Πρόλογος
Το Civilization είναι ένα παιχνίδι-μύθος. Ένα turn-based παιχνίδι στρατηγικής για υπολογιστές. Είναι εδώ και 20 χρόνια (από την κατασκευή του και με όλες τις αναβαθμίσεις) το σημαντικότερο του είδους του και ένας από τους σημαντικότερους τίτλους στη ιστορία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
Ο παίκτης αναλαμβάνει τον ρόλο του Ηγέτη ενός πολιτισμού -επιλέγοντας μεταξύ όλων των μεγάλων πολιτισμών - από της απαρχές της ανθρωπότητας και την ανακάλυψη του τροχού μέχρι το μέλλον και την κατάκτηση του διαστήματος. Κάθε φορά όταν έρχεται η σειρά του ( εξ ου και ο όρος turn-based) κινεί όλες τις μονάδες του και διαχειρίζεται όλους τους φυσικούς και επιστημονικούς πόρους του . Στόχος του παιχνιδιού είναι, μέσω της στρατηγικής, της ανάπτυξης της επιστήμης, της διαχείρισης πόρων, της διπλωματίας, ή (κυρίως) του πολέμου η Παγκόσμια Κυριαρχία…
Δύο συμβάντα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαν να συσχετιστούν είναι η αφορμή αυτού του κειμένου.
Συμβάν Νο 1
Έτυχε της προάλλες μέσα στον γενικότερο κυκεώνα της καθημερινότητας και τον Γολγοθά της επιχειρηματικής ζωής ( που η επιχειρηματίες τον τραβάνε ολομόναχοι, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα), να ξαναξεκινήσω μια «παρτίδα» Civilization.
Άνοιξα με όρεξη 15χρονου τον υπολογιστή διπλό κλικ στο εικονίδιο και … η Ιστορία είναι στα χέρια μου. Επιλέγοντας τον ελληνικό πολιτισμό και ξεκινώντας όπως όλοι με έναν «άποικο» κι έναν «πολεμιστή» έφτιαξα την πρώτη μου πόλη και ξεκίνησα την εποποιία μου. Μην έχοντας πολύ ελεύθερο χρόνο ( αφού έπαψα προ πολλού να είμαι 15χρονος… ) προσπερνούσα λίγο αβίαστα κάποιες κινήσεις μου, έστηνα τσαπατσούλικα της μονάδες μου, δεν έδινα την πρέπουσα σημασία στις κινήσεις των άλλων, ενώ παράλληλα δεν διαχειριζόμουν βέλτιστα τους πόρους του βασιλείου μου.
Καθώς προχωρούσε η πλοκή τα πράγματα γινόταν όλο και πιο δύσκολα καθώς παρά την αδιαμφισβήτητη θέληση μου να προωθήσω το καλό του πολιτισμού μου οι υπόλοιποι πολιτισμοί ( που διαχειριζόταν ο υπολογιστής) είχαν αναπτυχθεί πολύ γρηγορότερα από εμένα ενώ παράλληλα έμοιαζαν να έχουν βαλθεί να με καταστρέψουν. Σε κάποια στιγμή επίθεση στο πέτρινο κάστρο μου έκανε ένα γερμανικό Panzer…
Σε λιγότερο από μία ώρα, η χώρα μου δεν ήταν παρά μια μικρή κουκίδα στριμωγμένη σε μια νησίδα Γης και μοιρολατρικά περίμενε τον αφανισμό της… Χάσαμε!
Οκ. Δεν έγινε κάτι! Επανεκκίνηση … την επόμενη φορά….
Συμβάν Νο 2
Άκουσα τις προάλλες τον Πρωθυπουργό να λέει ενώπιων του Πρόεδρου της Δημοκρατίας: «είμαστε σε πόλεμο»!
Δεν είναι τόσο η φράση του ίδιου του πρωθυπουργού που ήχησε δυνατά στα αυτιά μου, ούτε η ίδια η διαπίστωση ότι κάποιοι μας επιτίθενται - οικονομικά όπως εξήγησε και ο ίδιος.
Αυτό που με ξεκούφανε ήταν ο συνδυασμός της διαπίστωσης του με την μέχρι εκείνη τη στιγμή εκκωφαντική απουσία κυβερνητικού σχεδίου, κυβερνητικών στρατηγικών κινήσεων, πρωτοβουλιών δράσης, και ουσιαστικών προτάσεων. Λες και μιλούσε για άλλους! Η παιδική χαρά που μαζεύτηκε και έπαιζε την κυβέρνηση επί 8 μήνες κοιμόταν ύπνο βαθύ την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι «εχθροί» έπαιζαν στη σειρά τους και κινούσαν της μονάδες τους…
Και παρότι ο Ηγέτης ήξερε πως η Ελλάδα ήταν λαβωμένη, εξουθενωμένη, χρεωμένη και απογοητευμένη, χωρίς λεπτό για χάσιμο μετά από 30 χρόνια κακοδιαχείρισης ( στην καλύτερη περίπτωση) , και ήδη μια παταγωδώς χαμένη ευκαιρία Καραμανλή, εντούτοις επέλεξε να μην ασχοληθεί με την επερχόμενη καταστροφή αλλά να κάνει πόλεμο με τους εσωτερικούς αντιπάλους και να κυνηγά ανεμόμυλους. Επέλεξε –όπως και η προηγούμενοι- να φυγομαχήσει αντί να πολεμήσει. Επέλεξε να κατακρίνει αποφάσεις, αντί να της λάβει. Επέλεξε αντί να αντιμετωπίσει την κρίση, να ορίσει απλά άλλους διαχειριστές.
Επέλεξε τελικά στον πόλεμο αυτό να οδηγήσει τη χώρα γυμνή και άοπλη. Επέλεξε και επιλέγει με «καθαρή» τάχα μου την συνείδησή, ότι δεν έφταιγε αυτός για το παρελθόν.
Έστω ότι ισχύει! Θα φταίει όμως για τα μέλλον! Κι εδώ δεν υπάρχει κουμπί επανεκκίνησης…
Το Civilization είναι ένα παιχνίδι-μύθος. Ένα turn-based παιχνίδι στρατηγικής για υπολογιστές. Είναι εδώ και 20 χρόνια (από την κατασκευή του και με όλες τις αναβαθμίσεις) το σημαντικότερο του είδους του και ένας από τους σημαντικότερους τίτλους στη ιστορία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
Ο παίκτης αναλαμβάνει τον ρόλο του Ηγέτη ενός πολιτισμού -επιλέγοντας μεταξύ όλων των μεγάλων πολιτισμών - από της απαρχές της ανθρωπότητας και την ανακάλυψη του τροχού μέχρι το μέλλον και την κατάκτηση του διαστήματος. Κάθε φορά όταν έρχεται η σειρά του ( εξ ου και ο όρος turn-based) κινεί όλες τις μονάδες του και διαχειρίζεται όλους τους φυσικούς και επιστημονικούς πόρους του . Στόχος του παιχνιδιού είναι, μέσω της στρατηγικής, της ανάπτυξης της επιστήμης, της διαχείρισης πόρων, της διπλωματίας, ή (κυρίως) του πολέμου η Παγκόσμια Κυριαρχία…
Δύο συμβάντα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαν να συσχετιστούν είναι η αφορμή αυτού του κειμένου.
Συμβάν Νο 1
Έτυχε της προάλλες μέσα στον γενικότερο κυκεώνα της καθημερινότητας και τον Γολγοθά της επιχειρηματικής ζωής ( που η επιχειρηματίες τον τραβάνε ολομόναχοι, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα), να ξαναξεκινήσω μια «παρτίδα» Civilization.
