30 χρόνια μετά...

Όσοι γιορτάζουν σήμερα τα τριακοστά γενέθλια τους ήταν στην κοιλιά της μάνας τους στις 28 Μαΐου 1979, όταν υπογραφόταν σε πανηγυρική ατμόσφαιρα στο Ζάππειο Μέγαρο η συμφωνία εντάξεως της Ελλάδος στην ΕΟΚ. Ακόμη και οι σημερινοί 35άρηδες «φοιτούσαν» στο νηπιαγωγείο, ενώ οι 40άρηδες που σήμερα έχουν παντρευθεί και έγιναν μπαμπάδες μόλις είχαν αποφοιτήσει από το δημοτικό σχολείο.

Ένα μεγάλο δηλαδή τμήμα του λαού μας αγνοεί πλήρως τα όσα προηγήθηκαν της εντάξεως μας στην τότε ΕΟΚ και νυν Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλοι αυτοί θεωρούν αυτονόητα έργα την Εγνατία Οδό, την γέφυρα Ρίο-Αντίρριο, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα σχολικά κτίρια, τις σύγχρονες τηλεπικοινωνίες, τις ανακαινίσεις στις υποδομές και πολλά άλλα. Και να θέλουν δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της συμβολής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ανάπτυξη της Ελλάδος τα τελευταία 30 χρόνια. Όσα δεν έγιναν στα πρώτα 150 χρόνια του ελεύθερου βίου του νεώτερου ελληνικού κράτους, πραγματοποιήθηκαν την τελευταία 30ετία.

Στην ιστορική εκείνη τελετή ήταν παρούσα δια των εκπροσώπων της ολόκληρη η τότε Ευρώπη των εννέα, με κορυφαίο τον τότε πρόεδρο της Γαλλίας Ζισκάρ Ντ΄ Εσταίν. Παρόντες και όλοι οι θεσμικοί φορείς της Ελλάδος. Μοναδικοί απόντες ο αρχιδημαγωγός μακαρίτης πρόεδρος του Πασόκ, ο Θεός να συγχωρέσει τα αμαρτήματα του και οι βουλευτές του Πασόκ.

Ο μέγιστος των δημεγερτών της νεώτερης Ελλάδος, την προτεραία της πανηγυρικής γιορτής δήλωσε τα εξής «προφητικά»: «Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που έχει στη διάθεση της, επιχειρεί να προσδώσει πανηγυρικό χαρακτήρα στο γεγονός της εντάξεως και να δημιουργήσει μια τεχνητή ατμόσφαιρα ευφορίας, για να διασκεδάσει τις έντονες ανησυχίες του λαού για τις συνέπειες που θα έχει η πολιτική αυτή επιλογή της Δεξιάς πάνω στις τύχες του. Πρόκειται για μια απόφαση που πάρθηκε από την Κυβέρνηση, σαν υλοποίηση της πολιτικής του «Ανήκομεν εις την Δύσιν», χωρίς την έγκριση του ελληνικού λαού, του μόνου αρμόδιου να αποφασίζει πάνω σε τέτοιες κρίσιμες εθνικές επιλογές. Το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να λάβει μέρος στους πανηγυρισμούς αυτούς».

Αυτά έγιναν πριν 30 χρόνια. Σήμερα 30 χρόνια μετά, όλοι εκείνοι οι κύριοι και κυρίες που κυκλοφορούσαν τότε με εμφάνιση... Τσε Γκεβάρα και ούρλιαζαν στους δρόμους «όχι στα μονοπώλεια των αποικιοκρατών» και άλλες βλακείες ντύθηκαν με σινιέ ευρωπαϊκά μοντελάκια διακοσμημένα με πανάκριβα αξεσουάρ.

Θα τρίζουν τα κόκκαλα των αφελών που πίστεψαν τους γιαλαντζί επαναστάτες. Όλα εκείνα τα φαιδρά ξεχάσθηκαν. Τώρα «σύντροφοι» και συντρόφισες δεν φεύγουν από την Ευρώπη ούτε με κλωτσιές. Τριάντα χρόνια μετά τα παραμύθια ξεχάσθηκαν.

Ευρωεκλογικά

Καθώς αδιάφοροι οδεύουμε προς τις εκλογές, οι νουνεχείς πολίτες φέρνουν στην σκέψη την φυσιογνωμία του Μακεδόνα πολιτικού εθνάρχη Κ. Καραμανλή χάρις στον οποίο η Ελλάδα αποτελεί εδώ και δεκαετίες μέρος της ενωμένης Ευρώπης.

