«Αλλαγές»

Κάποια χρόνια, σ΄ ένα από τα συνέδρια της, η ΟΝΝΕΔ είχε για κεντρικό σύνθημα της ένα ενδιαφέρον ερωτηματικό: «Πως θα αλλάξει η Ελλάδα, αν δεν αλλάξουμε εμείς;» ρωτούσαν οι νεολαίοι της γαλάζιας παράταξης τους εαυτούς τους αλλά και όλους εμάς. Αλήθεια πως θα αλλάξει η Ελλάδα, προς το καλύτερο βέβαια, αν προηγουμένως δεν αλλάξουμε εμείς νοοτροπία και συμπεριφορά; Ο Πλάτων το είπε πριν δυο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια, αλλά εμείς δεν λέμε να διορθωθούμε. «Χωρίς καλούς πολίτες δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καλή Πολιτεία» δίδαξε ο Αθηναίος φιλόσοφος.

Είμαστε καλοί πολίτες για να απαιτούμε να είναι καλή και η πολιτεία, το αναθεματισμένο απ΄ όλους μας κράτος; Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.

Κάθε χρόνο, όταν αρχίζει η υποβολή των φορολογικών δηλώσεων, με εκτεταμένα δημοσιεύματα δίνουν οδηγίες για το «πως θα πληρώσετε λιγότερους φόρους». Δηλαδή παροτρύνουν τους πολίτες να φοροδιαφεύγουν κι ας καταριόμαστε όλοι την φοροδιαφυγή.

Στις κοσμικές συντροφιές όλοι υπερασπιζόμαστε το περιβάλλον. Με ένα τσιγάρο στο ένα χέρι και ένα ποτήρι ουίσκι στο άλλο αναπτύσσουμε βαρύγδουπες θεωρίες. Πόσες φορές κάποιος απ΄ όλους μας φύτεψε αυτοβούλως ένα δένδρο.

Για την καθαριότητα της πόλης που ζούμε φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από το εγώ μας. Θυμάστε ποτέ να σκύψατε για να συμμαζέψετε ένα σκουπιδάκι για να το ρίξετε στο παρακείμενο καλάθι αχρήστων; Πως θα αλλάξει η Ελλάδα όταν όλοι προβάλουμε τα «δικαιώματα» μας χωρίς να τηρούμε τις υποχρεώσεις μας; Κι όταν τις τηρούμε το κάνουμε από τον φόβο του τζανταρμα.

Η επανίδρυση του κράτους είναι το όραμα του Καραμανλή. Με ποιους να επανιδρυθεί το κράτος όταν σχεδόν όλοι μας αρνούμεθα να θυσιάσουμε έστω κι ένα κομματάκι από την βολή μας, προς χάριν του κράτους.

Πέρυσι στην αιχμή του καύσωνος το κράτος αποφάσισε να κλείσει νωρίς δυο τρεις μέρες τις υπηρεσίες του για να περιορισθεί η κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος από την μη λειτουργία των κλιματιστικών. Σχεδόν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι άφησαν ανοικτά τα κλιματιστικά για να βρουν «δροσερά» τα γραφεία τους την επόμενη μέρα.

Αν δεν αλλάξουμε εμείς πώς να αλλάξει η Ελλάδα.

«Διαιτητής»

Ας χρησιμοποιήσουμε αθλητικούς όρους, μια και ο αθλητισμός τις μέρες αυτές βρίσκεται στην επικαιρότητα. Το ερώτημα απευθύνεται στους φίλους του ποδοσφαίρου:
Ποια κατάληξη θα είχε ένα παιχνίδι κρίσιμο που θα γινόταν χωρίς διαιτητή και επόπτες γραμμών;

Ας πούμε ότι από το αποτέλεσμα του τελευταίου αγώνα μεταξύ δυο ομάδων, κρίνεται ποια θα ανακηρυχθεί πρωταθλήτρια. Και το παιχνίδι διεξάγεται χωρίς διαιτητή. Υπάρχουν τα πάντα. Φίλαθλοι, ποδοσφαιριστές, αστυνομική δύναμη, αλλά απουσιάζει ο άρχοντας του αγώνα.

Τι θα γινόταν;

Σε κάθε αντικανονική φάση θα ξεκινούσαν ατέρμονες συζητήσεις για το ποιος φταίει. Κάθε φάουλ, κάθε αράουτ, κάθε κόρνερ θα γινόταν αντικείμενο μακρόσυρτων συζητήσεων. Ας υποθέσουμε ότι τέλος πάντων κάπου έβρισκαν άκρη και το παιχνίδι στραβά κουτσά προχωρούσε προς την λήξη του. Κι εκεί στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων μια αμφισβητούμενη φάση κρίνεται από τους λευκούς πέναλτι και από τους γαλάζιους κανονική. Οι μισοί από τους φιλάθλους φωνάζουν πέναλτι. Οι υπόλοιποι μισοί φωνάζουν αίσχος για το θεατρινίστικο πέσιμο του λευκού σέντερ φορ. Θα τελειώσει ομαλά το παιχνίδι;

Εδώ τελειώνει το τρελό σενάριο. Διότι παιχνίδι χωρίς διαιτητή δεν είναι δυνατόν να γίνει.

