Δύο Ελλάδες

Όπου κι αν έριχνε την ματιά του ο Σεφέρης, η Ελλάδα τον πλήγωνε. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που η Ελλάδα ήταν μία και απαράλλακτη. Σήμερα όπου κι αν ρίξεις την ματιά σου θα διαπιστώσεις με αρκετή δόση εκπλήξεως ότι υπάρχουν δυο Ελλάδες.

Η μια είναι αυτή που περιγράφουν τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, και πράγματι, αν πιστεύεις σε μύθους, σε πληγώνει. Είναι η Ελλάδα της φτώχειας, της ανέχειας, της ακρίβειας, της ανεργίας, της κακομοιριάς, της εξαθλίωσης, του φτωχοπροδρισμού στην οποία τίποτε δεν είναι σωστό. Είναι η Ελλάδα των πεινασμένων που τρώνε ό,τι βρουν στους σκουπιδοτενεκέδες για να χορτάσουν την πείνα τους. Των αστέγων οι οποίοι δεν έχουν που την κεφαλή κλίναι γι΄αυτό και κοιμούνται στα πάρκα και στις πλατείες.

Είναι η Ελλάδα που ζωγραφίζουν οι προπαγανδιστές για να καταλήξουν στο βαρύγδουπο συμπέρασμα: «Δεν πάει άλλο. Ο τόπος χρειάζεται αλλαγή πολιτικής». Και την αλλαγή θα φέρουν οι αναλλακτοι πρώην συνεργάτες του Μπααθ και των λοιπών «προοδευτικών» κινημάτων.

Η άλλη Ελλάδα είναι αυτή που βιώνει καθημερινά ο Έλληνας ο οποίος διαθέτει κοινό νου. Είναι η Ελλάδα που φιλοξενεί ένα εκατομμύριο κατατρεγμένους που εδώ κατέφυγαν για μια καλύτερη ζωή. Είναι η Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, που χάρις στις διαχρονικές επιλογές της δεξιάς, οι 86 στους 100 έχουν ιδιόκτητη κατοικία. Είναι η «φτωχή» Ελλάδα με τα 5.000.000 ΙΧ αυτοκίνητα, τα 7.000.000 κινητά τηλέφωνα, τις 6.000.000 έγχρωμες τηλεοράσεις, τα 4.000.000 πλυντήρια ρούχων, τα 2.500.000 πλυντήρια πιάτων, τα 3.000.000 κλιματιστικά μηχανήματα.

Είναι η Ελλάδα των «ρακένδυτων» Ελλήνων και Ελληνίδων που ξεσηκώνουν από τις μπουτίκ ό,τι εκλεκτό παράγουν οι σινιέ φίρμες της Ευρώπης. Είναι η Ελλάδα των Ελλήνων που γεμίζουν τα γήπεδα, τα θέατρα, τις συναυλίες, κι ας έχουν εισιτήριο 200 ευρώ το άτομο, τις καφετέριες, τις ταβέρνες και ξεπορτίζουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες συν γυναιξί και τέκνοις τα τριήμερα που τα κάνουν τετραήμερα, κι ας κοστίζει η βενζίνα όσο και η σαμπάνια.
Είναι η Ελλάδα των «καταπιεσμένων» εργατοϋπαλλήλων που αρνούνται να αλλάξουν δουλειά ακόμη και με έπαθλο 100.000 ευρώ, διότι προτιμούν την αργομισθία των ΔΕΚΟ.

Είναι αυτή η Ελλάδα που λιμπίζονται όλοι οι βόρειοι γείτονές μας, που επί 50 χρόνια «αξιοποιούσαν» τις «ευκαιρίες» της υπαρκτής καταπίεσης την οποία εξεθείαζαν τότε οι σημερινοί μιζερολόγοι. Οι οποίοι και τότε όπως τώρα, επέμεναν επειδή έτσι τους είχε πει ο μέγιστος των δημαγωγών ότι το «αλβανικό μοντέλο ανάπτυξης» ταιριάζει στην Ελλάδα.