Υπήρξαν Εβραίοι στην προπολεμική Γερμανία των οποίων οι σόλες των παπουτσιών τους, δεν είχαν πατήσει χώμα, μέχρι την ώρα που τους βρήκε ο εφιάλτης. Πατούσαν πάνω σε χαλιά ή βερνικωμένα πατώματα. Μετά, το ναζιστικό τέρας τους έστειλε στα στρατόπεδα του θανάτου. Προσαρμόσθηκαν υποχρεωτικά στις συνθήκες της κτηνωδίας. Επέζησαν και ξανάρχισαν την ζωή τους.
Το «ανάγκα και Θεοί πείθονται» ελέχθη βεβαίως πολύ πριν από το ολοκαύτωμα, χωρίς ποτέ να αμφισβητηθεί. Το αποδέχονται όλοι εκτός από τους Έλληνες συνδικαλιστές, οι οποίοι φαίνονται να αεροβατούν. Εκτιμούν αφελώς ότι η παγκόσμια κρίση που ξέσπασε δεν τους αφορά, γι΄ αυτό επιδίδονται σε αερολογίες.
Άκουσα έναν εξ΄ αυτών, αρχισυνδικαλιστής στο αξίωμα, να δηλώνει με ύφος αυτοκρατορικό ότι «οι εργαζόμενοι δεν θα δεχθούν παράταση της λιτότητας». Ένας άλλος ιδίου περίπου βαθμού έδινε διαταγές «να πληρώσουν οι πλούσιοι, διότι οι εργαζόμενοι δεν είναι πρόθυμοι για παραπέρα θυσίες». Ποιος τους ρώτησε; Ευκταίο είναι να μην παραταθεί η λιτότητα, να πληρώνουν μονίμως οι πλούσιοι, οι εργαζόμενοι να μην υφίστανται θυσίες, αλλά οι ανάγκες άλλα προστάζουν. Παρ΄ όλα αυτά την συνδικαλιστική νοοτροπία φαίνεται να συμμερίζονται και άλλοι φορείς, που επιπολαίως απαιτούν να μην αλλάξουν σε τίποτε τις συνήθειες τους και να συνεχίσει η ψωροκώσταινα να στηρίζει τις σπατάλες τους.
Το ίδιο μάλλον θέλει και η κυβέρνηση. Και οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση κι αν βρισκόταν στη θέση της. Να μοιράζει λεφτά ώστε όλοι μας να περάσουμε το ποτάμι «αβροχοις ποσι», χωρίς να βρέξουμε τα πόδια μας. Όμως το πνεύμα πρόθυμο αλλά το ταμείο αδυνατεί. Όσο νωρίτερα το χωνέψουμε τόσο ευκολότερο θα μας φανεί.
Στις μέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες που έρχονται, θα υποχρεωθούμε να κόψουμε κάποια από τις δαπανηρές συνήθειες μας. Να αλλάξουμε κατά ένα ποσοστό τον τρόπο της ζωής μας. Να ανοίξουμε την ομπρέλα για να προφυλαχθούμε από την βροχή που έρχεται. Ξεχάστε τα παραμύθια των πολιτικάντηδων. Ανάγκα και Έλληνες, θέλουν δεν θέλουν, πείθονται
Το «ανάγκα και Θεοί πείθονται» ελέχθη βεβαίως πολύ πριν από το ολοκαύτωμα, χωρίς ποτέ να αμφισβητηθεί. Το αποδέχονται όλοι εκτός από τους Έλληνες συνδικαλιστές, οι οποίοι φαίνονται να αεροβατούν. Εκτιμούν αφελώς ότι η παγκόσμια κρίση που ξέσπασε δεν τους αφορά, γι΄ αυτό επιδίδονται σε αερολογίες.
Άκουσα έναν εξ΄ αυτών, αρχισυνδικαλιστής στο αξίωμα, να δηλώνει με ύφος αυτοκρατορικό ότι «οι εργαζόμενοι δεν θα δεχθούν παράταση της λιτότητας». Ένας άλλος ιδίου περίπου βαθμού έδινε διαταγές «να πληρώσουν οι πλούσιοι, διότι οι εργαζόμενοι δεν είναι πρόθυμοι για παραπέρα θυσίες». Ποιος τους ρώτησε; Ευκταίο είναι να μην παραταθεί η λιτότητα, να πληρώνουν μονίμως οι πλούσιοι, οι εργαζόμενοι να μην υφίστανται θυσίες, αλλά οι ανάγκες άλλα προστάζουν. Παρ΄ όλα αυτά την συνδικαλιστική νοοτροπία φαίνεται να συμμερίζονται και άλλοι φορείς, που επιπολαίως απαιτούν να μην αλλάξουν σε τίποτε τις συνήθειες τους και να συνεχίσει η ψωροκώσταινα να στηρίζει τις σπατάλες τους.
Το ίδιο μάλλον θέλει και η κυβέρνηση. Και οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση κι αν βρισκόταν στη θέση της. Να μοιράζει λεφτά ώστε όλοι μας να περάσουμε το ποτάμι «αβροχοις ποσι», χωρίς να βρέξουμε τα πόδια μας. Όμως το πνεύμα πρόθυμο αλλά το ταμείο αδυνατεί. Όσο νωρίτερα το χωνέψουμε τόσο ευκολότερο θα μας φανεί.
Στις μέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες που έρχονται, θα υποχρεωθούμε να κόψουμε κάποια από τις δαπανηρές συνήθειες μας. Να αλλάξουμε κατά ένα ποσοστό τον τρόπο της ζωής μας. Να ανοίξουμε την ομπρέλα για να προφυλαχθούμε από την βροχή που έρχεται. Ξεχάστε τα παραμύθια των πολιτικάντηδων. Ανάγκα και Έλληνες, θέλουν δεν θέλουν, πείθονται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου