Κορόιδα

«Δεν είναι κορόιδα οι Έλληνες για να αποδεχθούν τον εμπαιγμό του Πασόκ» αποφαίνεται με άρθρο της φιλοκυβερνητική εφημερίδα πανελληνίου κυκλοφορίας. Το άρθρο αναφέρεται στον ελιγμό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που κατέθεσε στη βουλή πρόταση για εξεταστική επιτροπή, προκειμένου να παραγραφούν οι μίζες τις οποίες εισέπραξαν κορυφαία στελέχη του για τις «διευκολύνσεις» τους προς την Siemens.

Δεν είναι κορόιδα οι Έλληνες; Όχι δα. Είμαστε κορόιδα, όχι όλοι, αλλά πάντως σε ένα μεγάλο ποσοστό. Αν δεν είμασταν κορόιδα θα είχαμε επιτέλους μάθει μετά από πέντε χρόνια «αναλύσεις» τι είναι πανεπιστημιακό άσυλο και δεν θα επιτρέπαμε στον Αλαβάνο να μας δουλεύει διαστρεβλώνοντας την έννοια του.

Αν δεν είμασταν κορόιδα θα είχαμε πάρει στο γιουχα τον Παπανδρέου ο οποίος κοκορεύεται ότι έχει έτοιμη την λύση για την έξοδο από την οικονομική κρίση αλλά δεν την λέει, για να μας κρατάει σε αγωνία.

Αν δεν είμασταν κορόιδα θα είχαμε ζητήσει από το Πασόκ χωρίς εξεταστικές προανακριτικές και δικαστικές έρευνες να μας πει γιατί η Siemens το δωροδόκησε με 1.000.000 μάρκα φανερά. Το ύψος των μυστικών εξυπηρετήσεων αγνοείται.

Αν δεν είμασταν κορόιδα θα ζητούσαμε αναλυτικό λογαριασμό για τα ολυμπιακά έργα η δαπάνη των οποίων ξεπέρασε μέχρι και το 100% του προϋπολογισμού τους.

Αν δεν είμασταν κορόιδα δεν θα επιτρέπαμε στο ΚΚΕ να εκδίδει πιστοποιητικά «δημοκρατικών φρονημάτων» για τους υπόλοιπους Έλληνες ανάλογα με την υποτακτικότητα τους στην συντρόφισσα Παπαρήγα.

Αν δεν είμασταν κορόιδα θα υπενθυμίζαμε κατά περίπτωση στους θιασώτες του σταλινισμού τα εγκλήματά τους.

Αν δεν είμασταν κορόιδα θα είχαμε πάρει με τις πέτρες όλους τους μπαγλαμάδες που υπερασπίζονται τους μασκοφόρους κακοποιούς οι οποίοι υποσκάπτουν την δημοκρατία εν ονόματι της σωτηρίας της.

Δεν είναι ευτυχώς όλοι οι Έλληνες κορόιδα. Αν ήταν, η Ελλάδα θα είχε βουλιάξει από καιρό. Όμως το ποσοστό των κορόιδων δεν είναι ασήμαντο. Αν ανατρέξουμε την ιστορία θα δούμε ότι το ποσοστό αυτό στάθηκε καθοριστικό για να μπει ο τόπος σε περιπέτειες από τις οποίες δεν βγήκε αλώβητος.

Αν δεν είμαστε κορόιδα, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Ομοιότητες

Η 21η Απριλίου έπεφτε το 1967 Παρασκευή. Την επόμενη, γιορτή της Αναστάσεως του Λαζάρου, η Δημοκρατία στην Ελλάδα ενταφιαζόταν. Θα έμενε στο μνήμα της για εφτά χρόνια και κάτι μήνες. Τα όσα προηγήθηκαν εκείνης της μαύρης Παρασκευής, θυμίζουν αυτά τα οποία συμβαίνουν σήμερα, παρόλο που ο χρόνος και οι αυτοσχέδιοι ιστορικοί έχουν εξωραΐσει την προδικτατορική περίοδο σε βαθμό τέτοιο ώστε η πραγματικότητα να συγχέεται με τον μύθο.

Τα παιδιά που γεννήθηκαν το βράδυ της εξόδου των τανκς στους δρόμους της Αθήνας είναι σήμερα 42 χρονών. Άρα δεν έχουν γνώση των γεγονότων, παρεκτός εκείνης την οποία «διδάσκουν» επετειακά οι αντιστασιακοί του καναπέ. Ακόμη και οι 50άρηδες δεν γνωρίζουν τα πράγματα. Οι μισοί δηλαδή Έλληνες αγνοούν την αλήθεια, γι΄ αυτό ίσως παρακολουθούν περίπου με αδιαφορία τα σημερινά γεγονότα.

