Να το λοιπόν το νερό στο κρασί που λέγαμε…
Λίγο ο Αντώνης, λίγο η Ντόρα, λίγο ο Μάνος και λίγο ο Θάνος. Έρχονται από πίσω και τα στελέχη μικρά ή μεγάλα και επιτέλους όλοι, στελέχη και βάση, δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι η φιλελεύθερη κεντροδεξιά ιδεολογία δε μπορεί να έχει 20 κόμματα, 300 συνιστώσες και του καθενός το μακρύ και το κοντό.
Ελεύθερη οικονομία και αγορά, κοινωνική δικαιοσύνη, πίστη στην ιδιωτική πρωτοβουλία, λιγότερο κράτος, αξιολόγηση παντού, αυτοματοποίηση διαδικασιών του δημοσίου, εθνική κυριαρχία, ευρωπαϊκή ιδέα και ενοποίηση...
Ούτε ο Σαμαράς, ούτε η Μπακογιάννη, ούτε ο Μάνος ούτε ο Τζίμερος, και -εθνικιστικών παραληρημάτων εξαιρουμένων- ούτε οι του Καρατζαφέρη και του Καμμένου διαφωνούν σε αυτά. Ούτε ακόμη ακόμη και το τωρινό ξεσκαρταρισμένο ΠΑΣΟΚ, που και υπό την ηγεσία του Βενιζέλου θα πρέπει να «βγει από τη ντουλάπα» και να δεχθεί επιτέλους πως είναι ένα κόμμα της κεντροδεξιάς.
Λίγο «Πατρίδα, Θρησκεία» ο ένας, λίγο «Κοινωνική Ευαισθησία» και «κεκτημένα δικαιώματα» ο άλλος … θα τα βρούμε….
Το διακύβευμα της σημαντικότερης εκλογικής αναμέτρησης της γενιάς μας δεν είναι ούτε η φλόγα, ούτε ο ήλιος, ούτε η ελιά ούτε τα πολύχρωμα τετραγωνάκια. Οι γραφίστες και οι image makers να ‘ναι καλά και τέτοια φτιάχνουμε πολλά.
Το ζητούμενο είναι το πώς όλοι μαζί, θα διορθώσουμε την πορεία παραμένοντας προσηλωμένοι στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Πως θα αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι μέσα στην Ευρώπη, αλλά και πως θα αλλάξει η Ευρώπη, η οποία ... είμαστε εμείς.
Η χώρα δεν μπορεί λόγω –έστω και δικαιολογημένης- αντίδρασης και θυμού να βρεθεί στα χέρια πρώην αιωνίων φοιτητών και νυν μαθητευόμενων μάγων. Δεν γίνεται να συζητάμε το 2012 για σοβιετικού τύπου μοντέλα ανάπτυξης. Και δε γίνεται να πιστέψουμε πάλι πως λεφτά υπάρχουν.
Ο δρόμος είναι ένας, είναι δύσβατος, αλλά είναι φιλελεύθερος και είναι ευρωπαϊκός.
Ολόκληρη η σημερινή κεντροδεξιά, αλλα πρωτίστως οι αρχηγοί της, οφείλουν να αντιληφθούν ότι το μόνο που μπορεί να τους σώσει από τα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας, είναι μια ύστατη, υπερβατική προσπάθεια να ξεπεράσουν το τεράστιο ΕΓΩ τους, και να συνταχθούν σε ένα κοινό όραμα: να ξαναφέρουν την χώρα στην πορεία που έπρεπε να είχε κρατήσει από το ’76.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως ο κύκλος τους έκλεισε, κι πως αν στα –πολιτικώς- «τελευταία τους» δεν πραγματοποιήσουν μια ηρωική πράξη, η ιστορία θα τους θυμάται πάντα για την ολιγωρία, τον εγωισμό, την μικρότητα και την ανικανότητά τους να χειριστούν αυτό, για το οποίο ο λαός τους επέλεξε. Και μη γελιούνται... δε θα γλυτώσει κανείς.
Κι άλλο νερό στο κρασί παρακαλώ…
