Αμνήμονες

Το ΠΑΣΟΚ σε πολλά θέματα, σημαντικά και ασήμαντα, «δεν δικαιούται δια να ομιλεί» καθώς όντας επί 20 χρόνια στην εξουσία όφειλε να τα αντιμετωπίσει. Όμως στο ζήτημα του Σκοπιανού, όχι απλώς δεν δικαιούται δια να ομιλεί αλλά θα πρέπει να καταπιεί την γλώσσα του για να μην προκαλεί την νοημοσύνη των πολιτών.

Το ΠΑΣΟΚ κληροδότησε το πρόβλημα το 2004 στην κυβέρνηση της ΝΔ, μετά από μια απαράδεκτη δεκαετία αδράνειας. Όταν ο Μητσοτάκης εξασφάλισε το όνομα Σλαβομακεδονία που σήμερα πανηγυρικά θα αποδεχόμασταν, ο μακαρίτης Α. Παπανδρέου, ο Θεός να συγχωρέσει τα αμαρτήματα του, αρνήθηκε να συνεργασθεί για να επιλυθεί το πρόβλημα. Ψαρεύοντας στα θολά νερά του εθνικοσοσιαλισμού αρνιόταν να δεχθεί όνομα που να περιείχε τον όρο Μακεδονία ή παράγωγο του.

Ένα χρόνο μετά τις εκλογές του 1993, τον Φεβρουάριο του 1994, ο μακαρίτης αποφάσισε να επιβάλει κυρώσεις στα Σκόπια. Το παπανδρεικό εμπάργκο ωστόσο κατέληξε σε φιάσκο, καθώς ο «εθνικά υπερήφανος» πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, υπέκυψε στις πιέσεις των ΗΠΑ, στις οποίες δεν άρεσαν οι κυρώσεις. Διαρκούντος του εμπάργκο καράβια ξεφόρτωναν στην Θεσσαλονίκη, με προορισμό τα Σκόπια εμπορεύματα, επειδή αυτά είχαν φορτωθεί σε αμερικανικά λιμάνια. Την ίδια ώρα Έλληνες «πατριώτες» κερδοσκοπούσαν τροφοδοτώντας με κομβόι βυτιοφόρων την «αποκλεισμένη» γειτονική χώρα, με πετρέλαιο μέσω Βουλγαρίας.

Σχεδόν αμέσως μετά το εμπάργκο δέχθηκε την διαμεσολάβηση Νιμιτς και λίγο αργότερα υπέγραψε την ενδιάμεση συμφωνία που έστειλε το Σκοπιανό για μια δεκαετία στο περιθώριο της αδιαφορίας. Το εμπάργκο βούλιαξε στα μολυσμένα νερά της εξωτερικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ στα τέλη του 1995.

Στα τέλη του 1993 το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη το Σκοπιανό. Οι χώρες που είχαν αναγνωρίσει το κρατίδιο με το όνομα Μακεδονία μετριόταν στα δάκτυλα των δυο χεριών. Όταν το παρέδωσε στον Κώστα Καραμανλή το 2004, η Μακεδονία των Σκοπίων είχε αναγνωρισθεί από δεκάδες χώρες.

Το ΠΑΣΟΚ κρυμένο πίσω από την ενδιάμεση συμφωνία κορδακιζόταν για δήθεν επιτυχίες στο υπουργείο Εξωτερικών, του οποίου προϊστάμενος ήταν ο σημερινός αρχηγός του. Αυτός που ασκούσε εξωτερική πολιτική με ζεϊμπεκιές μπροστά στον Τούρκο ομόλογο του Ισμαήλ Τζεμ, εμφανίζεται σήμερα με απύθμενο θράσος τιμητής της κυβέρνησης, φλυαρών περί εθνικών θεμάτων. Εξεστι Παπανδρέω ασχημονείν.

Κωμωδία

Στις 5 Μαΐου 1789 ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος 16ος, πιεζόμενος από τα γεγονότα υποχρεώθηκε να συγκαλέσει την μεγάλη Σύνοδο των Τριών Τάξεων που είχε να συγκληθεί από το… 1614. Η δεινή οικονομική κατάσταση του κράτους, εξαιτίας της διαφθοράς και των αλόγιστων δαπανών της αυλής, δεν επιδεχόταν άλλης αναβολής.

Η Σύνοδος των Τάξεων ήταν όργανο συμβουλευτικό. Κάτι σαν την συμβουλευτική επιτροπή της απριλιανής χούντας. Συγκαλείτο κατ΄ επιθυμία του βασιλέως για να ασχοληθεί με γενικές υποθέσεις και κυρίως για την επιβολή φόρων.

Η συγκεκριμένη ωστόσο σύνοδος συγκαλείτο υπό την πίεση δραματικών εξελίξεων και αφού είχε προηγηθεί θαρραλέα κριτική από πνευματικούς ανθρώπους κατά του μοναρχικού καθεστώτος. Πριν ξεκινήσουν οι εργασίες της συνόδου η Τρίτη Τάξη, οι Αστοί πήραν μαζικά θέση στα αριστερά του προεδρείου διαδηλώνοντας έτσι την αντίθεση τους προς τις δυο άλλες τάξεις, τους Ευγενείς και τον Κλήρο, και το καθεστώς γενικότερα.

Η συμβολική τους κίνηση ονομάσθηκε αριστερισμός. Ο όρος, ως πολιτικός προσδιορισμός επέζησε μέχρι των ημερών μας, με έννοια ωστόσο μεταβαλλόμενη, αφού με την πάροδο του χρόνου οι αριστεροί αστοί της γαλλικής επανάστασης, έγιναν η δεξιά του μαρξισμού. Οι ριζοσπάστες του 19ου αιώνα βρίσκονται σήμερα δεξιότερα του κέντρου, ενώ καθεστώτα τύπου μεσαιωνικού από άποψη ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων αυτοχαρακτηρίζονται αριστερά. Κι όμως η ακραιφνής έννοια της Αριστεράς είναι η εναντίωση κατά της πνευματικής και οικονομικής καταπίεσης.

Στην Ελλάδα ο αριστερισμός μοιάζει με μασκαραδικη στολή. Την φοράει ο καθένας χωρίς να λογαριάζει αν του ταιριάζει. Αποτέλεσμα η γελοιοποίηση του όρου. Στην κωμωδία του ελληνικού αριστερισμού προστέθηκε τις τελευταίες μέρες ένα ακόμη επεισόδιο. ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Συριζα μαλώνουν για το ποιοι είναι οι γνήσιοι αριστεροί. Γιατί; Διότι υπόσχονται πράγματα αρεστά αλλά όχι ωφέλιμα. Είναι δηλαδή «αριστερός» αυτός ο οποίος υπόσχεται στους επιβάτες του πλοίου τις πολυτελέστερες καμπίνες, την ώρα που αυτό βυθίζεται, ενώ είναι «δεξιός» ο πλοίαρχος, επειδή συνιστά στους επιβάτες να απαλλαγούν απ΄ όλα τα υπάρχοντα τους και να βολευτούν σε κάποια βάρκα για να σώσουν την ζωή τους.
Και επειδή στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις, αυξάνεται ο αριθμός των «αριστερών» καθώς εκτός όλων των άλλων ο αριστερισμός απέκτησε μια ιδιότυπη ασυλία. Γιατί να μην το παίζεις «αριστερός» αφού έτσι δεν διατρέχεις τον κίνδυνο να λογοδοτήσεις για τίποτε; Αλήθεια πόσο θα κρατήσει η κωμωδία;

Και τώρα;

