Υποχρεώσεις

Στις δημοκρατίες, τις πραγματικές, όχι τις ιμιτασιόν σαν την δική μας, ο πολίτης δεν έχει μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Η σημαντικότερη απ΄ αυτές σχετίζεται με τα όρια των δικαιωμάτων του. Μέχρι που φθάνει το δικαίωμα του πολίτη σε ένα δημοκρατικό καθεστώς; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Μέχρι του σημείου εκείνου που αρχίζει η παραβίαση, η καταπάτηση του δικαιώματος των άλλων.

Είναι δικαίωμα μου να ακούω στο σπίτι μου το μουσικό κομμάτι της αρεσκείας μου σε τόνους υψηλούς. Πόσο υψηλούς; Μα μέχρι που η ένταση τους δεν ενοχλεί το δικαίωμα της ησυχίας, που έχει ο ένοικος του επάνω, του κάτω ή του διπλανού διαμερίσματος.

Είναι δικαίωμα του πολίτη η ελευθερία γνώμης και λόγου. Είναι παράλληλα όμως και υποχρέωση του ο σεβασμός της τιμής και της υπόληψης του άλλου. Το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου δεν νομιμοποιεί την βρισιά και την κατασυκοφάντηση.

Μέχρι που φθάνει το «ιερό και απαράβατο δικαίωμα» της απεργίας στην δημοκρατική πολιτεία; Καταρχήν ο προσδιορισμός «ιερό» περιττεύει, καθώς δεν υπάρχουν ιερά και ανίερα δικαιώματα. Υπάρχουν απλώς δικαιώματα. Και υποχρεώσεις βεβαίως, για να μην ξεχνιόμαστε.

Ας δούμε λοιπόν πόσο απαραβίαστο και γιατί, είναι το δικαίωμα της απεργίας, που όπως έχει αποδειχθεί αποτελεί το άλλοθι της ασυλίας, των συνδικαλιστών.

Μέχρι ποιο σημείο λοιπόν δικαιούται να απεργεί ο πολίτης; Είναι δικαίωμα του να κατεβάζει τους διακόπτες του συστήματος ηλεκτροδότησης της χώρας; Είναι δικαίωμα του να υποτιμά παράλληλα την νοημοσύνη των υπόλοιπων πολιτών, θεωρώντας τους κάφρους, όπως κάνουν οι ιταμοί, θρασύτατοι, αμετροεπείς, αυθάδεις συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ; Είναι δικαίωμα του να μετατρέπει ένας κλάδος εργαζόμενων την Ελλάδα σε απέραντο σκουπιδότοπο, για να ικανοποιηθούν συντεχνιακές απαιτήσεις του; Αν μεθαύριο απεργήσουν οι εργαζόμενοι της ΔΕΥΑΚ, για οποιοδήποτε λόγο και αποφασίσουν να διακόψουν την υδροδότηση της Καβάλας, δεν πρέπει να λάβει μέτρα ο Δήμος, το Κράτος, η Δικαιοσύνη για να «παραβιασθεί» το «απαραβίαστο δικαίωμα» των απεργών; Μήπως έφθασε η ώρα να αναθεωρηθεί το «δικαίωμα» της απεργίας, που στην Ελλάδα τουλάχιστον έχει καταστεί χόμπι για τον εκβιασμό της κοινωνίας;