Δυο μύθοι

Τον Απρίλιο του 1945 λίγες μέρες πριν ξεψυχήσει το τέρας του ναζισμού, η χιτλερική προπαγάνδα κορόιδευε τους Γερμανούς με δυο μύθους.

Ο ένας είχε τον τίτλο Βενκ, από το όνομα του στρατηγού Βάλτερ Βενκ, ο οποίος ηγείτο της δήθεν στρατιάς που θα απελευθέρωνε το πολιορκημένο από τους Ρώσους Βερολίνο. Η «στρατιά Βενκ» συγκροτήθηκε στις 12 Απριλίου από τα υπολείμματα διαλυμένων μονάδων του ανατολικού μετώπου, με απόφαση του Χίτλερ, με αποστολή να «συντρίψει» την ρωσική λαίλαπα που σάρωνε τα γερμανικά εδάφη. Έργο παντελώς αδύναμο απέναντι σ΄ έναν αντίπαλο που υπερείχε σε όλα σε αναλογία από 5 έως 10 προς 1.

Ο δεύτερος μύθος με τον οποίο η προπαγάνδα επιδίωκε να στηρίξει το ηθικό των Γερμανών, οι οποίοι έβλεπαν την διάλυση της πατρίδας τους, έλεγε ότι οι στρατιές των συμμάχων που προήλαυναν από ανατολή και δύση είναι έτοιμες να συγκρουσθούν μεταξύ τους, καθώς οι δυτικοί έχουν συνειδητοποιήσει την απειλή του μπολσεβικισμού. Οι δυο μύθοι είχαν γίνει τα όπλα της προπαγάνδας τις τελευταίες μέρες που το θηρίο ξεψυχούσε.

Όσοι ραδιοσταθμοί εξέπεμπαν ακόμη επαναλάμβαναν καθημερινά ότι η «νίκη έρχεται», ενώ τα πάντα κατέρρεαν, και ότι «ο φύρερ ηγείται του αγώνα στην πρώτη γραμμή» ενώ αυτός βρισκόταν κρυμένος στο άντρο του 15 μέτρα κάτω από τους κήπους της καγκελαρίας του. Ακόμη κι όταν τα πάντα είχαν χαθεί, οι φανατικοί πίστευαν ότι όλα ήταν ένα κακό όνειρο, που σύντομα θα διαλυόταν. Φυσικά οι μύθοι δεν απέτρεψαν το μοιραίο τέλος που ήρθε στις 30 Απριλίου με την αυτοκτονία του Χίτλερ.

Με δυο μύθους πασχίζει να στηρίξει το ηθικό των οπαδών του και ο Γ. Παπανδρέου, μιμούμενος την τακτική της γκεμπελικής προπαγάνδας: «Λέγε, λέγε, λέγε, στο τέλος κάτι μένει».

Ο ένας έχει ως θέμα του τα «σκάνδαλα». Ο δεύτερος ενθαρρύνει τους φανατικούς οπαδούς του Πασόκ με την «προοπτική» των πρόωρων εκλογών. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του.

Τα ίδια έλεγε και πέρυσι πριν τις εκλογές. Και τότε το Πασόκ είχε βυθισθεί στην χαβουζολογία, με δομημένα και αδόμητα ομόλογα, με τους κουμπάρους και τους μπατζανάκηδες με την τυμβωρυχία των θυμάτων της πύρινης λαίλαπας. Την ίδια καραμέλα πιπίλιζαν και οι δημογέροντες του Πασόκ ζητώντας επίμονα πρόωρες εκλογές. Κι όταν η κυβέρνηση ικανοποίησε το αίτημα τους έβαλαν τα κλάματα γκρινιάζοντας ότι ο λαός δεν είχε ακόμη τελειώσει τα μπάνια του.

Ωστόσο το πάθημα δεν τους έγινε μάθημα. Η μυθολογία αποτελεί τον μπούσουλα τους. Όμως οι μύθοι όσο ωραίοι κι αν είναι δεν ανατρέπουν την πραγματικότητα. Οι μύθοι που καλλιέργησε η γκεμπελική προπαγάνδα στα τελευταία της δεν έσωσαν τον ναζισμό.Οι μύθοι που χρησιμοποιεί ο Παπανδρέου δεν πρόκειται να σώσουν το Πασόκ. Η μοίρα του είναι προδιαγραμμένη.

Ομοιότητες

Το 1967 σχεδόν ουδείς πίστευε πως ήταν δυνατό να επιβληθεί στην Ελλάδα δικτατορία. Κι όμως επιβλήθηκε και μάλιστα αναίμακτα. Είχαν προηγηθεί όσα περίπου συμβαίνουν και σήμερα. Η ΕΔΑ, το προσωπείο του παράνομου τότε ΚΚΕ, σιγοντάριζε τους ακραίους της Ένωσης Κέντρου, υποστηρίζοντας ανοικτά τις πρωτοβουλίες του Γ. Παπανδρέου.

Οι «λαμπράκηδες» και οι «ευγενείς» νέοι, πρόδρομοι των σημερινών «ταγμάτων εφόδου» της αριστεράς, ορθόδοξης και αιρετικής, επιδίδοντο καθημερινά σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής. Ο υιός Παπανδρέου απειλούσε, «αν δεν μας ορκίσει ο βασιλεύς, θα ορκισθούμε στην πλατεία Συντάγματος μπροστά στον Λαό». Οι πραξικοπηματίες τον έπιασαν με τις πιτζάμες στο πατάρι του σπιτιού του.

Ακόμη κι όταν λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα ο μακαρίτης Σπύρος Μαρκεζίνης σε μια σειρά διαλέξεων του έκανε λόγο για τον «άγνωστο μαύρο συνταγματάρχη», ουδείς τον πίστεψε. Κάποιες συνετές φωνές που συνιστούσαν αυτοσυγκράτηση βροντούσαν στων κουφών την πόρτα. Έως ότου εκείνη την μαύρη Παρασκευή εσήμανε η ώρα μηδέν.

Το 2008 δεν είναι βεβαίως 1967. Πολλά μεσολάβησαν από τότε. Οι συνθήκες μεταβλήθηκαν άρδην. Η απειλή μιας νέας δικτατορίας είναι θεωρητικά ανύπαρκτη. Όμως δεν είναι απαραίτητη μια δικτατορία για να οπισθοδρομήσει η Ελλάδα. Αρκούν και 2-3 νεκροί για να μπει η ελληνική κοινωνία στην δίνη μιας επικίνδυνης αναταραχής.

Το κλίμα ανυπακοής, απειθαρχίας και ανατροπής που καλλιεργούν με ασυγχώρητη επιπολαιότητα οι διάδοχοι της ΕΔΑ, θάλπει υφέρπουσα ένταση, η οποία νομοτελειακά κάποια στιγμή θα εκδηλωθεί. Η δράση προκαλεί αντίδραση. Η θρασύτητα, η ιταμότητα, η προκλητικότητα του ΚΚΕ και των πρωτοξάδελφων του είναι πολύ πιθανό ότι θα εκθρέψουν τάσεις αντίπαλες. Ποιος αποκλείει ότι στο «θερμό» χειμώνα με τον οποίο απειλούν την κυβέρνηση οι επίγονοι του Ζαχαριάδη, δεν θα υπάρξουν «καυτά» γεγονότα; Αυτό επιδιώκουν οι υποκινητές των κινητοποιήσεων για να εκθέσουν την κυβέρνηση.

Ο φανατισμός που διακρίνει τις δηλώσεις παραγόντων της αντιπολίτευσης, η συντεταγμένη παρουσία ροπαλοφόρων στις «ειρηνικές» διαδηλώσεις, η μανία με την οποία επιτίθενται στα αστυνομικά όργανα, οι εμπρηστικές καταγγελίες δεν προοιωνίζουν θετικές εξελίξεις.

Αυτοί που εκθειάζουν την ακυβερνησία εν ονόματι της Δημοκρατίας, υπονομεύουν ενσυνείδητα την Δημοκρατία. Έχουν τους λόγους τους.

Παραβατικότητα

Η χειρότερη διάσταση της ελληνικής πραγματικότητας είναι η παραβατικότητα. Η άμεση ή έμμεση καταπάτηση της νομιμότητας στα σημαντικά ή ασήμαντα θέματα αποτελεί την βασική αιτία του κακού που ταλανίζει τον τόπο. Μικροί ή μεγάλοι, όχι στα χρόνια, αλλά στην οικονομική επιφάνεια ή στην αναγνωρισιμότητα γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την νομιμότητα και κάνουν του κεφαλιού τους.

Δεν είναι μόνο αυτοί. Χειρότεροι είναι οι διάφοροι «φορείς». Συνδικαλιστές, κοινοβουλευτικοί, πολιτικοί, γραμματείς και φαρισαίοι έχουν τους δικούς τους κανόνες απρεπούς συμπεριφοράς επικαλούμενοι το δικαίωμα της ασυδοσίας. Το έγραψα και άλλοτε. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, απήργησαν οι ταχυδρομικοί του Καναδά. Κάποια στιγμή η διοίκηση των ταχυδρομείων προσέφυγε στην Δικαιοσύνη ζητώντας να κηρυχθεί η απεργία καταχρηστική.

Το δικαστήριο δέχθηκε το αίτημα και διέταξε τους απεργούς να επιστρέψουν στις δουλειές τους. Όμως ο πρόεδρος της ομοσπονδίας είχε διαφορετική άποψη. Δήλωσε ότι η απεργία θα συνεχισθεί παρά την δικαστική απόφαση. Την επόμενη εμφανίσθηκαν στο σπίτι του προέδρου άνδρες της έφιππης αστυνομίας. Ξέρετε, τους τύπους με τα προσκοπικά καβουράκια και τα βαρβάτα άλογα. Άρπαξαν τον κύριο πρόεδρο και τον έστειλαν για δίμηνη παραθέριση σε μονόκλινο «δωμάτιο» με την κατηγορία της «περιφρόνησης δικαστικής αποφάσεως».

Αναλογίζεσθε πόσα DVD θα κυκλοφορήσει το Πασόκ αν ένα πρωινό συλληφθεί για παράβαση του Νόμου, κάποιος χαραμοφάης πράσινος εργατοπατέρας και πόσες βρισιές θα εκτοξευθούν από τις «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις»; Εδώ η «συναγωνίστρια» Παπαρήγα παροτρύνει τους κουκουέδες που αιματοκύλισαν τρεις φορές τον τόπο, να δείχνουν ανυπακοή και απειθαρχία για να επιτύχουν την ανατροπή. Ο Αλαβάνος απειλεί να κατεβάσει στους δρόμους τα τάγματα εφόδου για να ακυρώσει, λέει, νόμο ψηφισμένο από το κοινοβούλιο. Ομάδες αλητών τραμπούκων, ροπαλοφόρων τρομοκρατούν πανεπιστημιακούς χώρους. Συνδικαλιστές ειρωνεύονται και περιφρονούν την Δικαιοσύνη και η Πολιτεία κάνει πως δεν καταλαβαίνει.

Πώς να πάει μια κοινωνία μπροστά όταν όλοι ή σχεδόν όλοι παραβιάζουν τους κανόνες λειτουργίας της;