Και τώρα τι θα γίνουνε χωρίς τον Ζαχόπουλο; Ο άνθρωπος αυτός ήταν για 50 μέρες διέξοδος στα αδιέξοδα της αντιπολιτεύσεως. Αν οι αντικυβερνητικοί δεν ήταν αυτοί που είναι, κι αν ο Ζαχόπουλος δεν ήταν αυτός που ήταν λίγο πριν από την παραίτηση του, η ιστορία του θα περνούσε απαρατήρητη. Αφότου ο άνθρωπος έγινε κοινωνικό ον ο ερωτικός πειρασμός υπήρξε μόνιμος σύντροφος του με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Από την εποχή του Αδάμ και της Εύας μέχρι τις μέρες μας, ο παράνομος έρωτας υπήρξε η αιτία αμέτρητων ιστοριών πάθους ή γελοιότητας. Η δραματική ιστορία του Ζαχόπουλου, την προσωπική ζωή του οποίου κατασπάραξαν τα όρνια της «ενημέρωσης» και της πολιτικής είναι μια απ΄αυτές. Οι σκανδαλόπληκτοι όμως δεν ήθελαν να το παραδεχθούν. Στην παραζάλη τους να πλήξουν τον Καραμανλή έφτιαξαν σενάριο βλακώδους φαντασίας.

Δέκα μέρες έψαχναν να βρούνε οικονομικά σκάνδαλα στην διαχείριση των οικονομικών του υπουργείου Πολιτισμού. Όταν δεν τα κατάφεραν έστρεψαν προς άλλη κατεύθυνση τις έρευνες. Το «κεφάλαιο» ποιος είδε το διάσημο πλέον DVD, κράτησε δυο βδομάδες, χωρίς τελικά να μάθουμε ποιος έγινε σοφότερος ερωτικά, βλέποντας ένα βίντεο σαν αυτά που μοιράζουν οι κυριακάτικες εκδόσεις των εφημερίδων. Μετά ακολούθησαν σελίδες μυστηρίου για τον κομιστή. Κάπου εκεί σ΄ ένα επεισόδιο ανακατεύθηκε και ο γενικός επόπτης σκανδάλων, ειδικός στην παράνομη μαγνητοφώνηση ιδιωτικών συνομιλιών, προσθέτοντας δόση μυστηρίου στο σήριαλ. Στο ενδιάμεσο είχαμε την είσοδο ενός ατόμου σε ψυχιατρική κλινική με συμπτώματα «αυτοκτονικού ιδεασμού» ή κάτι τέτοιο και μια ακόμη απόπειρα αυτοκτονίας, έτσι για να αποκτάει σασπένς το παραμύθι.

Παρόλα αυτά ο στόχος των παραμυθάδων παρέμενε αμετακίνητος. Έπρεπε με κάθε τρόπο να στιγματισθεί η προσωπικότητα του Καραμανλή. Περίμεναν λοιπόν με αγωνία να δημοσιοποιηθεί η δικογραφία, ελπίζοντας να βρούνε θησαυρό κι αντί για θησαυρό αντίκρισαν κάρβουνα και μάλιστα αναμμένα που απειλούν να τους κάψουν τα χέρια. Υποχρεωτικά κατέφυγαν μετά από το φιάσκο οι τιποτόφρονες στην καθιερωμένη «επιχειρηματολογία» τους. Φταίει η δικαιοσύνη που δεν ανακάλυψε ευθύνες του Καραμανλή. Και ο αρχιτιποτόφρονας Παπανδρέου αποφάνθηκε: «Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την δικαιοσύνη σαν πλυντήριο για να ξεπλύνει τις αμαρτίες της». «Εξεστι Παπανδρέω ασχημονείν» που θα πει από πολιτικό σαν τον Παπανδρέου τέτοια θα ακούς.

Το ερώτημα πάντως παραμένει: Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί χωρίς τον Ζαχόπουλο; Θα φτιάξουν νέο «σκάνδαλο»; Δεν αποκλείεται.