Πολιτικός με όραμα και προβλεπτικότητα ο Κων. Καραμανλής έβαλε την προσωπική του σφραγίδα στην καθοριστικότερη εθνική επιλογή. Την ένταξη μας στην Ευρώπη.
Όταν οι άλλοι έβλεπαν τα καλάθια ως μέσο συσκευασίας ή το πολύ μεταφοράς, ο Καραμανλής συνέτασσε τον κανονισμό για την διεξαγωγή του πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης.

Όταν με την οξύτατη διορατικότητα που τον διέκρινε υπέγραφε το 1961, την συμφωνία για την προσχώρηση της χώρας στην τότε ΕΟΚ, προβλέποντας με ακρίβεια τα οικονομικά και κυρίως πολιτικά οφέλη της Ελλάδος, οι άλλοι ρωτούσαν «τι σόι πράγμα είναι αυτό».
Κι όταν αργότερα την δεκαετία του ΄70, ο λαϊκισμός σάρωνε όπως και τώρα την Ελλάδα, ο Καραμανλής δεν υπέκυψε στον εκβιασμό της δημαγωγίας, παραμέρισε το «λαϊκό κριτήριο», που πολλές φορές αποδεικνύεται λανθασμένο και αδιαφορώντας για τις δημοσκοπικές τάσεις, μας έβαλε με το στανιό στο «συνδικάτο» της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ. Αν δίσταζε, θα παρακαλούσαμε σήμερα τα Σκόπια να συναινέσουν για την είσοδο μας στην ενωμένη Ευρώπη.

Το δημαγωγικό σύνθημα δεν πτόησε τον Καραμανλή. Προέβλεπε ότι το μέλλον της Ελλάδος βρισκόταν στις ευρωπαϊκές λεωφόρους και όχι στα καλντερίμια του «αλβανικού μοντέλου ανάπτυξης» που οραματιζόταν ο Παπανδρέου. Όταν αυτός αλώνιζε την Ευρώπη για να εξασφαλίσει την ένταξη, οι μισοί από τους άλλους αδελφοποιούντο με το σοσιαλιστικό κόμμα «Μπααθ» του Σαντάμ Χουσεΐν και οι άλλοι μισοί πορευόταν στον δρόμο του Τσαουσέσκου.

Σήμερα, κατόπιν εορτής, αναγνώρισαν όσα ηρνούντο τις κρίσιμες ώρες της καθοριστικής επιλογής και ζητούν να ψηφισθούν από τον λαό τον οποίο επανειλημμένως ενέπαιξαν.
Εμείς χαιρόμαστε αφού επιλέξαμε να γίνουμε καλαθοσφαιριστές και όχι γυφτοπανερτζήδες.

Πασοκισμός

Το χειρότερο κληροδότημα του Πασόκ στον ελληνικό λαό δεν είναι η χρεωκοπημένη οικονομία, όσο κι αν αυτή αποτελεί την πηγή πολλών άλλων κακών. Ούτε τα σκάνδαλα, ο αριθμός και η έκταση των οποίων θα παραμείνουν εσαεί στο σκοτάδι λόγω της αμαρτωλής παραγραφής τους. Αυτά άλλωστε είναι το αιτιατό όχι η αιτία. Αιτία είναι ο εκμαυλισμός της ελληνικής κοινωνίας, η εξαχρείωση των πολιτών που αποτελούν την θανάσιμη κληρονομιά που άφησε το Πασόκ μετά από είκοσι σχεδόν χρόνια στην εξουσία.

Αφ΄ ότου ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου, ο Θεός να συγχωρέσει τα ανομήματα του, «τιμολόγησε» την παρανομία, ο Έλληνας έγινε αμοραλιστής. Αμοραλιστής όχι ανήθικος. Ο ανήθικος έχει κανόνες ηθικής τους οποίους δεν τηρεί. Ο αμοραλιστής δεν έχει ηθική. Με τις πράξεις, ή τις παραλείψεις της, η πασοκική εξουσία, υπέσκαψε τις παραδοσιακές αρχές της ελληνικής κοινωνίας και τις αντικατέστησε με το τρίπτυχο πλουτισμός, ερωτισμός, ευδαιμονισμός.

Αν πιστεύετε στις δημοσκοπικές διαπιστώσεις, το γεγονός ότι τα υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα ελάχιστα συγκινούν τον Έλληνα, επιβεβαιώνει την ηθική παρακμή του. Είναι όχι μόνο απογοητευτικό, αλλά και κοινωνικά επικίνδυνο ότι μόνο το 15% των πολιτών θεωρούν πρώτη προτεραιότητα την πάταξη των σκανδάλων. Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε. Λίγο ή πολύ όλοι είμαστε μπλεγμένοι σε κάποιο σκανδαλάκι. Και αν δεν είμαστε είναι διότι δεν μας δόθηκε η «ευκαιρία» να μπλέξουμε.

