Ανάγκες

Υπήρξαν Εβραίοι στην προπολεμική Γερμανία των οποίων οι σόλες των παπουτσιών τους, δεν είχαν πατήσει χώμα, μέχρι την ώρα που τους βρήκε ο εφιάλτης. Πατούσαν πάνω σε χαλιά ή βερνικωμένα πατώματα. Μετά, το ναζιστικό τέρας τους έστειλε στα στρατόπεδα του θανάτου. Προσαρμόσθηκαν υποχρεωτικά στις συνθήκες της κτηνωδίας. Επέζησαν και ξανάρχισαν την ζωή τους.

Το «ανάγκα και Θεοί πείθονται» ελέχθη βεβαίως πολύ πριν από το ολοκαύτωμα, χωρίς ποτέ να αμφισβητηθεί. Το αποδέχονται όλοι εκτός από τους Έλληνες συνδικαλιστές, οι οποίοι φαίνονται να αεροβατούν. Εκτιμούν αφελώς ότι η παγκόσμια κρίση που ξέσπασε δεν τους αφορά, γι΄ αυτό επιδίδονται σε αερολογίες.

Άκουσα έναν εξ΄ αυτών, αρχισυνδικαλιστής στο αξίωμα, να δηλώνει με ύφος αυτοκρατορικό ότι «οι εργαζόμενοι δεν θα δεχθούν παράταση της λιτότητας». Ένας άλλος ιδίου περίπου βαθμού έδινε διαταγές «να πληρώσουν οι πλούσιοι, διότι οι εργαζόμενοι δεν είναι πρόθυμοι για παραπέρα θυσίες». Ποιος τους ρώτησε; Ευκταίο είναι να μην παραταθεί η λιτότητα, να πληρώνουν μονίμως οι πλούσιοι, οι εργαζόμενοι να μην υφίστανται θυσίες, αλλά οι ανάγκες άλλα προστάζουν. Παρ΄ όλα αυτά την συνδικαλιστική νοοτροπία φαίνεται να συμμερίζονται και άλλοι φορείς, που επιπολαίως απαιτούν να μην αλλάξουν σε τίποτε τις συνήθειες τους και να συνεχίσει η ψωροκώσταινα να στηρίζει τις σπατάλες τους.

Το ίδιο μάλλον θέλει και η κυβέρνηση. Και οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση κι αν βρισκόταν στη θέση της. Να μοιράζει λεφτά ώστε όλοι μας να περάσουμε το ποτάμι «αβροχοις ποσι», χωρίς να βρέξουμε τα πόδια μας. Όμως το πνεύμα πρόθυμο αλλά το ταμείο αδυνατεί. Όσο νωρίτερα το χωνέψουμε τόσο ευκολότερο θα μας φανεί.

Στις μέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες που έρχονται, θα υποχρεωθούμε να κόψουμε κάποια από τις δαπανηρές συνήθειες μας. Να αλλάξουμε κατά ένα ποσοστό τον τρόπο της ζωής μας. Να ανοίξουμε την ομπρέλα για να προφυλαχθούμε από την βροχή που έρχεται. Ξεχάστε τα παραμύθια των πολιτικάντηδων. Ανάγκα και Έλληνες, θέλουν δεν θέλουν, πείθονται

Θα ξυπνήσουμε;

Επισκέφθηκα την Κωνσταντινούπολη για πρώτη φορά το 1980. Την εποχή εκείνη τα καλώδια του τουρκικού ΟΤΕ μεταφερόταν από στύλο σε στύλο εξωτερικά. Δεμένα σε μάτσο σαν έντερα ξεκοιλιασμένου αλόγου, κρεμόταν με συρματόσχοινο από κλαδιά δένδρων, πρόχειρα στηρίγματα από ξύλο ή σιδερόβεργες, παρουσιάζοντας θέαμα μοναδικό. Τα βράδια όταν σουρούπωνε η πόλη βυθιζόταν μέχρι το πρωί σε ημίφωτο ενώ σπάνια έβλεπες στο δρόμο τις βραδινές ώρες γυναίκες.

Στην 30ετία που μεσολάβησε επισκέφθηκα την επτάλοφο φευγαλέα δυο ακόμη φορές. Η προχθεσινή τριήμερη επίσκεψη μου έδωσε την ευκαιρία να την περιηγηθώ και έμεινα έκπληκτος από την αλλαγή. Οι γείτονες προοδεύουν με βήματα γοργά. Τεράστια δημόσια έργα εκτελούνται σε όλη την έκταση της Κωνσταντινουπόλεως. Γέφυρες, ανισόπεδοι κόμβοι, επέκταση του οδικού δικτύου, επέκταση του υπόγειου σιδηρόδρομου δίνουν την εικόνα του εργοταξίου στην Πόλη. Ήδη ξεκίνησαν οι εργασίες για την κατασκευή υποθαλάσσιας σήραγγας που θα ενώσει την ευρωπαϊκή με την ασιατική ακτή.

