Αναξιόπιστο

Μια από τις αιτίες, ίσως η βασικότερη που το Πασόκ δεν μπορεί να πάρει τα πάνω του, «να ανακάμψει» όπως συνήθως λέγεται, είναι η αναξιοπιστία του. Στα μικρά ή μεγάλα, στα σημαντικά ή ασήμαντα θέματα η αναξιοπιστία χαρακτηρίζει τα έργα ή λόγια του κινήματος της πελαγοδρόμησης. Σχεδόν σε κάθε ζήτημα που αναδεικνύεται από τις εξελίξεις της καθημερινότητας, το Πασόκ έχει τουλάχιστον τρεις απόψεις.

Τελικά ούτε το ίδιο πιστεύει σ΄ αυτά που λέει. Και πώς να πιστέψει όταν η σημερινή θέση γρονθοκοπείται με την χθεσινή, που διαψεύδει την προχθεσινή. Δεν απέκτησε το Πασόκ τον «τίτλο» της αναξιοπιστίας ούτε τυχαία ούτε συμπτωματικά. Χρειάσθηκαν είκοσι περίπου χρόνια εξουσίας με συνεχείς παλινδρομήσεις για να του απονείμει ο λαός το πτυχίο του αναξιόπιστου.

Πώς να δώσει πλέον ο λαός βάση στα λεγόμενα του Πασόκ όταν το ίδιο αναιρεί την ταυτότητα του. Από τα ζιβάγκο, τα χοντρά ζωνάρια, τις μαλλούρες, τις τριχωτές φάτσες και τα ξεκούμπωτα μέχρι τον αφαλό πουκάμισα, πέρασαν οι πρασινοδάκτυλοι με τα δωράκια των 50 εκατομμυρίων ψωροδραχμών στα σινιέ κοστούμια, τις σπάταλες δεξιώσεις, τις λουσάτες βίλες, τις γυαλιστερές λιμουζίνες και τις κρουαζιέρες με τα κότερα «σοσιαλιστών» εφοπλιστών.

Από τον τριτοδρομικό σοσιαλισμό και το αλβανικό μοντέλο ανάπτυξης, στην οικονομία της αγοράς και την ΟΝΕ. Από τις στενές σχέσεις με τους ξυπόλητους Σαντινίστας και το φαραμπουτο Μπαρτι στην αγκαλιά της αναθεματισμένης ΕΟΚ. Από τον «επαναστάτη» Ανδρέα Παπανδρέου στον καθως πρέπει Κώστα Σημίτη.

Κι όταν όλα αυτά τελείωσαν κάποιο μαρτιάτικο βράδυ του 2004, ο απόγονος του Ανδρέα θυμήθηκε τις ρίζες του. Ξαναθυμήθηκε τον λαό, την «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», τον «ιδρώτα» του αγρότη, του εργάτη, του επαγγελματία, του μικρομεσαίου, τις κρατικοποιήσεις, το «ξεπούλημα» του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των λιμανιών, της Ελλάδας. Και κρίνοντας εκ του κόμματος του τα αλλότρια, ανακαλύπτει παντού «σκάνδαλα» έτσι για νάχει κάτι να ασχολείται. Πως αλήθεια να πιστέψει ο λαός το Πασόκ, μετά από το αμαρτωλό αναξιόπιστο παρελθόν του;