Ο Αν. Παπανδρέου πέθανε, αλλά ο παπανδρεϊσμός ζει και δημοκρατεύει. Όταν κοτζάμ πρωθυπουργός νομιμοποιεί ένα «δωράκι» 50 εκατομμυρίων δραχμών, σε τιμές της δεκαετίας του ΄80, όταν κοτζάμ προοδευτική σοσιαλιστική κυβέρνηση μετατρέπει το αδίκημα της κλεψιάς του δημόσιου χρήματος από κακούργημα σε πλημμέλημα, όταν η ίδια κυβέρνηση δεν δέχεται να διερευνήσει η βουλή το φοβερό σκάνδαλο του χρηματιστηρίου και ο πρόεδρος της περιορίζεται να πει για τα θύματα του «ας πρόσεχαν», η ανεντιμότητα του πολίτη έρχεται ως φυσιολογική συνέπεια.

Σ΄ ένα στρατόπεδο γυμνιστών είναι εύλογο ο ντυμένος να αισθάνεται άβολα. Μέμφονται οι εκμαυλιστές τον Καραμανλή ότι δεν επανίδρυσε το κράτος όπως υποσχέθηκε. Οι εμπρηστές του σπιτιού κατηγορούν τον νοικοκύρη του, διότι λόγω οικονομικής δυσπραγίας αδυνατεί να το ξανακτίσει. Ζητούν ειλικρίνεια οι Φαρισαίοι που καλλιέργησαν το double thinking στην Ελλάδα. Την ικανότητα δηλαδή να πιστεύεις φανατικά σ΄ αυτό που γνωρίζεις ότι είναι ψέμα... Ο πασοκισμός στο μεγαλείο του.

Η άλλη Ελλάδα

Πέρασα το τριήμερο της Πρωτομαγιάς στην άκρη της Ελλάδος. Στα χωριά της Μουργκάνας. Εκεί όπου οι επιθυμίες των μεγάλων χώρισαν την Βόρεια από τη Νότια Ήπειρο. Πάνω εκεί στης Ηπείρου μας τις κορφές «που θαρρείς τ΄ αστέρια μιλούνε» συνειδητοποίησα την γενναιότητα των γυναικών της Πίνδου, την γενναιότητα της Ηπειρώτισας.

Εκεί στις εσχατιές της ελληνικής επικράτειας στα πανύψηλα βουνά με την άγρια ομορφιά τους, δεν μιλούνε μόνο τ΄ αστέρια. Μιλούνε και τα σκαρφαλωμένα στις ράχες χωριά, που λαμπυρίζουν μέσα στη νύχτα. Λιστα, Τσαμαντάς, Περιβόλι, Βαβούρι, Λάβδανη, Κεφαλοχώρι, Λιας, φρουροί άγρυπνοι που φυλάνε χρόνια τώρα Θερμοπύλες.

Γνώρισα στο τριήμερο της Πρωτομαγιάς την «άλλη Ελλάδα». Αυτήν για την οποία πολλά λέμε, αλλά ελάχιστα κάνουμε. Δημοτικό σχολείο στην Καλλιθέα με 8 μαθητές σε 6 τάξεις. Μια δασκάλα δίνει την δική της μάχη. Εκεί στην «άλλη Ελλάδα» διδάσκεσαι αυτά τα οποία δεν διδάσκονται στην θαλπωρή της τρυφηλής χώρας. Μονές διάσπαρτες σε ρεματιές, σε χαράδρες, σε κορυφές, φλόγες πίστεως και ελπίδας, κράτησαν άσβεστη την προσδοκία των ραγιάδων στον ερχομό της Λευθεριάς.

Ο Εφραίμ και οι όμοιοι του αποτελούν την εξαίρεση της ορθοδοξίας. Εκκλησιές και ξωκλήσια, Άγιος Θεόδωρος, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Αθανάσιος, προφήτης Ηλίας, καταφύγια για τους σκλαβωμένους στην μακραίωνη νύχτα της δουλείας, διατηρούν και σήμερα ψηλά το φρόνημα των ακριτών.

Φυσικά και επισκεφθήκαμε το Λια, το χωριό της ηρωίδας μάνας Ελένης Γκατζογιάννη. Εκτελέσθηκε σαν «κατάσκοπος» από τους «λαϊκούς αγωνιστές» το 1948. Λίγο πιο πέρα ένα λιτό μνημείο, στο χωριό Τσαμαντάς, λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα, είναι αφιερωμένο στους διακόσιους αξιωματικούς στρατιώτες και ιδιώτες, που εκτελέσθηκαν αιχμάλωτοι όντας από τους ομοϊδεάτες του Εμβερ Χότζα.