Όπως ακριβώς κι εμείς, τότε. Επειδή δεν είχαμε γνωρίσει την δικτατορία του Μεταξά, εκτιμούσαμε ότι δεν μπορούσε να γίνει δικτατορία το 1967, μια εποχή που ο άνθρωπος είχε φθάσει στο διάστημα. Πέσαμε έξω δυστυχώς. Το ίδιο και οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής. Όταν συνειδητοποιήσαμε όλοι το λάθος μας ήταν αργά. Οι σωτήρες μας είχαν βάλει στον γύψο… Εκείνοι που εργολαβικά είχαν αναλάβει τις καθημερινές πορείες, κι οι άλλοι που απειλούσαν ότι «θα ορκισθούν μπροστά στο λαό στην πλατεία Συντάγματος, αν δεν τους ορκίσει ο βασιλιάς» πιάσθηκαν με τις πιτζάμες στα κρεβάτια τους. Οι εκ του ασφαλούς νταήδες λούφαξαν. Οι «εξυπνότεροι» την κοπάνησαν στο εξωτερικό με διαβατήρια της χούντας. Ας ήταν καλά οι Αμερικανοί. Κι έμεινε μόνος εντός των τειχών ο Λαός… Ναι… εν τάξει… Άλλαξαν οι συνθήκες. Δικτατορία δεν γίνεται. Δεν είναι απαραίτητο ωστόσο να γίνει δικτατορία για να μπει η χώρα σε κακοτράχαλα μονοπάτια. Τα δεκεμβριανά του 1944 είναι πολύ μακριά. Τα «δεκεμβριανά» όμως του 2008 είναι πρόσφατα. Δεν τελείωσαν άλλωστε. Η «ανυπακοή», η «απειθαρχία» οι προτροπές για καταπάτηση της νομιμότητας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Όσα συνέβησαν τον Δεκέμβρη του 2008 στη Αθήνα και όχι μόνο, δεν αποκλείεται να επαναληφθούν με χειρότερη μορφή. Οι κουκουλοφόροι και οι πάτρωνες τους καραδοκούν. Όσο οι Νόμοι δεν γίνονται σεβαστοί το ενδεχόμενο να επιβληθούν οι παράνομοι δεν αποκλείεται.
Δυστυχώς το πάθημα του 1967 δεν μας έγινε μάθημα.

Νομιμότητα

Το άρθρο 120 του ισχύοντος Συντάγματος που αντικατέστησε το θρυλικό 1-1-4, της δεκαετίας του 60, ορίζει ότι «η τήρηση του επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων». Τήρηση του Συντάγματος σημαίνει προστασία της νομιμότητας. Όχι αλά καρτ. Όχι κατά περίπτωση. Όχι μια φορά στα σαράντα χρόνια, όταν κάποιος παλαβός αναλαμβάνει την σωτηρίαν της πατρίδος. Προστασία της νομιμότητας εσαεί. Διαρκής και αδιάκοπος. Ο πολίτης δηλαδή, έχει όχι δικαίωμα, αλλά υποχρέωση να παρεμβαίνει όταν διαπιστώνει παραβίαση της νομιμότητας. Το υπονοούμενο του Συντάγματος είναι σαφές. Όμως το ίδιο σαφές είναι ότι ο νοικοκύρης πολίτης δεν είναι εύκολο να τα βάλει με τον κακοποιό ο οποίος προκλητικά πυρπολεί αυτοκίνητα, καταστήματα, ιδιωτικές κατοικίες απειλώντας την ζωή αθώων ανθρώπων.

Αλλά… Η αρχή του τέλους των εγκληματικών ερυθρών ταξιαρχιών στην Ιταλία, σήμανε με την άνανδρη δολοφονία του Αλντο Μόρο. Το ειδεχθές έγκλημα ευαισθητοποίησε την κοινή γνώμη. Εκτός από τις διαδηλώσεις χιλιάδων διαμαρτυρομένων πολιτών στην Ρώμη και στις άλλες ιταλικές πόλεις η Βουλή ομόφωνα θέσπισε μέτρα κατά της τρομοκρατίας. Η 24ωρη κράτηση υπόπτου από την αστυνομία έγινε 48ωρη. Η αστυνομία μπορούσε πλέον να ελέγχει το πορτμπαγκάζ οποιουδήποτε αυτοκινήτου, σε οποιοδήποτε μέρος οποιαδήποτε ώρα. Σε καίρια σημεία όλων των πόλεων τοποθετήθηκαν ένοπλοι με αυτόματα όπλα αστυνομικοί, ενώ η έφοδος σε σπίτια κατέστη νομοθετικά ευκολότερη. Λίγα χρόνια (3-4) μετά οι ερυθρές ταξιαρχίες εξαρθρώθηκαν και η Ιταλία βρήκε την ησυχία της. Η εξέγερση της κοινής γνώμης υπήρξε η αφετηρία της διαλύσεως της εγκληματικής οργάνωσης.

Βλέπετε να συμβαίνει κάτι παρόμοιο εδώ. Οι διαβόητοι φορείς περί άλλων τυρβάζουν. Οι πνευματικοί άνθρωποι σιωπούν. Τα μέσα μαζικής κολοκυθοποίησης επιμένουν να ονομάζουν «νεαρά άτομα» άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου, τους αδίστακτους εγκληματίες. Τα κόμματα βυζαντινολογούν, ενώ ένα απ΄ αυτά τάσσεται αναφανδόν με τα κακοποιά στοιχεία. Οργανώσεις, σύλλογοι, σωματεία, θνητοί και αθάνατοι ακαδημιών και λοιπών πολιτιστικών παρασυνάξεων δεν λένε να εγκαταλείψουν τους γυάλινους πύργους τους από τις κορυφές των οποίων παρακολουθούν τα δρώμενα.

Η σιωπή των αμνών αποθρασύνει τους ερυθρούς λύκους. Το ίδιο συνέβαινε και με τους ερυθρούς εγκληματίες της 17Ν. Είχαν σχεδόν ανακηρυχθεί σε «ήρωες» από ένα μέρος της κοινωνίας, επειδή σκότωναν «δεξιούς». Διαλύθηκαν όταν επενέβη η Στότλαντ γιαρντ, με την δολοφονία του Σάντερς και όχι από τον Χρυσοχοίδη. Αν ο πατριωτισμός των πολιτών δεν εκδηλωθεί σύντομα τα «νεαρά άτομα» θα καθήσουν για καλά στον σβέρκο μας. Μετά θα είναι δύσκολο να απαλλαγούμε.