Θα ξυπνήσουμε;

Επισκέφθηκα την Κωνσταντινούπολη για πρώτη φορά το 1980. Την εποχή εκείνη τα καλώδια του τουρκικού ΟΤΕ μεταφερόταν από στύλο σε στύλο εξωτερικά. Δεμένα σε μάτσο σαν έντερα ξεκοιλιασμένου αλόγου, κρεμόταν με συρματόσχοινο από κλαδιά δένδρων, πρόχειρα στηρίγματα από ξύλο ή σιδερόβεργες, παρουσιάζοντας θέαμα μοναδικό. Τα βράδια όταν σουρούπωνε η πόλη βυθιζόταν μέχρι το πρωί σε ημίφωτο ενώ σπάνια έβλεπες στο δρόμο τις βραδινές ώρες γυναίκες.

Στην 30ετία που μεσολάβησε επισκέφθηκα την επτάλοφο φευγαλέα δυο ακόμη φορές. Η προχθεσινή τριήμερη επίσκεψη μου έδωσε την ευκαιρία να την περιηγηθώ και έμεινα έκπληκτος από την αλλαγή. Οι γείτονες προοδεύουν με βήματα γοργά. Τεράστια δημόσια έργα εκτελούνται σε όλη την έκταση της Κωνσταντινουπόλεως. Γέφυρες, ανισόπεδοι κόμβοι, επέκταση του οδικού δικτύου, επέκταση του υπόγειου σιδηρόδρομου δίνουν την εικόνα του εργοταξίου στην Πόλη. Ήδη ξεκίνησαν οι εργασίες για την κατασκευή υποθαλάσσιας σήραγγας που θα ενώσει την ευρωπαϊκή με την ασιατική ακτή.

Ενώ εμείς γεμίζουμε την ανία μας με όσα λέει ο πρόεδρος Καρατζαφέρης, ο πρόεδρος Τσίπρας, ο υποπρόεδρος ή σουπερπρόεδρος Αλαβάνος, η κυρία Αλέκα και οι λοιποί αρχηγοί πολιτικών συλλόγων, οι Τούρκοι δουλεύουν. Εμείς λίγο ακόμη και θα αρχίζαμε νέο εμφύλιο πόλεμο για το αν μια Κυριακή θα ήταν ή όχι εργάσιμη τον περασμένο Δεκέμβρη. Στην Πόλη τα μαγαζιά είναι ανοικτά όλες τις μέρες μέχρι τα μεσάνυχτα. Στον πεζόδρομο του Μπειογλου γίνεται καθημερινά «διαδήλωση» από τις χιλιάδες των καταναλωτών.

Η δουλειά παράγει πλούτο, και ο πλούτος διαχέεται στους πολίτες. Ανισομερώς σήμερα. Δικαιότερα αύριο. Πάντως χωρίς παραγωγή πλούτου έρχεται η οπισθοδρόμηση. Δεν έχει η Τουρκία δημοκρατία με την αυθεντική ερμηνεία του όρου. Αλλά και η δικιά μας δημοκρατία δεν είναι από σόι. Εμείς μετράμε την δημοκρατικότητα μας ανάλογα με την έκταση του μουτζουρώματος των πανεπιστημίων και δημόσιων χώρων. Στην Πόλη δεν είδα ούτε μια μολυβιά σε τοίχο, παρεκτός σε κάποια σοκάκια. Οι Τούρκοι μαθητές έχουν μαθητική εμφάνιση, όχι μοντέλου επίδειξης σε πασαρέλα.

Βρισκόμαστε ασφαλώς μπροστά από την Τουρκία, λόγω και του πακτωλού των ΕΟΚικών ενισχύσεων. Όμως όταν ένα αυτοκίνητο τρέχει με εκατό χιλιόμετρα και το δεύτερο εκατόν είκοσι, ακόμη και χίλια χιλιόμετρα να είναι μπροστά το πρώτο, κάποια στιγμή το δεύτερο θα περάσει μπροστά. Θα ξυπνήσουμε άραγε κάποια στιγμή για να δούμε τον κίνδυνο που μας απειλεί; Σήμερα είμαστε πρωτοπορούσα δύναμη στο χώρο των Βαλκανίων, θα είμαστε και μετά 50 χρόνια ή θα εκτοπισθούμε από τον εξ Ανατολών γείτονα; Πάντως μη ξεχάσετε απόψε να ακούσετε τι θα πούνε οι Χουντής, Μαίλης, Βελόπουλος και Παπακωνσταντίνου για να καθορίσετε την πορεία σας.