Άνοιξα με όρεξη 15χρονου τον υπολογιστή διπλό κλικ στο εικονίδιο και … η Ιστορία είναι στα χέρια μου. Επιλέγοντας τον ελληνικό πολιτισμό και ξεκινώντας όπως όλοι με έναν «άποικο» κι έναν «πολεμιστή» έφτιαξα την πρώτη μου πόλη και ξεκίνησα την εποποιία μου. Μην έχοντας πολύ ελεύθερο χρόνο ( αφού έπαψα προ πολλού να είμαι 15χρονος… ) προσπερνούσα λίγο αβίαστα κάποιες κινήσεις μου, έστηνα τσαπατσούλικα της μονάδες μου, δεν έδινα την πρέπουσα σημασία στις κινήσεις των άλλων, ενώ παράλληλα δεν διαχειριζόμουν βέλτιστα τους πόρους του βασιλείου μου.
Καθώς προχωρούσε η πλοκή τα πράγματα γινόταν όλο και πιο δύσκολα καθώς παρά την αδιαμφισβήτητη θέληση μου να προωθήσω το καλό του πολιτισμού μου οι υπόλοιποι πολιτισμοί ( που διαχειριζόταν ο υπολογιστής) είχαν αναπτυχθεί πολύ γρηγορότερα από εμένα ενώ παράλληλα έμοιαζαν να έχουν βαλθεί να με καταστρέψουν. Σε κάποια στιγμή επίθεση στο πέτρινο κάστρο μου έκανε ένα γερμανικό Panzer…
Σε λιγότερο από μία ώρα, η χώρα μου δεν ήταν παρά μια μικρή κουκίδα στριμωγμένη σε μια νησίδα Γης και μοιρολατρικά περίμενε τον αφανισμό της… Χάσαμε!
Οκ. Δεν έγινε κάτι! Επανεκκίνηση … την επόμενη φορά….
Συμβάν Νο 2
Άκουσα τις προάλλες τον Πρωθυπουργό να λέει ενώπιων του Πρόεδρου της Δημοκρατίας: «είμαστε σε πόλεμο»!
Δεν είναι τόσο η φράση του ίδιου του πρωθυπουργού που ήχησε δυνατά στα αυτιά μου, ούτε η ίδια η διαπίστωση ότι κάποιοι μας επιτίθενται - οικονομικά όπως εξήγησε και ο ίδιος.
Αυτό που με ξεκούφανε ήταν ο συνδυασμός της διαπίστωσης του με την μέχρι εκείνη τη στιγμή εκκωφαντική απουσία κυβερνητικού σχεδίου, κυβερνητικών στρατηγικών κινήσεων, πρωτοβουλιών δράσης, και ουσιαστικών προτάσεων. Λες και μιλούσε για άλλους! Η παιδική χαρά που μαζεύτηκε και έπαιζε την κυβέρνηση επί 8 μήνες κοιμόταν ύπνο βαθύ την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι «εχθροί» έπαιζαν στη σειρά τους και κινούσαν της μονάδες τους…
Και παρότι ο Ηγέτης ήξερε πως η Ελλάδα ήταν λαβωμένη, εξουθενωμένη, χρεωμένη και απογοητευμένη, χωρίς λεπτό για χάσιμο μετά από 30 χρόνια κακοδιαχείρισης ( στην καλύτερη περίπτωση) , και ήδη μια παταγωδώς χαμένη ευκαιρία Καραμανλή, εντούτοις επέλεξε να μην ασχοληθεί με την επερχόμενη καταστροφή αλλά να κάνει πόλεμο με τους εσωτερικούς αντιπάλους και να κυνηγά ανεμόμυλους. Επέλεξε –όπως και η προηγούμενοι- να φυγομαχήσει αντί να πολεμήσει. Επέλεξε να κατακρίνει αποφάσεις, αντί να της λάβει. Επέλεξε αντί να αντιμετωπίσει την κρίση, να ορίσει απλά άλλους διαχειριστές.
Επέλεξε τελικά στον πόλεμο αυτό να οδηγήσει τη χώρα γυμνή και άοπλη. Επέλεξε και επιλέγει με «καθαρή» τάχα μου την συνείδησή, ότι δεν έφταιγε αυτός για το παρελθόν.
Έστω ότι ισχύει! Θα φταίει όμως για τα μέλλον! Κι εδώ δεν υπάρχει κουμπί επανεκκίνησης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου