Πέρασα το τριήμερο της Πρωτομαγιάς στην άκρη της Ελλάδος. Στα χωριά της Μουργκάνας. Εκεί όπου οι επιθυμίες των μεγάλων χώρισαν την Βόρεια από τη Νότια Ήπειρο. Πάνω εκεί στης Ηπείρου μας τις κορφές «που θαρρείς τ΄ αστέρια μιλούνε» συνειδητοποίησα την γενναιότητα των γυναικών της Πίνδου, την γενναιότητα της Ηπειρώτισας.
Εκεί στις εσχατιές της ελληνικής επικράτειας στα πανύψηλα βουνά με την άγρια ομορφιά τους, δεν μιλούνε μόνο τ΄ αστέρια. Μιλούνε και τα σκαρφαλωμένα στις ράχες χωριά, που λαμπυρίζουν μέσα στη νύχτα. Λιστα, Τσαμαντάς, Περιβόλι, Βαβούρι, Λάβδανη, Κεφαλοχώρι, Λιας, φρουροί άγρυπνοι που φυλάνε χρόνια τώρα Θερμοπύλες.
Γνώρισα στο τριήμερο της Πρωτομαγιάς την «άλλη Ελλάδα». Αυτήν για την οποία πολλά λέμε, αλλά ελάχιστα κάνουμε. Δημοτικό σχολείο στην Καλλιθέα με 8 μαθητές σε 6 τάξεις. Μια δασκάλα δίνει την δική της μάχη. Εκεί στην «άλλη Ελλάδα» διδάσκεσαι αυτά τα οποία δεν διδάσκονται στην θαλπωρή της τρυφηλής χώρας. Μονές διάσπαρτες σε ρεματιές, σε χαράδρες, σε κορυφές, φλόγες πίστεως και ελπίδας, κράτησαν άσβεστη την προσδοκία των ραγιάδων στον ερχομό της Λευθεριάς.
Ο Εφραίμ και οι όμοιοι του αποτελούν την εξαίρεση της ορθοδοξίας. Εκκλησιές και ξωκλήσια, Άγιος Θεόδωρος, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Αθανάσιος, προφήτης Ηλίας, καταφύγια για τους σκλαβωμένους στην μακραίωνη νύχτα της δουλείας, διατηρούν και σήμερα ψηλά το φρόνημα των ακριτών.
Φυσικά και επισκεφθήκαμε το Λια, το χωριό της ηρωίδας μάνας Ελένης Γκατζογιάννη. Εκτελέσθηκε σαν «κατάσκοπος» από τους «λαϊκούς αγωνιστές» το 1948. Λίγο πιο πέρα ένα λιτό μνημείο, στο χωριό Τσαμαντάς, λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα, είναι αφιερωμένο στους διακόσιους αξιωματικούς στρατιώτες και ιδιώτες, που εκτελέσθηκαν αιχμάλωτοι όντας από τους ομοϊδεάτες του Εμβερ Χότζα.
Να λέμε και του ελληνικού κράτους το δίκαιο. Εκεί ψηλά στα κακοτράχαλα βουνά όπου για να διανύσεις με το αυτοκίνητο 9 χιλιόμετρα χρειάζεσαι 25 λεπτά, υπάρχουν δρόμοι καλοί, ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνα, κεραίες για τα κινητά και τις τηλεοράσεις, υδρεύσεις και αποχετεύσεις. Εμφανής η κρατική μέριμνα που ωστόσο δεν αρκεί. Χρωστάμε ακόμη πολλά εμείς των μετόπισθεν σ΄ αυτούς οι οποίοι είναι ταγμένοι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Τελευταίο βράδυ της τριήμερης παραμονής κατηφορίζαμε από τον Λια προς την Καλλιθέα. Χιλιάδες αστέρια μας παρακολουθούσαν από ψηλά. Κάποια στιγμή σε μια αετίσια στροφή, σταματήσαμε. έσβησα την μηχανή του αυτοκινήτου και βγήκαμε έξω. Κι εκεί στην απόλυτη σιωπή, ακούσαμε τ΄ αστέρια να μας μιλάνε...
Εκεί στις εσχατιές της ελληνικής επικράτειας στα πανύψηλα βουνά με την άγρια ομορφιά τους, δεν μιλούνε μόνο τ΄ αστέρια. Μιλούνε και τα σκαρφαλωμένα στις ράχες χωριά, που λαμπυρίζουν μέσα στη νύχτα. Λιστα, Τσαμαντάς, Περιβόλι, Βαβούρι, Λάβδανη, Κεφαλοχώρι, Λιας, φρουροί άγρυπνοι που φυλάνε χρόνια τώρα Θερμοπύλες.
Γνώρισα στο τριήμερο της Πρωτομαγιάς την «άλλη Ελλάδα». Αυτήν για την οποία πολλά λέμε, αλλά ελάχιστα κάνουμε. Δημοτικό σχολείο στην Καλλιθέα με 8 μαθητές σε 6 τάξεις. Μια δασκάλα δίνει την δική της μάχη. Εκεί στην «άλλη Ελλάδα» διδάσκεσαι αυτά τα οποία δεν διδάσκονται στην θαλπωρή της τρυφηλής χώρας. Μονές διάσπαρτες σε ρεματιές, σε χαράδρες, σε κορυφές, φλόγες πίστεως και ελπίδας, κράτησαν άσβεστη την προσδοκία των ραγιάδων στον ερχομό της Λευθεριάς.
Ο Εφραίμ και οι όμοιοι του αποτελούν την εξαίρεση της ορθοδοξίας. Εκκλησιές και ξωκλήσια, Άγιος Θεόδωρος, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Αθανάσιος, προφήτης Ηλίας, καταφύγια για τους σκλαβωμένους στην μακραίωνη νύχτα της δουλείας, διατηρούν και σήμερα ψηλά το φρόνημα των ακριτών.
Φυσικά και επισκεφθήκαμε το Λια, το χωριό της ηρωίδας μάνας Ελένης Γκατζογιάννη. Εκτελέσθηκε σαν «κατάσκοπος» από τους «λαϊκούς αγωνιστές» το 1948. Λίγο πιο πέρα ένα λιτό μνημείο, στο χωριό Τσαμαντάς, λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα, είναι αφιερωμένο στους διακόσιους αξιωματικούς στρατιώτες και ιδιώτες, που εκτελέσθηκαν αιχμάλωτοι όντας από τους ομοϊδεάτες του Εμβερ Χότζα.
Να λέμε και του ελληνικού κράτους το δίκαιο. Εκεί ψηλά στα κακοτράχαλα βουνά όπου για να διανύσεις με το αυτοκίνητο 9 χιλιόμετρα χρειάζεσαι 25 λεπτά, υπάρχουν δρόμοι καλοί, ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνα, κεραίες για τα κινητά και τις τηλεοράσεις, υδρεύσεις και αποχετεύσεις. Εμφανής η κρατική μέριμνα που ωστόσο δεν αρκεί. Χρωστάμε ακόμη πολλά εμείς των μετόπισθεν σ΄ αυτούς οι οποίοι είναι ταγμένοι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Τελευταίο βράδυ της τριήμερης παραμονής κατηφορίζαμε από τον Λια προς την Καλλιθέα. Χιλιάδες αστέρια μας παρακολουθούσαν από ψηλά. Κάποια στιγμή σε μια αετίσια στροφή, σταματήσαμε. έσβησα την μηχανή του αυτοκινήτου και βγήκαμε έξω. Κι εκεί στην απόλυτη σιωπή, ακούσαμε τ΄ αστέρια να μας μιλάνε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου