30 χρόνια μετά...

Όσοι γιορτάζουν σήμερα τα τριακοστά γενέθλια τους ήταν στην κοιλιά της μάνας τους στις 28 Μαΐου 1979, όταν υπογραφόταν σε πανηγυρική ατμόσφαιρα στο Ζάππειο Μέγαρο η συμφωνία εντάξεως της Ελλάδος στην ΕΟΚ. Ακόμη και οι σημερινοί 35άρηδες «φοιτούσαν» στο νηπιαγωγείο, ενώ οι 40άρηδες που σήμερα έχουν παντρευθεί και έγιναν μπαμπάδες μόλις είχαν αποφοιτήσει από το δημοτικό σχολείο.

Ένα μεγάλο δηλαδή τμήμα του λαού μας αγνοεί πλήρως τα όσα προηγήθηκαν της εντάξεως μας στην τότε ΕΟΚ και νυν Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλοι αυτοί θεωρούν αυτονόητα έργα την Εγνατία Οδό, την γέφυρα Ρίο-Αντίρριο, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα σχολικά κτίρια, τις σύγχρονες τηλεπικοινωνίες, τις ανακαινίσεις στις υποδομές και πολλά άλλα. Και να θέλουν δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της συμβολής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ανάπτυξη της Ελλάδος τα τελευταία 30 χρόνια. Όσα δεν έγιναν στα πρώτα 150 χρόνια του ελεύθερου βίου του νεώτερου ελληνικού κράτους, πραγματοποιήθηκαν την τελευταία 30ετία.

Στην ιστορική εκείνη τελετή ήταν παρούσα δια των εκπροσώπων της ολόκληρη η τότε Ευρώπη των εννέα, με κορυφαίο τον τότε πρόεδρο της Γαλλίας Ζισκάρ Ντ΄ Εσταίν. Παρόντες και όλοι οι θεσμικοί φορείς της Ελλάδος. Μοναδικοί απόντες ο αρχιδημαγωγός μακαρίτης πρόεδρος του Πασόκ, ο Θεός να συγχωρέσει τα αμαρτήματα του και οι βουλευτές του Πασόκ.

Ο μέγιστος των δημεγερτών της νεώτερης Ελλάδος, την προτεραία της πανηγυρικής γιορτής δήλωσε τα εξής «προφητικά»: «Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που έχει στη διάθεση της, επιχειρεί να προσδώσει πανηγυρικό χαρακτήρα στο γεγονός της εντάξεως και να δημιουργήσει μια τεχνητή ατμόσφαιρα ευφορίας, για να διασκεδάσει τις έντονες ανησυχίες του λαού για τις συνέπειες που θα έχει η πολιτική αυτή επιλογή της Δεξιάς πάνω στις τύχες του. Πρόκειται για μια απόφαση που πάρθηκε από την Κυβέρνηση, σαν υλοποίηση της πολιτικής του «Ανήκομεν εις την Δύσιν», χωρίς την έγκριση του ελληνικού λαού, του μόνου αρμόδιου να αποφασίζει πάνω σε τέτοιες κρίσιμες εθνικές επιλογές. Το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να λάβει μέρος στους πανηγυρισμούς αυτούς».

Αυτά έγιναν πριν 30 χρόνια. Σήμερα 30 χρόνια μετά, όλοι εκείνοι οι κύριοι και κυρίες που κυκλοφορούσαν τότε με εμφάνιση... Τσε Γκεβάρα και ούρλιαζαν στους δρόμους «όχι στα μονοπώλεια των αποικιοκρατών» και άλλες βλακείες ντύθηκαν με σινιέ ευρωπαϊκά μοντελάκια διακοσμημένα με πανάκριβα αξεσουάρ.

Θα τρίζουν τα κόκκαλα των αφελών που πίστεψαν τους γιαλαντζί επαναστάτες. Όλα εκείνα τα φαιδρά ξεχάσθηκαν. Τώρα «σύντροφοι» και συντρόφισες δεν φεύγουν από την Ευρώπη ούτε με κλωτσιές. Τριάντα χρόνια μετά τα παραμύθια ξεχάσθηκαν.

Ευρωεκλογικά

Καθώς αδιάφοροι οδεύουμε προς τις εκλογές, οι νουνεχείς πολίτες φέρνουν στην σκέψη την φυσιογνωμία του Μακεδόνα πολιτικού εθνάρχη Κ. Καραμανλή χάρις στον οποίο η Ελλάδα αποτελεί εδώ και δεκαετίες μέρος της ενωμένης Ευρώπης.

Πολιτικός με όραμα και προβλεπτικότητα ο Κων. Καραμανλής έβαλε την προσωπική του σφραγίδα στην καθοριστικότερη εθνική επιλογή. Την ένταξη μας στην Ευρώπη.
Όταν οι άλλοι έβλεπαν τα καλάθια ως μέσο συσκευασίας ή το πολύ μεταφοράς, ο Καραμανλής συνέτασσε τον κανονισμό για την διεξαγωγή του πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης.

Όταν με την οξύτατη διορατικότητα που τον διέκρινε υπέγραφε το 1961, την συμφωνία για την προσχώρηση της χώρας στην τότε ΕΟΚ, προβλέποντας με ακρίβεια τα οικονομικά και κυρίως πολιτικά οφέλη της Ελλάδος, οι άλλοι ρωτούσαν «τι σόι πράγμα είναι αυτό».
Κι όταν αργότερα την δεκαετία του ΄70, ο λαϊκισμός σάρωνε όπως και τώρα την Ελλάδα, ο Καραμανλής δεν υπέκυψε στον εκβιασμό της δημαγωγίας, παραμέρισε το «λαϊκό κριτήριο», που πολλές φορές αποδεικνύεται λανθασμένο και αδιαφορώντας για τις δημοσκοπικές τάσεις, μας έβαλε με το στανιό στο «συνδικάτο» της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ. Αν δίσταζε, θα παρακαλούσαμε σήμερα τα Σκόπια να συναινέσουν για την είσοδο μας στην ενωμένη Ευρώπη.

Το δημαγωγικό σύνθημα δεν πτόησε τον Καραμανλή. Προέβλεπε ότι το μέλλον της Ελλάδος βρισκόταν στις ευρωπαϊκές λεωφόρους και όχι στα καλντερίμια του «αλβανικού μοντέλου ανάπτυξης» που οραματιζόταν ο Παπανδρέου. Όταν αυτός αλώνιζε την Ευρώπη για να εξασφαλίσει την ένταξη, οι μισοί από τους άλλους αδελφοποιούντο με το σοσιαλιστικό κόμμα «Μπααθ» του Σαντάμ Χουσεΐν και οι άλλοι μισοί πορευόταν στον δρόμο του Τσαουσέσκου.

Σήμερα, κατόπιν εορτής, αναγνώρισαν όσα ηρνούντο τις κρίσιμες ώρες της καθοριστικής επιλογής και ζητούν να ψηφισθούν από τον λαό τον οποίο επανειλημμένως ενέπαιξαν.
Εμείς χαιρόμαστε αφού επιλέξαμε να γίνουμε καλαθοσφαιριστές και όχι γυφτοπανερτζήδες.

Πασοκισμός

Το χειρότερο κληροδότημα του Πασόκ στον ελληνικό λαό δεν είναι η χρεωκοπημένη οικονομία, όσο κι αν αυτή αποτελεί την πηγή πολλών άλλων κακών. Ούτε τα σκάνδαλα, ο αριθμός και η έκταση των οποίων θα παραμείνουν εσαεί στο σκοτάδι λόγω της αμαρτωλής παραγραφής τους. Αυτά άλλωστε είναι το αιτιατό όχι η αιτία. Αιτία είναι ο εκμαυλισμός της ελληνικής κοινωνίας, η εξαχρείωση των πολιτών που αποτελούν την θανάσιμη κληρονομιά που άφησε το Πασόκ μετά από είκοσι σχεδόν χρόνια στην εξουσία.

Αφ΄ ότου ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου, ο Θεός να συγχωρέσει τα ανομήματα του, «τιμολόγησε» την παρανομία, ο Έλληνας έγινε αμοραλιστής. Αμοραλιστής όχι ανήθικος. Ο ανήθικος έχει κανόνες ηθικής τους οποίους δεν τηρεί. Ο αμοραλιστής δεν έχει ηθική. Με τις πράξεις, ή τις παραλείψεις της, η πασοκική εξουσία, υπέσκαψε τις παραδοσιακές αρχές της ελληνικής κοινωνίας και τις αντικατέστησε με το τρίπτυχο πλουτισμός, ερωτισμός, ευδαιμονισμός.

Αν πιστεύετε στις δημοσκοπικές διαπιστώσεις, το γεγονός ότι τα υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα ελάχιστα συγκινούν τον Έλληνα, επιβεβαιώνει την ηθική παρακμή του. Είναι όχι μόνο απογοητευτικό, αλλά και κοινωνικά επικίνδυνο ότι μόνο το 15% των πολιτών θεωρούν πρώτη προτεραιότητα την πάταξη των σκανδάλων. Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε. Λίγο ή πολύ όλοι είμαστε μπλεγμένοι σε κάποιο σκανδαλάκι. Και αν δεν είμαστε είναι διότι δεν μας δόθηκε η «ευκαιρία» να μπλέξουμε.

Ο Αν. Παπανδρέου πέθανε, αλλά ο παπανδρεϊσμός ζει και δημοκρατεύει. Όταν κοτζάμ πρωθυπουργός νομιμοποιεί ένα «δωράκι» 50 εκατομμυρίων δραχμών, σε τιμές της δεκαετίας του ΄80, όταν κοτζάμ προοδευτική σοσιαλιστική κυβέρνηση μετατρέπει το αδίκημα της κλεψιάς του δημόσιου χρήματος από κακούργημα σε πλημμέλημα, όταν η ίδια κυβέρνηση δεν δέχεται να διερευνήσει η βουλή το φοβερό σκάνδαλο του χρηματιστηρίου και ο πρόεδρος της περιορίζεται να πει για τα θύματα του «ας πρόσεχαν», η ανεντιμότητα του πολίτη έρχεται ως φυσιολογική συνέπεια.

Σ΄ ένα στρατόπεδο γυμνιστών είναι εύλογο ο ντυμένος να αισθάνεται άβολα. Μέμφονται οι εκμαυλιστές τον Καραμανλή ότι δεν επανίδρυσε το κράτος όπως υποσχέθηκε. Οι εμπρηστές του σπιτιού κατηγορούν τον νοικοκύρη του, διότι λόγω οικονομικής δυσπραγίας αδυνατεί να το ξανακτίσει. Ζητούν ειλικρίνεια οι Φαρισαίοι που καλλιέργησαν το double thinking στην Ελλάδα. Την ικανότητα δηλαδή να πιστεύεις φανατικά σ΄ αυτό που γνωρίζεις ότι είναι ψέμα... Ο πασοκισμός στο μεγαλείο του.

Η άλλη Ελλάδα

Πέρασα το τριήμερο της Πρωτομαγιάς στην άκρη της Ελλάδος. Στα χωριά της Μουργκάνας. Εκεί όπου οι επιθυμίες των μεγάλων χώρισαν την Βόρεια από τη Νότια Ήπειρο. Πάνω εκεί στης Ηπείρου μας τις κορφές «που θαρρείς τ΄ αστέρια μιλούνε» συνειδητοποίησα την γενναιότητα των γυναικών της Πίνδου, την γενναιότητα της Ηπειρώτισας.

Εκεί στις εσχατιές της ελληνικής επικράτειας στα πανύψηλα βουνά με την άγρια ομορφιά τους, δεν μιλούνε μόνο τ΄ αστέρια. Μιλούνε και τα σκαρφαλωμένα στις ράχες χωριά, που λαμπυρίζουν μέσα στη νύχτα. Λιστα, Τσαμαντάς, Περιβόλι, Βαβούρι, Λάβδανη, Κεφαλοχώρι, Λιας, φρουροί άγρυπνοι που φυλάνε χρόνια τώρα Θερμοπύλες.

Γνώρισα στο τριήμερο της Πρωτομαγιάς την «άλλη Ελλάδα». Αυτήν για την οποία πολλά λέμε, αλλά ελάχιστα κάνουμε. Δημοτικό σχολείο στην Καλλιθέα με 8 μαθητές σε 6 τάξεις. Μια δασκάλα δίνει την δική της μάχη. Εκεί στην «άλλη Ελλάδα» διδάσκεσαι αυτά τα οποία δεν διδάσκονται στην θαλπωρή της τρυφηλής χώρας. Μονές διάσπαρτες σε ρεματιές, σε χαράδρες, σε κορυφές, φλόγες πίστεως και ελπίδας, κράτησαν άσβεστη την προσδοκία των ραγιάδων στον ερχομό της Λευθεριάς.

Ο Εφραίμ και οι όμοιοι του αποτελούν την εξαίρεση της ορθοδοξίας. Εκκλησιές και ξωκλήσια, Άγιος Θεόδωρος, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Αθανάσιος, προφήτης Ηλίας, καταφύγια για τους σκλαβωμένους στην μακραίωνη νύχτα της δουλείας, διατηρούν και σήμερα ψηλά το φρόνημα των ακριτών.

Φυσικά και επισκεφθήκαμε το Λια, το χωριό της ηρωίδας μάνας Ελένης Γκατζογιάννη. Εκτελέσθηκε σαν «κατάσκοπος» από τους «λαϊκούς αγωνιστές» το 1948. Λίγο πιο πέρα ένα λιτό μνημείο, στο χωριό Τσαμαντάς, λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα, είναι αφιερωμένο στους διακόσιους αξιωματικούς στρατιώτες και ιδιώτες, που εκτελέσθηκαν αιχμάλωτοι όντας από τους ομοϊδεάτες του Εμβερ Χότζα.

Να λέμε και του ελληνικού κράτους το δίκαιο. Εκεί ψηλά στα κακοτράχαλα βουνά όπου για να διανύσεις με το αυτοκίνητο 9 χιλιόμετρα χρειάζεσαι 25 λεπτά, υπάρχουν δρόμοι καλοί, ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνα, κεραίες για τα κινητά και τις τηλεοράσεις, υδρεύσεις και αποχετεύσεις. Εμφανής η κρατική μέριμνα που ωστόσο δεν αρκεί. Χρωστάμε ακόμη πολλά εμείς των μετόπισθεν σ΄ αυτούς οι οποίοι είναι ταγμένοι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.

Τελευταίο βράδυ της τριήμερης παραμονής κατηφορίζαμε από τον Λια προς την Καλλιθέα. Χιλιάδες αστέρια μας παρακολουθούσαν από ψηλά. Κάποια στιγμή σε μια αετίσια στροφή, σταματήσαμε. έσβησα την μηχανή του αυτοκινήτου και βγήκαμε έξω. Κι εκεί στην απόλυτη σιωπή, ακούσαμε τ΄ αστέρια να μας μιλάνε...

«Σανιδολογία»

Στην ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξαν κοινωνίες οι οποίες έζησαν επί πολλά--πολλά χρόνια, στραβά-κουτσά, χωρίς βουλευτές, συνταγματολόγους, συνδικαλιστές, δημοτικές ή νομαρχιακές διοικήσεις, κοινοβούλια, αρχές προστασίας προσωπικών δεδομένων και τους λοιπούς σύγχρονους θεσμικούς και αθεσμους μηχανισμούς. Δεν υπήρξε όμως ούτε μία χωρίς κανόνες συμβίωσης, χωρίς ένα είδος νομιμότητας, το οποίο αποτελεί και την βάση των σχέσεων μεταξύ των μελών της. Την τήρηση αυτών των κανόνων παρακολουθούσε ο φύλαρχος, ο μάγος, κάποιος τέλος πάντων, ο οποίος και δίκαζε όποιον παραβίαζε την «νομιμότητα» των πρωτόγονων κοινωνιών.

Η Δικαιοσύνη με απλά λόγια ήταν και παραμένει ο θεμέλιος λίθος της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης. Και ακόμη περισσότερο, χωρίς Δικαιοσύνη, χωρίς δικαστές που κι αυτοί κάνουν λάθη, άνθρωποι γαρ, δεν μπορεί να υπάρχει ούτε ελευθερία ούτε δημοκρατία. Χωρίς Δικαιοσύνη η κοινωνία μετατρέπεται σε ζούγκλα όπου κυριαρχεί η δύναμη του ισχυροτέρου. Το ίδιο συμβαίνει όταν η δικαιοσύνη απονέμεται αλά καρτ. Ανάλογα δηλαδή με το τι συμφέρει στην μια ή την άλλη πλευρά των αντιδίκων.
Τις απλές, αυτονόητες αυτές αλήθειες δεν φαίνεται να αποδέχονται οι «συνταγματολόγοι» της πολιτικής, οι οποίοι επιμένουν στην διεφθαρμένη άποψη της μεροληπτικής απονομής της Δικαιοσύνης. Όταν η δικαστική απόφαση βολεύει τις υστεροβουλίες τους, επαινούν τους δικαστές που πήραν την απόφαση. Στην αντίθεση περίπτωση τους αναθεματίζουν.

Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Σανιδάς, όπως και κάθε Σανιδάς, δεν είναι αλάνθαστος. Όταν όμως το περασμένο φθινόπωρο έβγαλε από το συρτάρι την υπόθεση Βατοπαιδίου και την προωθούσε στην Βουλή, ήταν καλός. Τώρα που αποφάνθηκε ότι δεν συντρέχουν λόγοι επαναπροώθησης του φακέλου στο κοινοβούλιο, είναι κακός, «πλυντήριο σκανδάλων», «εκτελεί εντολές» «υπηρέτης της κυβέρνησης» και πολλά άλλα ανομολόγητα.

Η «σανιδολογία» δίνει και παίρνει τις μέρες αυτές, χωρίς οι «σανιδολόγοι» να σκοτίζονται για τις επιπτώσεις της υπονομευτικής συμπεριφοράς τους. Ίσως ενεργούν με τον τρόπο αυτό εκτιμώντας ότι η σκανδαλολογία πλησιάζει στο τέλος της. Πλησιάζει η ώρα της κατανομής ευθυνών στους πραγματικούς ενόχους, έστω κι αν τα ανομήματα τους παραγράφτηκαν. Σπεύδουν λοιπόν να σώσουν το τομάρι τους, αμφισβητώντας εκ προοιμίου την κρίση της Δικαιοσύνης.

Κορόιδα

«Δεν είναι κορόιδα οι Έλληνες για να αποδεχθούν τον εμπαιγμό του Πασόκ» αποφαίνεται με άρθρο της φιλοκυβερνητική εφημερίδα πανελληνίου κυκλοφορίας. Το άρθρο αναφέρεται στον ελιγμό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που κατέθεσε στη βουλή πρόταση για εξεταστική επιτροπή, προκειμένου να παραγραφούν οι μίζες τις οποίες εισέπραξαν κορυφαία στελέχη του για τις «διευκολύνσεις» τους προς την Siemens.

Δεν είναι κορόιδα οι Έλληνες; Όχι δα. Είμαστε κορόιδα, όχι όλοι, αλλά πάντως σε ένα μεγάλο ποσοστό. Αν δεν είμασταν κορόιδα θα είχαμε επιτέλους μάθει μετά από πέντε χρόνια «αναλύσεις» τι είναι πανεπιστημιακό άσυλο και δεν θα επιτρέπαμε στον Αλαβάνο να μας δουλεύει διαστρεβλώνοντας την έννοια του.

Αν δεν είμασταν κορόιδα θα είχαμε πάρει στο γιουχα τον Παπανδρέου ο οποίος κοκορεύεται ότι έχει έτοιμη την λύση για την έξοδο από την οικονομική κρίση αλλά δεν την λέει, για να μας κρατάει σε αγωνία.

Αν δεν είμασταν κορόιδα θα είχαμε ζητήσει από το Πασόκ χωρίς εξεταστικές προανακριτικές και δικαστικές έρευνες να μας πει γιατί η Siemens το δωροδόκησε με 1.000.000 μάρκα φανερά. Το ύψος των μυστικών εξυπηρετήσεων αγνοείται.

Αν δεν είμασταν κορόιδα θα ζητούσαμε αναλυτικό λογαριασμό για τα ολυμπιακά έργα η δαπάνη των οποίων ξεπέρασε μέχρι και το 100% του προϋπολογισμού τους.

Αν δεν είμασταν κορόιδα δεν θα επιτρέπαμε στο ΚΚΕ να εκδίδει πιστοποιητικά «δημοκρατικών φρονημάτων» για τους υπόλοιπους Έλληνες ανάλογα με την υποτακτικότητα τους στην συντρόφισσα Παπαρήγα.

Αν δεν είμασταν κορόιδα θα υπενθυμίζαμε κατά περίπτωση στους θιασώτες του σταλινισμού τα εγκλήματά τους.

Αν δεν είμασταν κορόιδα θα είχαμε πάρει με τις πέτρες όλους τους μπαγλαμάδες που υπερασπίζονται τους μασκοφόρους κακοποιούς οι οποίοι υποσκάπτουν την δημοκρατία εν ονόματι της σωτηρίας της.

Δεν είναι ευτυχώς όλοι οι Έλληνες κορόιδα. Αν ήταν, η Ελλάδα θα είχε βουλιάξει από καιρό. Όμως το ποσοστό των κορόιδων δεν είναι ασήμαντο. Αν ανατρέξουμε την ιστορία θα δούμε ότι το ποσοστό αυτό στάθηκε καθοριστικό για να μπει ο τόπος σε περιπέτειες από τις οποίες δεν βγήκε αλώβητος.

Αν δεν είμαστε κορόιδα, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Ομοιότητες

Η 21η Απριλίου έπεφτε το 1967 Παρασκευή. Την επόμενη, γιορτή της Αναστάσεως του Λαζάρου, η Δημοκρατία στην Ελλάδα ενταφιαζόταν. Θα έμενε στο μνήμα της για εφτά χρόνια και κάτι μήνες. Τα όσα προηγήθηκαν εκείνης της μαύρης Παρασκευής, θυμίζουν αυτά τα οποία συμβαίνουν σήμερα, παρόλο που ο χρόνος και οι αυτοσχέδιοι ιστορικοί έχουν εξωραΐσει την προδικτατορική περίοδο σε βαθμό τέτοιο ώστε η πραγματικότητα να συγχέεται με τον μύθο.

Τα παιδιά που γεννήθηκαν το βράδυ της εξόδου των τανκς στους δρόμους της Αθήνας είναι σήμερα 42 χρονών. Άρα δεν έχουν γνώση των γεγονότων, παρεκτός εκείνης την οποία «διδάσκουν» επετειακά οι αντιστασιακοί του καναπέ. Ακόμη και οι 50άρηδες δεν γνωρίζουν τα πράγματα. Οι μισοί δηλαδή Έλληνες αγνοούν την αλήθεια, γι΄ αυτό ίσως παρακολουθούν περίπου με αδιαφορία τα σημερινά γεγονότα.

Όπως ακριβώς κι εμείς, τότε. Επειδή δεν είχαμε γνωρίσει την δικτατορία του Μεταξά, εκτιμούσαμε ότι δεν μπορούσε να γίνει δικτατορία το 1967, μια εποχή που ο άνθρωπος είχε φθάσει στο διάστημα. Πέσαμε έξω δυστυχώς. Το ίδιο και οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής. Όταν συνειδητοποιήσαμε όλοι το λάθος μας ήταν αργά. Οι σωτήρες μας είχαν βάλει στον γύψο… Εκείνοι που εργολαβικά είχαν αναλάβει τις καθημερινές πορείες, κι οι άλλοι που απειλούσαν ότι «θα ορκισθούν μπροστά στο λαό στην πλατεία Συντάγματος, αν δεν τους ορκίσει ο βασιλιάς» πιάσθηκαν με τις πιτζάμες στα κρεβάτια τους. Οι εκ του ασφαλούς νταήδες λούφαξαν. Οι «εξυπνότεροι» την κοπάνησαν στο εξωτερικό με διαβατήρια της χούντας. Ας ήταν καλά οι Αμερικανοί. Κι έμεινε μόνος εντός των τειχών ο Λαός… Ναι… εν τάξει… Άλλαξαν οι συνθήκες. Δικτατορία δεν γίνεται. Δεν είναι απαραίτητο ωστόσο να γίνει δικτατορία για να μπει η χώρα σε κακοτράχαλα μονοπάτια. Τα δεκεμβριανά του 1944 είναι πολύ μακριά. Τα «δεκεμβριανά» όμως του 2008 είναι πρόσφατα. Δεν τελείωσαν άλλωστε. Η «ανυπακοή», η «απειθαρχία» οι προτροπές για καταπάτηση της νομιμότητας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Όσα συνέβησαν τον Δεκέμβρη του 2008 στη Αθήνα και όχι μόνο, δεν αποκλείεται να επαναληφθούν με χειρότερη μορφή. Οι κουκουλοφόροι και οι πάτρωνες τους καραδοκούν. Όσο οι Νόμοι δεν γίνονται σεβαστοί το ενδεχόμενο να επιβληθούν οι παράνομοι δεν αποκλείεται.
Δυστυχώς το πάθημα του 1967 δεν μας έγινε μάθημα.

Νομιμότητα

Το άρθρο 120 του ισχύοντος Συντάγματος που αντικατέστησε το θρυλικό 1-1-4, της δεκαετίας του 60, ορίζει ότι «η τήρηση του επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων». Τήρηση του Συντάγματος σημαίνει προστασία της νομιμότητας. Όχι αλά καρτ. Όχι κατά περίπτωση. Όχι μια φορά στα σαράντα χρόνια, όταν κάποιος παλαβός αναλαμβάνει την σωτηρίαν της πατρίδος. Προστασία της νομιμότητας εσαεί. Διαρκής και αδιάκοπος. Ο πολίτης δηλαδή, έχει όχι δικαίωμα, αλλά υποχρέωση να παρεμβαίνει όταν διαπιστώνει παραβίαση της νομιμότητας. Το υπονοούμενο του Συντάγματος είναι σαφές. Όμως το ίδιο σαφές είναι ότι ο νοικοκύρης πολίτης δεν είναι εύκολο να τα βάλει με τον κακοποιό ο οποίος προκλητικά πυρπολεί αυτοκίνητα, καταστήματα, ιδιωτικές κατοικίες απειλώντας την ζωή αθώων ανθρώπων.

Αλλά… Η αρχή του τέλους των εγκληματικών ερυθρών ταξιαρχιών στην Ιταλία, σήμανε με την άνανδρη δολοφονία του Αλντο Μόρο. Το ειδεχθές έγκλημα ευαισθητοποίησε την κοινή γνώμη. Εκτός από τις διαδηλώσεις χιλιάδων διαμαρτυρομένων πολιτών στην Ρώμη και στις άλλες ιταλικές πόλεις η Βουλή ομόφωνα θέσπισε μέτρα κατά της τρομοκρατίας. Η 24ωρη κράτηση υπόπτου από την αστυνομία έγινε 48ωρη. Η αστυνομία μπορούσε πλέον να ελέγχει το πορτμπαγκάζ οποιουδήποτε αυτοκινήτου, σε οποιοδήποτε μέρος οποιαδήποτε ώρα. Σε καίρια σημεία όλων των πόλεων τοποθετήθηκαν ένοπλοι με αυτόματα όπλα αστυνομικοί, ενώ η έφοδος σε σπίτια κατέστη νομοθετικά ευκολότερη. Λίγα χρόνια (3-4) μετά οι ερυθρές ταξιαρχίες εξαρθρώθηκαν και η Ιταλία βρήκε την ησυχία της. Η εξέγερση της κοινής γνώμης υπήρξε η αφετηρία της διαλύσεως της εγκληματικής οργάνωσης.

Βλέπετε να συμβαίνει κάτι παρόμοιο εδώ. Οι διαβόητοι φορείς περί άλλων τυρβάζουν. Οι πνευματικοί άνθρωποι σιωπούν. Τα μέσα μαζικής κολοκυθοποίησης επιμένουν να ονομάζουν «νεαρά άτομα» άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου, τους αδίστακτους εγκληματίες. Τα κόμματα βυζαντινολογούν, ενώ ένα απ΄ αυτά τάσσεται αναφανδόν με τα κακοποιά στοιχεία. Οργανώσεις, σύλλογοι, σωματεία, θνητοί και αθάνατοι ακαδημιών και λοιπών πολιτιστικών παρασυνάξεων δεν λένε να εγκαταλείψουν τους γυάλινους πύργους τους από τις κορυφές των οποίων παρακολουθούν τα δρώμενα.

Η σιωπή των αμνών αποθρασύνει τους ερυθρούς λύκους. Το ίδιο συνέβαινε και με τους ερυθρούς εγκληματίες της 17Ν. Είχαν σχεδόν ανακηρυχθεί σε «ήρωες» από ένα μέρος της κοινωνίας, επειδή σκότωναν «δεξιούς». Διαλύθηκαν όταν επενέβη η Στότλαντ γιαρντ, με την δολοφονία του Σάντερς και όχι από τον Χρυσοχοίδη. Αν ο πατριωτισμός των πολιτών δεν εκδηλωθεί σύντομα τα «νεαρά άτομα» θα καθήσουν για καλά στον σβέρκο μας. Μετά θα είναι δύσκολο να απαλλαγούμε.

Σαχλαμάρες

Περίσσεψε η σαχλαμάρα τις τελευταίες μέρες απειλώντας να παλαβώσει ακόμη και τους νοήμονες πολίτες. Η μερίδα των «προοδευτικών» που μόνιμο ντέρτι έχουν να συνευρεθούν με την αριστερά, έσπευσαν να αναμασήσουν τις βλακείες -μια άλλη πασίγνωστη στους νεοέλληνες λέξη ταιριάζει στην περίπτωση- των νοσταλγών του σοσιαλισμού. Όπως σε κάθε άλλη περίπτωση οι χαζοχαρούμενοι ασχολούνται με το περιτύλιγμα αδιαφορώντας για το περιεχόμενο.

Το καρκίνωμα των κουκουλοφόρων ταλαιπωρεί την ελληνική πραγματικότητα 30 τουλάχιστον χρόνια. Με κουκούλες, μάσκες, τουρμπάνια, φερετζέδες, ή μπούργκες τύπου αφγανιστάν, καίνε, σπάζουν, καταστρέφουν ατιμώρητοι επί χρόνια περιουσίες ανύποπτων πολιτών.

Τούτη η κυβέρνηση, που τώχει παρακάνει με τον διάλογο και την συναίνεση διαπίστωσε με πολύ μεγάλη καθυστέρηση ότι διάλογος με κουφούς δεν γίνεται ούτε και συναίνεση με φανατικούς. Αποφάσισε λοιπόν ότι όποιος την ώρα που παραβαίνει τον νόμο, φοράει κουκούλα θα τιμωρείται αυστηρά. Απλά και ξεκάθαρα πράγματα για ανθρώπους με συνήθη λογική. Όχι όμως και για τους εραστές της ανωμαλίας οι οποίοι αυτοτιτλο- φορούνται «προοδευτικοί».

Πριν ακόμη η κυβερνητική απόφαση βγει στον αέρα οι «μαορί» της ελληνικής πολιτικής σκηνής έστησαν πολεμικό χορό, κραυγάζοντες κουταμάρες και ηλιθιότητες. Μαζί τους οι σαλονόβιοι της κουλτούρας των ρετιρέ κυκλοφόρησαν τα λαπαδιασμένα αστειάκια. «Θα συλλαμβάνονται και όσοι φορούν κράνη»; αναρωτιούνται βλακοπρεπώς. «Δεν κινδυνεύουν όσοι φορούν γυαλιά ηλίου»; «Οι γυναίκες με βέλο, οι χανούμισες της ισλαμικής μειονότητας με τον φερετζέ, οι μελισσοκόμοι (σαν τον Κουφοντίνα) με τις μάσκες υπόκεινται στις διατάξεις του νέου νόμου»; ρωτάνε ειρωνικά οι οπαδοί του Αυνάν.

Δίνουν και παίρνουν τα χαχανητά και οι ατάκες της δεκάρας στα χαζοκούτια από τους παραθυράδες που «αναλύουν» το κυβερνητικό μέτρο. Ώρες-ώρες με όσα ακούω, διαβάζω και βλέπω γίνομαι μνησίκακος. Αν ήταν ένα βραδινό να μπουκάρουν με τις βαριοπούλες και τις βόμβες μολότωφ στα χέρια ένα τσούρμο τσογλάνια στο στούντιο και να τα έκαναν λίμπα, τι θα έλεγαν άραγε την επόμενη οι χαζοχαρούμενοι; Θα διέκοπταν τις σχέσεις με τους μασκαράδες ή θα συνέχιζαν το ειδύλλιο μαζί τους;

... Τι σημαίνει «δεξιά»;

Βρυκολάκιασε το Πασόκ της δεκαετίας του ΄80 και ο αρχηγός του σαν νεόκοπος μουεζίνης κροαξε από το τέμενος της δημοκρατίας, την βουλή «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Στη πράξη ούτε αυτό το είπε σωστά. Μπέρδεψε τα λόγια του, δεν είναι η πρώτη φορά και είπε: «η δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια.

Για να δούμε όμως τι σημαίνει στην πραγματικότητα «δεξιά». Να πιάσουμε την προπολεμική ή την μεταπολεμική δεξιά; Ας πάρουμε την δεύτερη που είναι πλησιέστερη και γνωρίζουμε τα πρόσωπα της.

Τον Οκτώβριο του 1944 ήρθε στην Ελλάδα ο διορισμένος από τους Άγγλους πρωθυπουργός της Γεώργιος Α. Παπανδρέου. Έμεινε στην πρωθυπουργία μέχρι την 31η Δεκεμβρίου του ίδιου έτους και κατέστειλε, βοηθούμενος από τον στρατηγό Σκομπυ, δια πυρός και σιδήρου την απόπειρα του ΚΚΕ να καταλάβει με τα όπλα την εξουσία. Ήταν δεξιός ή αριστερός; Εσείς τι λέτε; Ένα σύνθημα πάντως του ΕΑΜ εκείνη την εποχή έλεγε: «Παπανδρέου που θα πας θα σε φάει ο ΕΛΑΣ».

Τον διαδέχθηκε ο Ν. Πλαστήρας, που οδήγησε ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ΚΚΕ στην συμφωνία της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Αν ο Πλαστήρας δεν ήταν δεξιός, οι Άγγλοι δεν θα τον διόριζαν πρωθυπουργό. Ακολούθησαν μέχρι τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 στην πρωθυπουργική καρέκλα οι Π. Βούλγαρης, Παν. Κανελλόπουλος, Θεμ. Σοφούλης. Πολιτικοί κάθε άλλο παρά «δεξιοί» με την ετυμολογία του όρου.

Ο θριαμβευτής των εκλογών του 1946 «δεξιός» Κ. Τσαλδάρης, μετά βίας έμεινε στην πρωθυπουργία 11 μήνες. Τον διαδέχθηκε ο Δημ. Μάξιμος και τον Σεπτέμβριο του 1947 πρωθυπουργός έγινε ο Θεμ. Σοφούλης. Παρέμεινε στην πρωθυπουργία μέχρι του θανάτου του τον Ιούνιο του 1949, δυο μήνες πριν την οριστική συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας. Υπήρξε ο νικητής του εμφυλίου πολέμου, ο ίδιος τον χαρακτήριζε συμμοριτοπόλεμο. Υπό την πρωθυπουργία του διετέλεσαν υπουργοί πολιτικοί όπως Κ. Τσαλδάρης (ο νικητής των εκλογών του 46 είχε πάρει το 55% των ψήφων), Γ. Παπανδρέου, Κων. Καραμανλής, Κων. Ρέντης, Στεφ. Στεφανόπουλος, Κων. Ροδόπουλος, Χρ. Λαδάς (δολοφονήθηκε από το ΕΑΜ), Δημήτριος Χελμης, Σοφ. Βενιζέλος κα. Αυτοί οι πολιτικοί είναι η «δεξιά» που επωμίσθηκε το βάρος της διεξαγωγής του πολέμου κατά της σταλινικής δικτατορίας και ενίκησε.

Τι σημαίνει λοιπόν δεξιά; Σημαίνει προστασία της Δημοκρατίας, υπεράσπιση των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών. Σημαίνει πέρα όλων αυτών οικονομική πρόοδο και ανάπτυξη. Η «αμιγής» δεξιά που ανέλαβε την διακυβέρνηση μετά το 1952 πήρε την χώρα γυμνή και την έντυσε, τους Έλληνες ξυπόλητους και τους εφοδίασε με 12 ζευγάρια παπούτσια. Πήρε την Ελλάδα από τις εσχατιές της βαλκανικής και την οδήγησε στις λεωφόρους της Ευρώπης.

Αυτό σημαίνει «δεξιά» φλύαρε πρόεδρε του Πασόκ. Γι΄ αυτό και ο νουνεχής λαός την θυμάται και την εμπιστεύεται. Γιατί όσες φορές παρενεβλήθη η αριστερά, η χώρα μπήκε σε περιπέτειες.

Αποδράσεις

Φρύαξε από οργή και αγανάκτηση ο παλιμπαιδίζων πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, διότι λέει, με αφορμή την απόδραση δυο κακοποιών από τις φυλακές, η χώρα αναρχοκρατείται. Προφανώς ο κ. Παπανδρέου εκτός της μειωμένης ευφυΐας διαθέτει και ασθενική μνήμη ή τέλος πάντων μνήμη επιλεκτική. Θυμάται τουτέστιν τα καλά και ευχάριστα, ξεχνώντας τα στραβά και δυσάρεστα.

Διότι αν δεν ήταν αμνήμων θα θυμόταν, ότι με το ΠΑΣΟΚ θριαμβεύον στην κυβέρνηση την δεκαετία 1993-2003, απέδρασαν από τις φυλακές 370 κρατούμενοι. Δηλαδή ένας κρατούμενος ανά 10ήμερο. Ακόμη τον Μάιο του 1996, είκοσι ένας (21) κρατούμενοι απέδρασαν από την φυλακή Τρικάλων ανοίγοντας τρύπα στο συρματόπλεγμα.
Και ακολουθούν με πρωθυπουργό τον Σημίτη και υπουργό τον αμνήμονα Παπανδρέου τα εξής γεγονότα:

Τον Φεβρουάριο του 1997 απέδρασαν 44 βαρυποινίτες από τις φυλακές Κέρκυρας ανοίγοντας τούνελ 100 μέτρων. Τον Αύγουστο του 1998, δραπέτευσαν από τις φυλακές Αυλώνα 40 ανήλικοι κρατούμενοι πηδώντας απλώς την μάντρα.

Τον ίδιο χρόνο έχουμε την απόδραση του Σορίν Ματέι που κατέληξε με τον θάνατο της ομήρου που κρατούσε. Το 2001 απέδρασε ο διαβόητος εγκληματίας Πάσαρης αφού σκότωσε 3 αστυνομικούς, μέσα από ένα δωμάτιο, περικυκλωμένος από δυο διμοιρίες των ειδικών δυνάμεων και διέφυγε στο εξωτερικό για να συλληφθεί τελικά στο Βουκουρέστι, όπου και σαπίζει σε φυλακές υπόγειες, υψίστης ασφαλείας.

Τέλος, διότι ο χώρος δεν επαρκεί, το 2002 απέδρασε από τον Κορυδαλλό, ντυμένος σαν νοσοκόμος το αγλάισμα του υποκόσμου Σέντομ.

Όλα αυτά συνέβησαν όχι απλώς χωρίς να παραιτηθεί η κυβέρνηση Σημίτη, αλλά ούτε καν ένας υπουργός. Όπως επίσης δεν παραιτήθηκε ούτε ένας κλητήρας του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, όταν το Σάμινα πήγε στον πάτο παίρνοντας μαζί του 82 ψυχές. Υπουργός των ναυαγίων ήταν ο κ. Παπουτσής, ο οποίος αερολογεί τώρα όπως ο αρχηγός του περί πολιτικής ευθιξίας και πράσινων αλόγων.

Βεβαίως δεν κολακεύουν την ελληνική πολιτεία γεγονότα όπως αυτό της… αεροπορικής απόδρασης.

Όχι όμως και να παριστάνει τον γενικό εισαγγελέα το καταδικασμένο στην συνείδηση των Ελλήνων, ΠΑΣΟΚ.

Ανάγκες

Υπήρξαν Εβραίοι στην προπολεμική Γερμανία των οποίων οι σόλες των παπουτσιών τους, δεν είχαν πατήσει χώμα, μέχρι την ώρα που τους βρήκε ο εφιάλτης. Πατούσαν πάνω σε χαλιά ή βερνικωμένα πατώματα. Μετά, το ναζιστικό τέρας τους έστειλε στα στρατόπεδα του θανάτου. Προσαρμόσθηκαν υποχρεωτικά στις συνθήκες της κτηνωδίας. Επέζησαν και ξανάρχισαν την ζωή τους.

Το «ανάγκα και Θεοί πείθονται» ελέχθη βεβαίως πολύ πριν από το ολοκαύτωμα, χωρίς ποτέ να αμφισβητηθεί. Το αποδέχονται όλοι εκτός από τους Έλληνες συνδικαλιστές, οι οποίοι φαίνονται να αεροβατούν. Εκτιμούν αφελώς ότι η παγκόσμια κρίση που ξέσπασε δεν τους αφορά, γι΄ αυτό επιδίδονται σε αερολογίες.

Άκουσα έναν εξ΄ αυτών, αρχισυνδικαλιστής στο αξίωμα, να δηλώνει με ύφος αυτοκρατορικό ότι «οι εργαζόμενοι δεν θα δεχθούν παράταση της λιτότητας». Ένας άλλος ιδίου περίπου βαθμού έδινε διαταγές «να πληρώσουν οι πλούσιοι, διότι οι εργαζόμενοι δεν είναι πρόθυμοι για παραπέρα θυσίες». Ποιος τους ρώτησε; Ευκταίο είναι να μην παραταθεί η λιτότητα, να πληρώνουν μονίμως οι πλούσιοι, οι εργαζόμενοι να μην υφίστανται θυσίες, αλλά οι ανάγκες άλλα προστάζουν. Παρ΄ όλα αυτά την συνδικαλιστική νοοτροπία φαίνεται να συμμερίζονται και άλλοι φορείς, που επιπολαίως απαιτούν να μην αλλάξουν σε τίποτε τις συνήθειες τους και να συνεχίσει η ψωροκώσταινα να στηρίζει τις σπατάλες τους.

Το ίδιο μάλλον θέλει και η κυβέρνηση. Και οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση κι αν βρισκόταν στη θέση της. Να μοιράζει λεφτά ώστε όλοι μας να περάσουμε το ποτάμι «αβροχοις ποσι», χωρίς να βρέξουμε τα πόδια μας. Όμως το πνεύμα πρόθυμο αλλά το ταμείο αδυνατεί. Όσο νωρίτερα το χωνέψουμε τόσο ευκολότερο θα μας φανεί.

Στις μέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες που έρχονται, θα υποχρεωθούμε να κόψουμε κάποια από τις δαπανηρές συνήθειες μας. Να αλλάξουμε κατά ένα ποσοστό τον τρόπο της ζωής μας. Να ανοίξουμε την ομπρέλα για να προφυλαχθούμε από την βροχή που έρχεται. Ξεχάστε τα παραμύθια των πολιτικάντηδων. Ανάγκα και Έλληνες, θέλουν δεν θέλουν, πείθονται

Θα ξυπνήσουμε;

Επισκέφθηκα την Κωνσταντινούπολη για πρώτη φορά το 1980. Την εποχή εκείνη τα καλώδια του τουρκικού ΟΤΕ μεταφερόταν από στύλο σε στύλο εξωτερικά. Δεμένα σε μάτσο σαν έντερα ξεκοιλιασμένου αλόγου, κρεμόταν με συρματόσχοινο από κλαδιά δένδρων, πρόχειρα στηρίγματα από ξύλο ή σιδερόβεργες, παρουσιάζοντας θέαμα μοναδικό. Τα βράδια όταν σουρούπωνε η πόλη βυθιζόταν μέχρι το πρωί σε ημίφωτο ενώ σπάνια έβλεπες στο δρόμο τις βραδινές ώρες γυναίκες.

Στην 30ετία που μεσολάβησε επισκέφθηκα την επτάλοφο φευγαλέα δυο ακόμη φορές. Η προχθεσινή τριήμερη επίσκεψη μου έδωσε την ευκαιρία να την περιηγηθώ και έμεινα έκπληκτος από την αλλαγή. Οι γείτονες προοδεύουν με βήματα γοργά. Τεράστια δημόσια έργα εκτελούνται σε όλη την έκταση της Κωνσταντινουπόλεως. Γέφυρες, ανισόπεδοι κόμβοι, επέκταση του οδικού δικτύου, επέκταση του υπόγειου σιδηρόδρομου δίνουν την εικόνα του εργοταξίου στην Πόλη. Ήδη ξεκίνησαν οι εργασίες για την κατασκευή υποθαλάσσιας σήραγγας που θα ενώσει την ευρωπαϊκή με την ασιατική ακτή.

Ενώ εμείς γεμίζουμε την ανία μας με όσα λέει ο πρόεδρος Καρατζαφέρης, ο πρόεδρος Τσίπρας, ο υποπρόεδρος ή σουπερπρόεδρος Αλαβάνος, η κυρία Αλέκα και οι λοιποί αρχηγοί πολιτικών συλλόγων, οι Τούρκοι δουλεύουν. Εμείς λίγο ακόμη και θα αρχίζαμε νέο εμφύλιο πόλεμο για το αν μια Κυριακή θα ήταν ή όχι εργάσιμη τον περασμένο Δεκέμβρη. Στην Πόλη τα μαγαζιά είναι ανοικτά όλες τις μέρες μέχρι τα μεσάνυχτα. Στον πεζόδρομο του Μπειογλου γίνεται καθημερινά «διαδήλωση» από τις χιλιάδες των καταναλωτών.

Η δουλειά παράγει πλούτο, και ο πλούτος διαχέεται στους πολίτες. Ανισομερώς σήμερα. Δικαιότερα αύριο. Πάντως χωρίς παραγωγή πλούτου έρχεται η οπισθοδρόμηση. Δεν έχει η Τουρκία δημοκρατία με την αυθεντική ερμηνεία του όρου. Αλλά και η δικιά μας δημοκρατία δεν είναι από σόι. Εμείς μετράμε την δημοκρατικότητα μας ανάλογα με την έκταση του μουτζουρώματος των πανεπιστημίων και δημόσιων χώρων. Στην Πόλη δεν είδα ούτε μια μολυβιά σε τοίχο, παρεκτός σε κάποια σοκάκια. Οι Τούρκοι μαθητές έχουν μαθητική εμφάνιση, όχι μοντέλου επίδειξης σε πασαρέλα.

Βρισκόμαστε ασφαλώς μπροστά από την Τουρκία, λόγω και του πακτωλού των ΕΟΚικών ενισχύσεων. Όμως όταν ένα αυτοκίνητο τρέχει με εκατό χιλιόμετρα και το δεύτερο εκατόν είκοσι, ακόμη και χίλια χιλιόμετρα να είναι μπροστά το πρώτο, κάποια στιγμή το δεύτερο θα περάσει μπροστά. Θα ξυπνήσουμε άραγε κάποια στιγμή για να δούμε τον κίνδυνο που μας απειλεί; Σήμερα είμαστε πρωτοπορούσα δύναμη στο χώρο των Βαλκανίων, θα είμαστε και μετά 50 χρόνια ή θα εκτοπισθούμε από τον εξ Ανατολών γείτονα; Πάντως μη ξεχάσετε απόψε να ακούσετε τι θα πούνε οι Χουντής, Μαίλης, Βελόπουλος και Παπακωνσταντίνου για να καθορίσετε την πορεία σας.

Κονδύλης

Ο Γεώργιος Κονδύλης, ο οποίος από ανθυπολοχαγός διετέλεσε στην συνέχεια υπουργός, πρωθυπουργός και αντιβασιλέας με έντονη παρουσία στο πολιτικοστρατιωτικό γίγνεσθαι στα πρώτα σαράντα χρόνια του περασμένου αιώνα, είπε στα τέλη του βίου του, με την πλούσια πείρα της πολυτάραχης ζωής του: «Αν γνώριζα νωρίτερα τόσο καλά τους Έλληνες θα τους κυβερνούσα από λοχίας».

Ο αφορισμός του κατέστη παροιμιώδης στα μετέπειτα του θανάτου χρόνια, πέθανε το 1936, καθώς σε πολλές περιπτώσεις επιβεβαιώθηκε από τα γεγονότα που έκτοτε διαδραματίσθηκαν.
Φουσκωμένα τα μυαλά μας από τους ποιητάδες μας αυτοχαρακτηριζόμαστε ξύπνιοι και ανοιχτομάτηδες θεωρώντας περίπου κορόϊδα σχεδόν όλους τους άλλους λαούς της γης. Στην πράξη διαπιστώνεται το ακριβώς αντίθετο. Παραμένουμε εύπιστοι έως αφελείς πρόσφοροι σε κάθε είδους κοροϊδία.

Δέκα οκτώ χρόνια, ακριβώς, εκ των οποίων τα 10 τελευταία συναπτά, κυβέρνησε τον τόπο το ΠΑΣΟΚ. Στο τέλος μάλιστα της διεφθαρμένης κυριαρχίας του, το 2004, ζητούσε τέσσερα ακόμη για να ολοκληρώσει το «έργο» του.

Όταν εκδιώχθηκε από τον λαό, άφησε πίσω του μια Ελλάδα, για την οποία οι πολίτες της δεν αισθανόταν υπερήφανοι, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας ήταν η σαθροποίηση της κοινωνίας. Αν εξαιρεθεί η ανάδειξη μιας νέας τάξης νεόπλουτων σοσιαλιστών, σε όλους τους άλλους τομείς υπήρξε στασιμότητα αν όχι οπισθοδρόμηση.

Κι όμως πέντε χρόνια μετά ο ίδιος θίασος, με τους ίδιους ηθοποιούς, άλλαξε απλώς ο θιασάρχης, διατείνεται ότι θα διαπράξει όσα δεν διέπραξε στα 18 χρόνια της παντοδυναμίας του. Θα φτιάξει τα πάντα, ακόμη και την παιδεία την οποία ξεχαρβάλωσε, θα ορθοποδήσει την οικονομία, την υγεία, την δημόσια ασφάλεια, τους θεσμούς. Θα... θα... θα...

Παρόλα αυτά 30 στους 100 Έλληνες δηλώνουν ότι θα ξαναψηφίσουν ΠΑΣΟΚ.

Αν ζούσε ο Κονδύλης θα διόρθωνε τον αφορισμό του δηλώνοντας ότι αν γνώριζε νωρίτερα τους Έλληνες θα τους κυβερνούσε από δεκανέας.

Ιδρύθηκε το 2004;

Δεν είναι πειστικό επιχείρημα να επικαλείται η κυβέρνηση τα λάθη της προηγούμενης ή των προηγούμενων κυβερνήσεων του Πασόκ, για να δικαιολογεί τα δικά της.

Όμως υπάρχουν λάθη, πράξεις ή παραλείψεις, οι συνέπειες των οποίων είναι κατά την έκφραση του συρμού, διαχρονικές και εκ των πραγμάτων επηρεάζουν τις τρέχουσες εξελίξεις.
Το ελληνικό κράτος δεν ιδρύθηκε 8 Μαρτίου 2004. Η ΝΔ δεν παρέλαβε ένα κράτος του κουτιού, γεννημένο από παρθενογέννηση χωρίς ψεγάδια και κουσούρια. Ίσα-ίσα. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη εκείνη την χρονιά. Το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε στη ΝΔ ένα κράτος υποθηκευμένο, για τον επόμενο μισό αιώνα, με το αστρονομικό δημόσιο χρέος των 210 δισεκατομμυρίων ευρώ, με ξεχαρβαλωμένη την παιδεία, αργυρώνητη κρατική υγεία, γεωργία προσαρμοσμένη σε καλλιέργειες της οθωμανικής οικονομίας, γραφειοκρατικό δημόσιο μηχανισμό, με 700.000 δημοσίους υπαλλήλους, μια κοινωνία εκμαυλισμένη, βουτηγμένη στη διαφθορά και την αδιαφάνεια.

Η ΝΔ παρέλαβε ένα κράτος με τους πολίτες του εθισμένους στην παραβατικότητα, με πρώτο παραβάτη των ηθικών κανόνων τον ίδιο τον πρωθυπουργό του, που κυκλοφορούσε με γκόμενα την εγγονή του και τον επί του τύπου τότε απολογητή του Δημ. Μαρούδα να δηλώνει από τηλεοράσεως ότι «η μοιχεία είναι λεβεντιά» όταν την δημοσιοποιείς με θάρρος.
Έναν πρωθυπουργό που έπαιρνε δανεικά από λαθρέμπορο όπλων για να κτίσει την ερωτική φωλίτσα του και ο οποίος είχε «τιμολογήσει» την κλοπή του δημόσιου χρήματος με τον «ιστορικό» αφορισμό «να κάνει ένα δωράκι 50 εκατομμύρια δραχμές στον εαυτό του αλλά όχι και 500».

Κράτος υποκουλτούρας παρέλαβε η ΝΔ με τους ταγούς του να ξημεροβραδιάζονται στα σκυλάδικα και οι πιο «τολμηροί» να φοράνε για καπέλο τις κυλότες των «παρθένων».Όλα αυτά και πολλά άλλα δεν διορθώνονται με μαγικό ραβδί, ούτε με απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και μαζικές αλητείες επί καθημερινής βάσεως. Αυτό το κράτος παρέλαβε ο Καραμανλής τον Μάρτη του 2004 και αγωνίζεται να βάλει τάξη έχοντας απέναντι του, εκείνους που έφτιαξαν την πράσινη μπανανία και τους συνενόχους τους, που επιμένουν να επανέλθουν στην εξουσία για να αποτελειώσουν το «έργο» τους.

Συγκρίσεις

Τα χαράματα της 21ης Απριλίου του 1967, οι «μαύροι» συνταγματάρχες, έκαναν αυτό, που κάνουν από την πτώση της χούντας και μέχρι σήμερα οι καταληψίες: Κατέλυσαν την νομιμότητα.

Χρησιμοποιώντας τανκς, όχι τρακτέρ, κατέλαβαν δρόμους, σταυροδρόμια, παρόδους, υπουργεία, δημόσια κτίρια, ΟΤΕ, ραδιοφωνικό σταθμό, λιμάνια, γεφύρια, επειδή έκριναν κατά την αυθαίρετη εκτίμηση τους ότι «κινδυνεύει» η πατρίδα, και αποφάσισαν να την «σώσουν».

Με την ίδια «λογική» από το καλοκαίρι του 1974 μέχρι σήμερα, οι εργαζόμενοι στην ΔΕΗ καταλαμβάνουν τα γραφεία και τα εργοστάσια της, βυθίζοντας κατά βούληση την χώρα στο σκοτάδι, διότι κρίνουν με το κεφάλι τους ότι «κινδυνεύει» το μέλλον της επιχείρησης. Οι του ΟΤΕ, εμποδίζουν την λειτουργία του, για να μην «ξεπουληθεί» στο ξένο κεφάλαιο.

Οι «πανεπιστημιακοί» καταλαμβάνουν τα πανεπιστήμια, με το έτσι θέλω, διότι «ανησυχούν» μπας και χάσουν το ραχατλίκι τους. Επαγγελματίες διαδηλωτές καταλαμβάνουν το κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας μέρα παρά μέρα και το μετατρέπουν σε… Γάζα για να φύγει η κυβέρνηση, τον ίδιο στόχο είχαν και οι πραξικοπηματίες το 1967, που έχει ψηφισθεί από τον λαό, διότι έτσι θέλουν βρε αδελφέ. Μαθητές καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και τα παραδίνουν ερείπια, επειδή «φοβούνται» μήπως κακοπάθει η δημόσια παιδεία. Αγρότες, δυο φορές τον χρόνο, η μια φορά κάθε δυο χρόνια χρησιμοποιώντας 6 μεραρχίες τρακτέρ, καταλαμβάνουν τους δρόμους, κόβουν στα τρία την Ελλάδα, κλείνουν τους συνοριακούς σταθμούς, παραλύοντας την λειτουργία του κράτους, επειδή λέει θέλουν σταθερό εισόδημα. Όλοι το ίδιο θέλουμε αλλά πρακτικά δεν γίνεται.

Απριλιανοί πραξικοπηματίες και «αντιστασιακοί» καταληψίες έχουν την ίδια νοοτροπία. Καταλύουν την νομιμότητα όταν εκτιμούν ότι «κινδυνεύουν» οι δοξασίες τους. Το άρθρο 20 του Συντάγματος ορίζει ότι η τήρηση του «επαφίεται» στον πατριωτισμό μας. Τήρηση του Συντάγματος σημαίνει αυτονοήτως προστασία της νομιμότητας. Τι κάνουμε εμείς οι νομιμόφρονες όταν διαπιστώνουμε την βάναυση καταπάτηση των Νόμων; Το Σύνταγμα νομιμοποιεί την αντίσταση μας. Αντ΄ αυτού ανεχόμαστε την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας, συγκρατώντας την οργή μας για την «κακιά» ώρα. Και οι παράνομοι θριαμβεύουν.

Άσυλο

Όλοι αυτοί που υποκριτικά παθιάζονται για την ασυδοσία στα πανεπιστήμια εν ονόματι του ασύλου τους, δεν καταδέχονται να μας εξηγήσουν ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί στην σύγχρονη Ελλάδα το διαβόητο «πανεπιστημιακό άσυλο».

Το άσυλο, από κάθε έξωθεν παρέμβαση, καθιερώθηκε για να προστατεύει την ελεύθερη έρευνα στα πανεπιστήμια, υπερασπίζοντας την ελευθερία στην έκφραση ιδεών, προβληματισμών και ανησυχιών της ακαδημαϊκής κοινότητας. Υπήρξε δημοκρατικό αγαθό ύψιστης σημασίας, σε εποχές που τα τότε καθεστώτα δεν επέτρεπαν την παρέκκλιση από τις καθεστυκίες αντιλήψεις.

Σήμερα ποια έννοια έχει το πανεπιστημιακό άσυλο; Δεν υπάρχει χώρος από το τελευταίο καφενείο του πιο μικρού χωριού μέχρι τον κυκεώνα του ιντερνετ, στο οποίο να μην μπορεί ο πας εις να εκφράζει ελεύθερα και εν πολλοίς ασύστολα τις ιδέες του, χωρίς να ενοχλείται από κανένα.Στην ουσία οι φοιτητές και οι καθηγητές τους, εν ολίγοις η περίφημη πανεπιστημιακή κοινότητα, αισθάνεται ασφαλέστερη σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο, παρά στις αίθουσες, στα εργαστήρια και στις αυλές των πανεπιστημίων.

Οι μόνοι υπέρ των οποίων λειτουργεί το πανεπιστημιακό άσυλο, είναι οι καταπατητές του. Τουτέστιν οι παντός είδους περιθωριακοί κακοποιοί οι οποίοι καίνε, βεβηλώνουν, ρημάζουν και καταστρέφουν τα πανεπιστήμια, όταν δεν τα μετατρέπουν σε εργαστήρια παραγωγής βομβών μολότοφ.Το άσυλο αξιοποιείται πλέον από οικοδόμους, εκδοροσφαγείς, αλάνηδες, αλλοδαπούς πλιατσικολόγους και άλλους «προτεστάντες» άσχετους παντελώς με την πανεπιστημιακή κοινότητα και τους προβληματισμούς της.

Η αμφιλεγόμενη επέμβαση δημόσιας δύναμης στους πανεπιστημιακούς χώρους στην προστασία του ασύλου στοχεύει και όχι στην κατάλυση του. Γι΄ αυτό και προκαλεί την αντίδραση εκείνων οι οποίοι προστατεύουν τους κουκουλοφόρους και την εγκληματική συμπεριφορά τους. Είναι λογικό οι παράνομοι να στρέφονται κατά εκείνων οι οποίοι έχουν καθήκον και υποχρέωση έναντι του κοινωνικού συνόλου να προστατεύουν την νομιμότητα. Παράλογη είναι η στάση μελών της νομοθετικής εξουσίας και άλλων φορέων, οι οποίοι ονομάζουν άσυλο την ασυδοσία και απαιτούν να υποταχθεί το κράτος στις ανώμαλες ορέξεις των μασκοφόρων προς χάριν… της αναρχίας.