Το καινούργιο κερδίζει ΚΑΘΕ φορά!

Κανείς δεν θα διαφωνήσει πιστεύω μαζί μου πως η ανανέωση σε όλες τις εκφάνσεις της και σε κάθε πεδίο της ζωής είναι αναγκαία. Είναι ο βασικός μοχλός ανάπτυξης του ιδίου του ανθρώπινου είδους. Η μάχη του καινούργιο με το παλιό κρατάει αιώνες. Και να μη γελιέται κανείς: 

Το καινούργιο κερδίζει ΚΑΘΕ φορά.

Υπάρχει όμως ένα ερώτημα: Είναι τελικά το καινούργιο πάντα καλύτερο;

Τρία άτομα της γενιάς μου ήταν το βράδυ της Κυριακής των εκλογών, ανεβασμένα στην εξέδρα του Σύριζα. 

Ο πρώτος ήταν υποψήφιος Δήμαρχος της πρωτεύουσας της χώρας. 34άρης.

Η δεύτερη είναι πλέον Περιφερειάρχης της πολυπληθέστερης περιφέρειας της χώρας. 40άρα.

Ο τρίτος είναι εν δυνάμει Πρωθυπουργός της χώρας. 40άρης κι αυτός.

Και οι τρεις τους μαζί δεν αθροίζουν 4 χρόνια πείρας σε θέσεις πολιτικής διοίκησης! Και οι αλλοπρόσαλλες φιλοδοξίες τους ξεκινάνε από την κατάληψη κτιρίων μέχρι την προεδρία της commission! Η λογική λοιπόν λέει πως δεν θα τους έδινες ούτε την διοίκηση της εταιρίας σου.

Τα αποτελέσματα όμως, σε διαψεύδουν….

Είμαι από τους πρώτους που υποστηρίζουν πως η ηλικία δεν είναι μετρό ικανότητας. Ούτε θετικό ούτε αρνητικό. Αυτό όμως δεν αλλάζει σε τίποτα την διαπίστωση μου πως η ανάγκη του κόσμου για ανανέωση προσώπων και αλλαγή νοοτροπίας είναι πια τόσο ισχυρή που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνά και την λογική.

Προσωπικά δεν θεωρώ το ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας. Έχει ισχυρά οπισθοδρομικά βαρίδια στα αριστερά του και του αρέσει ακόμα πέραν του δέοντος ο φοιτητικός ρόλος του αντιδραστικού.

Κάποτε όμως, και τα  «παιδιά» μεγαλώνουν.

Ας λείπουν λοιπόν τα εύκολα και χαιρέκακα σχόλια για παιδαρέλια και φοιτητόπαιδα, και ας αναδειχθεί και από τα υπόλοιπα κόμματα η νέα γενιά που θα πάρει στα χέρια της την χώρα. Από τους δήμους μέχρι το Μαξίμου.

Το ΕΑΝ οι νέοι θα κυβερνήσουν ΔΕΝ μπαίνει σε συζήτηση.

Το μόνο που μπορεί να συζητηθεί είναι το ΠΟΙΟΙ νέοι θα κυβερνήσουν.

Κι όμως οι υποψήφιοι είναι λίγοι!

Όχι δεν ειρωνεύομαι.

Ναι μοιάζει αστείο να έχει η Καβάλα 800 υποψηφίους. Είναι σημείο σάτιρας. Δελεάστηκα και εγώ -παρότι υποψήφιος κι ο ίδιος- να αστειευτώ στα κοινωνικά δίκτυα. Γιατί πράγματι ήταν τραγελαφικό κάνοντας τηλεφωνά σε φίλους για να ζητήσω σταυρό, να συνειδητοποιώ ότι είναι και αυτοί υποψήφιοι σε αντίπαλο ή και στο ίδιο ψηφοδέλτιο!

Σημαίνει όμως ότι το σύστημα παραείναι ανοιχτό; Σημαίνει πως θα πρέπει να γίνεται καλύτερος έλεγχος στο πόσοι και ποιοι θα εκπροσωπήσουν τους πολίτες στο δήμο ή στη περιφέρεια; Ποιος θα αποφασίζει ποιοι θα πρέπει ή όχι να είναι υποψήφιοι. Υπάρχει κριτήριο που να μπορέσει ποτέ σε μια ανοιχτή δημοκρατία, να αποκλείσει τον κάθε πολίτη από το να είναι υποψήφιος;

Κι όμως υπάρχει. Δυστυχώς η διαδικασία παρότι σε πρώτη όψη  δείχνει ορθάνοιχτη και πλουραλιστική, εν τούτοις είναι απολύτως κλειστή και ελεγχόμενη.

Διότι ένας πολίτης που θέλει να προσφέρει στην πόλη του, τελικά δε μπορεί να το κάνει, πάρα μόνο μέσα από κάποιο σχηματισμό - κατ επέκταση με κομματική ή άλλη προέκταση- και μόνο με την ευλογία του επί κεφαλής. Άρα…;

…

Στην αρχαία Αθήνα η συμμετοχή στα κοινά ήταν όχι απλά δικαίωμα του κάθε πολίτη, αλλά καθήκον.

Γιατί να μη μπορεί ο κάθε πολίτης που ενδιαφέρεται, να δηλώσει την υποψηφιότητά του ανεπηρέαστα και πραγματικά ανεξάρτητα; Γιατί να μην υπάρχει ένα και μοναδικό «ψηφοδέλτιο» με συμπολίτες μας ενεργούς και με θέληση για προσφορά; Γιατί πρέπει πάντα να περνούν από χρωματιστά ή άλλα φίλτρα;

Είμαστε έτοιμοι για ένα τέτοιο σύστημα;

Δε θα το μάθουμε ποτέ όσο η κεντρική εξουσία φοβάται την ίδια τη σκιά της.