Να λέμε και του ελληνικού κράτους το δίκαιο. Εκεί ψηλά στα κακοτράχαλα βουνά όπου για να διανύσεις με το αυτοκίνητο 9 χιλιόμετρα χρειάζεσαι 25 λεπτά, υπάρχουν δρόμοι καλοί, ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνα, κεραίες για τα κινητά και τις τηλεοράσεις, υδρεύσεις και αποχετεύσεις. Εμφανής η κρατική μέριμνα που ωστόσο δεν αρκεί. Χρωστάμε ακόμη πολλά εμείς των μετόπισθεν σ΄ αυτούς οι οποίοι είναι ταγμένοι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.

Τελευταίο βράδυ της τριήμερης παραμονής κατηφορίζαμε από τον Λια προς την Καλλιθέα. Χιλιάδες αστέρια μας παρακολουθούσαν από ψηλά. Κάποια στιγμή σε μια αετίσια στροφή, σταματήσαμε. έσβησα την μηχανή του αυτοκινήτου και βγήκαμε έξω. Κι εκεί στην απόλυτη σιωπή, ακούσαμε τ΄ αστέρια να μας μιλάνε...

«Σανιδολογία»

Στην ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξαν κοινωνίες οι οποίες έζησαν επί πολλά--πολλά χρόνια, στραβά-κουτσά, χωρίς βουλευτές, συνταγματολόγους, συνδικαλιστές, δημοτικές ή νομαρχιακές διοικήσεις, κοινοβούλια, αρχές προστασίας προσωπικών δεδομένων και τους λοιπούς σύγχρονους θεσμικούς και αθεσμους μηχανισμούς. Δεν υπήρξε όμως ούτε μία χωρίς κανόνες συμβίωσης, χωρίς ένα είδος νομιμότητας, το οποίο αποτελεί και την βάση των σχέσεων μεταξύ των μελών της. Την τήρηση αυτών των κανόνων παρακολουθούσε ο φύλαρχος, ο μάγος, κάποιος τέλος πάντων, ο οποίος και δίκαζε όποιον παραβίαζε την «νομιμότητα» των πρωτόγονων κοινωνιών.

Η Δικαιοσύνη με απλά λόγια ήταν και παραμένει ο θεμέλιος λίθος της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης. Και ακόμη περισσότερο, χωρίς Δικαιοσύνη, χωρίς δικαστές που κι αυτοί κάνουν λάθη, άνθρωποι γαρ, δεν μπορεί να υπάρχει ούτε ελευθερία ούτε δημοκρατία. Χωρίς Δικαιοσύνη η κοινωνία μετατρέπεται σε ζούγκλα όπου κυριαρχεί η δύναμη του ισχυροτέρου. Το ίδιο συμβαίνει όταν η δικαιοσύνη απονέμεται αλά καρτ. Ανάλογα δηλαδή με το τι συμφέρει στην μια ή την άλλη πλευρά των αντιδίκων.
Τις απλές, αυτονόητες αυτές αλήθειες δεν φαίνεται να αποδέχονται οι «συνταγματολόγοι» της πολιτικής, οι οποίοι επιμένουν στην διεφθαρμένη άποψη της μεροληπτικής απονομής της Δικαιοσύνης. Όταν η δικαστική απόφαση βολεύει τις υστεροβουλίες τους, επαινούν τους δικαστές που πήραν την απόφαση. Στην αντίθεση περίπτωση τους αναθεματίζουν.

Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Σανιδάς, όπως και κάθε Σανιδάς, δεν είναι αλάνθαστος. Όταν όμως το περασμένο φθινόπωρο έβγαλε από το συρτάρι την υπόθεση Βατοπαιδίου και την προωθούσε στην Βουλή, ήταν καλός. Τώρα που αποφάνθηκε ότι δεν συντρέχουν λόγοι επαναπροώθησης του φακέλου στο κοινοβούλιο, είναι κακός, «πλυντήριο σκανδάλων», «εκτελεί εντολές» «υπηρέτης της κυβέρνησης» και πολλά άλλα ανομολόγητα.

Η «σανιδολογία» δίνει και παίρνει τις μέρες αυτές, χωρίς οι «σανιδολόγοι» να σκοτίζονται για τις επιπτώσεις της υπονομευτικής συμπεριφοράς τους. Ίσως ενεργούν με τον τρόπο αυτό εκτιμώντας ότι η σκανδαλολογία πλησιάζει στο τέλος της. Πλησιάζει η ώρα της κατανομής ευθυνών στους πραγματικούς ενόχους, έστω κι αν τα ανομήματα τους παραγράφτηκαν. Σπεύδουν λοιπόν να σώσουν το τομάρι τους, αμφισβητώντας εκ προοιμίου την κρίση της Δικαιοσύνης.