν συζήτησης, ευφάνταστα σενάρια ελληνικής επιστημονικής φαντασίας:

Σενάριο 1ο: «Γνωστός άγνωστος» (ελληνικό ιδίωμα και αυτό) εισβάλλει σε Πανεπιστήμιο κάνοντας γυαλιά καρφιά αίθουσες, εξοπλισμό, συγγράμματα, ερευνητικές εργασίες. Το κράτος – δώστε του όποια μορφή εσείς θέλετε - εισέρχεται, τον συλλαμβάνει, πιθανότατα δια τις βίας αλλιώς θα μιλούσαμε για παράδοση, όλα τα ΜΜΕ καλύπτουν το γεγονός το οποίο προβάλλεται πανελλαδικά στις βραδινές ειδήσεις. Υπάρχει πολιτικό κόστος;

Σενάριο 2ο: «Γνωστός άγνωστος» (φίλος του πρώτου ίσως) έχει βγει στους δρόμους, έχοντας φυσικά από το σπίτι πάρει όλα τα απαραίτητα. Λεφτά, κλειδιά, γυαλιά, κινητό, σφυρί, καδρόνι και ξυραφάκια. Αφού συναντηθεί με τα φιλαράκια ξεκινούν όλοι μαζί την βόλτα τους. Σε λίγο αρχίζουν να σπάνε ότι βρίσκουν μπροστά τους. Από περιουσίες του κράτους, που «τους καταδυναστεύει», μέχρι περιουσίες ιδιωτών, καθημερινά και σκληρά εργαζόμενων. Φτάνουν μάλιστα να κάψουν το ίδιο το φυλάκιο στον μνημείο του αγνώστου στρατιώτη.
Το κράτος προστατεύοντας την δημόσια και ιδιωτική περιουσία ως οφείλει , πιάνει τον έναν από αυτούς, τον αφοπλίζει, του περιορίζει χέρια και πόδια με χειροπέδες και τον αφήνει μπρούμυτα στο έδαφος ίσως και χωρίς γρατζουνιά, για να τον συλλάβει μετά. Συνεχίζει με τον επόμενο. Όλα τα ΜΜΕ καλύπτουν το γεγονός το οποίο προβάλλεται πανελλαδικά στις βραδινές ειδήσεις. Υπάρχει πολιτικό κόστος;

Σενάριο 3ο: Εισαγγελική έρευνα εμπλέκει σε μεγάλα σκάνδαλα πολιτικούς των παρατάξεων της βουλής. Εκπροσώπους του λαού εκλεγμένους από αυτόν, στην θέση αυτή για να υπηρετήσουν την χώρα. Η Κυβέρνηση άμεσα κινεί τις διαδικασίες και οι υποθέσεις εκδικάζονται. Βρίσκονται οι ένοχοι! Βουλευτές κομμάτων κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Οι ποινές είναι βαριές και εκτελούνται κατά γράμμα και απαρέγκλιτα για όλους. Ξεσπάει σάλος. Όλα τα ΜΜΕ καλύπτουν το γεγονός το οποίο προβάλλεται πανελλαδικά για μέρες. Η χώρα πηγαίνει εσπευσμένα σε εθνικές εκλογές. Υπάρχει πολιτικό κόστος;

Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για … πολιτικό κέρδος;

6 μήνες μετά ...

Πέρασαν κιόλας 6 μήνες που αυτό το blog έμεινε χωρίς τον συντάκτη του. 6 μήνες που καμία δυνατή, εμπεριστατωμένη και καθαρή άποψη δεν κατατέθηκε στις σελίδες του.

Προσπαθώντας λοιπόν άγαρμπα να κινηθώ στα μονοπάτια του μεγάλου, αποφάσισα να ξαναδώσω ζωή στο δημιούργημα.

Μπορεί η απόψεις να μη ξαναγίνουν ποτέ τόσο στιβαρές, και μελετημένες, θα στοχεύσω όμως να γίνουν πολλές και πολύχρωμες. Θα του άρεσε...