Ενώ εμείς γεμίζουμε την ανία μας με όσα λέει ο πρόεδρος Καρατζαφέρης, ο πρόεδρος Τσίπρας, ο υποπρόεδρος ή σουπερπρόεδρος Αλαβάνος, η κυρία Αλέκα και οι λοιποί αρχηγοί πολιτικών συλλόγων, οι Τούρκοι δουλεύουν. Εμείς λίγο ακόμη και θα αρχίζαμε νέο εμφύλιο πόλεμο για το αν μια Κυριακή θα ήταν ή όχι εργάσιμη τον περασμένο Δεκέμβρη. Στην Πόλη τα μαγαζιά είναι ανοικτά όλες τις μέρες μέχρι τα μεσάνυχτα. Στον πεζόδρομο του Μπειογλου γίνεται καθημερινά «διαδήλωση» από τις χιλιάδες των καταναλωτών.

Η δουλειά παράγει πλούτο, και ο πλούτος διαχέεται στους πολίτες. Ανισομερώς σήμερα. Δικαιότερα αύριο. Πάντως χωρίς παραγωγή πλούτου έρχεται η οπισθοδρόμηση. Δεν έχει η Τουρκία δημοκρατία με την αυθεντική ερμηνεία του όρου. Αλλά και η δικιά μας δημοκρατία δεν είναι από σόι. Εμείς μετράμε την δημοκρατικότητα μας ανάλογα με την έκταση του μουτζουρώματος των πανεπιστημίων και δημόσιων χώρων. Στην Πόλη δεν είδα ούτε μια μολυβιά σε τοίχο, παρεκτός σε κάποια σοκάκια. Οι Τούρκοι μαθητές έχουν μαθητική εμφάνιση, όχι μοντέλου επίδειξης σε πασαρέλα.

Βρισκόμαστε ασφαλώς μπροστά από την Τουρκία, λόγω και του πακτωλού των ΕΟΚικών ενισχύσεων. Όμως όταν ένα αυτοκίνητο τρέχει με εκατό χιλιόμετρα και το δεύτερο εκατόν είκοσι, ακόμη και χίλια χιλιόμετρα να είναι μπροστά το πρώτο, κάποια στιγμή το δεύτερο θα περάσει μπροστά. Θα ξυπνήσουμε άραγε κάποια στιγμή για να δούμε τον κίνδυνο που μας απειλεί; Σήμερα είμαστε πρωτοπορούσα δύναμη στο χώρο των Βαλκανίων, θα είμαστε και μετά 50 χρόνια ή θα εκτοπισθούμε από τον εξ Ανατολών γείτονα; Πάντως μη ξεχάσετε απόψε να ακούσετε τι θα πούνε οι Χουντής, Μαίλης, Βελόπουλος και Παπακωνσταντίνου για να καθορίσετε την πορεία σας.

Κονδύλης

Ο Γεώργιος Κονδύλης, ο οποίος από ανθυπολοχαγός διετέλεσε στην συνέχεια υπουργός, πρωθυπουργός και αντιβασιλέας με έντονη παρουσία στο πολιτικοστρατιωτικό γίγνεσθαι στα πρώτα σαράντα χρόνια του περασμένου αιώνα, είπε στα τέλη του βίου του, με την πλούσια πείρα της πολυτάραχης ζωής του: «Αν γνώριζα νωρίτερα τόσο καλά τους Έλληνες θα τους κυβερνούσα από λοχίας».

Ο αφορισμός του κατέστη παροιμιώδης στα μετέπειτα του θανάτου χρόνια, πέθανε το 1936, καθώς σε πολλές περιπτώσεις επιβεβαιώθηκε από τα γεγονότα που έκτοτε διαδραματίσθηκαν.
Φουσκωμένα τα μυαλά μας από τους ποιητάδες μας αυτοχαρακτηριζόμαστε ξύπνιοι και ανοιχτομάτηδες θεωρώντας περίπου κορόϊδα σχεδόν όλους τους άλλους λαούς της γης. Στην πράξη διαπιστώνεται το ακριβώς αντίθετο. Παραμένουμε εύπιστοι έως αφελείς πρόσφοροι σε κάθε είδους κοροϊδία.

Δέκα οκτώ χρόνια, ακριβώς, εκ των οποίων τα 10 τελευταία συναπτά, κυβέρνησε τον τόπο το ΠΑΣΟΚ. Στο τέλος μάλιστα της διεφθαρμένης κυριαρχίας του, το 2004, ζητούσε τέσσερα ακόμη για να ολοκληρώσει το «έργο» του.