Διαιτητής στον κοινωνικό αγώνα είναι η Δικαιοσύνη. Και βεβαίως στον κοινωνικό αγώνα περιλαμβάνεται και η πολιτική, αφού όλοι οι πολιτικοί για την βελτίωση της κοινωνίας αγωνίζονται. Γιατί λοιπόν δεν αποδέχονται την σημαντικότητα της διαιτησίας και φλυαρούν περί ποινικοποίησης όταν ο «αντίπαλος» απευθύνεται στον διαιτητή για κάποια επίμαχη φάση; Για ποιον λόγο οι πολιτικοί απαιτούν να επιβάλουν την άποψη τους στον διαιτητή; Και γιατί αρνούνται την ισχύ των κανονισμών, που εν προκειμένω λέγονται Νόμοι; Αυτό επιτάσσει το Σύνταγμα που κατά περίπτωση επικαλούνται; Όχι βέβαια.

Το Σύνταγμα λέει απλά ότι οι Νόμοι ισχύουν το ίδιο για όλους. Και ο παραβάτης τους παραπέμπεται στον διαιτητή για να κριθεί. Αν οι δικαστές δεν «κρίνουν» δεν έχουν λόγο υπάρξεως. Γιατί λοιπόν θεωρείται επιλήψιμη πράξη το σφύριγμα του διαιτητή, όταν ο ποδοσφαιριστής «θερίζει» τα πόδια του αντιπάλου; Γιατί άραγε ποινικοποιείται η πολιτική όταν μηνύεται ένας πολιτικός; Ποινικοποιείται η ιατρική επειδή τιμωρείται ο επίορκος γιατρός;

Ποιος το έθεσε;

Βρε μπας και έθεσε το βέτο στο Βουκουρέστι ο Αλαβάνος κι εμείς οι «κοντόμυαλοι» δεξιοί δεν το καταλάβαμε; Μήπως οι επίμονες και επίπονες διαπραγματεύσεις, σε διπλωματικό επίπεδο, που προηγήθηκαν έγιναν από την Φώφη Γεννηματά κι όχι από την Μπακογιάννη κι εμείς οι «αδιόρθωτοι» συντηρητικοί δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε; Λέτε αυτός που είπε όχι στον πλανητάρχη να μην ήτανε όπως έδειχναν τα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ ο Καραμανλής, αλλά κάποιος άλλος ο οποίος του έμοιαζε κι εμείς που τον ψηφίσαμε πάνω στον ενθουσιασμό μας τον παραγνωρίσαμε;

Όλα αυτά βέβαια είναι ανισόρροπα λογοπαίγνια, όσο ακριβώς είναι ανισόρροπα έως γελοία τα όσα ειπώθηκαν από τα κόμματα και τις ηγεσίες τους μετά την ολική επικράτηση των ελληνικών θέσεων στην σύνοδο του ΝΑΤΟ. «Εμείς δείξαμε τον δρόμο στον Καραμανλή» ισχυρίζονται με περισσή αναίδεια, οι μετά… Χριστόν προφήτες.

Όμως οι ίδιοι άνθρωποι επί μέρες προ Βουκουρεστίου, φλυαρούσαν για ενδοτισμο, υποχωρητικότητα, υποταγή, ραγιαδισμό και άλλα συνώνυμα, μέχρι και πέντε λεπτά πριν η Ευρώπη παραδεχθεί την νίκη της Εθνικής Ελλάδος στον τελικό του ΝΑΤΟ.
Λίγο πριν εκδοθεί το ανακοινωθέν της συνόδου, σφραγίδα του αποτελέσματος, αριστεροί και τσαρλατάνοι του άλλου άκρου βλακολογούσαν για το αν το «βέτο» του Καραμανλή θα γραφόταν στα πρακτικά της συνόδου. Μέχρι εκεί έφθανε ο φανατισμός τους. Και όταν όλα πια τελείωσαν χωρίς να αφήνουν περιθώρια για παρανοήσεις έθεσαν το «αμείλικτο» ερώτημα: «Ποιος έθεσε το βέτο; Ο Καραμανλής ή τα κόμματα;».

Φορείς και διαφθορείς της πρασινομαυροκοκκινης προπαγάνδας: Ο Καραμανλής έθεσε το βέτο, εναντιούμενος για πρώτη φορά στις επιθυμίες της υπερδύναμης. Αλλά το βέτο θα έμοιαζε με τον χορό του Ζαλόγγου, αν έγκαιρα και μεθοδικά η κυβέρνηση της ΝΔ δεν προετοίμαζε το έδαφος, για να καρπίσουν τα ελληνικά επιχειρήματα.Σας αρέσει δεν σας αρέσει η Ιστορία θα γράψει ότι τον Απρίλιο του 2008 μια μικρή χώρα ορθώθηκε απέναντι στην Υπερδύναμη και δικαιώθηκε. Και ο πρωθυπουργός της έπεισε την μισή Ευρώπη για το δίκαιο της πατρίδας του. Τελεία και παύλα.