Μύθος και Αλήθεια

Πώς να σκεφθούμε εμείς, οι οποίοι ζήσαμε το Πολυτεχνείο ότι θα ερχόταν μια μέρα που ο επετειακός εορτασμός της φωτεινής νύκτας εκείνου του Νοέμβρη θα γινόταν υπό αστυνομικό «κλοιό»; Περίπου 7.000 αστυνομικοί βρισκόταν στο κρίσιμο διήμερο 16-17 Νοεμβρίου επί «ποδός πολέμου» δια ποιον λόγο άραγε; Δεν ήταν τόσοι οι αστυνομικοί γύρω από το «πολιορκημένο» Πολυτεχνείο τις καυτές εκείνες μέρες. Λιγότεροι οι αστυνομικοί και λιγότερα τα συνθήματα εκείνο το βράδυ που από τα αετώματα του Πολυτεχνείου ακούσθηκαν οι σάλπιγγες για την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Ένα ήταν το κυρίαρχο σύνθημα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Τι απέμεινε σήμερα από το συμβολικό μήνυμα; Το ψωμί, υπήρχε και τότε, δεν απασχολεί τον Έλληνα. Για τα χάλια της Παιδείας φταίνε οι άνθρωποι της περίφημης «πανεπιστημιακής κοινότητας» που κλεισμένη στο καβούκι της αρνείται να ακούσει τα μηνύματα των καιρών. Δεν διαφέρει και πολύ από το πανεπιστημιακό, κατεστημένο του 1973. Κολλημένοι στα προνόμια τους οι πανεπιστημιακοί προσηλωμένοι στις συνδικαλιστικές αξιώσεις τους οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί δεν αφήνουν περιθώρια στην παιδεία να αναπνεύσει. Όσον αφορά την τρίτη πτυχή του τρίπτυχου μηνύματος την Ελευθερία, αυτή είναι που κακοποιείται ασύστολα «εν ονόματι» της. Ασυδοσία είναι το σωστότερο όνομα της άφρονης ελευθερίας που απολαμβάνουμε.

Τριάντα πέντε χρόνια μετά, είναι ίσως η κατάλληλη εποχή να εγκαταλείψουμε «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» για το Πολυτεχνείο. Για να τεθεί πλέον τέλος στην βάναυση καπήλευση του, από τους εμπόρους του κομματισμού. Εκείνο το βράδυ στο Πολυτεχνείο δεν πολιορκήθηκαν κόμματα. Δεν «δικαιώθηκαν» πολιτικάντικες θεωρίες. Εκφράσθηκε η απαίτηση, να φύγουν οι σφετεριστές της εξουσίας, οι καταπατητές των λαϊκών ελευθεριών.

Το Πολυτεχνείο έχει από χρόνια δικαιωθεί, έστω κι αν για πολλούς και πολλές λειτούργησε ως ασανσέρ για να ανέβουν σε επίπεδα που δεν εδικαιούντο. Αυτοί που επιμένουν να εμπορεύονται το Πολυτεχνείο με κομματικές υστεροβουλίες διαβρώνουν ό,τι απέμεινε από την αίγλη του. Η ώρα να τελειώσει ο μύθος και να ακουσθεί η αλήθεια. Η ώρα για να γραφεί η πραγματική ιστορία της πιο ωραίας εκδήλωσης της νεολαίας στην μεταπολεμική περίοδο είναι εδώ.Είναι καιρός πλέον να απαλλάξουμε το Πολυτεχνείο από τα περιττά συνθήματα, τα πρόσθετα αγοραία «μηνύματα», τους αδιάντροπους συσχετισμούς, τους ανιστόρητους παραλληλισμούς, από τα βάρη με τα οποία στόλισαν οι δημαγωγοί τον περίβολο του. Για να το παραδώσουμε ζωντανό, ανόθευτο, μηνυματικό, όπως ήταν εκείνη την βραδιά στις γενιές του μέλλοντος.