Όταν εκδιώχθηκε από τον λαό, άφησε πίσω του μια Ελλάδα, για την οποία οι πολίτες της δεν αισθανόταν υπερήφανοι, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας ήταν η σαθροποίηση της κοινωνίας. Αν εξαιρεθεί η ανάδειξη μιας νέας τάξης νεόπλουτων σοσιαλιστών, σε όλους τους άλλους τομείς υπήρξε στασιμότητα αν όχι οπισθοδρόμηση.

Κι όμως πέντε χρόνια μετά ο ίδιος θίασος, με τους ίδιους ηθοποιούς, άλλαξε απλώς ο θιασάρχης, διατείνεται ότι θα διαπράξει όσα δεν διέπραξε στα 18 χρόνια της παντοδυναμίας του. Θα φτιάξει τα πάντα, ακόμη και την παιδεία την οποία ξεχαρβάλωσε, θα ορθοποδήσει την οικονομία, την υγεία, την δημόσια ασφάλεια, τους θεσμούς. Θα... θα... θα...

Παρόλα αυτά 30 στους 100 Έλληνες δηλώνουν ότι θα ξαναψηφίσουν ΠΑΣΟΚ.

Αν ζούσε ο Κονδύλης θα διόρθωνε τον αφορισμό του δηλώνοντας ότι αν γνώριζε νωρίτερα τους Έλληνες θα τους κυβερνούσε από δεκανέας.

Ιδρύθηκε το 2004;

Δεν είναι πειστικό επιχείρημα να επικαλείται η κυβέρνηση τα λάθη της προηγούμενης ή των προηγούμενων κυβερνήσεων του Πασόκ, για να δικαιολογεί τα δικά της.

Όμως υπάρχουν λάθη, πράξεις ή παραλείψεις, οι συνέπειες των οποίων είναι κατά την έκφραση του συρμού, διαχρονικές και εκ των πραγμάτων επηρεάζουν τις τρέχουσες εξελίξεις.
Το ελληνικό κράτος δεν ιδρύθηκε 8 Μαρτίου 2004. Η ΝΔ δεν παρέλαβε ένα κράτος του κουτιού, γεννημένο από παρθενογέννηση χωρίς ψεγάδια και κουσούρια. Ίσα-ίσα. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη εκείνη την χρονιά. Το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε στη ΝΔ ένα κράτος υποθηκευμένο, για τον επόμενο μισό αιώνα, με το αστρονομικό δημόσιο χρέος των 210 δισεκατομμυρίων ευρώ, με ξεχαρβαλωμένη την παιδεία, αργυρώνητη κρατική υγεία, γεωργία προσαρμοσμένη σε καλλιέργειες της οθωμανικής οικονομίας, γραφειοκρατικό δημόσιο μηχανισμό, με 700.000 δημοσίους υπαλλήλους, μια κοινωνία εκμαυλισμένη, βουτηγμένη στη διαφθορά και την αδιαφάνεια.

Η ΝΔ παρέλαβε ένα κράτος με τους πολίτες του εθισμένους στην παραβατικότητα, με πρώτο παραβάτη των ηθικών κανόνων τον ίδιο τον πρωθυπουργό του, που κυκλοφορούσε με γκόμενα την εγγονή του και τον επί του τύπου τότε απολογητή του Δημ. Μαρούδα να δηλώνει από τηλεοράσεως ότι «η μοιχεία είναι λεβεντιά» όταν την δημοσιοποιείς με θάρρος.
Έναν πρωθυπουργό που έπαιρνε δανεικά από λαθρέμπορο όπλων για να κτίσει την ερωτική φωλίτσα του και ο οποίος είχε «τιμολογήσει» την κλοπή του δημόσιου χρήματος με τον «ιστορικό» αφορισμό «να κάνει ένα δωράκι 50 εκατομμύρια δραχμές στον εαυτό του αλλά όχι και 500».

Κράτος υποκουλτούρας παρέλαβε η ΝΔ με τους ταγούς του να ξημεροβραδιάζονται στα σκυλάδικα και οι πιο «τολμηροί» να φοράνε για καπέλο τις κυλότες των «παρθένων».Όλα αυτά και πολλά άλλα δεν διορθώνονται με μαγικό ραβδί, ούτε με απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και μαζικές αλητείες επί καθημερινής βάσεως. Αυτό το κράτος παρέλαβε ο Καραμανλής τον Μάρτη του 2004 και αγωνίζεται να βάλει τάξη έχοντας απέναντι του, εκείνους που έφτιαξαν την πράσινη μπανανία και τους συνενόχους τους, που επιμένουν να επανέλθουν στην εξουσία για να αποτελειώσουν το «έργο» τους.